Chapter 6 ความจริงที่ซ่อนเอาไว้
1106 คำ
“เด็กนั่นลูกใครล่ะโน้ต” ไอศูรย์ถามวัชระคนขับรถที่ขับรถให้ทั้งเขา และก็วิกรม วันก่อนวัชระก็มาที่นี่กับวิกรม
“ลูกของคุณใบข้าวครับ ชื่อว่าน้องน่านฟ้า อะ! คุณวิกรมบอกว่าเป็นลูกของเจ้านายกับคุณใบข้าว”
“หา!” ชายหนุ่มหันมามองหน้าของวัชระอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“นายแน่ใจได้อย่างไร” วัชระจึงเปิดใบเกิดของน่านฟ้าให้กับไอศูรย์ดู
เขาหยิบมือถือจากมือของวัชระไปดูอย่างสั่น ๆ
“แสดงว่าเธอท้องแล้วเธอไม่บอกฉันอย่างนั้นหรือ”
ไอศูรย์ได้รับรู้เรื่องที่ใบข้าวปกปิด ‘เธอท้องแต่ไม่บอก เธอเป็นบ้าอะไรน่ะ’
คนที่ได้เป็นพ่อแบบไม่รู้ตัวถึงกับกำหมัดแน่น มองสองแม่ลูกที่นั่งหยอกเย้ากันอยู่ที่หน้าบ้าน
“เอ้า! อ้าปากเร็ว ๆ เข้า โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว ยังจะให้แม่ป้อนข้าวอีก”
เด็กชายยกหน้าขึ้นมองสบตากับแม่ อ้าปากรับเอาคำข้าว แล้วก็เคี้ยวตุ้ย ๆ พูดแบบมีข้าวเต็มปากว่า
“ไอ้จ่อย หมาของพี่เปี๊ยกตัวอย่างใหญ่เลยนะครับแม่ เลียตูดน่านถึง”
“แหม... เถียงคำไม่ตกฟากจริง ๆ” แล้วแม่ก็ตักข้าวเอาไว้รออีก
“การบ้านยากจัง”
“สงสัยตรงไหนล่ะ” เธอหยิบมือถือขึ้นมา
“แม่จะหาในอินเทอร์เน็ตหรือครับ”
“ก็แหงล่ะสิ ทุกวันนี้อยากรู้อะไรก็เข้าไปดูในนี้นั่นแหละ มีคำตอบได้ทุกอย่าง ลุงกูเกิลเนี่ย”
“เอาโจทย์มา”
“แม่ครับ ครูก็หาว่าเราโกงสิ”
“โกงที่ไหนกันเล่า ลุงกูเกิลก็เหมือนกับห้องสมุดนั่นแหละ เราก็แค่ไปหาคำตอบ บอกมาสิ” เธอพยักพเยิด
“ไม่เอา เดี๋ยวน่านจะหาเองครับ แล้วก็นั่งหลังตรง แม่ครับ รีบป้อนหน่อย เอาให้หมดเลย” ทำหน้าตั้งตากิน ใบข้าวก็รีบป้อนลูกชายจนหมดจาน
“แม่ไปทำงานข้างในบ้านนะ”
“ครับผม” เด็กชายยกน้ำดื่ม แล้วทำท่าขะมักเขม้นทำการบ้านต่อไป
อยู่ ๆ น้ำตาของไอศูรย์ก็ไหลริน เขาเห็นภาพตัวเองสมัยก่อนที่อยู่กับแม่สองคน หลังจากที่พ่อเสียชีวิต แม่เป็นคนที่เข้มแข็งมาก ๆ
ณ ตอนนี้ เขาได้เห็นน้องน่านฟ้าเป็นเหมือนตัวเขาเองเมื่อยังเด็ก ๆ ที่น่าประหลาดใจ น้องน่านฟ้าหน้าตาเหมือนเขาอย่างกับแกะ
‘ทำไมต้องเป็นแบบนี้’
วัชระมองจากกระจกมองหลัง เขาเห็นคนเป็นเจ้านายน้ำตาหลั่งริน
“เอายังไงต่อไปครับ”
“กลับบ้านก่อน” ไอศูรย์ยังช็อกเขายังตื่นตะลึงกับเรื่องที่ได้รับรู้ในตอนนี้
“ถ้าเข้าไปหาตอนนี้ ฉันกลัวว่าใบข้าวจะพาลูกหนีไป”
“ครับเจ้านาย”
ในหัวใจของไอศูรย์เต้นโครมคราม มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่แน่ใจว่าคืออะไร แต่นั่นคือ... ลูกชายของเขา เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา
ไอศูรย์กลับบ้านด้วยอาการใจลอย ๆ ในหัวเอาเรื่องของใบข้าวและน้องน่านฟ้าออกไปไม่ได้เลย
คำว่า ‘รัก’ ที่เขาได้ซ่อนแอบมันเอาไว้
คำว่า ‘โดดเดี่ยวและเดียวดาย’ มันทำให้ไอศูรย์หนาวจนจับขั้วหัวใจ
เขากลับมาถึงบ้านก็ตรงไปที่เคาน์เตอร์ แล้วหยิบเอาวิสกี้ที่ซื้อมาราคาแพงลิ่วออกมาดื่ม ดื่มไปมากเท่าไรไม่รู้ ก่อนจะมารู้ตัวอีกทีในอีกวัน
วิกรมมองหน้าของเจ้านายที่กะพริบตาปริบ ๆ
แต่พอไอศูรย์เห็นหน้าลูกน้องอย่างเต็ม ๆ ตา เขาก็ลุกขึ้นมานั่งจ้อง ก่อนจะคว้าไปที่คอเสื้อของวิกรม แล้วกระชากเข้าหาตัว
“โอ๊ย! เจ้านายครับ ทำอะไรนะครับเนี่ย”
“นายรู้ความจริงทุกอย่าง ทำไมนายถึงปกปิดเรื่องนี้กับฉัน”
“โถ่! เจ้านายพูดถึงอะไรครับ” ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“นายไม่ต้องมาทำไขสืออีก ก็เรื่องที่... ใบข้าวมีลูกกับฉันยังไงเล่า”
“ก็เจ้านาย...” แล้ววิกรมก็ไม่พูดต่อ
“อะไร?” คนไม่พอใจอยู่แล้ว เริ่มมีน้ำโห
“เจ้านายอย่าลืมสิครับ ที่คุณใบข้าวจากเจ้านายไปก็เพราะว่าเจ้านายมีคุณชาช่าเข้ามาในชีวิตนั่นแหละ” ไอศูรย์ถึงกับกุมขมับ มันเป็นเรื่องจริงที่วิกรมพูดทุกอย่าง
“แล้วทำไมนายไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้” ไอศูรย์ยังโบ้ยความผิดไปให้วิกรมอยู่ดี
“คือว่า... ผมไม่มั่นใจว่าเจ้านายจะทำอย่างไรกับคุณใบข้าวกับลูกชาย อีกทั้งยังมีคุณชาช่าค้ำคอ”
“นาย” ไอศูรย์โกรธจนสั่น
“ผมพูดจริง ๆ นี่ครับ คุณใบข้าวเธอน่าสงสาร ถ้าหากคุณเหยียบเรือสองแคม ผู้หญิงอย่างคุณใบข้าวเธอไม่เอาแน่นอนครับ”
ไอศูรย์ปล่อยคอเสื้อของวิกรม เขานั่งคอตก
“แล้วคุณชาช่าไปไหนครับ ผมไม่เห็นรถของเธอ”
“เธอไม่ได้กลับมาที่บ้านหรือ ถามกับแม่บ้านบังอรสิ”
“ถามแล้วครับ แต่ผมว่า... เธอแปลกๆ”
“นายไปรู้อะไรมา”
“ไม่นะครับ ไม่...” วิกรมส่งคนตามณธิชามาได้สักพักแล้ว
“ผม เอ่อ... อ่า...” วิกรมอึกอัก
“ผมก็คิดว่า... เธอรายงานเจ้านายแล้วน่ะสิครับ”
“ไม่นะ ไม่เห็นมีอะไร ชาช่าไม่ได้บอกมา” นึกหามือถือ แต่ก็หมุนจนคอจะเคล็ด
“นี่ครับ” วิกรมส่งให้
“มันอยู่ที่ด้านนอก”
ไอศูรย์ถึงกับกุมขมับอีกรอบ ก่อนจะหันไปสั่ง
“นายออกไป ฉันจะอาบน้ำ แล้วให้บังอรทำอาหารอะไรให้กินหน่อย แก้แฮงก์”
“ครับ เอ่อ... แล้ววันนี้เจ้านายจะไปหาคุณใบข้าวกับลูกอีกไหมครับ”
ไอศูรย์หันขวับมองหน้าของวิกรมทันที
“ใครรายงาน”
“แหม... ทุกคนทำอะไรก็ต้องรายงานผมอยู่แล้วครับ แบบ... อ่า เจ้านายจะให้ผมวางแผนให้ไหมครับ”
“เรื่องอะไร”
“ไม่อยากได้ลูกกับคุณใบข้าวกลับมาอยู่ด้วยกันหรือครับ”
“นายมีแผนอะไร”
“จับลูกมาเป็นตัวประกันสิครับ”
“อะไรนะ”
“เป็นทางเดียวที่จะทำให้คุณใบข้าวหันกลับมามองเจ้านาย”
“หาคุกมาให้ฉันนะ อีกอย่าง เธอจะได้บีบคอฉันตายนะสิ”
“แต่นั่นคือลูกชายของเจ้านายนะครับ”
“ลูก” เขาเอ่ยคำที่แสนจะเลื่อนลอย ในหัวใจของไอศูรย์เต้นกระหน่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เจ้านายว่าอย่างไรครับ”
“อื้อ... จัดการไปตามนั้น”
วิกรมถึงกับยิ้มกว้างที่สุด เป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ ในรอบหลายปี และคงจะทำให้คนที่อยู่บนฟ้าวางใจได้
>>><<<
- ผู้เขียน
