Chapter 5 อะไรกันนี่?
1033 คำ
ทันทีที่ณธิชาเดินเข้าไปในห้องของธนกฤต บานประตูห้องก็ถูกปิด เหมือนมีคนจงใจปิดจากข้างนอก หญิงสาวหันหน้ามามองธนกฤตที่ตอนนี้ใส่เพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
“เอ๊ะ!” เธอทำเสียงไม่พอใจ สายตากวาดมอง เตียงนอนและอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่มีอยู่ในห้องนอนของธนกฤตในตอนนี้
หญิงสาวหันหลังกลับ และคว้าเอาลูกบิด หมุนได้ แต่ไม่สามารถดันประตูเปิดออกได้ เหมือนกับว่าประตูมันถูกล็อกจากข้างนอก
“มันอะไรกันนี่” เธอถามเขาออกไปทันที
“แหม... ชาช่าอุตส่าห์โทรมานัดหมายใช่ไหม จะไม่จัดกระชับมิตรกันสักรอบสองรอบเหรอ”
“ไอ้กฤต... เธอเรียกชื่อเขาอย่างเต็มยศ”
“นี่เงินน่ะฉันไม่อยากจะได้หรอกนะ แต่ฉันอยากได้ตัวของเธอมากกว่าเป็นค่าจ้าง” ธนกฤตหันไปหยิบมือถือ แล้วกดโทรออก
“ไอ้ถั่ว ไอ้ดัง ไอ้หมัก เอ็งไปไหน พูดให้ได้ยินชัด ๆ หน่อยสิ”
“ก็ไปจัดการคนที่เจ้านายสั่งอย่างไรล่ะครับ ผมกำลังระดมคนของเราให้หาที่อยู่มัน และจะตามไปจัดการให้ครับ”
“ใคร”
“ยายใบข้าวกับลูกของมันครับ”
“อืม... ดีเยี่ยม สุดยอด” แล้วธนกฤตก็กดวางสาย เขาหันมามองหน้าของหญิงสาว แล้วคลี่ยิ้มพร่างพรายออกมา
“ได้ยินชัดไหม” หัวใจของณธิชาวูบวาบ ความสะใจบังเกิดขึ้นมาในจิตใจ ทั้งที่เรื่องยังไม่สัมฤทธิผล แต่เธอก็อยากเห็นหายนะของใบข้าว
ไม่ใช่ณธิชาไม่รู้ว่า ไอศูรย์รักใคร เขารักยายใบข้าว แม้ว่าเขาจะแสดงเจตนาไม่อยากมีผู้หญิงคนไหนในชีวิต แต่เธอก็คิดว่า... ถ้ายายใบข้าวตาย ก็จะขจัดเสี้ยนหนาม อีกอย่างหากไอศูรย์รู้ว่าเขามีลูกขึ้นมา เธอจะหมดค่าในสายตาของเขาในทันที
“มานี่สิ” ธนกฤตกระดิกนิ้วเรียกณธิชา เธอก็ขยับขาก้าวเข้าไปหาอย่างว่าง่าย บางครั้งคนเรารู้ว่า นี่คือไฟ แต่ก็อยากจะลองก้าวขาเข้าไปในกองเพลิง
“ดีมาก อยากได้อะไรไอ้กฤตจะประเคนให้นะคนดี”
สวบ... สองมือของมันล้วงเข้ามาคว้าเอวคอดของหญิงสาวเอาไว้ แล้วซุกไซ้ใบหน้าลงไปในทันที
ต่อมาธนกฤตคว้าแก้วเหล้าที่อยู่ใกล้มือ มันกระดกเข้าไปในปากของตัวเอง และหันมาประกบปากเข้ากับริมฝีปากของณธิชา
“อื้อ...” เสียงครางประท้วงที่เล็ดลอดออกมา แล้วเธอก็รับเอาเหล้าที่ธนกฤตกรอกเข้าปากของเธอด้วยปากของเขา จูบที่ปิดสนิท ไม่สามารถทำให้หญิงสาวทำอะไรได้ แม้แต่บ้วนทิ้ง ได้แต่กลืนความขมนั้นลงไปในลำคอ
“เก่งที่สุด” พูดไป ก็ผลักร่างเล็กกว่าของณธิชาลงไปนอนบนเตียง
มือหนาตะปบลงไปจัดการเสื้อผ้าของหญิงสาวในทันที เรี่ยวแรงที่มีของเธอไม่รู้หายไปไหนหมด
ความร้อนวาบหวิวแล่นไปทั่วผิวกาย และเลือดสาว เธอรู้สึกคันยุบยิบที่ตรงจุดนั้น
“อึก... นายทำอะไรน่ะ เอาอะไรให้ฉันกิน”
“อืม... ต้องมีอะไรกระตุ้นหน่อยสิ ประเดี๋ยวจะไม่สนุก” แล้วธนกฤตก็หัวเราะลั่นอย่างพึงใจมากมาย
“อ๊ะ! อย่านะ นายจะทำอะไรฉัน”
“แหม... ก็รู้อยู่แล้ว สติเลอะเลือนหรืออย่างไร เราสองคนมามีความสุขด้วยกันเถอะ” เขาเริ่มรื้อถอดเสื้อผ้าของณธิชาแล้ว เรียกได้ว่ารื้อทิ้งเสียมากกว่าจะถนอม เสื้อผ้าที่เธอใส่หลุดลุ่ยไม่เป็นชิ้นดี
เพียงเดี๋ยวเดียวณธิชาก็เปลือยตัวล่อนจ้อน สายตาของเธอเริ่มหวาดกลัว เมื่อก่อนธนกฤตมาชอบพอ แต่ที่ไม่เลือก เพราะได้ยินมาว่าเขาซาดิสม์
“โอ๊ย! เจ็บนะ”
มือใหญ่ของธนกฤตเริ่มขย้ำไปกับเนื้อตัวของหญิงสาว จงใจลงน้ำหนักแรง ๆ
“โอ้ะ! ไม่ อึก โอ๊ย!” เธอร้องบอกว่าเจ็บตามรอยมือของเขา และกลีบปากที่เคล้นทำสัญลักษณ์สีแดงไปทั่วร่างขาวนวล ณธิชารู้ชะตากรรมของตัวเอง เธอหวีดร้อง ก่อนจะสงบ เพราะยกมือไหว้ขอร้องธนกฤตปลก ๆ
“อย่าให้มีรอย ไม่อย่างนั้นฉันกลับไปหาเขาไม่ได้ ความจะแตก”
สีหน้าท่าทางหื่น ๆ ของธนกฤต และการบังคับลมหายใจ ตอนนี้เขาก็ตกอยู่ในสภาพที่เปลือยกายเหมือนกันกับเธอ และตัวแดงเถือก ท่อนรักของเขาแข็งขืนพร้อมรบ
“นอนกับฉันได้ แต่อย่าทำให้เกิดแผล และร่องรอย ขอร้อง”
“ได้สิ” พูดจบก็คลุกหน้าลงไปบนเนื้อตัวของเธอ
ธนกฤตต้องบังคับตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จะทำให้จบๆ ไป อีกหน่อยณธิชาจะเป็นทาสของเขาที่เขาจะทำให้เธอถอนตัวไม่ขึ้นกับรสชาติพิศวาสที่เขาจะปรนเปรอ
เสียงร้องคร่ำครวญเจียนจะขาดใจดังออกมาจากปากของณธิชาเป็นระยะ ๆ เขาทำให้เธอแบบถึงอกถึงใจ อย่างที่ไอศูรย์ก็ไม่เคยทำมาก่อน
ความสุขที่ปริ่มอิ่มเอม ความสุขอันโตที่ทำให้น้ำตาของเธอไหลพราก ๆ และเสียงครางครวญอย่างเต็มพิกัด
“โอ้... กฤต คุณเก่งจัง อื้อ... แรงอีกค่ะ แรงอีก” เอ่ยชมเขาอย่างไม่ขาดปาก เสียงเชียร์ยิ่งทำให้ธนกฤตชอบใจยกใหญ่
“มันต้องอย่างนี้สิ มันค่อยสมราคาที่ได้ลงแรงสักหน่อย อ้ำ...” ธนกฤตจัดให้อย่างสมรักสมความพอใจ จัดกระหน่ำลงแรงดังปัก ๆ
ชายหนุ่มเล่นงานเธอจนถึงสวรรค์ไปพร้อมกันกับเขาถึงหลายครั้ง เป็นหนึ่งในรอบปีที่ณธิชาถึงกับยกนิ้วหัวแม่โป้งให้ ขอบคุณความสุขนี้ที่ได้รับจากธนกฤต
เพราะว่าไอศูรย์ไม่สนใจเธอมานานหลายเดือนแล้ว จนณธิชาเองที่หวั่นไหวจนหัวใจแทบระเบิด เพราะคำว่าไม่รักไม่ไยดีนี่แหละ ไอศูรย์เหมือนดั่งน้ำแข็งที่อยู่ในขั้วโลกเหนือที่ไม่มีวันละลาย
‘ชาช่าเกลียดคุณที่สุดค่ะ คุณไอศูรย์’
คนเรารักมากก็เกลียดมากได้เช่นกัน
>>><<<
- ผู้เขียน
