Chapter 4 วิกรมจัดให้
1117 คำ
ที่คฤหาสน์ของไอศูรย์ ในห้องทำงานของเขา
“อะไรนะ?” วิกรมรายงานเรื่องที่เขาไปทำมา โดยที่ไม่ได้บอกกล่าวกับเจ้านายมาก่อน และวิกรมยังเล่าต่อว่า เขายังคงโดนใบข้าวไล่ตะเพิดออกมาอีกด้วย
“นายว่า... นายไปไหนมานะ”
“บ้านของคุณใบข้าวครับ”
“ฮึ... ไปทำไม? พวกเราไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้วนะ”
แวบแรกไอศูรย์มีความรู้สึกสงสารเธอเหมือนกัน แต่สำหรับไอศูรย์แล้ว เขาไม่อยากผูกมัดกับใครทั้งนั้น
ไอศูรย์ไม่อยากให้สถานะกับผู้หญิงคนไหน ที่เขายอมแต่งงานด้วย จดทะเบียนด้วย ที่เขายินยอม เพราะว่าเพื่อเอาใจแม่เท่านั้น
ทว่าในส่วนความดีของใบข้าว ก็ทำให้ไอศูรย์รู้สึกพิเศษกับหญิงสาวมากกว่าคนอื่น ๆ
“แล้วเธอเป็นอย่างไรบ้าง” ไอศูรย์เผลอถามในเรื่องที่อยากรู้ ถึงอย่างไรระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันนั้น ใบข้าวดีกับเขาอย่างไร และเป็นภรรยาที่น่ารักอย่างไร เขาย่อมรู้อยู่แก่ใจ
วิกรมถึงกับคลี่ยิ้ม เขาไม่คิดว่าไอศูรย์จะถามแบบนี้
“เธอสบายดีครับ แต่...” วิกรมเว้นระยะ และช้อนสายตามองหน้าของผู้เป็นเจ้านาย
“อะไร?” ไอศูรย์สวนกลับมาทันที และทำสีหน้าท่าทางไม่พอใจนิด ๆ
“เธอแต่งงานแล้วอย่างนั้นหรือ?” ถามออกไปแล้ว เขาก็อยากจะตบปากของตัวเองนัก เพราะแค่คิดว่าเธอมีคนอื่น ไอศูรย์ก็ใจหายแวบ
“เปล่าครับ แต่เอ่อ... แต่เธอไม่ยอมรับข้าวของของผม ที่ผมซื้อเอาไปฝากเธอเลยแม้แต่อย่างเดียวครับ”
“อ้าว! ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ” เขารู้อยู่แก่ใจ เธอเป็นคนที่ตงฉินเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
“เธอบอกว่า... การรับของของผม ก็เหมือนกับรับเอาของของคุณไอศูรย์น่ะครับ ผมก็บอกว่าเจ้านายไม่ได้เป็นคนสั่ง แต่เธอก็บอกว่าไม่เอา เหตุผลของเธอก็... คือ เงินทุกบาทที่ผมมีกินใช้ เอ่อ... เป็นเงินที่ได้มาจากคุณไอศูรย์น่ะครับ”
“จองหอง” เสียงของเขาตวาดแข็งขึ้นมาอย่างลืมตัว
“ใช่ครับ”
“หยิ่งผยองไม่เข้าเรื่องจริง ๆ จนแล้วยังหยิ่ง” ไอศูรย์ยังคงว่าให้หญิงสาวต่อ
“คุณใบข้าวเธอรักศักดิ์ศรีของตัวเองมาก ๆ เลยนะครับ” วิกรมสรุปให้เจ้านายได้รู้
“ฉันรู้” ไอศูรย์อดคิดถึงใบหน้าที่สุดแสนจะน่ารัก และรอยยิ้มที่สดใส แต่ในใบหน้าของเธอนั้นแสดงความจริงจังในทุกคราวที่เธอจะยืนยันอะไรที่มันหนักแน่น
การได้คิดถึงความหลังระหว่างเขากับใบข้าว ทำให้ หัวใจของไอศูรย์เต้นแปลก ๆ ทั้งที่ผ่านมานานหลายปีแล้ว เขาควรจะลืมเธอ
ใช่... ไอศูรย์รู้สึกดีกับใบข้าวมากจนเกินไป จนเกินที่เขาจะควบคุมตัวเองได้ในสักวัน เขาคิดว่าเขาจะตกหลุมรักเธอเข้าไปจริง ๆ แล้วถอนตัวไม่ได้
“นายก็รนหาเรื่องนะ ไปให้โดนด่า”
“ผมก็แค่คิดถึงคุณใบข้าวน่ะครับ อีกอย่างคุณนายท่านได้สั่งเอาไว้” คำสั่งเสียสุดท้ายที่คุณนายพูดกับวิกรม คือให้ดูแลใบข้าว เพราะท่านรักใบข้าวเหมือนลูก
“เฮ้อ...” ไอศูรย์ถอนลมหายใจยาว ๆ ออกมา เขาเองก็คิดถึงแม่มากเช่นกัน แม่คือทุกอย่างของไอศูรย์
ในตอนนั้นสายตาของทั้งสองหนุ่มได้มองออกไปนอกหน้าต่างและทะลุผ่านกระจกใส ๆ ทั้งคู่เห็นรถยนต์ของณธิชาวิ่งออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองคนก็มีคำถามคล้าย ๆ กัน ณธิชาจะไปไหน ไปหาใคร แล้วทำไมทำตัวเหมือนรีบเร่ง แต่ก็ไม่มีใครเอ่ย
“วิกรมแล้วนายมีเรื่องอะไรอีกไหม ที่ฉันควรรู้”
“เอ่อ... ทำไมคุณไอศูรย์ไม่ลองไปหาเธอดูล่ะครับ ไปเยี่ยมเยือน”
“ในฐานะอะไร เราไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก”
“คุณไอศูรย์ก็ไม่มีใครนี่ครับ ผมรู้ว่า... เจ้านายก็เบื่อคุณชาช่าเต็มที่แล้ว” เขาพูดเหมือนอ่านใจไอศูรย์ออก
“วิกรม” เขาเสียงดุเข้มขึ้นมาอีกครั้ง สีหน้าและดวงตาเครียด
“เจ้านายอย่ากักขังเธอเอาไว้อีกคนเลยครับ ปล่อยคุณชาช่าไปเถอะ เธอน่าจะหาคนที่รักเธอได้”
“นาย!” ทั้งที่อยากจะสลัด แต่เหมือนจะมีความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้น หรือเรียกว่าผูกพัน
แต่คำว่าไม่มีสถานะมันทำให้วิกรมก็คิดแทน
“ในฐานะที่ผมมีน้องสาว ถ้าชาช่าเธอเป็นน้องสาวของผม ผมจะเป็นคนมาพูดกับเจ้านายเองว่า... ช่วยปล่อยเธอไปให้ได้ดีเถอะครับ เวลานานมากนะครับที่เธอทนอยู่ แต่ไม่รู้ว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรต่อไป อีกอย่างหนึ่ง คุณชาช่าเธอก็เริ่มแก่ตัวแล้วนะครับ”
“วิกรม!” เขายังคงทำเสียงเข้ม แต่ในใจก็คิดตามในเรื่องที่วิกรมพูด วิกรมเหมือนอ่านใจทุกคนออก
“คุณไอศูรย์ครับ ให้เงินเธอสักก้อน แล้วก็บอกเลิกคุณชาช่าเถอะครับ อีกอย่างหากคุณไอศูรย์จะหาเมียจริงๆ ละก็ ต้องได้อย่างคุณใบข้าวครับ แต่ถ้าเจ้านายจะไม่เอาเมียเป็นตัวเป็นตนเลย ก็ซื้อกินเป็นครั้ง ๆ ไปครับ”
“เอ๊ะ! นายนี่”
“ผมไม่เกรงใจครับ ผมพูดความจริงที่สุดครับ แต่อนาคตเราต้องคิดไปถึงตอนที่แก่ แล้วช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แบบนั้นนะครับ น่าเป็นห่วง แต่ถ้ามีลูกมีเมีย มันจะมีอารมณ์ไปอีกแบบน่ะครับ เหมือนที่คุณไอศูรย์ได้ดูแลคุณนายท่านอย่างไรล่ะครับ และนี่ครับ”
“อะไร?” ไอศูรย์ทำหน้าฉงน ในสิ่งที่วิกรมยื่น กระดาษที่มีตัวหนังสือให้
“ที่อยู่ของคุณใบข้าวครับ เผื่อเจ้านายอยากจะไปหาเธอ เธอไม่มีใครจริง ๆ ครับ” แต่วิกรมไม่ได้บอกเรื่องที่ใบข้าวมีลูกชาย วิกรมเชื่อในใจของตนหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า น้องน่านฟ้าเป็นลูกชายของเจ้านายของเขาอย่างแน่นอน
“ฉันไม่ไปหรอกนะ”
“อืม... ก็แล้วแต่เจ้านายครับ ผมก็แค่ให้ไว้ ถ้าเจ้านายไม่พอใจ จะขย้ำทิ้งใส่ลงไปในถังขยะก็ได้ครับ” แล้ววิกรมก็ลุกขึ้น
“ผมต้องไปทำงานแล้ว มีหลายเรื่องต้องไปทำ ไปก่อนนะครับ” วิกรมเดินจากไป ทิ้งให้ไอศูรย์คิดถึงความหลัง
‘ใบข้าว’ ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยชื่อของเธอในใจ เขาคิดเสมอว่าการหย่าจากเธอเป็นเรื่องที่เขาทำผิดพลาดในชีวิต
- ผู้เขียน
