Chapter 3 เป็นได้แค่นางบำเรอประจำตัว
1203 คำ
“ฮึ… เขาไม่เคยสดกับฉันเลยสักครั้งนะ เวลานอนด้วยกันนะ” มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ คนที่ระแวดระวังตัวสุด ๆ อย่างเขา
(“คุณไอศูรย์ เขาใส่ถุงยางตลอดเลยหรือ”)
“อื้อ… ก็ใช่นะสิ”
(“ฉันแนะนำให้เธอเอาเข็มจิ้มสิ ฉันเคยเห็นในละครนะ”) ณธิชาที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับหัวเราะเสียงขื่น
“เขาเก็บถุงยางอนามัยอย่างดี เก็บดียิ่งกว่าทองคำเสียอีก”
(“อะไรนะ? เขาถึงกับซ่อนมันเลยหรือ”) ศรันยารู้สึกประหลาดใจ มีผู้ชายคนไหนที่เขาทำอย่างนั้นกัน
(“จริงยายยาเอ๊ย! ฉันไม่เคยเห็นกล่องถุงยางอนามัยของเขาเลยสักครั้งเดียว นอกจากตอนที่เขาเสร็จกิจแล้ว”)
(“แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ ในฐานะคู่นอน หากจะอยู่ไปจนวันตาย แต่ไร้อิสระ ชาช่า... เธอไม่ลองขอเลิกกับเขาล่ะ และก็ลองขอเงินก้อนใหญ่จากเขาสักก้อนได้ไหม อย่างน้อยหากแกได้หลุดออกมา แกก็จะไม่ลำบาก”)
“ตอนนี้เขาก็ยังให้ฉันใช้เป็นเดือน ๆ อยู่นะ”
(“สามหมื่น”) ศรันยาย้ำ
ใบหน้าของณธิชาเครียดเข้าไปอีก เงินเดือนที่ให้ใช้จ่ายเหมือนกับพวกเรียนจบปริญญาตรีคนหนึ่งที่เป็นได้แค่ระดับหัวหน้า
(“ก่อนหน้าเขาเคยให้เงินเธอเป็นก้อนไหม”)
“ใช่… เขาเคยให้ในตอนที่เขาจ้างฉันมาเพื่อจะเป็นคู่ขากำจัดเมียตบแต่งจดทะเบียน พอเขาเขี่ยเมียคนนั้นทิ้งได้ ฉันคิดว่าถ้าฉันยังเกาะแข้งเกาะขาเขาไปตลอด ฉันก็จะได้สบาย แต่มันไม่ใช่เลย”
(“ชาช่า แม่เธอต้องการใช้เงินนี่ จะผ่าตัดไม่ใช่เหรอ”) แม่ที่มีเนื้องอกในมดลูก หมอบอกถ้าพร้อมเมื่อไรก็มา แม้จะใช้บัตรสามสิบบาทได้ แต่สำหรับณธิชาอยากให้แม่รักษากับหมอดี ๆ หน่อย
(“เธอเอ่ยเรื่องนี้กับเขาหรือยัง”)
หรือว่าเพราะเธอกลัวเขามากจนเกินไป แค่มองหน้าดุ ๆ ที่ไร้หัวใจของเขาแล้ว เธอก็ขยาด
“อื้อ… แล้วฉันจะทำอย่างไรดี” ณธิชาน้ำตานองแล้ว
หกปีกว่า ๆ แล้วสินะ ณธิชาก็ไม่คิดว่า เขาจะเป็นพวกไร้หัวใจ และตายด้านแบบนี้
ไอศูรย์ไม่ได้มีความสงสารกันเลย เขาก็เห็นเธอเป็นแค่เครื่องมือปลดปล่อยเรื่องทางเพศและความต้องการแบบผู้ชาย
พอณธิชาผูกปิ่นโต เขาก็เหมือนจะเขี่ยผู้หญิงทุกคนทิ้ง ใจของหญิงสาวคราวนั้นเต็มไปด้วยความสุข แต่ตอนนี้ความสุขมันได้มลายหายไปแล้ว
ครั้งอดีต... ณธิชาก็สะใจอย่างหนึ่งในตอนนั้นเธอรู้ว่าใบข้าวท้องลูกของไอศูรย์แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้บอกเขา และยายใบข้าวนั่นก็ปากแข็งอีก ไม่บอกคนเป็นผัวสักคำ ยอมจากไปโดยไม่เอาอะไรไปสักอย่าง
ใบข้าวไปแต่ตัวพร้อมกับกระเป๋าใบเล็ก ๆ เท่านั้น โคตรจะใจแข็ง ตอนนั้นณธิชารู้สึกสะใจที่ไอศูรย์ใจดำได้ขนาดนั้น ทว่าวินาทีนี้ณธิชาก็เพิ่งจะประจักษ์แก่หัวใจ เพราะไอศูรย์เป็นคนแบบนี้อย่างไรล่ะ
ยายใบข้าวถึงไม่เรียกร้องเอาอะไรสักบาท
แม้จะวางสายจากศรันยาไปแล้ว ณธิชาก็ยังคิดวนเวียนจะหาเอาเงินจากเขาได้อย่างไร เธอเดินไปเดินมาอยู่ในห้องรับแขกนั้นแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ในนาทีนั้นเอง หญิงสาวได้ตัดสินใจหยิบมือถือ แล้วส่งข้อความหาใครบางคน
“ว่าอย่างไรครับคุณชาช่า” เสียงของธนกฤต
“ฉันอยากให้นายทำงานให้ฉันบางอย่างน่ะ”
“งานอะไรครับ”
“ปล้น และเรียกค่าไถ่”
“อะไรนะ?” ปลายสายทำเป็นตกอกตกใจมากๆ
“เฮ้ย! เรื่องมันร้ายแรงนะ งานนี้... โอ้!”
อีกฝ่ายเงียบไปไม่ได้พูดต่อ ณธิชาเอ่ยต่อในทันที
“ทำเป็นไม่เคยทำ”
“หื้อ! เอาอะไรมาพูด”
“ก็มันเรื่องจริงนี่นา งานนี้เงินดี แบ่งกันแบบยุติธรรม ฉันแค่ชี้เป้าของแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น”
“นี่คุณชาช่าครับ ทำไมมักน้อย”
“ฉันแค่อยากทำเพื่อความสะใจ”
“หื้อ! พูดแบบนี้ คนใกล้ตัวใช่ไหม” ถามออกมา พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะไปด้วย
“ทำไม? ตอนนั้นคุณไม่เลือกผมล่ะครับ” เขาถูกเหน็บเธอออกมา
“พูดเรื่องเก่าเรื่องหลังทำไมละคะ”
“ผมก็ยังประทับใจอยู่นะ กับเรื่องที่เราสองคนทำบนเตียงด้วยกัน”
“นายกฤต”
“ครับผม” เขาก็สวนคำตอบกลับมาในทันที
“ถ้าคุณอยากจะให้ผมทำเรื่องนี้ให้คุณละก็ เรามานอนคุยกันดีไหมครับ คุยทางมือถือ อืม... ผมไม่ถนัดอย่างไรไม่รู้” เสียงของคนปลายสายทำให้ณธิชาแขยงรูหู แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้
ในบรรดาคนที่เธอรู้จัก คนที่ชั่วช้าสารเลว และเป็นคนที่น่ารังเกียจที่สุด ก็คงจะเป็นนายธนกฤตนี่แหละ
ทว่าณธิชาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ไอศูรย์เค็มกับเธอนัก ฉะนั้นเธอต้องแก้เผ็ด เขาให้อยู่แบบไม่มีสถานะมาถึงหกปี ‘โง่เง่าเต่าตุ่นสิ้นดี’ ณธิชาก่นด่าตัวเอง
ก็ไอศูรย์ดีทุกอย่าง ไม่มีที่ติแม้แต่น้อย เธอเลือกเขาในตอนนั้นก็ไม่ผิดนี่นา แม้ว่าจะเป็นการแย่งของของคนอื่นมาก็ตาม
ณธิชายังคงเปิดดูรูปในมือถือ ที่คนของเธอไปสืบมาว่าตอนนี้ลูกชายของไอศูรย์โตแล้ว
‘เอาลูกเขาเป็นตัวประกันนี่แหละ ชิ... อยากจะเหนียวนัก เงินแต่ละบาทจะกระเด็นคิดแล้วคิดอีก’
ที่บ้านของใบข้าว
“แม่ครับ อูย... น่านเจ็บนะครับ” เสียงโอดครวญน้อย ๆ คงจะเพราะยาหมดฤทธิ์ แล้วยังแผลที่เป็นอยู่เริ่มงวดเข้า ทำให้รู้สึกเจ็บมาก ๆ
แม่จึงได้หายาอีรูดอยและวาสลีนมาทารอบ ๆ ผิวที่เริ่มจะแห้ง
“วันหลังจะเล่นอะไรแผลง ๆ อีกไหม” คนเป็นแม่ทำหน้าแบบซ้ำเติม
“ไม่เอาแล้วครับแม่ น่านหลาบจำแล้วครับ”
“เฮ้อ! ต่อไปทำอะไรก็ต้องระมัดระวังมาก ๆ นะครับรู้ไหมน่าน” คนเป็นแม่ถึงกับถอนหายใจออกมาแบบเซ็ง ๆ
“ครับแม่ น่านจำฝังใจเลย”
“เอานี่... ปลาทอด กินปลาดีที่สุด กินไก่ กินหมูไม่ได้เดี๋ยวจะคันมากกว่านี้ ไข่ไก่ ไข่เป็ดก็ต้องงดไปก่อน เป็นแผลแบบนี้ ถ้าไม่อยากจะเป็นแผลเป็นต้องระวังเรื่องอาหารการกิน จะหมดหล่อกันก็คราวนี้”
“ครับ ถ้าเป็นแผลเป็นใส่กางเกงขาสั้นไม่ได้แน่เลย” น่านฟ้าหน้าจ๋อยสุด ๆ เขาอดกินของอร่อยหลายอย่างทีเดียว
“ทำไมล่ะ”
“ก็อายสาว ๆ อย่างไรครับแม่”
ใบข้าวถึงกับหัวเราะขำก๊าก
“แหม... คิดถึงแต่สาว ๆ ทำไมไม่คิดว่าจะเป็นคนพิการฮึ” แล้วผู้เป็นแม่เทศนาอีกหลายอย่าง เด็กชายโต้เถียงเป็นบางครั้ง แต่ก็รับฟังแม่เสียเป็นส่วนใหญ่
>>><<<
- ผู้เขียน
