โหยหาจนแทบบ้า
3237 คำ
ภายในรถคันหรูที่จอดนิ่งสนิทข้างทางเมื่อมาถึงที่หมายได้สักพัก เวหาที่เป็นคนขับได้แต่รอให้เจ้านายตนได้ลงจากรถเพียงเท่านั้น หากแต่รอแล้วรอเล่ากลับไม่มีความเคลื่อนไหวจากด้านหลังแม้แต่น้อย ตนจึงหันไปมองเพื่อนตัวดีที่นั่งข้างคนขับที่ทำเพียงมองกลับมาหาเขาเงียบๆ แล้วส่ายหัวบอกเขาหุบปากห้ามถามอะไรออกมาทั้งนั้น
"....."
"นนท์..."
พิภพมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนใจ ถ้าเหนื่อยขนาดนั้นทำไมไม่บอกกันสักหน่อยละ
ใบหน้าลูกครึ่งที่ดูหล่อเหลาในระดับหนึ่งของมันตอนนี้เอียงหัวไปพิงกระจกรถฝั่งตรงข้ามเป็นที่เรียบร้อย
พิภพยิ้มบางมองอีกฝ่ายเงียบๆ สำหรับเขาแล้ว เป็นภาพที่หาดูยากและดูน่าหลงไหลไม่น้อยเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในรอบปีเลยมั้ง ที่ได้เห็นมันลดการป้องกันตัวเองอย่างสมบูรณ์ลงตอนอยู่กับเขา
พิภพทำเอื้อมมือไปจับหัวเจ้าตัวกลับมาพิงลงที่ไหล่เขาเบาๆ ดูจากขอบตาดำคล้ำและท่าทางที่ได้เจอตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้บ่งบอกได้ว่าครั้งนี้มันคงไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว
"เวหาออกรถ..."
"ครับ?..."
"กลับกาสิโน...อ้อมรถเข้าประตูหลัง"
"ได้ครับนาย..."
ทริปเที่ยววันนี้เป็นอันต้องยกเลิกไป เมื่อคนที่อยากพาเที่ยวสลบไสลไปกับเบาะรถเป็นที่เรียบร้อย และอย่าคิดที่จะปลุกเจ้าตัวขึ้นมาเชียว
เพราะปลุกยังไงก็ไม่มีทางตื่นแน่นอนจนกว่ามันจะนอนจนพอใจแล้วเท่านั้นถึงจะยอมตื่นขึ้นมาเอง
แม้ครั้งหนึ่งมันก็เคยเป็นคนที่ตื่นง่าย สะกิดนิดหน่อยก็สะดุ้งตื่นแล้ว รู้สึกเหมือนจะเป็นช่วงไม่กี่ปีมานี้ที่งานมันจะหนักเป็นพิเศษจนหลับเป็นตายเรียกเท่าไรก็ไม่ตื่น ถึงขนาดที่เขาต้องเรียกหมอมาตรวจดูร่างกายให้อย่างเป็นกังวน
แต่ก็นั่นแหละ มันแค่หลับและนอนนานกว่าคนปกติเพราะอ่อนล้าเพียงแค่นั้นไม่ได้มีอันตรายอะไร
ตระกูลของเขาในช่วงนี้กำลังปรับเปลี่ยนและเคลียร์ทางอะไรหลาย ๆ อย่าง ซึ่งงานเอกสารและงานพบปะของเขาเองก็ดูจะมีมากขึ้นทุกวัน
"ขับช้าๆ ไม่ต้องรีบ"
"ครับนาย..."
ก่อนจะหันกลับมามองมันที่ตอนนี้กำลังพิงไหล่เขาหลับด้วยลมหายใจสม่ำเสมอ ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมากจนได้กลิ่นกายอบอุ่นประจำตัวของมัน
อายความร้อนของร่างกายที่ส่งผ่านมาทางเขากับเสียงเต้นของหัวใจที่ดังเข้ามาในหูทำให้อุ่นใจอย่างน่าประหลาด
พิภพทำได้เพียงเอาหัวเอียงชนกับหัวอีกฝ่ายเบาๆ แล้วหลับตาลงตามเพื่อพักสายตา เขารู้สึกผ่อนคลายลงมากโดยที่ไม่ต้องกระเตงตัวเองไปเที่ยวไหน
บางทีสิ่งที่ตัวเขาต้องการอาจไม่ใช่การท่องเที่ยวไปไหนไกล คงเป็นแค่เพียงการพักผ่อนกับใครสักคนที่เขารักและไว้ใจก็เท่านั้น...
"นายครับ เดียวพวกผมจัดการเอง ขึ้นไปรอข้างบนเถอะนะครับ"
เสียงของโนอาห์เอ่ยขึ้นอย่างหวาดเกรง เมื่อนายใหญ่ของแก๊งกำลังทำหน้าเคร่งเครียดมองมาอย่างร่างของหัวหน้าตนที่นอนหลับสนิดราวกับคนหมดสติที่เรียกยังไงก็ไม่ตื่น ทิ้งให้พวกเขารับมือแรงอารมณ์และสายตาของคนเป็นนายตรงหน้าอีกครั้งตามลำพัง
พิภพขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ทันทีที่ถึงจุดหมาย ทำให้เขาคิดได้ว่าจะเอามันขึ้นไปบนห้องทำงานยังไงดี เมื่อมันหลับไม่ตื่นปลุกไม่ลุกแบบนี้
"ยกมันขึ้นหลังกู..."
"เออ...นายครับ"
เพียงจบประโยคคำพูดนั้น พวกมันทำสีหน้าบอกไม่ถูกส่งมาให้ เหมือนอยากให้เขาคิดดี ๆ ก่อนจะทำตามที่พูด ทั้งคู่ที่ตอนนี้กำลังหิ้วปีกแขนของอานนท์คนละข้าง ทำได้เพียงพยุงไม่ให้หัวหน้าตัวเองล้มพับลงไปนอนกองกับพื้นเท่านั้น พิภพมองภาพนั้นแล้วรู้สึกเหมือนว่าตัวเองอาจคิดน้อยเกินไป
ต่อหน้าลูกน้องมัน....อย่างน้อยก็ควรปกปิดความสัมพันธ์ส่วนตัวไว้บ้างสินะ รู้มากไปก็คงไม่ดี
"งั้น พวกมึงช่วยกันแบกมันขึ้นลิฟต์มา"
เขาคิดวิธีที่ง่ายที่สุดคือการอุ้มมันขึ้นลิฟต์ด้านหลังตึกของกาสิโนที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน แต่ห้องทำงานเขามันไม่ได้อยู่ชั้นสองชั้นสามไง จะให้อุ้มมันขึ้นไปถึงชั้นบนสุดคงรากเลือด
ถึงจะอยากแบกมันขึ้นหลัง แต่จากสภาพร่างกายของเขา ยอมรับเลยว่าแบกมันไม่ไหว ตัวมันนั้นพอ ๆ กับเขาทั้งร่างกายและน้ำหนักไม่ใช่เบา ๆ เลย อย่าลืมว่ามันเป็นลูกครึ่ง ขนาดไอ้เวหากับไอ้โนอาห์ ต้องช่วยกันแบกมันคนละข้างยังทุลักทุเลขนาดนั้น
ส่วนตัวต้นเหตุโดนแบกไปมาขนาดไหนก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ยอมใจในการนอนของมันจริงๆ
"นายครับ นายขึ้นไปเถอะครับ เดียวผมกับไอ้โน พาหัวหน้าไปพักเอง"
"ห้องพักของหัวหน้าอยู่ชั้นไหนครับนาย"
"ชั้นที่กูจะไป ก็คือห้องของมัน"
"ครับ?"
โนอาห์มองดูตัวเลขบนลิฟต์ที่กดขึ้นไปอย่างชั้นบนสุดของอาคารที่มันถือเป็นห้องชุดเดี่ยวทั้งชั้น และใครเล่าจะไม่รู้ว่ามันเป็นห้องทำงานส่วนตัวนายใหญ่ของกาสิโนแห่งนี้ โนอาห์ทำเพียงมองหน้าเจ้านายตัวเองเล็กน้อยและก้มหน้าลงไม่ถามอะไร
"นานที่ปีหนกูจะมาครั้ง เวลาทำงานมันก็อยู่กับกูตลอด มึงคิดว่ามันจะไปนอนไหนได้?"
ทั้งคู่หันมามองหน้ากันอีกครา บางทีการมารับรู้อะไรที่ไม่ควรรู้ ก็เป็นความทุกข์ทรมานอย่างหนึ่งของพวกเขาในตอนนี้นะ ถึงนายจะบอกมาแบบนั้น แต่อย่าลืมว่าที่นี้คือกาสิโนที่มีหลายสิบชั้น ห้องพักก็มีเป็นร้อยๆห้อง จะไม่มีสักห้องให้มือซ้ายคนสนิทไว้พักผ่อนส่วนตัวเลยหรือยังไง
พวกเขาเองพึ่งจะทำมาทำงานให้นายได้ไม่นานยังมีการจัดแจงห้องพักส่วนตัวไว้ให้ก่อนที่ตัวพวกเขาจะมาถึงมาเก๊าด้วยซ้ำ แต่ทำไมคนที่ทำงานมานานกว่าสิบปีอย่างหัวหน้า กลับไม่มีห้องส่วนตัวไว้สักห้องเลยละ
นั้นคือคำถามในใจที่พวกเขาไหนจะกล้าสงสัย หรือบางทีการอยู่เงียบ ๆ ในที่ของพวกเขา เป็นหนทางที่ดีกว่าการอ้าปากถามเรื่องส่วนตัวของเจ้านายก็เป็นได้
ติ๊ง!
ทันทีที่ถึงชั้นบนสุด ประตูลิฟต์ยังคงไม่เปิดออกให้คนด้านในได้ออกไป พิภพทำการหยิบบัตรสีทองออกมารูดข้างปุ่มกดลิฟต์ก่อนจะกดตัวเลขสี่หลักที่เป็นรหัสผ่านเข้าชั้นลงไป ประตูลิฟต์ชั้นบนสุดของอาคารถึงจะยอมเปิดออก มาตรฐานความปลอดภัยระดับนี้นั้นมัน แลกมากับความเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายนับครั้งไม่ถ้วนของเขาเอง ถ้าไม่เคยเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นมาก่อน ไหนเลยจะรัดกุมได้ขนาดนี้
"ส่งมันมาให้กู แล้วพวกมึงก็ลงไปพักได้แล้ว"
พวกแม่งตามเขาอย่างกับเงา ถ้าหัวหน้าพวกมันตามเขาแบบนี้บ้าง คงไม่ต้องค่อยถามหาแต่มันตลอดแบบนี้หรอก พิภพลากอานนท์ออกจากลิฟต์เข้ามาข้างใน ทั้งชั้นนี้เป็นของเขา
มันมีขนาดกว้างมากพอ ๆ กับบ้านหนึ่งหลังที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างครบ ทั้งห้องนอน ห้องทำงาน หรือแม้กระทั่งครัวก็มี ถึงพิภพจะไม่เคยใช้มันเลยก็ตาม เหมือนมันมีไว้แค่ประดับโชว์ไว้เฉย ๆ แค่นั้น
"นนท์....ถ้ามึงจะหลับเป็นตายขนาดนี้นะ"
พิภพทำการอุ้มมันลงบนเตียงได้สำเร็จ มองดูสภาพอานนท์ที่ใส่เสื้อสูทเต็มยศที่ถึงจะดูดีขนาดไหน แต่พอถึงตอนนี้ก็ดูน่าอึดอัดไม่ใช่น้อย ถึงเขาจะเป็นคนให้มันใส่ก็เถอะ
พิภพถอดรองเท้าและถุงเท้าออกให้มันด้วยความเบามือ หันไปเอาเครื่องสื่อสารต่าง ๆ บนร่างกายของมันทั้งตรงหูและข้างเอวออกด้วย เวลานอนใครเขาทำงานกันละ มือหนาจึงทำการถอดเข็มขัดและเสื้อสูททั้งนอกในออกให้อีกฝ่ายอย่างเคยชิน เหลือไว้เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางของมันเท่านั้นก่อนจะจัดท่านอนให้มันดีๆ
เหนื่อย.....
ล้มตัวนอนอยู่ข้าง ๆ มัน นอนมองเพดานห้องอยู่แบบนั้นหลายนาที ไม่กล้าที่จะหันไปมองมันในตอนนี้เลย นานมากแล้วที่ไม่ได้นอนแบบนี้กับมัน
รู้สึกว่าเวลาที่เขาจะเจอกับมันแบบนี้น้อยลงทุกที เหมือนมีอะไรบางอย่างค่อยสะกิดในใจเขาตลอดเวลา ทำเอาอยู่ไม่เป็นสุขเหมือนคนบ้า แต่ก็ทำอะไรกับความรู้สึกนี้ไม่ได้ ยิ่งเวลาไม่ได้เจอมันนานๆ
ความรู้สึกนั้นยิ่งรุนแรงเป็นพิเศษ
"มึงรู้สึกแบบกูมั้ยว่ะนนท์"พิภพพูดพลากเอี้ยมสัมพัสลงผมปลายผมสีน้ำตาลประกายทองนั้นอย่างเบามือ นัยน์ตาสีนิลจับจ้องมองใบหน้าที่หลับสนิทลงนั้นอย่างเงียบๆ
หรือมีแค่เขาที่รู้สึกแบบนี้....ความรู้สึกโหยหาจนแทบบ้านี่ มีแค่เขาที่รู้สึกหรือเปล่า
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...
~Rrrr~
"..."พิภพหลุดออกมาจากภวังค์ด้วยเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ส่วนตัวที่ไม่ได้ใช้เท่าไร ส่วนมากที่โทรมาและรู้จักเบอร์นี้มักจะเป็นสายของ...
แม่ง..
"((เฮีย! มาเอาคนของเฮียกลับไปเลยนะ!!))"
"อะไรมึงอีกละเพลิง"ทันทีที่เขากดรับสาย ไม่ทันได้ดูชื่อคนโทรด้วยซ้ำ เสียงของเจ้าตัวก็ลอยมาก่อนหน้ามันแล้ว
"((แม่ง มันไถ่ผมจะหมดตัวแล้วมั้ง))"
"หือ? อะไรใครไถ่ใคร มึงพูดจาให้มันรู้เรื่องหน่อย"
"((ก็มือซ้ายเฮียไงที่ส่งมาให้ผมไง? เฮียก็ยังไม่แก่ขนาดนั้นนะ ทำไมความจำสั้นกันจังว่ะ))"เสียงสบดด่าช่วงท้ายแม้จะเบากว่าตอนแรกแต่เขาก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน
"ไอ้เพลิง! ปากมึงนี่นะ"
"((ตอนนี้เฮียอยู่ไหนกัน?))"
"มาเก๊า.."
"((ทำไมไม่เอามือซ้ายเฮียไปด้วย))"
"ก็กูส่งมันไปให้มึงไม่ใช่เหรอ กูจะเอามามันด้วยทำไมล่ะ?"
"((ผมไม่เอาคนแล้วก็ได้นะเฮีย แต่เฮียบอกคนของเฮียให้กลับไปเลยนะ / นายน้อย..เราตกลงกันแล้วนะครับ))"
"ไอ้เมฆ? เออดีเลยกูกำลังจะโทรหามึงพอดี"
"((ครับนาย../ เดียวดิเฮียผมยังคุยกับเฮียไม่จบเลยนะ))"
"เมฆ กูจะส่งเอกสารการซื้อขายอาวุธรอบนี้ไปให้มึง มึงทำการตรวจสอบที"
"((เจรจาสำเร็จแล้วหรือครับนาย?))"
มันดูจะแปลกใจกับความรวดเร็วของการตกลงซื้อขายในครั้งนี้มากจนทำเขาขุ่นเคืองในใจ
"มันเรียกว่าเจรจาได้ด้วยเหรอ"พิภพแค่นหัวเราะออกอย่างไม่สบอารมณ์ แบบนั่นเขาไม่เรียกว่าเจรจาหรอก คงคิดจะมาหานนท์โดยเฉพาะมากกว่าน่ะสิ
"((ครับ?...))
"เอาเป็นว่ามึงไปตรวจสอบให้เรียบร้อย แล้วโอนเงินค่าของส่งไปให้ฝ่ายนูนด้วย มึงมีบัญชีใช่มั้ย โอนไปให้เป็นสองเท่าของอาวุธที่เราได้รับเลยนะ เข้าใจมั้ย"
คิดว่าเขาดูไม่ออกหรือไงว่าไอ้เด็กเวรนั้นมันคิดยังไงกับนนท์อยู่ ทั้งสายตาที่มอง น้ำเสียงที่ใช่ และทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ มันเป็นอะไรที่ทำพิภพไม่พอใจ ถามว่าเจ้าตัวรู้มั้ยว่าเด็กมันรู้สึกแบบไหน?
ฝันเถอะ.....
ขนาดเขารู้สึกยังไงกับมัน...ตลอดหลายปีมานี้มันยังไม่ยอมเปิดหูเปิดตารับรู้เลย
"((ครับนาย..))"
"อีกเรื่อง...มึงไปตามข่าวในวงการตอนนี้ให้กูหน่อย ได้ข่าวว่าช่วงนี้ครึกครื้นกันไม่น้อย"
"((ผมจะรีบไปดูให้ครับนาย/ เฮ้ย! นี้นายไม่มีโทรศัพท์เป็นของตัวเองหรือไง?))"
เสียงไอ้เพลิงแว๊ปเข้ามาในสายก่อนที่ภาพหน้าจอจะตีลังกาไปมา หมุนอยู่แบบนั้นเหมือนแย่งโทรศัพท์คืน พิภพขมวดคิ้วมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา นี้เล่นอะไรกันเป็นเด็กๆไปได้
แปลกที่เขาได้มาเห็นฉากอะไรแบบนี้จากภูเมฆมือขวาคนสนิทของเขา เดิมทีก็ดูเป็นคนสงบนิ่งดูสุขุมอยู่ไม่น้อย ชอบทำหน้านิ่ง ๆ ถามคำตอบคำเป็นปกติจนชินชา
พอมาเจอไอ้เพลิงเข้าไป ดูจะพามันหลุดตามกันไป พิภพเริ่มเห็นใจอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย เพราะรู้นิสัยน้องตัวเองดีว่าแสบขนาดไหน คิดดูเอาเถอะ....
"เออ กูมีเรื่องจะคุยแค่นี้แหละ แล้วนี่พวกมึงอยู่ไหนกัน ทำไมมันเสียงดังขนาดนี้ห๊ะ?"
"((ถามมาได้นะเฮีย ผมเป็นเจ้าของผับนะมันก็ต้องดังแบบนี้เป็นปกติมั้ย แล้วจะให้ผมไปอยู่ไหนได้ละ กาสิโนไง?))"
ไอ้เพลิงที่ดูเหมือนจะยึดเอาโทรศัพท์ตัวเองกลับมาได้ ก็ตอบกลับพี่ชายในสภาพที่หัวเสีย ใบหน้าบึ้งตึงใส่กล้องมาเลย ถึงยังนั้นในประโยคของมันทุกประโยคก็ยังกวนประสาทเขาได้อยู่ดี
"หึ มารยาทมึงนี่ ลืมไว้ในท้องแม่ใช่มั้ยเพลิง"
"((ด่าแรงนะเฮีย ตอนนี้ผมมาฉลองเปิดผับใหม่ที่พัทยา เลยเสียงดังอย่างที่เห็น จริง ๆ อยากเชิญเฮียมาเป็นเจ้าภาพเปิดงานด้วยนะ แต่เห็นงานเยอะ กลัวต้องมาเห็นคนแก่แถวนี้ทำงานหนักจนตายอะ))"
"ถึงมึงชวนกูก็ไม่ไป และกูไม่ตายเพราะแค่งานหนักหรอก ส่วนนี้พี่มึงน็อคไปแล้ว"
"((หืมม~ ))" มันทำสีหน้าประหลาดใจส่งมาให้ มองสลับไปมาระหว่างไอ้นนท์ที่หลับอยู่กับเขา ก่อนที่มันจะยิ้มระรืนส่งมาให้พร้อมสายตาแวววาวดูมีเลศนัย
"ไรมึง..."
"((ก็ไม่มีไร~ นาน ๆ ผมจะเห็นการเปลี่ยนแปลง))"
มันทำเสียงล้อเลียนเขาด้วยใบหน้าปริ่มยิ้มก่อนจะโชว์แก้วไวน์ในมือที่ไปชกมาจากไหนไม่รู้ ยกมันขึ้นเล็กน้อยเหมือนเชิญชวนเขา มันแม่งปรับอารมณ์ได้ไวจนหน้านับถือ ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ยังฟึดฟัดใส่มือซ้ายของของเขาอยู่เลยไม่ใช่หรือไง
"หึ...เปลี่ยนแปลง? ตรงไหนของมึงที่ว่าเป็นแบบนั้น"
เขากับนนท์ก็เป็นแบบนี้กันมาตั้งนานแล้ว....
"((ไม่เอาหนาเฮีย ความสัมพันธ์แบบเฮียนี้มันยากที่ตรงไหนวะ))"มันทำหน้าเหม็นเบื่อใส่เขา ก่อนจะกรอกตายกแก้วไวท์สีสวยในมือขึ้นจิบโชร์เขา
"มึงนี่ขี้เสือกนะ มึงวางสายไปเลยกูจะทำงานแล้ว"
"((หูย~ อะไร ๆ ก็งาน ก็เหมาะกันดีเนอะ งานต้องมาก่อน))" พระเพลิงปราดสายตามองคนข้างๆที่ยังคงนั่งอยู่ข้างกายตนไม่ไปไหน เป็นคู่นายกับลูกน้องที่เข้ากันดีจริงนะ
ใครฟังก็รู้ว่าแม่งประชด....
"ถ้าพวกกูไม่ทำงานนี้ ตอนนี้พวกมึงจะมีแดกกันมั้ยละ"
มันมองหน้าเขาแล้วยิ้ม....แต่ครั้งนี้รอยยิ้มของมันไม่ถึงดวงตา เหมือนแค่ยิ้มออกมาให้เห็นว่ากำลังยิ้มเท่านั้น
"((อย่ามาอ้างเลยเฮีย สมบัติเก่าพ่อแม่พวกเรา กินทั้งชาติก็ไม่หมด ไม่รู้จะดันทุรังอะไรกัน))"
คิ้วกระตุกขึ้นทันทีที่จบประโยคนั้นของมัน...
"วงการที่พี่มึงอยู่เข้าแล้วออกได้ง่ายๆงั้นเหรอเพลิง"พิภพตอบกลับเสียงขุ่น
"((รู้ว่าออกยากแล้วจะเข้าไปทำไม))"
ความเงียบเข้าปกคลุมเราสองคนทันทีที่จบประโยคนั้นของมัน จากที่คุยเล่นตามภาษาพี่น้องก็ต้องจบลงด้วยบรรยากาศกระอักกระอ่วนใจแบบที่ทั้งมันและเขาก็ไปไม่ถูก
"....."
"(( ผมแค่เป็นห่วง.. ))"
ใบหน้าคมสวยดูรู้สึกผิดไม่ใช่น้อย น่าแปลกที่เสียงดังตามสายของมันเงียบลงตอนไหนก็ไม่รู้ เหมือนมีคนกดหยุดเพลงในผับของมันไว้ยังไงอย่างงั้น
"อืม..."
"((แต่ถ้าเฮียยังไม่เคลียร์เรื่องพ่อกับแม่ ผมสืบให้เอามั้ย? มันสืบง่ายมากเลยนะ))"
"....."
"((หรือจริง ๆ เฮียรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว แต่ไม่ยอมทำอะไรเลย?))" พระเพลิงมองหน้าพี่ชายด้วยแววตาสีนิลที่ไหววูบ เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็เงียบลงเมื่อรู้สึกว่าตัวเองยิ่งพูดมากเท่าไรยิ่งแย่กว่าเดิม
"..กูไม่เข้าใจว่ามึงต้องการสื่ออะไรเพลิง" พิภพเอ่ยเสียงเย็นเรียบขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายหยิบยกประเด็นนี้ขึ้น สายตามองสบตาสีเดียวกันอย่างอย่างไม่สบอารมณ์
"((ผมจะอยู่เงียบ ๆ โอเคมั้ย?))"พระเพลิงยกมือยอมแพ้อย่างจำยอม เมื่อเห็นแบบนั้นเขาจึงเปลี่ยนกลับมาพูดเรื่องที่มันจะให้เขาออกจากวงการด้วยเหตุผลที่ว่า มันเป็นห่วงเขา?
"จะให้กูออกจากวงการเหรอ? แน่ใจ? แต่ธุระกิจที่มึงจับๆอยู่ตอนนี้ ถ้าไม่มีกูคุ้มกะลาหัวไว้ มึงว่ามันจะเป็นยังไง?"
"((ยังไงละ? ผมก็ยังโดนไล่ฆ่าทุกวันอยู่ดีอะ นี้เฮียคุ้มกะลาหัวผมแล้วเหรอ))" มันตอบกลับหน้าตายเลย พิภพมองค้อนใส่น้องชายไปทีอย่างหมดแรงที่จะพูดกับมันต่อ
" ตัวมึงเองที่ทำอยู่นี้ ไม่ใช่ว่าเข้าวงการเดียวกับกูมาครึ่งตัวแล้วเหรอเพลิง?"
"((โอเคผมยอมแล้วครับ~....))"
"มึงมันปากดีเพลิง...ระวังจะตายไม่ดีเพราะปาก"
"((ถ้าจะแช่งกันขนาดนี้ผมไม่กวนแล้วก็ได้ แล้วมือซ้ายเฮียอะเอากลับไปมั้ย?))"
"ไม่....ให้มันอยู่ดัดสันดานมึงไปนั้นแหละดีแล้ว"
"((เฮีย! แต่มันปล่อยให้ผมโดน..))"
ติ๊ด!
เมื่อกดวางสายแล้ว พิภพทำเพียงเก็บโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหัวเตียงตัวเอง ยิ่งคุยยิ่งปวดหัว กดตักสายไปแบบนั้นแหละเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว และหันกลับมามองคนบนเตียงที่ยังคงหลับสบายแบบที่ไม่ได้รับรู้อะไรเลย ดีจังนะมึง
ด้วยความมันเขี้ยว เขาจึงแกล้งบีบจมูกโด่ง ๆ นั้นไปทีอย่างไม่เบามือ ทำเอาจมูกมันขึ้นรอยแดงจาง ๆ แต่เจ้าตัวก็ไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้นมาเลย
ก่อนพิภพจะเอามือขยี้บนผมสีน้ำตาลเข้มธรรมชาติของมัน ปัดปอยผมออกจากหน้าผากของมันและโน้มตัวลงไปจูบบนนั้นแผ่วเบา
"ฝันดี...."
- ผู้เขียน
