รวมอาณาเขต
1643 คำ
[อานนท์]
อานนท์ลืมตาขึ้นมามองเพดานในห้องที่ดูคุ้นตา ถึงแม้จะเคยเข้ามาพักแค่ไม่กี่ครั้งแต่ก็จำได้ดีว่าคือที่ไหน ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นมานั่งกุมขมับจากอาการเมาหัวหลังตื่นนอนเหมือนที่เคยเป็นประจำ
นี้เขานอนไปนานเท่าไรแล้วกัน?
ก่อนจะปรับสภาพโฟกัสสายตาไปรอบ ๆ ห้อง ขยับตัวเล็กน้อยหวังจะลุกออกจากเตียง มือของเขาก็ไปสะกิดโดนท่อนแขนร้อนของใครบางคนที่นอนพิงหัวเตียงอยู่ข้างเขา
"มึงจะไปไหน?"
"......"
"รอกินข้าวกับกูก่อน..."อีกฝ่ายพูดพร้อมกับที่พับเก็บแลบบุ๊คบนตักตัวเองลง อานนท์มองภาพนั้นก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจนัก เพราะนั้นหมายความว่าอีกฝ่ายทำงานอยู่บนเตียงข้างกันมาตลอดเลยงั้นเหรอ?
ได้นอนบ้างหรือเปล่า...
"วันนี้วันอะไรครับ..."
"มึงหลับไปตั้งแต่เมื่อวันบ่าย ถึงตอนนี้ก็เช้าของอีกวันเข้าไปแล้ว"
อานนท์พยักหน้ารับคำตอบ ก่อนที่แก้วน้ำสีใสจะถูกยื่นส่งมาตรงหน้า เขาจึงเอื้อมมือรับมาอย่างเบามือ ก่อนจะดื่มน้ำปรับสภาพร่างกายไปทีละน้อยแบบนั้นจนน้ำหมดแก้ว
"นอนต่ออีกหน่อยมั้ย? เดียวกูสั่งให้คนยกข้าวเช้ามาให้กินที่ห้อง"
"ไม่ละครับ...ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า"
นอนไปตั้งขนาดนั้นแล้ว จะให้ข่มตานอนต่ออีกคงไม่ไหว ไปอาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่นหน่อยก็ดี
อานนท์ลุกออกจากเตียงเข้ามาในห้องน้ำที่มีผ้าคลุมอาบน้ำและผ้าเช็ดตัวเตรียมไว้ให้อย่างละสองผืน แม้แต่แปรงสีฟันที่ยังไม่ได้แกะก็มีไว้เป็นสองชุดวางไว้คู่กัน
ทุกอย่างถูกจัดไว้หมดแล้ว เรียกว่าไม่มีอะไรขาดเหลือเลย ไม่ว่าจะมาพักที่นี่กี่ครั้งก็ถูกจัดเตรียมไว้แบบนี้เสมอ
เขามองดูสภาพตัวเองในกระจกที่แทบจะไม่เหลืออะไรให้ถอดออก มันเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ติดกระดุมไว้ไม่กี่เม็ดกับกางเกงในสีดำเข้มที่ลุกออกจากเตียงที เล่นสะดุ้งกับความโล่งของช่วงล่างอยู่ไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเล่นถอดชุดเขาออกแทบจะหมดขนาดนี้
อานนท์ยิ้มออกมาอย่างขบขำในใจ ภาพใบหน้าลูกครึ่งดูอ่อนวัยทั้งที่อายุก็มากแล้ว ในขนาดที่อีกคนกลับดูคมคายขึ้นตั้งขนาดนั้น ดูจะขัดตาเขาอยู่บ้าง
เขาควรไว้คลาวหน่อยดีมั้ยนะ?
ก่อนจะส่ายหัวสลัดความคิดตัวเอง หยิบเอาผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำในฉากกั้นกระจกสีขุ่นมัว อาบน้ำด้วยน้ำที่อุ่นกำลังดีแล้วบีบเอาครีมอาบน้ำมาถูตัว ก่อนปล่อยให้น้ำอุ่นไหลผ่านตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายเท้าอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่
แก๊ก!
"....!!"เสียงเปิดประตูห้องน้ำจากภายนอกเข้ามา ทำให้อานนท์ต้องหันไปมองเล็กน้อย ถึงจะไม่เห็นคนที่อยู่ด้านนอกฉากกั้นที่ขึ้นไอขุ่นมัวแต่ก็ยังเห็นร่างเงาจางๆจากอีกฝ่าย
"รอผมอาบน้ำให้เสร็จก่อนไม่ได้เลยเหรอครับ?"
"กูปวดฉี่" พิภพตอบกลับมาเสียงเรียบเฉยราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรที่เขาถือวิสาเข้ามาตอนอีกฝ่ายกำลังอาบน้ำ
"...."ตามนั้นเลย
แล้วเขาจะพูดอะไรได้ละ?
อานนท์ทำได้เพียงหยุดน้ำอุ่นที่ไหลผ่านตัวและเอาผ้าขนหนูมัดพันเอวปกปิดช่วงล่างของตัวเองเอาไว้เท่านั้น ก่อนจะเปิดประตูเดินออกจากฉากกั้นมาในสภาพนั้นเลย
"หืม?..."อีกฝ่ายที่ทำธุระตัวเองเสร็จแล้วหันมามองเขาด้วยความสนใจ นัยน์ตาสีนิลมองไล้เรือนร่างของเขาด้วยแววตาหยอกล้อเล็กน้อย
"....."ส่วนเขานั้นมองคนที่เข้าห้องน้ำมาด้วย สภาพล่อนจ้อนไร้สิ่งปกปิดร่างกายของอีกฝ่ายด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนอานนท์จะเดินผ่านภาพเหล่านั้นไปหน้ากระจกและหยิบแปรงขึ้นมาบีบยาสีฟันขึ้นแปรงอย่าไม่ใส่ใจอีกฝ่ายอีก
"มองกูอย่างงั้นหมายความว่าไง"
พิภพขมวดคิ้วเอ่ยเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ เห็นกันมาก็บ่อยยังจะไม่ชินอีกหรอ ทำเป็นรับไม่ได้อีกตั้งหาก
ก่อนจะเดินตามเข้ามาหน้ากระจกแล้วหยิบผ้าขนหนูอีกอันขึ้นมาพันรอบเอวตัวเอง หยิบแปรงสีฟันของตัวเองที่อีกฝ่ายบีบยาสีหันใสไว้ให้ขึ้นมาแปรงข้าง ๆ เจ้าตัว
"ล้างมือก่อนครับนาย..."อานนท์เอ่ยเตือนเสียงเรียบ
"อืม...."เจ้าตัวบอกรับไปแบบนั้น แต่ก็เอาแปรงเข้าปากก่อนอยู่ดี แล้วค่อยยอมล้างมือตามที่เขาบอก
อานนท์ขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะยกมือนวดขมับเบาๆอย่างเบื่อหน่าย จริง ๆ เรื่องแบบนี้ต้องให้บอกกันด้วยหรือไง?
"ยังเจ็บอยู่มั้ย..."
"....!!!"สัมผัสเย็น ๆ ของปลายนิ้วหนาแตะลงกลางหลังของเขา ทำเอาอานนท์สะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะปราดสายตาคมกรีบมองคนถามด้วยใบหน้าเรียบเย็น
"....."
"หน้ามึงตอนนี้ อีกนิดก็ฆ่ากูทางสายตาได้แล้วนนท์"พิภพยิ้มคลี่ยิ้มมองอีกฝ่ายเล็กน้อย นี้ก็จะห่วงตัวกันเกินไปแล้ว กับเขายังจะขนาดนี้
อานนท์ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ถึงจะสนิทกันแค่ไหน บางทีความเป็นส่วนตัวมีให้กันบ้างก็ดีเหมือนกัน ใครโดนสัมผัสโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ก็ไม่พอใจกันทั้งนั้นและ
"แผลมันนานแล้วครับนาย...ไม่เจ็บแล้ว"
"งั้นเหรอ...."
พูดจบเจ้าตัวก็ยังคงไม่เอามือออกไปจากหลังของเขาอยู่ดี อานนท์มองอีกฝ่ายผ่านกระจกที่สะท้อนภาพของพวกเขาทั้งคู่
แววตาสีนิลสวยมองแผลที่หลังของเขาด้วยสายตาเรียบนิ่งที่แฝงความปวดร้าวไว้จางๆ สัมผัสมันอย่างระมัดระวัง ก่อนจะส่งรอยยิ้มมองสบตาสีสวยที่มองสื่อผ่านมาทางกระจก
"รอยสักทับจนกูดูไม่ออกเลยว่ามัน...หายดีหรือยัง"
เป็นคำพูดที่ฟังแล้วแสลงหูของเขาไม่น้อยเลย ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนพาไปสักเองแท้ๆ ทำไมจะไม่รู้ละว่าแผลเป็นนี่มันหายสนิทจนสามารถสักรอยทับได้แล้วนั้นจะยังไม่หายดี
ลวดลายขนนกสีทองที่ดูสมจริงประดับอยู่กลางหลังจนถึงต้นไหล่ข้างขวาของเขา พอมองสอดส่องดีๆจะเห็นราวกับว่ากำลังสะท้อนแสงประกาย ด้วยสีผิวขาวซีดของหนุ่มเชื้อสายอิตาลีขับให้รอยสักมีความสมจริงยิ่งขึ้น
"สีทองสวยดี..." ก็เป็นเจ้าตัวเองอีกนั่นแหละที่เลือกให้เขาไม่ใช่หรือไง...
"....."คงเพราะเขาทำหน้าเอือมจนอีกฝ่ายขมวดคิ้วเอ่ยถามเสียงเรียบอย่างไม่สบอารมณ์
''หรือมึงว่ามันไม่สวย?"อานนท์มองอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ
"ครับ....มันสวยมาก"
หลังจากนั้น พิภพก็พาตัวเองเข้าไปอาบน้ำบ้าง อานนท์ที่เห็นแบบนั้นเองก็หยิบผ้าคลุมอาบน้ำมาสวมออกมาแต่งตัวข้างนอกที่เป็นห้องไว้แต่งตัว มีเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงผ้าสีน้ำตาลอ่อน เตรียมไว้ให้อยู่ก่อนแล้ว
เป็นชุดบางใส่สบายไม่ร้อนหรือเย็นจนเกินไป เหมาะที่จะใส่พักผ่อนอยู่บ้านในวันหยุดมากกว่าที่จะออกไปทำงานข้างนอก เขามองชุดนี้แล้วขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย วันนี้นายไม่มีงานต้องไปไหนเหรอ?
เนื่องจากหลับไปเป็นวัน ตารางงานที่ได้อ่านผ่านตามาบ้างก็ถูกลบออกไปจากสมองไปหมดแล้ว
ความจริงเขาเองก็มีเรื่องต้องไปทำต่อ แต่ก่อนที่จะไปก็ต้องบอกนายไว้ก่อนอยู่ดี ไม่งั้นอีกฝ่ายคงได้ตามเรียกกลับอย่ากะทันหันแน่นอน เขาส่ายหัวเบาๆอย่างเอื้อมระอา งั้นอยู่ต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน...
อานนท์มองไปรอบ ๆ ห้องเพื่อสำรวจ มันเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อยจากสามเดือนที่แล้วที่เขาได้มาตรวจงานกับนาย
ส่วนใหญ่นายจะเข้าไปพักที่คฤหัสถ์นอกเมืองที่ซื้อไว้มากกว่า เขามีนิสัยไม่ชอบที่จะนอนในที่สูง พวกคอนโดหรือห้องทำงานในกาสิโนจึงไม่ตอบโจทย์เท่าไร ต้องค่อยมีที่พักสำรองเวลาจะไปดูงานที่ไหนก็ตามไว้ให้เสมอ
"นนท์..มึงแต่งตัวนานจังวะ"
"....." เขามองคนที่ใส่ผ้าคลุมอาบน้ำออกมายืนข้าง ๆ ก่อนอีกฝ่าสจะกวาดสายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
"มึงจะใส่แค่เสื้อคลุมก็ได้นะ กูไม่ถือ"เขาพูดมันออกมาด้วยรอยยิ้มแพรวพราว ที่ทำเอาอานนท์รู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"ครับ....แต่ผมถือ"
"หึ งั้นมึงก็รีบใส่เสื้อ" พิภพพูดพร้อมหยิบเสื้อยืดตัวสีเทาของตัวเองออกมาพร้อมกับกางเกงผ้าสีน้ำตาลเข้ม เป็นเสื้อที่ไม่ต่างจากคนข้างกายเท่าไร ที่ไว้ใส่อยู่บ้านสบาย ๆ
"วันนี้นายมีกำหนดการจะต้องไปไหนมั้ยครับ?"
"ไม่..."
"....."
"อืม...หรือมี?"พิภพมองมาทางเขาเหมือนขอคำตอบ แล้วจะให้เขาตอบว่ายังไงละ? ถ้าจำไม่ผิดเขาเป็นคนถามอีกฝ่ายก่อนไม่ใช่เหรอ?
- ผู้เขียน
