เศษเสี้ยวความทรงจำ {2}
2202 คำ
3 เดือนต่อมา~
"แฮ่! เจอตัวแล้ว"
"....!!!''
"หาตั้งนาน...มาหลบอะไรอยู่กับหญ้า"
"ภพ...อย่าเล่นแบบนี้"
"ทำไมละ"
"เราตกใจหมด"
"ฮ่าๆๆ ก็นนท์ขี้ตกใจแบบนี้ไง ภพเลยแกล้ง"
"หืม? ไรเหรอนนท์"
"เราให้....." พิภพก้มมองดูมือน้อยๆที่แบะมือของตนออกมาตรงหน้าของเขาด้วยความสงสัยและงุกงง เมื่อสิ่งที่เพื่อนตรงหน้าแบออกมาคือความว่างเปล่า
"ไม่เห็นมีอะไรเลย นนท์แกล้งภพหรอ!"
"ดูดีๆสิ..."
"ก็ดูแล้วมันไม่มีอะไร นนท์แกล้งภพชัดๆเลย"
พริบ!
"อะ!...."อยู่ๆจากฝ่ามือที่เคยว่างเปล่าของเพื่อนเขาก็ปรากฏดอกไม้สีแดงสดสวยขึ้นมาชู่ดอกและใบอย่างสวยงามก่อนมันจะถูกยืนส่งมาให้เขา
"นนท์ทำได้ยังไง"
"สวยไหม?"
"อืม สวยสิสวยมากเลย"
"แม่เราสอนมา"
"โอ้! นั้นก็ดอกกุหลาบที่แม่เราปลูกไว้"
"...."
"แถมยังห่วงมากด้วยนะ"
ทันทีที่พิภพพูดจบเด็กน้อยอีกคนทำได้เพียงอ้ำอึ้งมองหน้าเพื่อนของตนก่อนมันจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นซีดสลับกันไปมาดูน่าตลกไม่น้อย
"...ทำไงดีภพ อาจันจะโกรธนนท์มากไหม"
"ชู่~ ก็อย่าให้รู้สิ"
"แล้วดอกไม้นี้จะทำยังไง"
"อะไร ก็นนท์ให้ภพแล้ว ก็เป็นของภพสิ" เด็กชายรีบขว้าดอกกุหลาบสีแดงที่เพื่อนให้มาไว้ในมือทันทีเหมือนกลัวว่ามันจะหายไป มองดูดอกไม้ดอกนั้นด้วยแววตาวิบวับ ภาพจำที่มันปรากฏขึ้นตรงหน้ามันทั้งสวยและน่าตื่นเต้นมากจน อยากได้มันเก็บไว้กับตัวนานๆเลย
"แล้วภพจะทำยังไงกับมันล่ะ"
ทั้งคู่นิ่งมองดอกกุหลาบในมือนิ่ง ถึงมันจะสวยมากแต่ท่าถือออกไปด้วย แม่ต้องรู้แน่ๆ พิภพทำหน้ามุ่ยคิ้วชนเข้าหากัน ท่าทางคลุกคิดเลียนแบบผู้ใหญ่
"นนท์....ภพจำได้ว่าเคยเห็นแม่เอาดอกกุหลาบที่พ่อเคยให้ใส่ไว้ในหนังสือเล่มใหญ่เท่านี้อ่ะ"
ก่อนจะหันกลับมาทำท่าทางบอกขนาดเล่มหนังสือที่เคยเห็นด้วยมือน้อยๆทั้งสองข้างของตนเองเพื่อนตัวน้อยมองท่าทางแบบนั้นด้วยความมึนงงและกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด
"นนท์อย่ากลัว แม่เราไม่ได้ดุขนาดนั้นสักหน่อย นี้ภพจะช่วยปิดแม่ให้ เราไปหาดูหนังสือมาทับดอกไม้ไว้ดีกว่า"
"ท่าทำแบบนั้นมันก็จะไม่สวยแล้วสิ"
"ไม่รู้ๆ ดีกว่าโดนแม่ตีนะ"
"อ้าว...ไหนบอกอาจันไม่ดุไง ภพหลอกเราอีกแล้วอะ"
"ถ้าแม่ไม่รู้ก็ไม่โดนดุไง" พิภพพูดจบ อานนท์ทำหน้าหงอยลงทันที มันเป็นเพราะเขาเด็ดดอกไม้มาเลยทำให้ภพต้องปกปิดอาจันไว้ให้แบบนี้
"....."
"นี้...เอาดอกไม้เก็บแบบที่นนท์ทำเมื่อกี้สิ จะดายไม่มีใครเห็นไง"
"อืม...ดาย"
"ไปกัน!"
"เดียวสิ ภพ!!"
ยังไม่ได้เก็บดอกไม้เลย!
เด็กน้อยพิภพไม่ฟังเสียงงอแงของเพื่อนแม้แต่น้อย เอามือจับหมับเข้าที่มืออีกฝ่ายแล้วเด็กทั้งสองจูงมือกันวิ่งเข้าบ้านท่าทางดูซุกซนไม่น้อยอีกคนฉุดกระชากพร้อมวิ่ง ส่วนอีกคนท่าทางทุกลักทุกเล ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
ภายในห้องอาหารของบ้านตอนนี้เต็มไปด้วยสมาชิกภายในครอบครัว โต๊ะที่เคยมีเก้าอี้ว่างอยู่บ้างก็เริ่มจะมีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามา บนโต๊ะอาหารประดับประดาไปด้วยอาหารหลากหลาย และมีรสไม่จัดนัก เพราะสมาชิกกว่าครึ่งโต๊ะ ยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อยวัยซนกันทั้งนั้น
"ภพลูก อยากเรียนอนุบาลมั้ย?"
จันผาถามขึ้นเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าเธอให้ลูกเรียนที่บ้านกับอาจาร์ยที่จ้างมาสอน อีกเหตุผลที่อาจทำให้ลูกของเธอไม่มีเพื่อนและเข้าสังคมได้ยาก แต่การเรียนที่บ้านมันทำให้เธอมั่นใจในความรู้ที่ลูกเธอได้รับและความปลอดภัยที่ไม่ต้องกังวลมากนัก
"แม่บอกเรียนที่บ้านก็ได้นิคับ"
"นั้นมันตอนที่นนท์ยังไม่มาไง พวกลูกจะได้มีเพื่อนกันด้วย"
"ไม่เอา ภพมีนนท์เป็นเพื่อนก็พอแล้ว ภพไม่อยากตื่นเช้าด้วยอะ" เด็กชายทำหน้ามุ้ยเมื่อคิดว่าตนต้องมาตื่นเช้าไปโรงเรียน
"แล้วนนท์ว่าไงละลูก ก่อนหน้านั้นอาได้ข่าวว่าเคยเรียนอนุบาลมาแล้วปีหนึ่งใช่มั้ย นนท์จะว่ายังไงท่าอาจะให้เรียนที่บ้านกับภพเขาไปก่อน ขึ้น ป.1 ค่อยไปเรียนกันทั้งคู่"
"นนท์ได้หมดคับอาจัน"
"เด็กดี..."
ก่อนทุกคนจะกินข้าวกันปกติ พิภพเหลือบไปเห็นฮอทดอกในจานของเพื่อนที่กำลังหยิบขึ้นมากัดเข้าปากดังต๊อกเพราะความกรอบของหนังและความนุ่มของมันที่ละลายในปาก ใบหน้าเจ้าตัวดูมีความสุขกับการกินของในมือตอนนี้มาก ภพจ้องมองภาพนั้นด้วยสายตาแวววาว ไม่รู้เพราะอะไร พอนนท์กินแล้วมันดูน่ากินขึ้นมากเลย
"นนท์..."
"หืม?.."
"อ้า...." พิภพมองฮอทดอกที่เหลือในมือของนนท์ เพื่อเป็นการบอกใบ้และอ้าปากตัวเองกว้างๆให้เพื่อนเข้าใจ อานนท์มองภาพนั้นก่อนจะยื่นซ้อมที่เสียบฮอทดอกในมือเข้าปากเพื่อนไปอย่างว่าง่าย
"อืม~ อร่อย"
"ตาภพ! ลูกจะไปแย่งนนท์เขากินทำไมกัน บนโต๊ะก็ออกจะเยอะแยะ" แต่ทุกอย่างกลับอยู่ในสายตาของแม่เขามาตลอด ทำให้ทันทีที่พิภพได้ฮอทดอกครึ่งซีกนั้นเข้าปาก เสียงดุของแม่จึงตามมา
"ก็นนท์กินน่าอร่อยกว่านิ"
"ตายแล้วเจ้าลูกคนนี้!"
"เอาน่าคุณ เด็กมันสนิทกันก็ดีแล้ว คุณมาค่อยดูสมุทรเถอะ ลูกกินเลอะเทอะไปหมดแล้วนั้น" เสียงของพ่อเหมือนระฆังช่วยชีวิต จากที่แม่ของเด็กชายจะได้ดุอะไรเขาได้มากกว่านี้ กลับต้องหันไปสนใจลูกชายอีกคนที่กำลังทำการยกถ้วยข้าวตัวเองลอยเหนือหัวก่อนจะคว่ำชามข้าวลงเหนือหัว
"ตายจริง! สมุทรลูก เอาช้อนตักข้าวดีๆสิ จะไปยกราดใส่หัวตัวเองแบบนั้นทำไมละลูก"
"หึๆ ก็คุณมัวแต่ดุเจ้าภพ ลูกคุณตักข้าวกินไม่ได้เลยยกถ้วยราดหัวตัวเองไปแบบนั้น"ชายหนุ่มตอบกลับภรรยาเสียงหวาน
"ประเด็นคือคุณเห็นแล้วทำไมไม่ห้ามลูก!~"จันผาหันไปดุสามีตัวเองเสียงแข็ง นี่ก็อีกค่อยแต่จะตามใจลูกตัวเองอยู่นั้น
"นนท์ หมุดอยากเล่นโจรสลัด"
"...."
อานนท์มองเด็กน้อยวัยสามขวบเศษที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับเพื่อนตัวเองอยู่ไม่น้อยแถมเดินยังไม่ค่อยคล่องดี กำลังพยายามวิ่งเข้ามาหาตนด้วยใบหน้ายิ้มหวาน มือน้อยๆจับหมับเข้าที่มือข้างซ้ายของตน เหมือนพยายามจะลากเขาไปเข้าบ้านของเล่นที่มีรูปทรงเป็นเรือขนาดใหญ่ลายไม้ มีเสาติดธงลายหัวกะโหลกอีกต่างหาก
นนท์ยังคงมองเรือลำนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า ตั้งแต่เกิดมาจนอายุ 5 ขวบของเล่นที่มากที่สุดที่เคยได้เล่น มีเพียงรถจักรยานสี่ล้อที่แม่ซื้อให้ก่อนเสียไปเท่านั้น
แต่เมื่อมาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่เดือน ทำมุมมองการเล่นของเด็กน้อยเปิดโลกใบใหม่ได้หลายใบกันเลยทีเดียว
"นนท์มาซิ มาเล่นกะหมุด หมุดมีดาบโจรสลัดด้วยนะ"
"...."
"นนท์!!!"
"....!!!"
"แง้!..."
เด็กน้อยสมุทรสะดุ้งสุดตัวก่อนจะเข้าไปกอดอานนท์ด้วยความตกใจกลัว จนคนโดนกอดไว้แน่นต้องมองคาดโทษพี่ชายตัวดีของน้องอย่างช่วยไม่ได้ แต่อีกฝ่ายกลับวิ่งหน้าตื่นเข้ามาพร้อมตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังลั่นห้อง
" เสียงดังทำไมภพ น้องตกใจหมด"อานนท์เอ่ยถามเสียงดุ
"แม่กลับมาแล้วนนท์ กลับมาแล้ว!!"พิภพยิ้มหวานกลับตอบเพื่อนที่มีน้องชายตัวเองเกาะเอวไว้ด้วยความสดใส เจ้าตัวเมื่อเห็นพี่ชายจ้องมองจึงได้ปล่อยเอว
"อาจันกลับมาแล้วเหรอ?"
"นนท์เร็วสิ ไปกันเร็ว!"อย่าไม่ทันได้คำตอบ ฝ่ามืออุ่นนุ่มก็ดึงลากเพื่อนตัวเองไป
"เดียวสิภพ! รีบไปไหน!"
"ฮืออ~หมุดจะไปด้วย...เฮียเอาหมุดไปด้วยนะ"
จันผามองภาพเด็กทั้งสามที่วิ่งจูงมือกันดุกดิกมาหาตนด้วยความเอ็นดู สายตาทั้งสามจ้องมองมาทางตนที่กำลังนั่งเก้าอี้นวมนุ่มเอนผิงหลัง มือทั้งสองข้างประคองทารกน้อยในมือด้วยความรักใคร่ ส่วนทารกน้อยแฝดอีกคนอยู่ในอ้อมอกของผู้เป็นพ่อที่กำลังเห่อลูกไม่ใช่น้อย เด็กทั้งสามค่อยๆเดินเข้ามาหาตนด้วยสายตาที่เป็นประกายวิบวับ
"แม่คับ..."
"ม๊า~ "
"เด็กๆ เข้ามาสิจ๊ะ มาดูน้องเร็ว"
ทั้งสามนั่งมองเด็กตัวน้อยในอ้อมอกของหญิงสาวด้วยความระมัดระวัง ใบหน้าจิ้มลิ่มในห่อผ้าขาวดูแตกสลายได้ง่ายๆท่าไม่ระวัง
"ภพจับแก้มน้องได้มั้ย?"พิภพหันไปถามแม่ตัวเองตาแวววาว
"หมุดจะเล่นกับน้อง"ในขนาดที่เสียงเล็กอีกเสียงก็ตามมากับพี่ชาย
"ใจเย็นนะลูก น้องยังตัวเล็กอยู่ รอน้องโตอีกนิดนะแม่จะให้จับให้เล่นกับน้องได้เต็มที่เลย"หญิงสาวตอบกลับด้วยรอยยิ้มหวาน ทั้งคู่พยักหน้ารับอย่ารวดเร็ว ก่อนที่พิภพจะวิ่งไปหาพ่อที่มีน้องแฝดตัวเองอยู่ในอ้อมกอด แต่อีกฝ่ายกลับยืนอบอุ้มน้องชายตัวน้อยของเขาขึ้น ทำให้ยื่นหน้ามองไม่ถึง
"แม่!! พ่อไม่ยอมให้ผมดูน้อง!"
"คุณธาตุ เอาลูกลงให้พี่ชายเขาดูกันหน่อยสิคะ จะหลงอะไรขนาดนั้นกัน"
"โถ่คุณก็ ผมได้อุ้มแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ"
ให้ตายสิ เธออยากจะบ้าให้รู้แล้วรู้รอด ว่าลูกพูดยากแล้ว คนพ่อพูดยากกว่าเป็นไหนๆ นี้ก็คนที่สามที่สี่เข้าไปแล้ว จะเห่อลูกทุกคนที่เกิดเลยหรือไง
ตกดึกภายในคฤหัสถ์ศาตนันท์คงเงียบสงบไรเสียงรบกวนใดๆ ภายในห้องนอนห้องหนึ่ง มีเสียงของเด็กชายเจ้าของห้องที่แชร์ห้องร่วมกับเพื่อนคนสนิทตัวเอง ถึงแม้เจ้าของบ้านจะให้ห้องเดี่ยวส่วนตัวไป เด็กชายตัวน้อยก็โดนเพื่อนตัวดีของตนลากมานอนด้วยกันอยู่ดี
"นนท์..นนท์"
"อืมม~ภพ ทำไมยังไม่นอนละ"
"ชู่~เบาสิ นนท์ตื่นเร็ว"
"หืม? ตื่นไปไหน นี้ดึกแล้ว''
"ตามภพมาเร็ว..."
"ภพ~"
เด็กน้อยจำต้องลุกขึ้นคลานลงจากเตียงอย่างงัวเงียตามเพื่อนไป ก่อนอีกฝ่ายจะหันกลับมาจูงมือเพื่อนให้เดินตามตนไปอย่าช้าๆ
"เราแอบเข้ามาดูจะดีเหรอภพ เดียวอาจันก็ดุเอาหรอก"
อานนท์พูดขึ้นเมื่อที่ๆเพื่อนของตนพามากลับเป็นห้องของเด็กอ่อนที่เด็กทั้งสองกำลังนอนหลับอย่างดีอยู่ในที่นอนเด็กนุ่มนิ่มมีรั้วกันไม่ให้เด็กทารกข้างในตกลงมา
"ก็พ่อน่ะสิไม่ยอมให้ดูน้องบ้างเลย อุ้มอยู่คนเดียว เนี่ย! นนท์มาดูกับภพไง นนท์เองก็ยังไม่ได้เห็นหน้าน้องชัดๆเลยไม่ใช่เหรอ"
"ไม่เป็นไร นนท์ไม่ต้องดูก็ได้ภพ" เด็กเกิดใหม่ใครๆก็อยากดูกันทั้งนั้น แทนที่จะให้คนในครอบครัวได้ใกล้ชิด แทนคนนอกแบบเขาที่ดูอยู่ห่างๆ มันเหมาะสมกว่าไม่ใช่เหรอ?
"หืม~ ไม่ได้! น้องเราก็เหมือนน้องนนท์นั่นแหละ" พิภพทำหน้าไม่พอใจกับคำพูดของเพื่อนตนที่ตอบตัวเองมาแบบนั้น
"...." อานนท์นิ่งเงียบไปกับคำพูดนั้นของเพื่อน เขาทำได้เพียงมองทารกน้อยทั้งสองที่มีใบหน้าจิมลิ่นทั้งสองหลับตาพริ้ว หายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
"นนท์ไม่คิดแบบนั้นเหรอ..." พิภพถามซ้ำขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตนไม่พูดอะไรกลับมาเลย ได้แต่ยืนมองน้องชายทั้งสองของเขาอยู่อย่างนั้น
"คิดสิ...น้องของภพน่ารักจะตาย"อานนท์พูดออกมาพร้อมเงื้อมมือแตะปลายเท้าของทารกเบาๆ สัมผัสถึงไออุ่นของร่างน้อยในที่นอนเด็กอ่อนได้เป็นอย่างดี
"น้องของพวกเราสิ..." พิภพหันมาย่ำเสียงดุใส่อานนท์ ทั้งคู่สบตากันอยู่แบบนั้นสักพักเด็กชายอานนท์ก็เหมือนจะยอมแพ้ให้กับลูกตื้อของเพื่อนที่เหมือนสื่อความหมายให้เขายอมรับการเป็นพี่ชายร่วมกันเดียวนี้
"อืม...น้องของเราน่ารักจะตายเนอะ~"อานนท์หันไปยิ้มแฉ่ตอบเพื่อน พิภพจึงพยักหน้ารับอย่างพอใจ
"เราต้องปกป้องด้วยกันนะ"
"อืม...."
- ผู้เขียน
