เศษเสี้ยวความทรงจำ
2608 คำ
~25 ปี ก่อน~
@คฤหัสถ์ศาตนันท์กาล
สวนหลังบ้านของตระกูลศาตนันท์กาลที่ล้อมรอบไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์และสนามหญ้าเขียวขจี
มีโต๊ะหินอ่อนสีขาวนวลตาตั้งเด่นริมร่มไม้บดบังแสงอาทิตย์ ประกฎร่างหญิงสาวดวงตาสีนิลสวยเส้นผมยาวเงางามสีเดียวกัน กำลังนั้งอ่านหนังสือพร้อมจิบชาเย็นๆดับความร้อนของแดดยามเช้าที่เริ่มส่องแสงเข้ามา
"พี่จันผา..." เสียงเรียกเล็กหวานอันคุ้นหูสะท้อนเข้ามาในโซนประสาท เรียกความสนใจจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เธอเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตกตะลึงก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนไปเป็นความยินดี เมื่อคนที่เรียกหาคือน้องสาวแท้ๆที่ไม่ได้เจอกันนานมาหลายปีตั้งแต่แต่งงานออกมาสร้างครอบครัว
"ดาหลา! มาเยี่ยมพี่เหรอ?"
"เป็นไงบ้างจ๊ะพี่ น้องได้ยินมาว่าท้องนี้ของพี่ได้แฝด?"หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยถามด้วยความยินดี ช่อนมองใบหน้าพี่สาวด้วยความหวังว่าจะเป็นตามที่ตนได้ยินมา
"ใช่แล้วดา รออีกไม่กี่เดือนเจ้าตัวน้อยทั้งสองก็จะออกมาดูโลกกันแล้ว"
"คราวนี้ได้หลานชายหรือหญิงละพี่" ดาหลาเอ่ยถามขึ้นพร้อมเอื้อมมือออกมาลูบเบาๆที่ท้องของพี่สาวตนเป็นการทักทาย
"ได้แฝดชายจ๊ะ"
"ว้าย! ลูกชายทั้งบ้านเลยสิแบบนี้" น้องสาวของเธอดูจะดีใจกับคำตอบที่ได้ยินมาก อยู่ๆก็ได้หลานเพิ่มมาตั้งสองคนจะไม่ให้ดีใจได้ยังไงละ
" เห้ออ~ ไอ้เราก็คาดหวังว่าจะได้ลูกสาวกับเขาบ้างน่ะสิ"จันผาถอนหายใจอย่างหมดหวัง นี้ก็ท้องที่สามเข้าให้แล้ว เธอว่าเธอคงจะไม่มีอีกโอกาศแล้ว
" โถ่ ไม่เอาน่าพี่ จะชายหรือหญิงก็ดีทั้งนั้นแหละ" ดาหลาลูบหลังปลอบใจพี่สาวด้วยรอยยิ้มอ่อน ก็เข้าใจว่าเจ้าตัวคงอยากได้ลูกสาวสักคนมาค่อยเป็นเพื่อนกัน เพราะสมาชิกในครอบครัวเธอต่อจากนี้คงจะมีแต่เพศชายที่คงไม่มานั่งคุยเรื่องเรื่องจุมจิ้มกับเธอเท่าไร
"เธอพูดเหมือนพี่เขยเธอเลยนะ"
"อุ๊ย~ไม่กล้าเทียบหรอกพี่ รายนั้นเห่อลูกจะตาย ตอนเจ้าภพเกิดมา ฉันแทบจะไม่ได้เห็นหน้าหลานเลยนะพี่"
จะให้เธอไปเหมือนพี่เขยคนนั้น คงเป็นไปได้ยาก ไม่มีใครคลั่งรักลูกได้มากกว่าเขาแล้ว
"ขนาดฉันที่เป็นแม่ ยังแทบไม่ได้อุ้มเลยนะดาหลา ให้ตายเถอะ... " จันผานึกภาพไปถึงช่วงที่ลูกชายสองคนแรกเกิด เธอยังรู้สึกได้ถึงอ้อมแขนที่ไร้วี่แววของทารกในตอนนั้นได้ดี การคลอดลูกคนแรกแล้วลูกหายไปอยู่แต่ในอ้อมอกคนเป็นพ่อไม่ยอมที่จะปล่อย มันเป็นอะไรที่เธอยังงุกงงและขุ่นเคืองไม่น้อยเลยจริงๆ
"แล้วนี่พาแดเนียลมาด้วยหรือ"เธอมองไปอย่างแฟนหนุ่มของน้องสาวที่ได้เจอกันแทบนับครั้งได้ ครั้งแรกที่เธอได้เจอยังแอบตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าน้องสาวของตนได้แฟนเป็นหนุ่มหล่อชาวอิตาเลียนมาแบบนี้ เล่นเอาเธออึ้งไปเป็นอาทิตย์เลยนะ
"ใช่จ้ะพี่...เออ จริงๆแล้วดามีเรื่องจะมารบกวนพี่"ดาหลาพูดประโยคนั้นออกมาเสียงเบา จะให้เธอบอกพี่สาวยังไงละ นานๆทีได้มาเยี่ยมบ้าง แต่กลับมีเรื่องมาให้ช่วยเสียนี่
"หืม?"จันผามองน้องสาวด้วยความสายตาอ่อนโยน สำหรับเธอแล้วน้องสาวก็ยังคงเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กในสายตาของเธอเสมอ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าท่าทางแบบนั้นของน้องสาวคือไม่กล้าที่จะบอกปัญหานั้นกับเธอน่ะ
"ว่ามาเถอะดาหลา พี่ต้องช่วยเธออยู่แล้ว"ดาหลามองพี่สาวด้วยสายตาซับซึ้งและรู้สึกเกรงใจไม่น้อย ก่อนจะเอ่ยคำที่จะขอออกไปเบาๆ
"จริงๆแล้วเรื่องมันเกี่ยวกับเด็กคนนี้..."จันผามองตามสายตาของน้องสาวตนที่จ้องมองลงไปตรงปีกขาข้างซ้ายของแฟนหนุ่มของเธอ พร้อมกับที่ดวงตาสีนิลสวยสบเข้ากับดวงตาสีครามมรกตแวววาวของเด็กผู้ชายคนหนึ่งเข้า
"อุ๊ย! เธอไปแอบมีลูกมาหรอ ดาหลา "
จันผามองดาหลาสลับกับแดเนียล เมื่อเธอพึ่งจะสังเกตเห็นเด็กน้อยวัยราวๆ 5 ขวบ เท่าลูกชายคนโตของเธอ กำลังเกาะขาเเดเนียล แฟนหนุ่มชาวอิตาเลียนของน้องสาว ด้วยท่าทีหวาดระแวงและเหนียงอาย
"พูดอะไรแบบนั้นละ พี่จันก็ "
"อ้าวไม่ใช่หรือ ก็เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนแฟนเธอยังกับแฝด" แถมยังมีดวงตามรกตออกไปทางสีน้ำทะเลครามที่บงบอกถึงความเป็นลูกครึ่งในตัวของเด็กคนนี้ด้วย จะไม่ให้เธอคิดแบบนั้นได้ยังไงละ
"นี้หลานของเเดเนียลจ๊ะพี่"
"อ้าว พี่ก็ว่า......"
"ตอนพี่ท้องเจ้าภพฉันยังไม่ได้คบกับแดเนียลเขาด้วยซ้ำนะพี่ นี้เจ้าตัวอายุเท่าลูกชายคนโตพี่นั้นแหละ จะมาแอบไปท้องตอนไหนกัน"ดาหลาอดส่ายหัวให้กับความคิดของพี่สาวตัวเองไม่ได้ ตอนนั้นเธอเองยังพึ่งจะเรียนจบมาใหม่ๆด้วยซ้ำ
"แล้วนี้?.."
"แม่เป็นคนไทย ส่วนพ่อก็คนอิตาเลียน ลูกของพี่ชายเเดเนียลเขาน่ะ"ดาหลาพูดพร้อมเหลือบมองเด็กชายเงียบๆ ด้วยแววตาเอ็นดูแลสงสาร
"แล้วเรื่องที่ให้ช่วยคือ?..."
"พี่...จริงๆเรื่องมันยาว"
เด็กชายลูกครึ่งจ้องมองการพูดคุยของผู้ใหญ่ด้วยความใคร่รู้ เด็กน้อยยังเกาะขาน้าชายแน่นไม่ไปไหนด้วยความกลัวคนแปลกหน้าแล้วความแปลกที่แต่สายตาก็ยังคงกวาดมองไปทั่วบริเวณ พื้นที่โดยรอบเป็นเหมือนสนามหญ้าที่มีดอกไม้เต็มไปหมด มีบ้านหลังโตๆสีขาวอยุ่ข้างหลัง สำหรับเด็กที่ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน มันจึงสวยมากจนละสายตาแทบไม่ได้เลย
ตุบ!
"...!!"
อะ...ลูกบอล
มือที่จับชายกางเกงของน้าไว้หลุดออก มือเล็กจิ๋วหันไปจับลูกบอลที่ลอยมาจากไหนไม่รู้ขึ้นมามองด้วยดวงตาที่เป็นประกายเมื่อเจอของเล่นใหม่
"เด็กฝรั่ง?.."
"..!!!"
"วอท อีส ยัวเนม?"
"....."
เมื่อเจอคนแปลกหน้าที่มีส่วนสูงเท่ากันยืนอยู่ตรงหน้าก็ทำเอาเด็กน้อยตัวแข็งทือแล้วเงียบสนิทไร้การตอบโต้ใดๆ
"ทำไมไม่ตอบอะ"
"....."
เด็กน้อยมองผู้มาใหม่ด้วยแววตานิ่งอึ้ง เด็กชายในวัยเดียวกันตรงหน้าที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหนกำลังมองเขาอยู่ด้วยแววตาประหลาดใจเช่นกัน
"ขอบอลคืนได้มั้ย...อืม เข้าใจมั้ย?"
"อืม...เข้าใจ"
เด็กน้อยยืนบอลส่งคืนให้เด็กน้อยอีกคนตรงหน้า สายตาจับจ้องมองกันไปมา ก่อนอีกฝ่ายจะยิ้มแฉะส่งมาให้ เป็นรอยยิ้มที่ดูสดใสและจริงใจมากจนเด็กอีกคนที่ได้รับนิ่งค้างในท่ายืนมือส่งบอล
"พูดไทยได้ด้วย นายมาเล่นด้วยกันกับเราไหม?"
ก่อนจะรับบอลกลับมาจากมือเด็กชายอีกคนก็ได้ชักชวนให้ไปเล่นด้วยกันเลย เป็นใครไม่รู้ แต่มาบ้านเราก็ต้องมาเล่นด้วยกันสิ
"อุ๊ย! ตายละ คุยกันแป๊บเดียวได้เพื่อนใหม่กันไปซะแล้ว เด็กสมัยนี้สนิทกันไวจริง" ดาหลามองไปอย่างภาพเด็กสองคนที่กำลังเล่นกันในสนามหญ้าด้วยความประหลาดใจ หลานของเธอโพล่มาตอนไหนเธอเองยังไม่สังเกตเห็นด้วยซ้ำ
"ตาภพไม่ค่อยมีเพื่อน อยู่แต่ในบ้านคงเบื่อ เจอเพื่อนใหม่ทีคงตื่นเต้นเลยสนิดกันไว"
"แล้วเรื่องที่คุยกันไว้..."
"อืม ทิ้งไว้ที่นี่เถอะ เคลียร์อะไรเสร็จแล้วค่อยมารับกลับก็ได้ เลี้ยงเด็กเพิ่มอีกหนึ่งคนจะเป็นไรไป"
"ลำบากพี่แล้ว"ดาหลาเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจไม่น้อย ถ้าให้ช่วยในเรื่องปกติทั่วไปไหนเธอจะลำบากใจได้ขนาดนี้กัน นี้เล่นให้ช่วยเลี้ยงเด็กคนหนึ่งเล่นมันก็ดูจะมากไปจริงๆ
"หลานเธอก็เหมือนหลานพี่นะดาหลา"
จันผาเอ่ยเสียงจริงจัง แม้จะไม่รู้ว่าอนาคตทั้งสองจะยังคบหาดูใจกันอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า แต่ตอนนี้น้องสาวของเธอเลือกเขามาเป็นคู่ เธอไหนเลยจะนิ่งเดียวดายกับปัญหาของน้องสาวกัน
"...พี่จัน"
"อย่าคิดมากไปเลย ให้เด็กอยู่นี้ปลอดภัยกว่าอยู่แล้ว"เธอพูดปลอบโยนน้องสาวเสียงอ่อน
"งั้นดาฝากด้วยนะพี่จัน.." ดาหลามองหน้าพี่สาวด้วยแววตารู้สึกผิด แต่จันผาทำเพียงลูบผมสีดำเงาของน้องสาวอย่างเบามือเป็นการตอบรับแทนคำพูดทั้งหมด
"พวกเธอจะไปโดยไม่บอกเด็กก่อนเหรอ..."จันผาถามทั้งสองด้วยสีหน้ากังวนใจ
"น้องไม่อยากเห็นหลานร้องไห้ เดี๋ยวจะพาลใจอ่อนกันหมดโดยเฉพาะเเดเนียล"
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลทอง นัตย์ตาสีครามมรกตกำลังมองดูเด็กน้อยทั้งสองเล่นบอลอย่างสนุกสนานบนสนามหญ้าสีเขียวขจีอย่างเงียบเชียบ
ไอร้อนตรงชายกางเกงของเขาที่เคยมีเด็กคนหนึ่งเกาะอยู่มาเนิ่นนานยังคงไม่จางหาย แววตาที่จับจ้องมองเด็กทั้งสองนั้นยากที่จะอธิบาย หากไม่เพราะมันจำเป็นไหนเลยจะทิ้งไว้ได้ลงกัน
"เเดเนียล...don't worry grandchildren We will come back to pick up when everything is ready."(ไม่ต้องห่วงหลาน เราจะกลับมารับเมื่อทุกอย่างพร้อม)
ชายหนุ่มหันมามองหน้าแฟนสาวแสนนุ่มนวลอ่อนโยนของตนเอง รอยยิ้มหวานแฝงความกังวนใจ ทำให้เขาต้องเอามือลูบไปบนผมสีดำเงาของเธอแผ่วเบา นัยน์ตาสีนิลสวยจ้องมองดูเขาด้วยแววตาเป็นประกายเสมอ
"Yes, we will come back to pick him up when everything is ready."(ใช่ เราจะกลับมารับเขาเมื่อทุกอย่างพร้อม)
เขาตอบกลับอีกฝ่ายเป็นภาษากลางของโลกที่ติดสำเนียงออกไปทางอิตาเลียนเล็กน้อย แม้เขาจะไม่ชินนัก แต่แฟนสาวเขาในตอนนี้เองก็เริ่มจะฝึกสื่อสารกับเขาด้วยภาษาอีตาเลียนบ้างแล้ว
"นี่ๆ!...."
"คับ...?"
"ชื่อไรอะ เราชื่อ'พิภพ' นะ ที่แปลว่าดินที่กว้างมาก มีน้องอีกคนชื่อ สมุทร ที่แปลว่าน้ำทะเลที่ใหญ่มากเหมือนกัน แล้วน้องอีกสองคนในท้องแม่เรา แม่บอกว่าจะตั้งชื่อน้องเราว่า เอ๋ จำไม่ได้งะ เดี๋ยวเราค่อยกลับไปถามแม่อีกทีนะ"
"เราชื่ออานนท์ "
"แปลว่าไรหรอ?..."
"ไม่รู้....แม่ไม่เคยบอกเลย"
"กลับไปถามแม่นายสิ...."
"ไม่ได้..."
"ทำไม?..."
"แม่ไม่อยู่แล้ว...."
"แล้วไปไหน?"
"ไม่รู้...น้าบอกว่าไปเป็นดาวบนฟ้าแล้ว"
"แม่นายเป็นดาวหรอ!"
"อืม..."
"ต้องสวยระยิบระยับเลยสิ"
"ไม่รู้สิ..."
"เด็กๆ..."เสียงเรียกของหญิงสาวเรียกให้ทั้งสองต้องหยุดบทสทนาลง ทั้งคู่หันไปมองตามเสียงเรียก โดยที่เด็กคนหนึ่งยิ้มกว้างมองคนเป็นแม่และอีกคนสะดุ้งทำหน้าหวาดหวั่น
"แม่!..."
พิภพวิ่งไปหาแม่ของตรงที่มีขนาดหน้าท้องที่ใหญ่มากแล้ว เด็กน้อยวิ่งเข้าหาพร้อมหยุดความเร็วก่อนถึงตัวแม่ของตน แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ
เดียวแม่กับน้องจะเจ็บ...
"เด็กดี รู้จักระวังแม่ด้วย"ดาหลาเอามือลูปผมลูกชายคนโตของเธออย่างรักใคร่ มือน้อยยื่นออกมาแตะลงเบาๆบนหน้าท้องที่กลมโตของเธอ
"แม่ น้องจะออกมาเมื่อไร"
"อีกไม่นานน้องก็จะออกมาแล้วจ้ะ..."
เด็กน้อยอีกคนมองดูคุณอาคนสวยที่ก่อนหน้ากำลังคุยกับน้าของเขาอยู่ ตอนนี้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าพร้อมกับที่เพื่อนใหม่ข้างกายได้วิ่งเข้าไปหาเขาและเรียกว่าแม่ เด็กน้อยมองภาพนั้นด้วยสายตาวูบไหว เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง ทำได้เพียงมองหาคนที่จะดับความรู้สึกนี้ด้วยความหวัง แต่เมื่อมองไปรอบตัวกลับว่างเปล่าไร้เงาของผู้ที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของตนในตอนนี้
"...."
"นนท์ หนูอานนท์ใช่มั้ยจ๊ะ"
"อืม..."
"เรียกอาว่าอาจันนะ เป็นแม่ของน้องภพและเป็นพี่สาวของน้าดาหลาด้วย..."
"น้าไปไหน?"
"หนูนนท์อยู่กับอานะลูก..." จบประโยคนั้น อานนท์ก็รู้ในทันทีโดยที่ผู้ใหญ่ตรงหน้าไม่ได้อธิบายเรื่องราวอะไรให้มากความ
"ไปแล้วหรอ...."
"หนูนนท์..."
"น้าทิ้งนนท์หรอ..."
สายตาที่จับจ้องมองมาทางหญิงสาวมันทั้งคาดหวังและหมดหมองลงจนน่าใจหาย เด็กน้อยเริ่มมีหยดน้ำตารวยรินออกมาจากนัยน์ตาสีครามมรตดวงน้อยๆทั้งสองข้าง เมื่อเป็นเด็กฉลาดย่อมหลอกไม่ได้และเมื่อเคยผ่านการจากลาย่อมเข้าใจทุกอย่างได้โดยง่ายดาย
"โถ่ เด็กดี เดียวน้ากลับมารับนนท์นะลูก"
"ฮึกๆ..."
"นนท์ร้องไห้ทำไม...อย่าร้องนะ"ส่วนเด็กน้อยอีกคนเมื่อเห็นเพื่อนใหม่ร้องไห้ก็พรากออกจากแม่ของตนเข้าหาเพื่อนด้วยความตื่นตระหนก
"แม่ทำนนท์ร้องไห้ทำไม" ก่อนจะหันมาคาดโทษแม่ของตนด้วยสีหน้ามุ่ยคิ้วชนกันและเบ่งหน้าเหมือนจะร้องไห้ตามอีกคน
"...."จันผาเงียบมองลูกชายที่กำลังน้ำตาคลองเบ้าแล้วมองมาอย่างไม่พอใจ ทำไมเธอกลายเป็นผู้ร้ายไปเสียแล้วละ?
"ฮึก..."
"ไม่ๆ...นนท์อย่าร้อง ภพอยู่นี้ไง โอ่ๆ''
"น้าจะกลับมาจริงๆหรอ...." เด็กน้อยถามกลับด้วยเสียงสะอึกสะอื้น ใบหน้าถูกดึงเข้าไปซบอยู่ตรงอกของเจ้าลูกชายตัวดีที่ทั้งลูบหน้าลูบหลังปลอบเพื่อน
"จริงสิจ๊ะ เนียน้าดาหลาบอกอาเองเลยนะ"
จันผามองเด็กน้อยทั้งสองด้วยแววตาอ่อนโยนและกังวลใจ มองดูลูกชายตัวน้อยของตนยืนปลอบเพื่อนใหม่ด้วยท่าทางเงอะงะ
เอามือลูบๆใบหน้าเด็กน้อยอีกคนหวังเช็ดน้ำตาให้ แต่กลับเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าของอีกฝ่ายแทน เห็นแล้วทั้งเอ็นดูและสงสารในเวลาเดียวกัน
"นนท์ไม่ต้องร้องนะ ภพอยู่นี้ไง"จันผายิ้มให้กับคำปลอบขวัญเพื่อนของลูกชายช่างสรรหาคำมาพูดได้ดีจริงเชียว
เธอหวังเพียงว่า อานนท์ จะอยู่กับเธอได้อย่างสบายใจ เธอได้ฟังเรื่องราวของเด็กคนนี้มาไม่น้อย มันเป็นเรื่องราวชีวิตที่ซับซ้อนเกินกว่าเธอจะเข้าใจได้จริงๆ เด็กวัยนี้ทำไมถึงน่าสงสารได้ขนาดนี้กัน
ตอนนี้เธอทำได้เพียงมองลูกชายตนเองปลอบขวัญเพื่อนใหม่อย่างใส่ใจ ขนาดเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงยังหวงกันได้ขนาดนี้ อีกไม่นานเธอคงกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วละมั้ง จันผาได้เพียงคิดและยิ้มตามความคิดนั้นของเธอด้วยความขบขำในใจ
- ผู้เขียน
