ปิ๊งรักรุ่นพี่จอมซึน

7. เจ็บตัวจนได้

#InjaeTalk.

.

เหมือนคนตัวเล็กจะลืมตัวว่าตนเองยังอยู่ในร่างเปลือยเปล่าที่มีแค่ผ้าขนหนูปกคลุมอยู่แค่นั้น ผมก็เป็นผู้ชายทั้งแท่งนะครับจะไม่ให้มองเลยมันก็จะผิดวิสัยผู้ชายแท้ แต่หุ่นเธอนี่ซ่อนรูปใช่ย่อย เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ ตรงก้อนกลมที่อยู่หน้าอกไม่ได้เล็กตามตัวเลย สีผิวของเธอที่ว่าขาวมากอยู่แล้ว พอมาอยู่ในร่างที่นุ่งน้อยห่มน้อยแบบนี้แล้ว มันกลับขาวผ่องมีน้ำมีนวลน่าสัมผัสเข้าไปใหญ่ นี่คิดอะไรอยู่เนี่ยไอ้อินแจ

“รีบไปใส่เสื้อผ้าได้ละ หรือว่าตั้งใจจะอ่อย” พูดไล่เพื่อข่มสายตาไม่ให้มอง ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเลยว่าเธอเข้าหาผมเพราะแค่ต้องการแค่เรื่องบนเตียงหรือเปล่า จึงได้เผลอดุและพูดส่อไปในทางไม่ดีออกไปเพื่อให้เธอรีบไปแต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้

“ไม่ได้อ่อยสักหน่อย” เสียงคนตัวเล็กเอ่ยเถียงตอบเสียงเบา

ใบหน้าขาวของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำราวกับลูกตำลึงอย่างเห็นได้ชัด น่าจะเขินอยู่ไม่น้อยที่ได้ฟังคำพูดของผมไป

หลังจากที่เธอพูดจบก็หายเข้าไปในห้องทันที คงจะรีบไปใส่เสื้อผ้าตามที่ผมบอก

.....

#KhanomTalk.

.

พี่อินแจบ้ามาหาว่าฉันอ่อย โดยเฉพาะเวลาที่สายตาคู่นั้นมองไปยังส่วนต่างๆ ตามเรือนร่างแล้วนั้น บอกเลยว่าเขินมาก

ฉันตั้งใจจะจีบไม่ใช่จะอ่อยแบบเอาตัวเข้าแลกสักหน่อย อือ เขาจะมองว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีไหมนะ ที่ผ่านมาไม่เคยทำตัวแบบนี้กับใครเลยนะ แต่เขากลับได้เห็นผิวกายแบบใกล้ชิดแล้วยังคิดว่าฉันอ่อยเขาอีก

แค่คิดก็อยากจะม้วนตัวสักสิบตลบ เพราะน้ำไม่ไหลเลยเชียวที่ทำให้เขามองฉันแบบนี้ เฮ้อ โทษน้ำไปอีก

ฉันเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนลายการ์ตูนแต่เป็นแบบเสื้อและกางเกงนะ ขืนใส่แบบกระโปรงสายเดี่ยวเหมือนทุกคืน มีหวังมาโดนมองว่าอ่อยเขาอีก

“พี่อินแจ ยังอยู่เหรอคะ” ฉันถามออกไปเพราะเห็นว่าเขายังนั่งอยู่ในห้อง

“ก็ว่าจะกลับแล้วล่ะ รอบอกเธอก่อน” ว่าเสร็จเขาก็ลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินตรงไปที่ประตู

ฉันรีบเดินตามหลังเขาไป “ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่พี่อินแจจะออกจากห้องไปและเขาก็ยิ้มตอบมาด้วย ‘อร๊าย~’ ร้องกรี๊ดไปเลยสิคะหลังจากปิดประตู นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเผลอยิ้มให้ ใจละลายเลยเรา คืนนี้คงจะนอนฝันดี

…..

@มหาวิทยาลัย

.

วันนี้คาบบ่ายฉันมีเรียนภาษาอังกฤษรวมกับนักศึกษาคณะอื่นประมาณร้อยกว่าคนเลย ขออย่างเดียว ขออย่าให้ยัยลูกพีชเลือกลงเรียนในวันนี้เลย เพี้ยง

ขณะที่ฉันและณิชากำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องเรียนก็มีเสียงรองเท้าส้นสูงเดินตามหลังแบบเน้นน้ำหนักลงเท้าอย่างหนักหน่วงและ ปึก! คนที่เดินตามหลังเดินชนเข้าที่ไหล่ของฉันเต็มแรง

“โอ๊ย” เธอเข้ามาชนตอนที่ฉันกำลังก้าวขาขึ้นบันไดพอดี ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้ล้มลงจนได้แผล

“ยัยลูกพีช เธอตั้งใจชนใช่มั้ย” เสียงของณิชากำลังเอ่ยคาดโทษลูกพีชอยู่ แต่เธอกับแสยะยิ้มและไหวไหล่เดินขึ้นบันไดไปโดยที่ไม่สนใจเลยว่าจะทำให้ฉันบาดเจ็บ

สองมือเลื่อนขึ้นไปจับราวบันไดและพยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้นยืน แต่มันเจ็บมากและเลือดก็ไหลออกเยอะมากด้วย ที่สำคัญ ‘ฉันเป็นคนกลัวเลือด’

“ณิชา” เรียกเสียงเบาเพราะตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายมันเบาหวิวเหมือนจะวูบ

“ขนม แกเป็นยังไงบ้าง เลือดออกอะแก เจ็บมากมั้ย เราไปห้องพยาบาลกันเถอะ” ณิชาก้มมองดูขาที่กำลังสั่นเทาจากความเจ็บปวดจึงรีบเข้ามาช่วยประคองอย่างเร็วพลัน สีหน้าเธอทั้งตกใจและโกรธที่ครั้งนี้ลูกพีชเล่นแรงจนฉันเลือดตกยางออก

กว่าจะก้าวขาเดินลงบันไดได้แต่ละขั้นบอกเลยว่าแทบหมดแรง สีหน้าตอนนี้คือซีดอย่างกับไก่ต้ม

ฉันเป็นคนกลัวเลือดมาตั้งแต่เด็ก ถ้าแค่หยดเล็กๆ มันก็ไม่มีผลกระทบอะไรมาก แต่แผลที่เกิดจากการกระแทกกับขอบบันได ทำให้เป็นรอยแผลถลอกยุบเป็นแนวยาวและมีเลือดไหลออกมามาก จึงทำให้รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาในทันที

“ฉันว่าแกนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันให้ไปหาคนมาช่วย” ณิชาเอ่ยจบก็รีบร้อนออกไปจากตึกทันที โดยปล่อยให้ฉันนั่งรอที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะตามลำพัง

เพื่อนรักของฉันก็เล่นใหญ่เสียเหลือเกินแค่พาไปล้างแผลที่ห้องพยาบาลเอง ฉันก็ไม่ได้อ้วนสักหน่อยไม่เห็นต้องหาคนมาช่วยเลย

“ขนม” เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูเอ่ยเรียกชื่อ ฉันจึงหันขวับมองหาเจ้าของเสียงนั้นทันที “พี่อินแจ”

ใช่แล้วค่ะ ณิชาไปเรียกพี่อินแจให้มาช่วย ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนรัก แอบยิ้มในใจจนลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ

“พี่อินแจรีบพาขนมไปห้องพยาบาลทีค่ะ ยัยขนมกลัวเลือด” ณิชารีบเน้นย้ำและขอความช่วยเหลืออีกครั้ง

พี่อินแจก็รีบเข้ามาหาตัวฉันทันที แล้วเขาก็ช้อนร่างเล็กที่อยู่ในชุดนักศึกษาขึ้นในท่าเจ้าหญิงแบบไม่ทันตั้งตัว “พะ…พี่อินแจ” ตึกตัก ตึกตัก ดวงตากลมโตเบิกตาโพลงพร้อมกับใจเต้นรัว ณิชาก็ไม่ต่างกันที่มองตาค้างกับการกระทำดังกล่าว

ไม่คิดว่าเขาจะอุ้มฉันในท่านี้ คิดแค่ว่ามาช่วยพยุงก็ดีมากแล้ว ตอนนี้มันแทบจะลืมตัวไปเลยว่าเจ็บขาอยู่ อยากจะบอกว่า ‘เขินมากจ้า’

ทำไมมันไกลจังอยากให้ถึงห้องพยาบาลเร็วๆ รู้สึกว่าตอนนี้มีแต่สายตาจับจ้องมาที่พวกเราทั้งสามคน จนอยากจะเอาหน้าซุกที่อกอุ่นเพื่อหลบสายตาที่มองมา

เมื่อมาถึงห้องพยาบาลพี่อินแจก็วางฉันลงที่เตียงพยาบาล และเดินไปเรียกให้พยาบาลมาทำแผลให้

“ณิชา แกไปเรียนก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวก็ไม่ทันเช็กชื่อกันพอดี” ฉันก้มมองดูนาฬิกาข้อมือที่อีกห้านาทีก็ใกล้จะถึงเวลาเรียน จึงได้บอกให้ณิชาไปเรียนก่อน

อีกอย่างฉันก็ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เพื่อนรักต้องขาดเรียนด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ส่วนตัวเองดูแล้วคงเข้าเรียนไม่ทันแน่ ๆ

“ได้ไงล่ะแก แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนแกล่ะ” ขณะที่ณิชาเอ่ยออกมาเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใย แต่สายตาของนางกลับมองตามแผ่นหลังของพี่อินแจและยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

“อ๋อ ฉันว่าฉันไปเรียนดีกว่า แกมีคนช่วยดูแล้วฉันก็หายห่วง ไปละนะ บาย” ณิชาคลี่ยิ้มกว้างใบหน้าแพรวพราวอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะออกไปยังเอามือมาบีบแก้มของฉันอีก

“ไปได้แล้วเดี๋ยวไม่ทัน” ฉันรีบตะโกนตามหลัง คนที่รู้ทันความคิดของเพื่อนรักมีหรือจะไม่เข้าใจที่ณิชาพยายามจะสื่อออกมา

บอกได้คำเดียวไม่มีความมั่นใจเลยว่าพี่อินแจจะดูแลฉันเหมือนที่ณิชาคาดหวังเอาไว้หรือเปล่า เขาออกจะดูเป็นคนเย็นชาขนาดนั้น

“พี่อินแจ แล้วพยาบาลล่ะคะ” ทันใดที่เห็นคนตัวสูงเดินเข้ามาฉันก็รีบถามทันที เพราะเขาเดินกลับมาแค่คนเดียว

“ไม่อยู่” เสียงทุ้มตอบสั้นๆ โดยที่ไม่มองหน้าฉันเลย

เวลาเขาเงียบและตอบสั้นแบบนี้มันทำให้ทำตัวไม่ถูก แต่ตอนนี้ฉันต้องตกใจมากกว่าเพราะพี่อินแจกำลังย่อตัวนั่งลงและยื่นมือมาจับขาข้างที่เป็นแผล “พะ…พี่จะทำอะไรคะ”

“ล้างแผลไง” ใบหน้าหล่อตี๋เงยขึ้นมองและจ้องอยู่ครู่หนึ่ง “เจ็บมั้ย”

“คะ” เออ สติค่ะขนม เขาถามอยู่ แค่โดนจ้องฉันก็เริ่มสติหลุดไปแล้ว “เจ็บค่ะ” พอได้สติก็รีบตอบออกไปทันที

“ซี้ด จะ…เจ็บ” ฉันสูดปากและเผลอร้องออกมา เมื่อน้ำยาล้างแผลถูกเช็ดบริเวณรอยถลอกก็รู้สึกเจ็บแสบจนน้ำตาแทบไหล ฮือ อยากจะร้องไห้แต่กลั้นเอาไว้ก่อนนะขนมอย่าขี้แยให้พี่อินแจเห็น

“ทำไมถึงไม่ระวังขนาดนี้ ยัยโก๊ะ” ฟู่~ ลมเย็นๆ ที่ถูกเป่าออกจากปากของคนที่กำลังดุฉันอยู่ ทำให้รู้สึกเจ็บแสบที่แผลน้อยลง

อินแจโอปป้านี่หลอกด่าเก่งจริงๆ เลย เดี๋ยวก็ยัยบื้อ เดี๋ยวก็ยัยโก๊ะ เดี๋ยวจะทำให้รักยัยบื้อ ยัยโก๊ะคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดู

นี่ฉันแค่แอบคิดนะแต่มันดันถูกแสดงออกมาทางสีหน้า ที่ตอนนี้กำลังยิ้มหวานชวนฝันให้กับความคิดของตัวเองอยู่จนเผลอลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ

“เสร็จแล้วครับ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันตื่นขึ้นจากภวังค์

“เสร็จแล้วเหรอคะ เร็วจัง”

“เร็ว?” เขาขมวดคิ้วถามขึ้น นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย

“เออ ขนมหมายถึงพี่อินแจทำแผลเสร็จเร็ว เก่งจังเลยค่ะ” แถให้น้ำขุ่นทั้งคลองไปเลยสิคะ ฮ่าฮ่า

“จะไปเรียนอยู่รึเปล่า เดี๋ยวขึ้นไปส่ง” ขึ้นไปส่ง เขาจะอุ้มฉันไปอย่างเมื่อกี้อย่างนั้นเหรอ

หยุดค่ะขนม หยุดความคิดก่อน เธอเลยเวลาเรียนมามากแล้วจ้า “คงไม่เข้าเรียนแล้วล่ะค่ะ” ตอบพลางก้มหน้ามองแผลที่ถูกปิดทับด้วยผ้าขาวสะอาดเป็นอย่างดี

“งั้นกลับคอนโดกัน”