EP 4/5 ผิดไหมที่ฉันไม่หย่า

1065 คำ
นางพูดเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ละอองดาวรับรู้ว่านี่คือความกรุณาอย่างยิ่งของแม่สามี “ขอบคุณนะคะคุณแม่ ดาวไม่รู้จะตอบแทนคุณแม่ยังไงดี” วิภามีรอยยิ้มติดมุมปาก อยากยิ้มกว้างๆ อยู่หรอก แต่กลัวเสียมาดแม่ผัวตัวแสบที่ต้องคอยกลั่นแกล้งลูกสะใภ้ นางเจรียงรีบยกชามข้าวต้มออกไปแล้ววางจานผลไม้ดองเข้าแทนที่ ว่าที่คุณแม่น้ำลายสอทีเดียวเมื่อเห็นของหมักของดองที่ไม่ได้กินมานาน เธอนึกขบขันอาการแพ้ท้องที่ทำให้นึกอยากกินของพรรค์นี้ “ถ้ามีอะไรก็เรียกนะคะ ฉันขอไปดูเด็กๆ ในครัวเสียหน่อย พอดีว่าคุณยักษ์เธอสั่งให้ทำปิ่นโตไปให้ที่บริษัทค่ะ” เจรียงบอกกล่าวถึงสิ่งที่นายน้อยคนรองสั่งความมาทางโทรศัพท์ เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้กลับบ้าน คงค้างที่บริษัทหรือไม่ก็คอนโดฯ กระมัง “ตายักษ์เนี่ยนะสั่งปิ่นโต” มารดาผู้แสนดีสงสัยปนขบขัน ขณะที่ละอองดาวไม่สนใจสิ่งใดนอกจากนั่งกินผลไม้ดองอยู่เงียบๆ “นั่นสิคะ ยัยกวางคงเจองานหนักจนไม่มีเวลาออกไปหาอะไรกินข้างนอกแน่ๆ” เจรียงพึมพำไปตลอดทางที่เดินเข้าครัว วิภาหันมาสนใจสิ่งที่สะกิดใจนางตั้งแต่แรก “นั่นซองอะไร” นางถามเบาๆ ทว่าลูกสะใภ้สะดุ้งโหยง “เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่...แค่เอกสารนิดหน่อย” ลูกสะใภ้ตอบอย่างประหม่า ไม่สบสายตาคนถาม แต่คนที่ถูกซองสีน้ำตาลสะกิดหัวใจ มันยังไม่กระจ่างจึงละวางไม่ได้ “เอกสารอะไรรึ” คราวนี้ละอองดาวจำต้องกลืนมะดันเปรี้ยวๆ ลงคอ ก่อนจะดื่มน้ำตามแล้วตั้งสติให้นิ่งเพื่อบอกบางอย่างแก่แม่สามี “ดาว...ดาวกำลังจะไปสำนักงานเขตค่ะ” วิภาเงยหน้าขึ้นจากชามข้าวต้มที่กำลังจะตักเข้าปาก ดูท่าว่าวันนี้กุ้งตัวโตสีแดงอมส้ม คงไม่มีโอกาสได้ย้ายไปอยู่ในกระเพาะของนางแล้วกระมัง “ไปทำไม” “ไปหย่าครับ” คนที่ตอบคำถามไม่ใช่ลูกสะใภ้ แต่เป็นลูกชายคนโตของนาง “หย่า! หล่อนจะหย่าให้ตาโยรึแม่ดาว!” นางวิภามีน้ำโหขึ้นมา วาโยเดินไปนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิมที่เคยนั่งทุกวัน ไม่ได้ทุกข์ร้อนต่อท่าทีของมารดาแม้แต่น้อย “ดาวต้องหย่าครับคุณแม่ เรามีสัญญากันอยู่ เธอคงจำได้แล้ว ไม่งั้นคงไม่มารอผมที่นี่” ละอองดาวเม้มปากแน่น ใช่แล้ว...เธอระลึกไว้อยู่เสมอว่ามีสัญญาทาสค้ำคออยู่ ไม่อย่างนั้นคงไม่มานั่งอยู่ที่นี่ “แต่ว่า...แต่ว่าแม่ดาว...” ริมฝีปากนางวิภาสั่นระริกด้วยความโมโห ทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ “พอเถอะครับคุณแม่ ยังไงผมก็จะหย่า” วาโยบอกด้วยเสียงเป็นงานเป็นการชนิดที่ว่านางวิภาไม่สามารถโต้แย้งใดๆ ได้ พอเอ่ยจบก็ลุกไปรอบนรถ ละอองดาวรีบลุกตาม แต่ยังช้ากว่าวาจาของแม่สามี “หล่อนจะหย่าจริงรึแม่ดาว” วิภาเค้นเสียงถามลูกสะใภ้ ประหนึ่งว่าสิ่งที่ลูกชายพูดมา เป็นเรื่องล้อเล่นที่ละอองดาวสามารถแก้ต่างได้ว่ามันไม่เป็นความจริง แต่นางคิดผิดมหันต์ เมื่อละอองดาวพยักหน้าเพื่อยืนยันว่าหล่อนจะหย่าแน่นอน “ฉันละเกลียดท่าทีอ่อนแอของหล่อนจริงๆ แม่ดาว เอาสิ! อยากหย่าก็หย่า ในเมื่อหล่อนมีสมองแต่ไม่ยอมใช้ ก็ช่วยไม่ได้ ฉันไม่โทษลูกชายฉันหรอกนะ เขาน่ะฉลาด ที่หลอกให้หล่อนมาแต่งงานแล้วขังหล่อนไว้ด้วยทะเบียนสมรส เขาฉลาดที่แม้แต่ตอนหย่า หล่อนก็จะไม่ได้อะไรจากเขาสักแดงเดียว ลูกฉันมันฉลาดได้โล่ แต่ลูกสะใภ้ฉันนี่สิ โง่เง่าสิ้นดี!” นางวิภาสาดซัดอารมณ์ใส่ลูกสะใภ้เต็มเหนี่ยว สิ่งที่นางนึกถึงอยู่ตอนนี้คือหลานในท้องบางๆ ของเจ้าหล่อน “ดาว...ดาวไม่มีทางเลือกนะคะคุณแม่ คุณโยอยากแต่งงานกับคุณนุต” “ตอนนี้เนี่ยนะ!” วิภาไม่อยากจะเชื่อ วีนุตตราป่วยปางตายยังอยากจะแต่งงานอีกงั้นเหรอ เห็นแก่ตัวเสียจริง ไม่นึกถึงลูกเมียของชายคนรักบ้างเลย “ดาวไม่รู้ค่ะ คุณแม่คะอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ความจริงดาวก็อยากหย่าเหมือนกัน อยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีความสุข” “หล่อนเลยจะหย่า แล้วเอาความทุกข์ระทมไปเก็บไว้ชื่นชมคนเดียวเช่นนั้นรึ แม่คนไร้สมอง ฉันละเกลียดหล่อนที่สุดเลย จะไปไหนก็ไปไป๊ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกล่ะ และอย่าได้คิดเอาอะไรมาให้ฉันตอนหย่าขาดจากลูกฉันแล้วเชียว เพราะแม้ว่าสิ่งนั้นจะเกี่ยวข้องกับคนในตระกูลจตุรศิลป์ ฉันก็ไม่รับ! เพราะฉันถือว่าตอนเอาออกไป หล่อนไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี ถ้าอยากเป็นนางเอกละครเก็บเอาความระทมขมขื่นไว้ชื่นชม หล่อนก็จะได้มันไปแน่นอน แม่ละอองดาว” วิภาเอ่ยเสียดสีลูกสะใภ้ด้วยวาจาผู้ดีที่กลั่นออกจากก้นบึ้งของจิตใจ มีอย่างที่ไหน อุ้มท้องหลานของนางอยู่แท้ๆ แต่กลับจะไปหย่าให้สามี นางไม่โทษลูกชายเลยสักนิด เพราะเขาทำทุกอย่างด้วยสติที่ไตร่ตรองไว้ล่วงหน้า มันเป็นสมองอันชาญฉลาดที่น่าสมเพชในเวลาเดียวกัน วาโยคงไม่รู้กระมังว่าเมียกำลังตั้งท้อง ช่างหัวสิ! ทั้งสองคนนั่นแหละ อยากโง่ให้ความรักบ้าบอของยัยวีนุตตราปั่นหัวเล่นก็ตามใจ นางไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเรื่องปวดหัวนี่อีกแล้ว พอเสียที! ละอองดาวน้ำตาคลอ สองมือยกขึ้นไหว้แม่สามีที่ยืนตัวสั่นด้วยเพลิงโทสะ เธอโง่ เธอรู้ แต่จะทำอย่างไรได้ สัญญามันก็มีอยู่ว่าเธอจะต้องหย่าให้สามีทันทีที่เขาร้องขอ แม้ว่าวันที่หย่า เธอจะไม่ได้อะไรตอบแทนแม้แต่แดงเดียวก็ตาม หญิงสาวเดินออกมาจากห้องอาหารเงียบๆ ทิ้งนางวิภาที่กำลังตัวสั่นเพราะความโกรธไว้เบื้องหลัง เธอจะทำอย่างไรดีหนอ จะทำอย่างไรจึงจะรักษานามสกุลจตุรศิลป์ไว้ให้ลูกในท้องได้ จะทำอย่างไรดี...
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม