EP 5/1 แม่ผัวตัวแสบ
1303 คำ
[5]
แม่ผัวตัวแสบ
รถยนต์คันงามมุ่งหน้าสู่สำนักงานเขต ที่ครั้งหนึ่งละอองดาวกับวาโยเคยมาจดทะเบียนสมรส ระหว่างที่รถยังเคลื่อนตัวไปตามถนนที่คับคั่งด้วยยวดยานพาหนะ สองสามีภรรยาไม่ได้เอ่ยวาจาแต่อย่างใด ได้แต่ปล่อยให้ความเงียบงันผูกขาดการสนทนา ทว่ายี่สิบนาทีถัดมา ละอองดาวก็ทนไม่ไหว เอ่ยถามถึงสิ่งที่อยากรู้เพื่อความแน่ใจ
“คุณโย...ได้เปิดกล่องของขวัญดูหรือเปล่าคะ”
น้ำเสียงแหบพร่าเพราะประหม่าของละอองดาวทำให้วาโยละสายตาจากถนนเบื้องหน้ามามองหล่อนชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไป
“เปิดแล้ว” เขาตอบให้จบๆ ด้วยต้องการตัดปัญหา ไม่ว่าอะไรจะอยู่ในนั้น ก็ไม่อาจทำให้เขาเลิกล้มความตั้งใจได้หรอก
“แล้ว...คิดยังไงคะ ชอบหรือเปล่า” ริมฝีปากงามคลี่ยิ้มอย่างมีความหวัง ใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่อย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ เธอยอมรับเลยละว่าพอแม่สามีเอ่ยให้คิด เธอก็เริ่มคิดจริงๆ มันสองจิตสองใจ ทั้งอยากหย่าและไม่อยากหย่า
วาโยถอนหายใจแรงๆ อย่างอึดอัด หล่อนจะถามหาสวรรค์วิมานอะไร
“ฟังนะละอองดาว ไม่ว่าเธอจะเอาอะไรใส่ลงไปในนั้น มันก็ไม่ทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้ ยังไงวันนี้ฉันก็จะหย่า และฉันก็จะเอาใบหย่าไปให้คนรักของฉันทันที”
เสมือนประกาศิตจากเจ้านายผู้สูงศักดิ์ ซึ่งไพร่สามัญเช่นละอองดาวไม่อาจทักท้วงได้ หัวใจแห้งเหี่ยวพลันบวมเป่งขึ้นมา เพราะความเจ็บอัดแน่นจวนจะปริแตก รอยเสน่หาที่เคยมีถูกย่ำยีให้ป่นปี้ด้วยวาจาสามีที่รัก
“ค่ะ หย่า...ก็หย่า” ตอบออกไปแล้วหัวใจเหมือนหยุดเต้น สองฝ่ามือวางทาบบนหน้าท้องอย่างหวงแหน ก่อนจะรีบตักตวงอากาศเข้าปอดเพื่อผ่อนคลายความอึดอัดข้างในอก
“ก็ดี พูดง่ายๆ อย่างนี้ก็ดีแล้ว เธอจะฝืนให้มันได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อยังไงซะ ไม่วันนี้พรุ่งนี้ เราก็ต้องหย่ากันอยู่ดี”
“แต่มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้ อย่างน้อยคุณก็น่าจะเห็นแก่...” เธอยั้งคำพูดได้ทันก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกไป ในเมื่อ ‘ลูก’ ไม่มีความหมายใดๆ ต่อเขา ฉะนั้น นับจากวินาทีข้างหน้า คำว่า ‘เรา’ ก็คงไม่จำเป็น
รถยนต์คันงามแล่นฝ่าการจราจรมาจนถึงสำนักงานเขต วาโยจอดรถนิ่งสนิทแล้วรีบลงจากรถอย่างไว ขณะที่ละอองดาวพยุงสังขารที่ไม่ค่อยเอื้ออำนวย ลงจากรถด้วยความทุลักทุเล
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” ถามเพราะเห็นท่าทางไม่ค่อยสู้ดีของภรรยา ฉับพลันหัวใจแข็งแกร่งก็ไหวยวบเพียงเพราะสบตากับละอองดาว หล่อนเป็นอะไรไปนะ เจ็บไข้ยังไม่หายดีใช่ไหม
“ปะ...เปล่า เปล่านี่คะ ดาวแค่เวียนหัวนิดหน่อย”
เธอปฏิเสธความห่วงใยที่เขาส่งมา ไม่มีประโยชน์ที่จะรับไว้ในเมื่อเป็นเพียงความห่วงใยตามมารยาท ไม่ใช่ห่วงใยดังเช่นคนรักพึงรู้สึกต่อกัน
วาโยแสดงน้ำใจด้วยการพยุงร่างอ่อนแรงขึ้นไปบนอาคารสำนักงาน เส้นขนบนร่างของละอองดาวลุกชูชัน เพียงเพราะแลเห็นป้ายหน้าห้องของนายทะเบียน
พวกเธอเดินเข้าไปในห้องที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ สมองเธอขาวโพลน โสตประสาทไม่ได้ยินเสียงใดๆ นอกจากเสียงสามีที่รักเอ่ยแจ้งความประสงค์กับเจ้าหน้าที่ แว่วเสียงอีกฝ่ายถามกลับมาว่าแน่ใจหรือไม่ว่าจะจดทะเบียนหย่า และเมื่อสามีบอกว่า...แน่ใจ หยาดน้ำตาของภรรยาก็ร่วงกราวลงบนฝ่ามือที่ประสานไว้บนตัก
“พยานล่ะครับ” เจ้าหน้าที่ถาม
“เอ่อ...รบกวนได้ไหมครับ เรารีบมาก จนบอกใครไม่ทัน ผมยินดีจ่ายค่าเสียเวลา”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับคุณ เราก็มีระเบียบของเรา”
“ขอโทษด้วยนะคะ แต่หนูขอรบกวนจริงๆ เรารีบมากจนไม่ได้บอกใคร”
เจ้าหน้าถอนหายใจอย่างระอา ก่อนจะลุกออกจากห้องไปชั่วครู่ และกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับชายหญิงมีอายุคู่หนึ่งที่มาทำธุระที่สำนักงานเขตพอดี
“ถ้าอยากจ่ายค่าเสียเวลา ก็จ่ายให้สองคนนี้แล้วกัน พวกเขายินดี”
“ขอบคุณนะคะ” ละอองดาวยกมือไหว้เจ้าหน้าที่ ก่อนจะหันไปไหว้ลุงกับป้าที่ดูจากการแต่งกาย คงเป็นชาวบ้านหาเช้ากินค่ำที่เห็นเงินมีค่ามากกว่าสิ่งใด
“เอาละ เรามาเริ่มกันที่สัญญาข้อตกลงการหย่า”
“เราตกลงหย่าด้วยดี เราไม่มีลูก และเธอไม่ต้องการอะไรใดๆ จากผม”
“อย่างนั้นเหรอครับ” เจ้าหน้าที่ถามละอองดาวเพื่อความแน่ใจ
“ค่ะ”
เจ้าหน้าที่กรอกแบบฟอร์มสัญญาข้อตกลงการหย่า ก่อนจะให้ทั้งสองเซ็น เมื่อเสร็จก็ถึงเวลาของการลงนามในทะเบียนหย่า ละอองดาวเริ่มอาการไม่ค่อยดี น้ำลายในปากรสชาติแปร่งปร่ามากขึ้นทุกขณะ
“เอ่อ...แน่ใจไหมครับว่าจะจดทะเบียนหย่าจริงๆ ผมว่าคุณภรรยาดูอาการไม่ค่อยดีเลย” เจ้าหน้าที่วัยใกล้เกษียณท้วงถามคนเป็นสามี ขณะเดียวกันเอกสารสองแผ่นก็ถูกยื่นมาตรงหน้าทั้งสองพร้อมกับปากกา
วาโยไม่มีคำตอบให้คำถามนั้น มีเพียงเสียงลากเส้นเป็นลายเซ็นคุ้นตา ปรากฏที่ส่วนท้ายของหน้ากระดาษ เขาลงชื่อบนใบหย่าอย่างว่องไว แม้ว่าลึกๆ แล้วจะวูบโหวงในอกกับการกระทำของตัวเองก็ตาม
“ฉะ...ฉะ...ฉัน...” ละอองดาวส่ายหน้าช้าๆ เสียงสั่นขาดห้วงหลุดลอดจากริมฝีปากที่เคลือบสีชาดดิบดี
วาโยจ้องใบหน้าที่กลบไว้ด้วยเครื่องสำอาง อย่างไม่อยากจะเชื่อว่ามาถึงขนาดนี้ เจ้าหล่อนยังจะอิดออด แค่เซ็นชื่อลงไปแกรกเดียว เขาก็จะได้นำใบหย่าไปให้สตรีที่เขารักแล้ว
“อะไรอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอจะไม่เซ็น!” เขาคุกคามภรรยาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างกระด้าง เจ้าหน้าที่สูงวัยจำต้องกระแอมเพื่อเตือนสติคนเป็นสามี
“ใช่! ดาวไม่หย่าแล้ว ดาว...ดาวอยากเข้าห้องน้ำ!” บอกเขาอย่างรีบร้อน อาการคลื่นเ**ยนพุ่งโจมตีเธออีกแล้ว
“ไม่ได้! เซ็นเดี๋ยวนี้นะ!”
วาโยเปล่งเสียงอันดังสั่งภรรยา ทว่าละอองดาวไม่อาจรอช้า ด้วยว่าสิ่งที่อยู่ในท้องกำลังตีวนขึ้นมาหมายจะพุ่งออกทางเก่า เจ้าหล่อนรีบออกไปจากห้องแม้ว่าต้องใช้มือยันผนังไปตลอดทางเพื่อหาห้องน้ำก็ตาม ขณะเดียวกัน วาโยก็ลุกมากำหมัดแน่นอยู่หน้าห้อง เพื่อเฝ้ามองแผ่นหลังของภรรยา เขาเก็บกลืนความโมโหโกรธาไว้ในหมัดที่กำจนเส้นเลือดปูดโปน
สามีหนุ่มยืนรออยู่เช่นนั้น ไม่หวั่นต่อสายตาอยากรู้อยากเห็นของใครหลายคนที่เดินสวนไปมา และเมื่อผ่านไปราวสิบนาที แต่ละอองดาวยังไม่ยอมกลับมา เขาก็ย้ายร่างสูงใหญ่ไปจากสถานที่นี้ ไม่ได้ไปตามหาแม่ภรรยาจอมปลิ้นปล้อนให้เหนื่อยกาย
ขณะเดียวกัน ภายในห้องน้ำ ละอองดาวโก่งคออาเจียนจนแทบหมดเรี่ยวแรง เธอออกจากห้องน้ำมาหยุดยืนที่หน้าอ่างล้างหน้า วูบหนึ่งที่หัวใจบางๆ ร่ำร้องหาสามีที่รัก ทำไมเขาไม่มาตามเธอนะ จะเป็นห่วงเป็นใยกันบ้างไม่ได้เหรอ
มือเรียวเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างมือล้างปาก ก่อนจะเดินช้าๆ ออกมาทางเดิม ยังดีที่เจ้าหน้าที่นางหนึ่งซึ่งพบกันในห้องน้ำ ช่วยประคองเธอมาส่ง ไม่อย่างนั้นคงได้เป็นลมล้มพับอยู่ที่ทางเดินแล้ว
- ผู้เขียน
