นางบำเรอตีทะเบียน

EP 4/4 ผิดไหมที่ฉันไม่หย่า

เวลาเดียวกันนั้นที่ห้องนอนบนตึกใหญ่ของวาโย กล่องของขวัญขนาดเท่าฝ่ามือถูกเจ้าของบีบบี้แล้วปาโครมเข้าข้างฝา ผลของแรงเหวี่ยงอันมหาศาลทำให้กล่องน้อยซึ่งบุบบี้กลิ้งไปหลบอยู่ใต้โต๊ะเครื่องแป้ง ราวกับว่ามันจะปลอดภัยหากปล่อยร่างให้พักพิงอยู่ในซอกแคบๆ และมืดมิด

เจ้าของห้องกว้างทิ้งกายลงแผ่อยู่กลางเตียง เสียงสะอื้นผะแผ่วที่ลอยตามสายลมเมื่อเดินออกจากเรือนไม้หอม ยังตามมาหลอกหลอนถึงบนนี้ ละอองดาวเป็นแม่มดชั่วร้ายหรืออย่างไร เหตุใดจึงพลิกลิ้นปลิ้นปล้อนกลับคำรวดเร็วเช่นนี้ เขาจะไม่เดือดร้อนเลยหากวีนุตตราไม่อาการทรุดหนัก เขาต้องการใบหย่าเพื่อไปยืนยันกับหล่อนว่ารักของเขายังคงอยู่เช่นเดิม ยังรักมั่นต่อหล่อนมิคลาย และจะแต่งงานเป็นสามีภรรยากันให้ได้ แม้ว่าความตายจะมาพรากจากก็ตาม

สามปีมาแล้วที่เขาแต่งงานกับละอองดาว และสามปีเช่นกันที่วีนุตตราปฏิเสธคำขอแต่งงานของเขา ทั้งๆ ที่หล่อนก็รู้ดีว่าละอองดาวเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่เขามีไว้เพื่อโต้ตอบมารดาเท่านั้น ในเมื่อมารดารังเกียจวีนุตตราที่เป็นเพียงเด็กกำพร้าไร้ชาติตระกูล เขาเลยคว้าโสเภณีคืนเดียวอย่างละอองดาวมาตบแต่งออกหน้าออกตา แน่นอนว่าถึงแม้ไม่มีใครรู้ภูมิหลังอันมืดดำของศรีภรรยา แต่แม่สามีอย่างมารดาเขารู้ดี และท่านถึงกับยอมแพ้และไม่เคยห้ามปรามอะไรเขาอีก

แต่ทว่า พอถึงเวลาที่ทุกอย่างเหมือนจะลงตัว หมากตัวที่ง่ายที่สุดในเกมกลับแข็งข้อไม่ยอมก้าวเดิน เช่นนี้แล้วเขาควรจะทำอย่างไรดี

เช้าตรู่ของวันจันทร์

ละอองดาวพาร่างอันอ่อนแรงมานั่งรอสามีที่บันไดหน้าตึก ใบหน้าซีดเซียวถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอางหนาเป็นพิเศษ คนสวนซึ่งเป็นชายสูงวัยเร่งฝีเท้าก้าวเข้าหาเมื่อเห็นเจ้านายนั่งบนบันไดที่ปกคลุมด้วยฝุ่นละออง แต่ละอองดาวไม่ยี่หระ เธอบอกกับชายสูงวัยว่าไม่เป็นไร แค่ขอนั่งเพียงครู่ก็จะเดินเข้าตึกแล้ว

นายก่อ ชายสูงวัยใบหน้าเหี่ยวย่นไปกว่าครึ่ง เดินจากไปเมื่อได้ฟังคำชี้แจงของนายสาว หารู้ไม่ว่าแม้เขาจะเดินจากไปร่วมชั่วโมง ร่างของผู้เป็นนายก็ยังนั่งอยู่ที่เก่า ไม่ได้ลุกเข้าไปด้านในดังที่ปากว่า

“นั่นมันคุณดาวนี่นา” เจรียงพึมพำพลางหยีตามองร่างที่นั่งชันเข่าอยู่บนบันไดเตี้ยๆ มั่นใจว่านั่นคือสะใภ้ใหญ่ของบ้านนี้ นางไม่รอช้าเร่งฝีเท้าก้าวเข้าไปหาหญิงสาวทันที “คุณดาว? มานั่งทำไมตรงนี้คะ อากาศก็เย็น พื้นก็มีแต่ฝุ่น เข้าข้างในก่อนเถอะค่ะ”

น้ำเสียงอ่อนโยนทอดบอกนายสาวอย่างห่วงใย ความห่วงใยดังกล่าวยังผลให้คนที่โหยหามันมาทั้งชีวิต ถึงกับน้ำตาซึม ขนาดป้าเจรียงไม่ได้นอนเตียงเดียวกับเธอยังมีความปรารถนาดีมอบให้ แต่สามีนั้นเล่า มีแต่จะขับไล่ไสส่งให้ไปไกลๆ

“ดาว...รอคุณโยอยู่ค่ะ ไม่รู้ว่า...ป่านนี้ตื่นหรือยัง”

เสียงเครือเจือสะอื้นไม่สามารถหลบเลี่ยงการจ้องจับผิดของนางเจรียงไปได้ ปกตินายสาวผู้นี้ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครได้เห็น แต่มาวันนี้ นางกลับสัมผัสมันได้อย่างชัดเจน ผ่านนัยน์ตาที่ไหวสั่นคู่นั้น

“จะไปไหนกันแต่เช้าคะ มาค่ะ กินข้าวเช้าพร้อมกันบ้างจะเป็นไร”

นางเจรียงพยุงนายสาวเข้าบ้าน วงหน้าเศร้าหมองของเจ้าหล่อนถูกปกปิดไว้ด้วยเครื่องสำอางราคาแพง แต่นางรู้ดีว่าความเข้มแข็งที่ลดน้อยถอยลง มิสามารถปกปิดได้ ต่อให้ใช้เครื่องสำอางราคาสูงสักแค่ไหนก็ตาม

“ยังเวียนหัวอยู่เหรอคะ” ถามนายสาวเมื่อพยุงเจ้าหล่อนมาที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว เวลานี้ยังไม่มีใครลงมาจากข้างบนเพราะยังเช้าอยู่มาก สาวใช้สองนาง รีบนำผ้ารองจานกับแก้วน้ำมาวางเพิ่มให้สะใภ้ใหญ่ของจตุรศิลป์

“นิดหน่อยค่ะ ดาวยังไม่สร่างไข้ดี” ตอบแล้ววางซองเอกสารที่ถือมาลงบนโต๊ะ วันนี้เธอเลือกที่จะหย่อนกระเป๋าสตางค์ใบเล็ก ยาดมและสมาร์ตโฟนไว้ในกระเป๋ากางเกง เพราะไม่รู้ว่าจะเป็นลมล้มพับไปตอนไหน กระเป๋าสะพายข้างแบบสตรี คงเป็นภาระ มากกว่าสัมภาระ ถ้าให้คิดเป็นเปอร์เซ็นต์แล้วละก็ ตอนนี้เธอคงมีค่าพลังชีวิต น้อยกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์กระมัง

“นั่นแม่ดาวรึ ดีจริง ฉันว่าไม่ได้กินข้าวเช้ากับหล่อนมาเป็นเดือนแล้วนะ”

เสียงของนางวิภาดังมาก่อนที่ร่างของนางจะก้าวย่างมาถึง ละอองดาวประหม่าจนเผยพิรุธด้วยการวางมือบนซองเอกสารสีน้ำตาลเข้ม เธอรีบเอามันลงมาวางไว้บนตัก แต่นั่นไม่อาจรอดพ้นสายตาของคนช่างสังเกตอย่างนางวิภาไปได้

“คุณจะรับข้าวต้มเลยไหมคะ” เจรียงเอ่ยถามผู้มาใหม่ พออีกฝ่ายพยักหน้าก็พยักพเยิดให้เด็กๆ นำสำรับกับข้าวเข้ามา

กลิ่นข้าวต้มกุ้งหอมฟุ้งทั่วห้องอาหาร แต่มันเหมือนกลิ่นเน่าเหม็นสำหรับละอองดาว เธอควานหายาดมในกระเป๋ากางเกงมาสูดฟืดๆ บรรเทาอาการ

“คุณดาวเป็นอะไรหรือเปล่าคะ เอ...หรือว่ากุ้งไม่สด” เจรียงชะโงกหน้าไปมองชามข้าวต้มที่สาวใช้เพิ่งจะตักใส่ชามของนายสาว

“ปะ...เปล่า เปล่าค่ะ ดาว...ดาวยังไม่หิว ช่วยเอามันออกไปที”

ละอองดาวพะอืดพะอมจนแทบทนไม่ไหว ต้องเม้มปากแน่น ข่มกลั้นไม่ให้อาเจียนออกมา ดูท่าว่าพลังชีวิตของเธอจะเหลืออยู่เพียงน้อยนิดจริงๆ

วิภารู้อาการของลูกสะใภ้ดี นางสั่งให้เจรียงไปเอาผลไม้ที่เตรียมไว้มาเสิร์ฟ

“ฉันให้พี่เจรียงหาผลไม้ดองมาติดบ้านไว้ เผื่อว่าหล่อนอยากกิน”