EP 4/3 ผิดไหมที่ฉันไม่หย่า
1100 คำ
เสียงสั่นพร่าเปล่งวาจาประชดประชัน เมื่อกล่าวถึงวีนุตตราทีไร อารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจก็ทำให้ละอองดาวมีโทสะทุกครั้ง แม่คนดีของสามีไม่เคยแย่งของของใครงั้นหรือ ช่างน่าขันนัก ขนาดวันคล้ายวันเกิดเขาแท้ๆ เขายังไปฉลองกับเจ้าหล่อนเลย ปล่อยเธอที่เป็นเมียให้นั่งรอตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืนยันสว่างคาตา ก็คนมันรักกันนี่นะ อะไรๆ ก็ประเคนความดีความชอบให้กันนั่นแหละ ส่วนความเลวทรามต่ำช้าก็โยนมาให้เธอนี่ไงล่ะ รับเอา...รับเอา
“อย่ามาทำเสียงเหมือนเป็นเจ้าของฉันอย่างนี้นะ เธอไม่มีสิทธิ์!”
เสียงทุ้มอ่อนโยนเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนเป็นทุ้มต่ำจนคนฟังหนาวยะเยือก ความเย็นชาของเขาแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูเนื้อของละอองดาว มันก่อตัวประดุจพายุหิมะที่ออกมาจากวาจาเขา ถาโถมสาดโครมเข้าใส่หัวใจเธอจนพังยับเยิน
“ใจร้าย! ทำไมคุณถึงใจร้ายอย่างนี้นะวาโย ถามฉันบ้างหรือยังว่าฉันป่วยเป็นอะไร ถามฉันบ้างได้ไหมว่าวันนี้กินอะไรหรือยัง ไม่ใช่มาถึงก็มาชวนไปหย่า!”
“ก็นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการนี่ เธออยากหย่าไม่ใช่หรือไง” เขาเถียง น้ำเสียงที่ร้องออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจของภรรยา ทำเอาเขาใจหายวาบ ละอองดาวอยากหย่าไม่ใช่เหรอ แล้วเหตุใดต้องพูดราวกับว่าเขาทำผิดเสียมากมาย มันไม่ใช่อย่างที่เขาคาดการณ์ไว้สักนิด หล่อนสมควรยิ้มกว้างด้วยความดีอกดีใจถึงจะถูก
“แต่ตอนนี้ไม่อยากหย่าแล้ว!” เธอยืนยันด้วยวาจาที่ไตร่ตรองมาอย่างดีที่สุด ในเมื่อเขากระหายในอิสรภาพ ก็อย่าหวังเลยว่าชาตินี้เธอจะให้!
“ละอองดาว! นี่เธออยากลองดีกับฉันใช่ไหม! อยากปั่นหัวฉันเล่นหรือไงฮะ!”
ละอองดาวไม่ตอบ พลิกกายหันหลังให้เขาเพื่อปิดฉากการปะทะคารม เธอไม่อยากเจ็บตัวด้วยบทลงทัณฑ์อันป่าเถื่อนของเขาหรอก ตัวเองน่ะพอรับไหว แต่ก้อนเลือดแสนบอบบางที่อยู่ในท้องเธอ คงทนต่อแรงกระทุ้งจากความใคร่ของผู้เป็นบิดาไม่ไหวกระมัง
“อย่ามาหันหลังให้ฉันอย่างนี้นะ ยังไงเธอก็ต้องไปหย่าให้ฉัน!”
เขาเดินมานั่งอยู่อีกฝั่งเพื่อจะได้มองเห็นใบหน้าของคู่สนทนา ในใจปรารถนาเห็นแววตาดื้อรั้นอยากเอาชนะของหล่อน แต่เปล่าเลย หล่อนหลบเร้นแววตาดื้อรั้นไว้ใต้เปลือกตาบางที่กำลังสั่นน้อยๆ ก่อนที่หยดน้ำใสจะรินไหลลงมาอย่างเงียบงัน เปรอะเปื้อนหมอนใบนั้นที่หล่อนหนุนอยู่
“ร้องไห้ทำไม” เขาถามเพราะไม่ชอบเวลาหล่อนร้องไห้ หล่อนมีน้ำตาทีไร เขาก็เหมือนตกนรกหมกไหม้ ประหนึ่งร่างกายถูกแผดเผาจนเหลือเพียงเถ้าธุลี
“ดาวไม่หย่า ยังไงก็ไม่หย่า!” เธอตอบเขาด้วยเสียงที่เค้นออกมาจากลำคอ มันกำลังคับแน่นด้วยก้อนสะอื้น วันนี้สามีที่รักทำไมถึงได้กระหายอิสรภาพมากถึงเพียงนี้ ในขณะเดียวกัน ทำไมหัวใจเธอร่ำร้องว่าไม่มีวันหย่าให้เขา เธอไม่มีวันปล่อยให้เขาไปมีความสุขกับผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะให้บางอย่างกับเธอ
“ทำไมเธอต้องกลั่นแกล้งฉันอย่างนี้ด้วยฮะ! ในเมื่ออยากหย่าฉันก็หย่าให้แล้วนี่ เธอจะเอาอะไรจากฉันอีก” วาโยดึงร่างบางขึ้นมานั่ง ให้หล่อนได้ฟังวาจาตัดพ้อต่อว่า วันนี้สิ่งที่เขาต้องการคืออิสรภาพที่หล่อนเคยต้องการเมื่อวานนี้
“ก็ตอนนี้ดาวไม่อยากหย่าแล้วนี่!” เธอตะคอกออกไปด้วยแรงที่ยังพอมี แรงบีบจากมือหนาแทบจะหักกระดูกเธอเป็นสองท่อน
“ฉันเกลียดเธอ!” วาโยผลักร่างหล่อนลงอย่างแรง
ละอองดาวหลับตาปี๋ ก่อนที่อาการคลื่นเ**ยนจะเข้าเล่นงาน เขาคงอยากหย่าเพื่อจะได้ไปแต่งงานกับผู้หญิงที่เขารัก โอ...ทำไมมันเจ็บที่หัวใจอย่างนี้ ความรักของพวกเขากำลังทุบตีหัวใจเธอจนป่นปี้ เขาจะรู้บ้างไหมว่าความรักที่เขามีต่อวีนุตตรากำลังเข่นฆ่าภรรยาของเขาทั้งเป็น
“วันจันทร์ตอนแปดโมงเช้า ฉันจะรออยู่หน้าบ้าน หวังว่าฉันจะได้เจอเธอเมื่อถึงเวลา”
เสียงเย็นยะเยือกของสามี บอกกล่าวผ่านม่านหมอกของโทสะมาให้ได้ยิน ละอองดาวปาดน้ำตา แลเห็นร่างของสุดที่รักกำลังตรงรี่ไปที่ประตู และก่อนที่เขาจะเปิดมันออก เธอก็รีบฉวยโอกาสสุดท้ายเอาไว้
“คุณโย เปิดกล่องของขวัญดูหรือยังคะ”
วาโยกำหมัดแน่นอย่างต้องการระงับอารมณ์อันคุกรุ่น ในเวลาที่เมฆหมอกแห่งโทสะกำจายอยู่ทั่วห้อง หล่อนยังจะถามหาสวรรค์วิมานอะไร!
“ฉันไม่มีเวลาจะแยแสของไร้สาระพรรค์นั้นหรอก”
“แต่ถ้าคุณลองเปิดมัน บางทีคุณอาจจะไม่อยากหย่าก็ได้”
น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยไม่มีความมั่นใจแม้แต่น้อย จะมั่นใจได้อย่างไรเล่า ในเมื่อเขาไม่เคยต้องการมีลูกกับเธอ
“ไม่มีทาง ฉันต้องหย่าเพราะฉันจะแต่งงานกับวีนุตตรา”
ริมฝีปากซีดจางสั่นระริกด้วยว่าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูได้ยิน สามีที่รักเดินหายลับไปหลังบานประตู แต่ความเจ็บปวดที่เขาฝากฝังไว้ยังคงอยู่ ไม่ได้จากไปไหน และได้เข้ามานั่งทับหัวใจบอบบางดวงนี้ จนบี้แบน
ละอองดาวนิ่งงัน สองตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา สามีที่รักขอหย่าเพื่อหวังว่าจะได้แต่งงานกับสาวคนรัก ให้ตายเถอะสวรรค์ ยังมีใครน่าสมเพชเวทนาเช่นเธอบ้างไหม ทำไมโชคชะตาถึงนำพาวิบากกรรมมาทักทายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า หรือต้องให้เจ้าของลมหายใจนี้ สูญลับดับดิ้นจึงจะหมดสิ้นซึ่งความปวดร้าวทรมาน
“หย่าก็หย่าสิ...ละอองดาว เธอยังมีอีกคนให้ห่วงให้คิดถึง จะมัวเหนี่ยวดึงคนที่ไม่รักไว้กับตัวทำไม สู้ให้เขาไปซะ ไปอยู่กับคนที่เขารักไม่ดีกว่าเหรอ”
เสียงสะอื้นผะแผ่วดังขึ้นหลังจากที่เจ้าของเอ่ยคำปลอบประโลมตนเอง สองมือบางวางบนหน้าท้องที่ยังแบนอยู่ หากไม่บอกคงไม่มีใครรู้ว่าเจ้าตัวกำลัง ตั้งครรภ์
- ผู้เขียน
