นางบำเรอตีทะเบียน

EP3/5 สาวใช้ของนายยักษ์

เช้าวันเสาร์ที่แสนสดใส เสียงเครื่องครัวกระทบกันอย่างที่ วีนุตตรา ได้ยินเป็นประจำ เงียบลงไปแล้ว วันนี้น้องสาวคนดีทำอะไรไว้ให้พี่โยของเจ้าหล่อนกินกันนะ

“ว่าไงคะพี่ วันนี้หน้าตาสดใสเชียว กินข้าวต้มร้อนๆ สักถ้วยไหมคะ”

นิลอร สาวสวยหน้าคมผิวสีน้ำผึ้งวัยยี่สิบเอ็ดปี ทักทายพี่สาวบุญธรรมที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวนั้นดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากโข พี่นุตคงดีใจที่เมื่อวานพี่โยมาอยู่ด้วยทั้งวัน และวันนี้ก็สัญญาว่าจะมากินมื้อเช้าเป็นเพื่อนอีก

“อรก็รู้ว่าพี่...รอพี่โย แค่กๆ”

วีนุตตราพูดพลางไอโขลกๆ แต่ก็ยิ้มได้เมื่ออาการไอทุเลา นิลอรรีบเข้าประคองพี่สาว จัดท่าทางให้หล่อนใหม่เพื่อจะได้สะดวกกว่าเดิม

“พี่โยนี่น่าตีจริงเชียว มาสายให้พี่นุตต้องรอ” คนเป็นน้องทำหน้าจริงจังจนพี่สาวต้องโบกมือห้ามปราม

“จะตีใครฮึ ยัยดำ” เสียงของวาโยดังเข้ามาในห้องก่อนตัวเจ้าของ นิลอรชะเง้อไปมองก็พอดีกับที่ร่างสูงใหญ่เดินพ้นประตูเข้ามา

“มาแล้วหรือคะคุณพี่ ใจคอจะให้คุณนายนุตเป็นแม่สายบัวรอเก้อหรือยังไงคะ”

น้ำเสียงประชดประชันอย่างเด็กน้อยทำเอาพี่ทั้งสองหัวเราะอย่างพออกพอใจ

“เอากับข้าวไปใส่จานเลย พี่จะพานุตไปนั่งชมวิวในสวน” วาโยว่าพลางส่งถุงกับข้าวที่ซื้อมาให้นิลอร น้องสาวของสตรีที่รัก เขาก้าวไปหาวีนุตตรา จุมพิตหน้าผากมนเป็นการทักทาย ก่อนจะอุ้มหล่อนไปวางบนรถเข็นแล้วเข็นไปสู่สวนสวยหน้าบ้าน

คนทั้งสามนั่งรับประทานอาหารท่ามกลางหมู่แมกไม้ ที่ส่งกลิ่นแสนสดชื่นให้ได้สูดจนชุ่มปอด แสงแดดอ่อนจางช่วยเสริมให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้นอีกเท่าตัว รอยยิ้มและความสุขไม่เคยจางหายไปจากวงหน้าของทุกคน แม้ว่าวันนี้สมาชิกหนึ่งในนั้นจะไม่เหมือนเดิมดั่งเช่นวันวาน

วีนุตตรากำลังป่วยหนักและอาจจะจากไปเมื่อไหร่ก็ได้ วาโยอยากใช้เวลาที่มีเพื่ออยู่กับหล่อนให้มากที่สุด เขาและวีนุตตรารักกันมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนกระทั่งเรียนจบปริญญาตรี เขาอยากแต่งงานกับหล่อนมาก แต่คุณนายวิภาไม่ยอม ท่านรังเกียจที่วีนุตตราไม่มีหัวนอนปลายเท้า ด้วยหล่อนเติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้า วีนุตราจึงเป็นฝ่ายขอเลิกกับเขา

ทั้งสองห่างกันไปชั่วระยะหนึ่ง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทำให้หัวใจสองดวงเจ็บปวดแสนทรมาน และเมื่อสวรรค์บันดาลให้ทั้งคู่กลับมาพบกันอีกครั้ง เขาก็ไม่รีรอที่จะสานสัมพันธ์ให้กลับมาเป็นเช่นเดิม ทว่ามันสายเกินไป ชายหนุ่มแต่งงานมีพันธะ ในขณะที่วีนุตตราป่วยเป็นมะเร็ง

สามปีที่ผ่านมาอาการป่วยของวีนุตตราเริ่มเด่นชัดมากขึ้น คุณหมอเจ้าของไข้บอกว่าหล่อนอาจอยู่ได้อีกไม่นาน เรื่องนี้ยิ่งทำให้วาโยเคืองมารดามากขึ้นไปอีก เพราะท่านทำให้เขาต้องสูญเสียช่วงเวลาดีๆ ที่จะได้อยู่กับวีนุตตรา

ถ้าท่านไม่ขัดขวางความรักครั้งนั้น วีนุตตราก็คงไม่ขอเลิกกับเขา และเขาคงไม่ต้องคว้าละอองดาวมาแต่งงานด้วยเพื่อแก้แค้นท่าน ถ้าจะมีคนผิดสักคนในเรื่องนี้ละก็ เขาขอยกให้มารดาไปเต็มๆ

มื้อเช้าเสร็จสิ้นพร้อมกับอาการง่วงนอนของวีนุตตรา วาโยพาหล่อนกลับไปพักผ่อนในห้องนอน ก่อนจะออกมาคุยกับน้องสาวคนดี

“พี่นุตอาการแย่ลงแล้วนะคะพี่โย”

นิลอรเปรยให้แฟนหนุ่มของพี่สาวฟัง เธอไม่เข้าใจความรักของวาโยเลย เขารักวีนุตตราแต่กลับแต่งงานมีภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เธอเคยเห็นละอองดาวอยู่บ่อยครั้ง ตามสื่อต่างๆ เวลาที่เจ้าหล่อนออกงานสังคมคู่กับพี่ชายที่แสนดีคนนี้ เจ้าหล่อนสวยมาก ไม่แปลกเลยที่วาโยจะตกลงปลงใจแต่งงานด้วย คิดแล้วก็...น่าอิจฉา

“พี่กำลังพยายามอยู่” เขาตอบน้องสาวบุญธรรมของสาวคนรัก การวอนขอให้วีนุตตรายอมแต่งงานกับเขานั้นยากยิ่งกว่าการจับหล่อนฉีดยาเสียอีก

“พี่นุตคงกลัวว่าคุณดาวจะเสียใจ ทั้งที่ตัวเองก็เสียใจ”

นิลอรให้เหตุผลอย่างคนที่รู้ใจพี่สาวดี เธอรู้ว่าพี่นุตรักพี่โยมาก แต่พี่สาวคนดีจะไม่แย่งของของใครเด็ดขาด

“ใช่...พี่ไม่น่าคิดบ้าๆ แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นให้เป็นปัญหาเลย” แม้บอกนิลอรเช่นนั้น แต่ในใจไม่ได้รู้สึกว่าละอองดาวเป็นปัญหาแต่อย่างใด เขาไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่มีต่อละอองดาวได้ มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก

“พี่ก็หย่าสิคะ บางทีถ้าพี่นุตเห็นใบหย่าอาจจะยอมแต่งงานกับพี่ก็ได้ อรอยากให้พี่นุตมีความสุข อรรู้ว่าพี่นุตเองก็อยากแต่งงาน”

นิลอรกระดากปากยามต้องเอ่ยประโยคนั้นแทนพี่สาว เธอไม่ปฏิเสธว่าตัวเองก็เป็นอีกคน ที่อยากแต่งงานกับวาโย

“พี่จะลองคิดดู” วาโยรับปากน้องสาวของคนรัก ในใจวูบโหวงอย่างประหลาดยามคิดว่าข้างกายจะไม่มีร่างของภรรยาตีทะเบียน ที่เขาเอาเปรียบหล่อนมานานหลายปี ความจริงมันก็เลยกำหนดมาแล้วด้วยซ้ำ แต่เขาเองที่ทำเป็นลืม ลืมสัญญาข้อตกลงที่ทำเอาไว้

“เกรงว่าจะรอให้พี่คิดดูไม่ได้แล้วค่ะ เมื่อคืนอาการพี่นุตก็ทรุดหนัก จะทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ”

นิลอรกล่าวเกินจริงไปมากโข ถ้าพี่สาวอาการหนักจริงๆ เธอคงส่งตัวเข้าโรงพยาบาลแล้ว

“หมายความว่า...” วาโยมุ่นคิ้วหนักๆ ไม่อยากเชื่อว่ามันจะถึงเวลานี้แล้ว เวลาที่สุดที่รักจะไร้ซึ่งลมหายใจ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันไปมองประตูห้องนอนของวีนุตตรา ทำอย่างไรผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้นจะมีความสุขที่สุดก่อนที่หล่อนจะจากไป หรือว่าสิ่งเดียวที่ทำได้ คือการที่เขาต้องหย่ากับละอองดาวจริงๆ

ชายหนุ่มขอตัวกลับหลังจากวีนุตตราหลับไปราวครึ่งชั่วโมง บางทีนี่อาจจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด เขาคงต้องเอาใบหย่ามายืนยันว่าเขาเลิกรากับละอองดาวแล้ว เพื่อที่สตรีที่รักยิ่งจะได้ยอมแต่งงานกับเขา และเพื่อที่หล่อนจะได้มีความสุขในวินาทีสุดท้ายของชีวิต แต่ทำไมมันยากอย่างนี้ แค่คิดว่าต้องบอกให้ละอองดาวไปเซ็นใบหย่า เขาก็แทบทนไม่ไหว แต่หล่อนสิ คงดีใจจนเนื้อเต้นที่จะได้เป็นอิสระจากเขาเสียที