EP3/3สาวใช้ของนายยักษ์

1113 คำ
“ฉันอยากหักเงินเดือนจริงๆ เป็นลูกจ้างประสาอะไรมายืนเถียงเจ้านายฉอดๆๆ” “เปล่าเถียงนะ ฉันแค่พูดความจริง” แก้ต่างแต่ทำหน้าทำตาราวกับเหม็นเบื่อเรื่องนี้เต็มทน “หน้าที่แรก ขอกาแฟแก้วซิ” เขาสั่งแต่หล่อนยืนนิ่ง “ฉันบอกว่าจะกินกาแฟ” เขาย้ำอีกหน “แล้วกาแฟมันอยู่ไหนคะเจ้านาย!” แม่บ้านสาวกระแทกเสียงใส่แล้วทำตาปริบๆ อย่างคนที่ไม่รู้จริงๆ กุมภัณฑ์พยายามนับหนึ่งถึงล้าน เขาคงประเมินแม่กวางสาวต่ำไปกระมัง เห็นได้ชัดว่าหล่อนมีความสามารถเป็นเลิศในด้านยียวนกวนประสาท “เดินลงไปชั้นล่างแล้วเลี้ยวขวา จะมีห้องครัวเล็กๆ อยู่ตรงนั้น ใช้แก้วกาแฟที่อยู่ชั้นบนสุดด้วย” เขาสั่งอย่างรอบคอบ สิมันตราทำปากขมุบขมิบ พลางคิดว่าทำไมห้องชงกาแฟมันต้องไปอยู่ข้างล่างทั้งๆ ที่ห้องนี้ก็มีพื้นที่ตั้งเยอะ ถ้าไม่รวมสวนสวยด้านนอกก็ยังตั้งรางรถไฟได้สบาย หญิงสาวทอดสายตาไปยังวิวสวนสวยนอกประตูกระจก ห้องทำงานของกุมภัณฑ์ช่างสมบูรณ์แบบเสียนี่กระไร พื้นที่ทั้งชั้นนี้ครึ่งหนึ่งถูกดัดแปลงให้เป็นสวนหย่อม มีไม้พุ่มไม้ดอกออกดอกหลากสีอยู่เต็มไปหมด มีต้นไม้สูงๆ อยู่สองสามต้นช่วยให้ร่มเงา มีน้ำตกเล็กๆ หันหน้าเข้าหาโต๊ะทำงานเขาพอดี มิหนำซ้ำข้างๆ กันยังมีสระน้ำขนาดพอเหมาะน่าแหวกว่ายอยู่ด้วย โดยรวมแล้วเธอขอสรุปว่า...อิจฉาคนรวยโว้ย! “กวาง?” ชายหนุ่มอยากรู้ว่าเหตุใดเจ้าหล่อนถึงไปยืนเอาตัวแนบกับบานกระจกอย่างนั้น แล้วเรื่องที่เขาสั่งล่ะ “จ๋า...” สิมันตรากำลังตกอยู่ในภวังค์ เธอชอบต้นไม้ดอกไม้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เรียกว่าคลั่งไคล้ก็ว่าได้ ตอนนี้จึงไม่รู้ตัวว่าคนที่เอ่ยถามไม่ใช่ป้าของตัวเอง แต่เป็น... “ขานซะหวานขนาดนั้น ฉันว่าฉันเปลี่ยนมากินเธอแทนกาแฟดีกว่า” สิมันตราถูกดึงออกจากความสุขเล็กๆ น้อยๆ เจ้านายจอมบงการอยากจับเธอกินแทนกาแฟเสียแล้ว เขาคงอยากฝังเขี้ยวเสน่ห์ที่คอหอยเธอแล้วแทะจนเหลือแต่กระดูกกระมัง “อย่ากินเลยค่ะ ฉันไม่อร่อยหรอก ฉันเค็ม!” บอกหน้าตายแล้วสะบัดก้นงอนๆ ออกประตูไป “ยัยจอมงกเอ๊ย!” เขาอยากขำแต่ขำไม่ออก เหนื่อยใจกับท่าทีกวนประสาทนั่นจริงๆ หล่อนจะรู้หรือเปล่าว่าเขาต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนที่จะไม่กระชากร่างหล่อนเข้ามาทำเรื่องอย่างว่า สิบห้านาทีผ่านไป ตอนนี้ข้างกายของชายหนุ่มควรจะมีกาแฟหอมกรุ่นมาช่วยเรียกความขยันให้อยากทำงาน แต่สิ่งที่เขามีคือเอกสารกองเป็นตั้งๆ เขาอยากนั่งรออีกนิดแต่สมองที่ขาดคาเฟอีนกำลังทรมานอย่างหนัก ทำให้เขาต้องออกตามล่ากาแฟสักแก้วเพื่อสนองความอยาก กุมภัณฑ์เดินลงมาชั้นล่างเพราะอยากช่วยบริษัทประหยัดค่าไฟ เขาไม่นิยมใช้ลิฟต์สำหรับลงมาชั้นนี้ และพอมาถึง อารมณ์หงุดหงิดเพราะติดกาแฟบวกกับภาพที่เห็นก็ทำให้เขาแทบอยากบีบคอขาวๆ ของหล่อนให้กระดูกแหลกคามือ สิมันตรายืนอยู่ตรงนั้น กลางห้องครัวเล็กๆ มีพนักงานชายหลายคนห้อมล้อม ดูเหมือนว่าหล่อนกำลังสนทนาเรื่องบางอย่างกับพวกนั้นอย่างถูกคอ และพอเขาเดินเข้าไปใกล้ โดยหลบอยู่ข้างหลังพนักงานชายคนหนึ่ง จึงได้รู้ว่าน่าจะเปลี่ยนจากร่วมสนทนาเป็นรวมหัวกันนินทาเสียมากกว่า “โห...ตอนเด็กๆ นะคะ คุณยักษ์ตัวดำเป็นเหนี่ยงเลยค่ะ มีเขี้ยวยักษ์สองข้างโผล่ออกมาจากปากด้วย น่ากลัวมาก! ไม่เหมือนคุณโยนะคะ คุณโยใจดีแล้วก็ตัวขาวโบ๊ะเลยค่า” สิมันตรานินทาเจ้านายตัวเองในตอนเด็กให้เพื่อนใหม่ฟัง เมื่อตอนอายุหกเจ็ดขวบ บิดามารดาของเธอยังไม่ล้มหายตายจาก พวกท่านเคยพาเธอไปเยี่ยมป้าเจรียง เธอเลยได้เจอกุมภัณฑ์ แต่ก็ไม่กี่ครั้งเท่านั้น และทุกครั้ง เขาก็มักแกล้งหลานแม่บ้านคนนี้ด้วยการแยกเขี้ยวยักษ์ทั้งสองข้างเข้าใส่ ในตอนนั้นมันไม่ได้เข้ากับใบหน้าเขาเช่นตอนนี้ และเธอยังเล็กเกินกว่าจะเห็นว่ามันน่ามอง เธอคิดว่าเขี้ยวเขาน่าเกลียดพิลึก สมชื่อยักษ์นั่นแหละ “ไม่มีงานทำกันหรือไงถึงได้มาสุมหัวนินทาเจ้านาย!” น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวทำเอาวงนกกระจอกแตกฮือ บรรดาหนุ่มๆ ในออฟฟิศต่างพากันแยกตัวออกไปทางใครทางมัน แม้ว่าคุณกวางหรือน้องกวาง พนักงานอเนกประสงค์ของเจ้านายจะน่ารักน่าเอ็นดูแค่ไหน ทว่าถ้าเทียบกับเงินเดือนที่อาจจะโดนตัดแล้วละก็ พวกเขาไม่ขอเสี่ยงจะดีกว่า “เอ่อ...มาตามหากาแฟเหรอคะ แหะๆ” คนรู้ตัวว่าทำผิดถามเจ้านายแก้เก้อ แล้วก็ได้รับความเงียบกลับมาพร้อม กับมือหนาที่พันธนาการข้อมือเล็กไว้แน่น ก่อนจะลากร่างเจ้าของให้เดินตามเขาขึ้นไปชั้นบน ปัง! ประตูห้องทำงานของบอสคนรองแห่งจตุรศิลป์ ปิดลงอย่างแรง สิมันตรายืนตัวลีบอย่างประหม่า เขาน่ากลัวได้แม้แต่ตอนที่ไม่ได้เอ่ยวาจาสักคำ “ฉันให้ไปชงกาแฟ! ไม่ใช่ให้เธอไปบริหารเสน่ห์” ชายหนุ่มแดกดันเสียงต่ำลอดไรฟัน สิมันตราคอแข็งเป็นเอ็นในทันที เธอเปล่าทำอย่างที่เขาว่าเสียหน่อย เขาปรักปรำกันชัดๆ “ฉันไม่ได้ทำ แค่ลูกน้องคุณชวนคุยเท่านั้น และพวกเขาก็เป็นเพื่อนที่น่าคบทีเดียว ไม่มีใครในกลุ่มจีบฉันสักคน คุณไม่รู้หรอกว่ามันรู้สึกดีแค่ไหนที่ได้พูดคุยกับพวกเขาได้อย่างสนิทใจโดยไม่มีเรื่องใต้สะดือมาเกี่ยว” กุมภัณฑ์เข้าใจดีเลยละว่าทำไมพวกพนักงานหน้าปลาจวดถึงไม่เอ่ยปากจีบหล่อน ก็เพราะหล่อนเดินตามเขาขึ้นมาบนนี้นี่ไง ทุกคนจะรู้โดยทั่วกันว่าเจ้าหล่อนคือคนของเขา ผู้หญิงของเขา เป็นคนพิเศษที่คนอื่นห้ามแตะ ++++ นิยายค่อนข้างยาวค่ะ ค่อยๆ อัปหานักอ่านไปก่อน ติดตาม สอบถามเรื่องนิยายได้ที่ แฟนเพจ เฟซบุ๊ก อัญจรี นักเขียน นะคะ ❤️
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม