EP3/3สาวใช้ของนายยักษ์
1113 คำ
“ฉันอยากหักเงินเดือนจริงๆ เป็นลูกจ้างประสาอะไรมายืนเถียงเจ้านายฉอดๆๆ”
“เปล่าเถียงนะ ฉันแค่พูดความจริง” แก้ต่างแต่ทำหน้าทำตาราวกับเหม็นเบื่อเรื่องนี้เต็มทน
“หน้าที่แรก ขอกาแฟแก้วซิ” เขาสั่งแต่หล่อนยืนนิ่ง “ฉันบอกว่าจะกินกาแฟ” เขาย้ำอีกหน
“แล้วกาแฟมันอยู่ไหนคะเจ้านาย!”
แม่บ้านสาวกระแทกเสียงใส่แล้วทำตาปริบๆ อย่างคนที่ไม่รู้จริงๆ
กุมภัณฑ์พยายามนับหนึ่งถึงล้าน เขาคงประเมินแม่กวางสาวต่ำไปกระมัง เห็นได้ชัดว่าหล่อนมีความสามารถเป็นเลิศในด้านยียวนกวนประสาท
“เดินลงไปชั้นล่างแล้วเลี้ยวขวา จะมีห้องครัวเล็กๆ อยู่ตรงนั้น ใช้แก้วกาแฟที่อยู่ชั้นบนสุดด้วย” เขาสั่งอย่างรอบคอบ
สิมันตราทำปากขมุบขมิบ พลางคิดว่าทำไมห้องชงกาแฟมันต้องไปอยู่ข้างล่างทั้งๆ ที่ห้องนี้ก็มีพื้นที่ตั้งเยอะ ถ้าไม่รวมสวนสวยด้านนอกก็ยังตั้งรางรถไฟได้สบาย
หญิงสาวทอดสายตาไปยังวิวสวนสวยนอกประตูกระจก ห้องทำงานของกุมภัณฑ์ช่างสมบูรณ์แบบเสียนี่กระไร พื้นที่ทั้งชั้นนี้ครึ่งหนึ่งถูกดัดแปลงให้เป็นสวนหย่อม มีไม้พุ่มไม้ดอกออกดอกหลากสีอยู่เต็มไปหมด มีต้นไม้สูงๆ อยู่สองสามต้นช่วยให้ร่มเงา มีน้ำตกเล็กๆ หันหน้าเข้าหาโต๊ะทำงานเขาพอดี มิหนำซ้ำข้างๆ กันยังมีสระน้ำขนาดพอเหมาะน่าแหวกว่ายอยู่ด้วย
โดยรวมแล้วเธอขอสรุปว่า...อิจฉาคนรวยโว้ย!
“กวาง?” ชายหนุ่มอยากรู้ว่าเหตุใดเจ้าหล่อนถึงไปยืนเอาตัวแนบกับบานกระจกอย่างนั้น แล้วเรื่องที่เขาสั่งล่ะ
“จ๋า...”
สิมันตรากำลังตกอยู่ในภวังค์ เธอชอบต้นไม้ดอกไม้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เรียกว่าคลั่งไคล้ก็ว่าได้ ตอนนี้จึงไม่รู้ตัวว่าคนที่เอ่ยถามไม่ใช่ป้าของตัวเอง แต่เป็น...
“ขานซะหวานขนาดนั้น ฉันว่าฉันเปลี่ยนมากินเธอแทนกาแฟดีกว่า”
สิมันตราถูกดึงออกจากความสุขเล็กๆ น้อยๆ เจ้านายจอมบงการอยากจับเธอกินแทนกาแฟเสียแล้ว เขาคงอยากฝังเขี้ยวเสน่ห์ที่คอหอยเธอแล้วแทะจนเหลือแต่กระดูกกระมัง
“อย่ากินเลยค่ะ ฉันไม่อร่อยหรอก ฉันเค็ม!” บอกหน้าตายแล้วสะบัดก้นงอนๆ ออกประตูไป
“ยัยจอมงกเอ๊ย!” เขาอยากขำแต่ขำไม่ออก เหนื่อยใจกับท่าทีกวนประสาทนั่นจริงๆ หล่อนจะรู้หรือเปล่าว่าเขาต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนที่จะไม่กระชากร่างหล่อนเข้ามาทำเรื่องอย่างว่า
สิบห้านาทีผ่านไป
ตอนนี้ข้างกายของชายหนุ่มควรจะมีกาแฟหอมกรุ่นมาช่วยเรียกความขยันให้อยากทำงาน แต่สิ่งที่เขามีคือเอกสารกองเป็นตั้งๆ เขาอยากนั่งรออีกนิดแต่สมองที่ขาดคาเฟอีนกำลังทรมานอย่างหนัก ทำให้เขาต้องออกตามล่ากาแฟสักแก้วเพื่อสนองความอยาก
กุมภัณฑ์เดินลงมาชั้นล่างเพราะอยากช่วยบริษัทประหยัดค่าไฟ เขาไม่นิยมใช้ลิฟต์สำหรับลงมาชั้นนี้ และพอมาถึง อารมณ์หงุดหงิดเพราะติดกาแฟบวกกับภาพที่เห็นก็ทำให้เขาแทบอยากบีบคอขาวๆ ของหล่อนให้กระดูกแหลกคามือ
สิมันตรายืนอยู่ตรงนั้น กลางห้องครัวเล็กๆ มีพนักงานชายหลายคนห้อมล้อม ดูเหมือนว่าหล่อนกำลังสนทนาเรื่องบางอย่างกับพวกนั้นอย่างถูกคอ และพอเขาเดินเข้าไปใกล้ โดยหลบอยู่ข้างหลังพนักงานชายคนหนึ่ง จึงได้รู้ว่าน่าจะเปลี่ยนจากร่วมสนทนาเป็นรวมหัวกันนินทาเสียมากกว่า
“โห...ตอนเด็กๆ นะคะ คุณยักษ์ตัวดำเป็นเหนี่ยงเลยค่ะ มีเขี้ยวยักษ์สองข้างโผล่ออกมาจากปากด้วย น่ากลัวมาก! ไม่เหมือนคุณโยนะคะ คุณโยใจดีแล้วก็ตัวขาวโบ๊ะเลยค่า” สิมันตรานินทาเจ้านายตัวเองในตอนเด็กให้เพื่อนใหม่ฟัง เมื่อตอนอายุหกเจ็ดขวบ บิดามารดาของเธอยังไม่ล้มหายตายจาก พวกท่านเคยพาเธอไปเยี่ยมป้าเจรียง เธอเลยได้เจอกุมภัณฑ์ แต่ก็ไม่กี่ครั้งเท่านั้น และทุกครั้ง เขาก็มักแกล้งหลานแม่บ้านคนนี้ด้วยการแยกเขี้ยวยักษ์ทั้งสองข้างเข้าใส่
ในตอนนั้นมันไม่ได้เข้ากับใบหน้าเขาเช่นตอนนี้ และเธอยังเล็กเกินกว่าจะเห็นว่ามันน่ามอง เธอคิดว่าเขี้ยวเขาน่าเกลียดพิลึก สมชื่อยักษ์นั่นแหละ
“ไม่มีงานทำกันหรือไงถึงได้มาสุมหัวนินทาเจ้านาย!”
น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวทำเอาวงนกกระจอกแตกฮือ บรรดาหนุ่มๆ ในออฟฟิศต่างพากันแยกตัวออกไปทางใครทางมัน แม้ว่าคุณกวางหรือน้องกวาง พนักงานอเนกประสงค์ของเจ้านายจะน่ารักน่าเอ็นดูแค่ไหน ทว่าถ้าเทียบกับเงินเดือนที่อาจจะโดนตัดแล้วละก็ พวกเขาไม่ขอเสี่ยงจะดีกว่า
“เอ่อ...มาตามหากาแฟเหรอคะ แหะๆ” คนรู้ตัวว่าทำผิดถามเจ้านายแก้เก้อ แล้วก็ได้รับความเงียบกลับมาพร้อม กับมือหนาที่พันธนาการข้อมือเล็กไว้แน่น ก่อนจะลากร่างเจ้าของให้เดินตามเขาขึ้นไปชั้นบน
ปัง!
ประตูห้องทำงานของบอสคนรองแห่งจตุรศิลป์ ปิดลงอย่างแรง สิมันตรายืนตัวลีบอย่างประหม่า เขาน่ากลัวได้แม้แต่ตอนที่ไม่ได้เอ่ยวาจาสักคำ
“ฉันให้ไปชงกาแฟ! ไม่ใช่ให้เธอไปบริหารเสน่ห์”
ชายหนุ่มแดกดันเสียงต่ำลอดไรฟัน
สิมันตราคอแข็งเป็นเอ็นในทันที เธอเปล่าทำอย่างที่เขาว่าเสียหน่อย เขาปรักปรำกันชัดๆ
“ฉันไม่ได้ทำ แค่ลูกน้องคุณชวนคุยเท่านั้น และพวกเขาก็เป็นเพื่อนที่น่าคบทีเดียว ไม่มีใครในกลุ่มจีบฉันสักคน คุณไม่รู้หรอกว่ามันรู้สึกดีแค่ไหนที่ได้พูดคุยกับพวกเขาได้อย่างสนิทใจโดยไม่มีเรื่องใต้สะดือมาเกี่ยว”
กุมภัณฑ์เข้าใจดีเลยละว่าทำไมพวกพนักงานหน้าปลาจวดถึงไม่เอ่ยปากจีบหล่อน ก็เพราะหล่อนเดินตามเขาขึ้นมาบนนี้นี่ไง ทุกคนจะรู้โดยทั่วกันว่าเจ้าหล่อนคือคนของเขา ผู้หญิงของเขา เป็นคนพิเศษที่คนอื่นห้ามแตะ
++++ นิยายค่อนข้างยาวค่ะ ค่อยๆ อัปหานักอ่านไปก่อน
ติดตาม สอบถามเรื่องนิยายได้ที่
แฟนเพจ เฟซบุ๊ก
อัญจรี นักเขียน
นะคะ ❤️
- ผู้เขียน
