#6
1565 คำ
น้ำแข็งรู้สึกถึงกระแสบางอย่างจากสายตาคู่นั้น เธอเริ่มอึดอัด แน่นอนว่าเธอไม่อาจตีความหมายแววตาคู่นั้นได้เลย แต่ทันทีที่ไมล์ค่อยๆเยื้องย่างเข้ามาใกล้ น้ำแข็งก็เริ่มค่อยๆถอยห่าง ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าจะหวาดหวั่นอะไร
ไมล์หยุดการย่างก้าว เมื่อน้ำแข็งที่อยู่ตรงหน้ารักษาระยะห่าง เหมือนกับที่เขาคากการณ์ไว้ เพราะในฝันของใครต่อใครก็ต้องเป็นแบบนี้ ถ้าคนที่เราต้องการเข้าใกล้และไคว่คว้าก็จะค่อยๆห่างออกไป คว้าเท่าไหร่ก็ไม่อาจจับได้สักที
“น้ำแข็ง” เสียงที่แผ่วเบา แต่น้ำแข็งก็ได้ยิน เขาไม่ได้เรียกเธอ เธอรู้ดี น้ำแข็งจึงอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และเมื่ออยู่ตรงนี้รันแต่จะทำให้เข้าใจผิดกันมากขึ้น น้ำแข็งจึงตัดสินใจ หันหลังให้ไมล์และออกวิ่งทันที
ตึก ตัก ตึก ตัก เสียงฝีเท้าที่ไม่อาจไปได้ไกลมากนัก เมื่อเธอสวมกระโปรงนักศึกษา แม้รองเท้าจะเป็นผ้าใบก็ใช่ว่าเธอจะวิ่งได้เร็วกว่าคนที่ขยับตามเธอมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน
“อุ้ย!” น้ำแข็งร้องออกมา เมื่อเอวบางถูกคว้าไว้จากด้านหลัง แม้เธอจะสวมรองเท้าผ้าใบ แต่แรงจากคนที่คว้าเธอไว้ก็ทำให้เธอเสียหลักและมือที่ไม่ว่างทั้งสอง แต่ข้างหนึ่งของเธอเป็นมีดขนาดเล็ก น้ำแข็งไม่ได้ตั้งใจ เมื่อมันบาดเข้าที่หลังมือของไมล์ในทันทีเช่นกัน
“โอ้ย!” ไมล์ร้องออกมาเบาๆ เมื่อหลังมือเขามีเลือดค่อยๆซึมออกมา
น้ำแข็งตกใจมากขึ้น เธอรีบปล่อยมีดในมือและใบเตยล่วงลงพื้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าและสายตาก้มมองบาดแผลนั้นทันที แต่ไมล์ไม่สนใจอาการบาดเจ็บเพียงน้อยนิดนั้น เมื่อคนในอ้อมแขนของเขา น้ำแข็งอบอุ่น จับต้องได้ และเธอก็กำลังตัวสั่น
ไมล์กระชับอ้อมแขน แนบเรือนกายเขาและเธอแนบแน่นมากขึ้นทันที น้ำแข็งกลับเข้าสู่ภาวะทึ่มทื่ออีกครั้งทันที ก็เคยซะที่ไหนที่ถูกกอดแบบนี้จากเพศตรงข้าม น้ำแข็งทำอะไรไม่ถูก เมื่อลมหายร้อนใจถี่เร็ว หัวใจที่เต้นแรงเร็ว และความสั่นเทาของคนด้านหลังนั่นอีกละ
เวลาผ่านไปหลายนาที น้ำแข็งไม่กล้าแม้แต่ขยับ ขยับยังมากไป เธอไม่กล้าที่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ และไหนเลือดที่เประเลอะเสื้อนักศึกษาของเธออีกละ
เวลาที่ผ่านไปหลายนาทีอีกที่ไม่ใช่มีผลแค่น้ำแข็ง ไมล์เองก็เริ่มที่จะคืนสติ เขากำลังกอดคน ไม่ใช่กายหยาบกายทิพย์เหนือธรรมชาติอะไรทั้งนั้น เพราะแม้จะเหมือนกันมากในหลายอย่างๆทางกายภาค แต่บางอย่างเขากลับไม่คุ้นเคยเลย อย่างแรกคือกลิ่น เธอคนนี้มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ต่างกับน้ำแข็งของเขาที่เธอจะชอบน้ำหอมที่เป็นกลิ่นดอกไม้ แต่กลิ่นตอนนี้น้ำหอมกลิ่นเหมือนแป้งเด็ก
ไมล์ค่อยๆคลายอ้อมแขน แต่ก็ไม่ปล่อยให้น้ำแข็งเป็นอิสระเสียทีเดียว เขาค่อยๆหันให้ร่างบางนั้นมาเผชิญหน้ากับเขา น้ำแข็งคล้อยตามตามแรงของไมล์ แม้เธอจะหันมาเผชิญหน้ากับเขาแล้วก็ตามแต่เธอก็เอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าสบตาค้นหานั่น
“เธอเป็นใคร?” ไมล์เอ่ยตั้งคำถาม เสียงราบเรียบบางเบา แต่แฝงความเดือดดาลเล็กๆไว้
“เอ่อ คือ เอ่อ...” น้ำแข็งกำลังคิดหาคำตอบ “กรกต นั่นคือชื่อค่ะ”
“กรกต?” น้ำแข็งพยักหน้า แต่ก็ยังไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า และคิดว่าเธอควรจะได้รับพื้นที่มากกว่าตอนนี้ น้ำแข็งจึงพยายามจะฝืนตัวเอาร่างกายออกห่างร่างกำยำที่อยู่ในชุดนอนนั้น
“คุณได้รับบาดเจ็บ ควรทำแผลก่อนนะคะ” ไมล์เปลี่ยนสายตาไปมองหลังมือตัวเองที่จับต้นแขนของน้ำแข็งไว้อย่างมั่นคง ที่มากไปด้วยซ้ำ
“เธอเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร”
“เดินเข้ามาทางประตูค่ะ” น้ำแข็งไม่มีเจตนาที่จะกวนประสาทคนถาม แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่คิดแบบนั้น เพราะเธอรู้สึกถึงแรงบีบที่มากขึ้นที่ต้นแขนของตัวเองในทันทีเมื่อคำตอบของเธอเอ่ยออกไป
“คำถามของฉันมันไม่เคลีย์หรือว่าเธอต้องการอยากลองดูว่าเวลาฉันโกรธแล้วจะเป็นแบบไหน” น้ำแข็งอยากจะร้องไห้ วันนี้วันซวยอะไรของเธอกันนะ ฤกษ์ดีมันหายไปตั้งแต่เช้าเลย
“ปล่อย ปล่อยแขนก่อนได้มั้ยคะ มันเจ็บค่ะ” น้ำแข็งร้องขอโดยที่ยังไม่กล้าเงยหน้ามองไมล์อย่างเคย ไมล์ที่โดนเตือนสติ จึงค่อยๆคลายมือและปล่อยแขนเล็กนั้นเป็นอิสระตามขอ แต่ก็ยังใช้รัศมีร่างกายควบคุมสถานการณ์ไว้อยู่
น้ำแข็งบีบแขนตัวเอง และก้มมองเสื้อนักศึกษาของตัวเองที่เลอะเประเลือดของไมล์ สมองกำลังครุ่นคิดว่าห้องนอนของเธอที่บ้านหลังนี้จะมีชุดนักศึกษาของตัวเองไว้มั้ย ใช่ๆ น้ำแข็งมีห้องส่วนตัวอยู่ที่บ้านหลังนี้ ตามความต้องการและกรุณาของคุณหญิงศศิกานต์ ที่อยากให้น้ำแข็งมาอยู่ที่นี่ แต่ด้วยเหตุผลความกตัญญูจึงทำให้ศศิกานต์ยินยอมและขอว่ายามที่ป้าของเธอไม่อยู่ น้ำแข็งต้องมาอยู่ที่นี่ อย่าได้อยู่ตามลำพังที่บ้านของป้าโดยเด็ดขาด
“ฉันต้องไปแล้วค่ะ อะไรก็ตามที่คุณต้องการรู้ คุณแม่ของคุณจะให้คำตอบกับคุณทุกอย่างค่ะ” น้ำแข็งพูดราบเรียบ เมื่อเธอได้พื้นที่แม้จะไม่มาก แต่ก็ดีกว่าเมื่อกี้มาก
“เดี๋ยว!” ไมล์เสียงเข้มขึ้น เมื่อน้ำแข็งหันหลังให้และกำลังจะก้าวย่างจากไปเมื่อพูดจบ
“ค่ะ”
“เธอรู้ว่าฉันเป็นใคร แล้วทำไมฉันถึงจะรู้ตอนนี้ไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร เกี่ยวข้องกับคุณแม่ของฉันยังไง” น้ำแข็งถอนหายใจยาวๆ
“ก็เข้าใจนะคะ ถ้าฉันเป็นคุณ แล้วใครไม่รู้เข้ามาเพ่นพ่านในบ้าน ก็ต้องอยากรู้ในทันที แต่บางครั้งเรื่องอื่นก็ควรต้องมาก่อนจะดีกว่ามั้ยคะ คุณควรเข้าไปทำแผล และถ้าให้ดีควรไปโรงพยาบาลฉีดยากันบาดทะยักนะคะ” ไมล์ไม่ตอบ แต่ดวงตาบ่งบอกว่าไม่พอใจจดจ้องมองน้ำแข็ง และครั้งนี้ไมล์สำรวจเธออีกครั้งอย่างจริงๆจัง
น้ำแข็งรู้สึกเย็นวาบ เมื่อสายตาของไมล์กวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าสองสามรอบอย่างช้าๆและพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน คนอะไรแค่สายตาก็เหมือนจะฆ่าคนได้เลย
แต่น้ำแข็งกลับงงงัน เมื่อเธอคาดการณ์ผิดถนัดที่คิดว่าจะเจอคำถามอะไรจากเขา แต่กลับกลายเป็นว่า เขาเดินผ่านเธอไป ห่างไปเรื่อยๆ ไม่หันกลับมามองเธออีกเลย จนแผ่นหลังของเขาหายเข้าไปในตัวบ้าน น้ำแข็งจึงย่อเข่าเก็บมีดเล็กและต้นใบเตยที่ระเนระนาดอยู่บนพื้นหญ้า และเดินไปทางเดียวกับไมล์แต่น้ำแข็งแยกไปทางซ้ายเพื่อกลับเข้าไปในครัว ต้นใบเตยเพื่อเอาไปต้มกับข้าวสำหรับมื้อเช้าของทุกคนในบ้าน และใบเตยกับน้ำดื่มที่แสนจะโปรดปรานของคุณหญิงศศิกานต์
ไมล์จับจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ตอนนี้เขารู้สึกอย่างเดียวคือ โกรธ เหตุผลที่โกรธเขาไม่รู้ รู้แต่ว่าเขาโกรธ โกรธตัวเองและเธอคนนั้น เธอคนที่เหมือนกับน้ำแข็ง น้ำแข็งของเขา สองมือกำแน่นจนของเหลวสีแดงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง แต่ไมล์ก็ไม่สนใจปล่อยให้ทุกอย่างเงียบสงบในห้องน้ำนานหลายนาที จนสายตาเหลือบมองนาฬิกาใกล้เวลามื้อเช้าแล้ว ไมล์ไม่อยากให้ทุกคนสงสัย เลยจัดการตัวเองพร้อมกับแต่งตัวในชุดที่เป็นกึ่งทางการ เชิ้ตขาวแขนยาวกับกางเกง สแล็คสีดำ และเดินลงไปยังห้องอาหารข้างล่าง คุณตาและคุณแม่นั่งรอเขาอยู่แล้ว
“มือ มือไปโดนอะไรมา” ศศิกานต์เอ่ยถามทันที เมื่อไมล์ทรุดลงนั่งฝั่งตรงข้ามและยกมือขึ้นหยิบแก้วน้ำดื่ม
“มีดบาดนิดหน่อยครับ” ไมล์เหลือบมองหลังมือตัวเองนิดหนึ่งก่อนตอบ แบบไม่เดือดร้อนและแยแสอะไร
“ไม่หน่อยเลยนะ แม่ว่าไปฉีดยากันบาดทะยักเสียหน่อยเถอะ”
“ครับ” เอกพจน์เหลือบมองหลานชาย บางอย่างในตัวไมล์เปลี่ยนไปมาก แม้จะยังเป็นเรื่องเล็กๆที่ไมล์ยังตามใจมารดาที่เป็นมาโดยตลอดก็ตามที แต่บางอย่างมันขัดๆกับความรู้สึกของเขาตอนนี้แปลกๆ ไมล์เป็นประเภทดื้อเงียบ ถ้าเงียบนั้นคือไมล์แค่รับฟัง แต่ถ้าไม่รับปากว่าจะทำ นั่นก็คือไม่ทำ
“ไปตามมาได้แล้ว” เอกพจน์เหลียวไปข้างหลัง บอกกับเด็กในบ้านที่เข้าใจดีว่าหมายถึงใคร แต่จันทร์ยังไม่ทันจะได้ขยับ น้ำแข็งก็เดินเข้ามา พร้อมกับในมือถือถาดที่มีข้าวต้มกลิ่นหอมใบเตยลอยนำแตะจมูกคนที่นั่งอยู่ และแน่นอนว่าไมล์อยู่ในสายตาของศศิกานต์ทันที แต่...
- ผู้เขียน
