Chapter 4
1531 คำ
สองวันต่อมา....
พื้นดิน...
ผมกลับเข้ามาที่บ้านในเวลาต่อมาโดนเรียกกลับบ้านครับเพราะจะต้องมาคุยเรื่องงานแต่งงานกับเดียน่า พิธีจะมีขึ้นก่อนการฝึกงานของผม ทำไรไม่ได้แล้วตอนนี้ต้องแต่งงานอย่างเดียวเท่านั้น ผมจัดการยัยแสบพื้นทรายที่มันวางแผนทุกอย่างเหตุผลเดียวคือแกล้งผม... เหอๆ อยากจะต่อยหน้ามันฉิบ ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องแฝดผมนะ หึ!!
"คุณพื้นดินคุณท่านเชิญที่ห้องรับแขกค่ะ"
"อืม "
คือว่าเมื่อคืนผมนอนที่คอนโดแหละก็เลยต้องกลับมาในเวลาตอนเช้าแบบนี้ ผมเดินมาถึงที่ห้องรับแขกก็เจอเดียน่ากำลังนั่งคุยกับพ่อแม่ผม แล้วก็ยัยแสบพื้นทราย
"เอ้าพื้นดินมาแล้วค่ะป๊า มามี้"
ผมตัวใหญ่ขนาดนี้ใครไม่เห็นก็แปลกละ เหอๆ จะไปรายงานเพื่อ ยัยแสบนี่มันแสบจริงๆให้ตายสิผมเห็นหน้ามันก็โมโหละ
"ดินมาหาป๊านี่ วันนี้ป๊าจะให้ดินพาหนูเดียน่าไปเลือกซื้อแหวน แล้วก็อยากจะซื้ออะไรหรือจะไปทำอะไรต่อกันก็ได้ทั้งนั้นตามใจเลย แล้วก็พาน้องไปส่งด้วย"
"มาเองได้ทำไมต้องไปส่งครับ"
ผมเอ่ยออกไปอย่างไม่แคร์ในคำพูดของตัวเอง ส่วนคนฟังนั้นจะรู้สึกยังไงก็ช่างสิ ผมต้องสนใจมั้ย...
"พื้นดิน! ลูกจะเกินไปแล้วนะ!"
"ไม่เป็นอะไรค่ะคุณป๊า เดี๋ยวเดียน่านั่งแท็กซี่กลับเองค่ะ"
"จะได้ยังไงกัน กลับแท็กซี่อันตรายมากเลยลูก อีกอย่างพื้นทรายเป็นคนไปรับหนูมา ยังไงต้องมีคนไปส่ง ทำตามที่ป๊าบอกไม่อย่างงั้นอย่าหาว่าป๊าขู่แกนะพื้นดิน"
ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ เอะอะขู่ตัดเงิน เอะอะขู่ตัดบัตรถ้าผมทำงานมีเงินป๊าคงขู่แบบนี้ไม่ได้แล้วเนาะ -.-
"ไปสิฉันรีบ"
ผมลุกขึ้นทันที เดียน่ารีบถือกระเป๋าแล้วเดินตามผมออกมา ผมยิ้มมุมปากอย่างมีแผนร้ายอยากจะไปเดินห้างกับฉันมากนักใช่มั้ย ได้! แล้วเราจะได้สนุกกันแน่ เดียน่า หึ... ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความจากนั้นก็เก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม
เมื่อมาถึงประตูรถผมกดปลดล็อกแล้วเดินขึ้นรถไปทันที ส่วนยัยนั้นก็เปิดขึ้นมาเอง ผมไม่เป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงหลายใจหรอก เหอะ!
"รีบๆขึ้นมาช้าจริง!"
จากนั้นผมก็ขับออกไปทันที ตลอดทางก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากนักหรือจะเรียกว่าไม่คุยเลยดีกว่า เมื่อมาถึงที่ห้างผมก็วนรถขึ้นไปจอดตรงชั้น5ทันที
ผมกับเดียน่าเดินมาถึงภายในห้าง ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะเจอกับเชอรี่ผู้หญิงที่ผมนัดมาวันนี้
"พื้นดินนนนน รอเชอรี่นานมั้ยคะ"
เชอรี่เดินมากอดแขนผมทันที ผมหันไปมองเดียน่าที่ตอนนี้ยืนทำหน้าสลดอยู่ข้างๆผม เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมานั้นทำให้หัวใจของผมมันสั่นไหวกับท่าทีของเธอ
'ไม่ได้ไอ้พื้นดิน แกจะใจอ่อนไม่ได้!!'
ผมเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพราะไม่อยากเห็นเดียน่าทำหน้าแบบนั้น
"แล้วนี่ใครมาด้วยอ่ะ"
"เพื่อนนะพอดีเขาจะมาซื้อแหวน ไปเลือกซิเร็วๆหน่อยนะฉันมีธุระต่อ"
เดียน่ากระพริบตาปริบๆไล่น้ำตาก่อนจะหันหลังเดินไปทางร้านเครื่องเพชร ผมมองตามเธออย่างปวดใจทำแบบนี้ใช่ว่าผมจะไม่เจ็บแต่เธอทำกับผมก่อนเธอไม่ซื่อสัตย์กับผมก่อน!
"ไปไหนพื้นดิน"
ผมเดินตามหลังเดียน่าไป ก็แค่จะใช้เชอรี่มาแกล้งให้เธอเสียใจเล่น ผมรู้ว่าเธอรักผมแต่ผมไม่อยากรักผู้หญิงที่นอกใจผมไม่รักผมคนเดียวแบบเธอ
"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าสนใจสินค้าตัวไหนคะ ทางเราจะแนะนำให้ค่ะ"
"ดูแหวนค่ะ ไม่ต้องแพงมากค่ะ"
ผมหน้าตึงทันทีก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ
"เอาที่แพงที่สุด ฉันมีปัญญาซื้อ!! เอาวงที่แพงที่สุดมาให้เธอเลือก"
"คะ..คุณพื้นดิน เดี๋ยวดิฉันไปหยิบมาให้ค่ะ"
พนักงานรีบวิ่งไปหยิบของมาวางให้เดียน่าตรงหน้า มีประมาณ5วงที่มีราคาสูง เดียน่าชี้ไปที่วงที่ราคาถูกที่สุดในบรรดา5วงที่เธอเลือก
"วงนี้ก็ได้ค่ะ"
ผมผลักวงที่เธอเลือกออกก่อนจะหยิบวงที่แพงที่สุดมาสวมให้เธอ พอดีเป๊ะอย่างกับวัดมาเพื่อเธอ จริงๆเอาวงไหนก็ได้แหละเพราะพ่อกับแม่ผมไปขอหมั้นเดียน่าไว้ก็เลยต้องสวมแหวนก่อน ส่วนวันแต่งงานก็มีแหวนที่ออกแบบพิเศษไว้อยู่แล้ว
"เอาวงนี้ นี่บัตร"
เดียน่ามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหนีผมเหมือนจะร้องไห้ ขี้แยตั้งแต่เด็กถึงปัจจุบันไม่เบื่อบ้างหรือไง
"เรียบร้อยค่ะคุณพื้นดิน"
ผมรับบัตรมาก่อนจะส่งกล่องและใบรับประกันให้เธอ
"เอาไป"
"ทำไมพื้นดินต้องซื้อแหวนให้เพื่อนด้วยอ่า แล้วของเชอรี่อ่ะไม่ได้เหรอ"
"ไหนบอกอยากได้กระเป๋า?"
"ใช่ เชอรี่อยากได้กระเป๋า งั้นเสร็จธุระแล้วใช่มั้ยไปซื้อของเชอรี่ต่อ นะๆ"
เชอรี่กอดแขนผมอย่างอ้อนๆ ผมมองเดียน่าที่มองเราสองคนก่อนจะเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่น
"กลับเองได้มั้ย"
"คุณป๊าบอกว่าให้พื้นดินไปส่งเดียน่า"
"เขามีธุระต่อนั่งแท็กซี่กลับเองไม่เป็นหรือไงยะ!"
เชอรี่เอ่ยขึ้นแล้วเบะปาก ผมเรียกชื่อเธออย่างหงุดหงิด ผมด่าและดุเธอได้คนเดียวคนอื่นห้ามทำผมไม่ชอบ
"เชอรี่หุบปาก!!"
"แต่ว่าหล่อน"
"เงียบ!"
หล่อนเงียบลงทันที ผมมองเดียน่าที่ตอนนี้ฝืนยิ้มให้ผมอยู่ตรงหน้า
"อื้ม เดี๋ยวเดียน่ากลับเอง ดินไปกับแฟนดินเถอะ เดียน่าขอโทษที่รบกวน"
ผมมองตามเธอไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอหันหลังให้ผมแล้วเดินคอตกออกไป ผมอยากจะบอกว่าเชอรี่ไม่ได้เป็นอะไรกับผม ก็แค่คู่ควงเวลาผมเบื่อๆแค่นั้นแต่ปากมันพูดไม่ออกนะสิ
"ดินจะไปไหน"
"อ่ะนี่เงินซื้อกระเป๋า แล้วก็มายังไงก็กลับเอง"
ผมยื่นเงินให้เชอรี่หมื่นหนึ่งถือว่าเป็นค่าจ้างมาวันนี้ผมเดินตามเดียน่าไปเงียบๆไม่รู้ว่าจะกลับยังไง แล้วดูสิคล้อยหลังผมก็แอบมาร้องไห้ ทำไมบางทีผมก็มองเธอเหมือนว่าเธอไม่ได้ทำแบบนั้นแต่อีกใจมันก็เจ็บ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน
"อ่าวเดียน่า ไงมาเดินคนเดียวเนี้ย"
ผมหยุดเดินก่อนจะหลบอยู่หลังเสา เดียน่าเงยหน้าขึ้นมองไอ้ดิวที่เหมือนว่าจะมากับเพื่อนมันอีกสองคน
"อื้ม กำลังจะกลับนะ"
"กลับด้วยกันมั้ยเราก็กำลังจะกลับเหมือนกัน "
ผมกำหมัดแน่นอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่ผมเห็นใครก็ตามที่เข้ามาใกล้เดียน่าผมจะไม่พอใจมากๆ ผมไม่ชอบเลยที่ใครจะมายุ่งกับเธอ แม้กระทั่งผู้หญิงที่ผมควงมาเพื่อให้เดียน่าเห็นแล้วเจ็บปวด พอผู้หญิงพวกนั้นว่าอะไรเดียน่านิดหน่อยผมก็โกรธ ผมไม่ชอบให้ใครว่าอะไรให้เธอ
"กลับเหรอ เอ่อ"
"ไม่ต้องเดียน่ามากับฉัน!"
ผมเดินออกไปทันทีก่อนจะไปลากยัยเดียน่าเดินตามผมมา เธอทำหน้างงๆว่าผมมาได้ยังไง
"ดินไม่ไปเที่ยวกับแฟนแล้วเหรอ?"
"เชอรี่ไม่ใช่แฟนฉัน! "
ผมเผลอพูดออกไปก่อนจะกระแอมออกมาเบาๆ เดียน่ายิ้มออกมาบางๆเหมือนพอใจในคำตอบของผม
"ยิ้มอะไรวะ!"
"เปล่าค่ะ งั้นเดียน่ากลับก่อนนะ"
"ทำไม? อยากจะกลับกับไอ้ดิวหรือไง"
ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ คนอุส่าห์จะไปส่งแต่มาพูดแบบนี้สงสัยอยากเจอดีหละมั่ง
"เดียน่าจะไปเรียกแท็กซี่ เดียน่าไม่ได้สนิทกับดิวเลยจะกลับด้วยได้ยังไงกัน"
ผมเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อรับรู้ว่าเธอไม่ได้สนิทกับไอ้ดิวมันมาก ผมรีบปรับสีหน้าให้ตึงก่อนจะเอ่ยออกไป
"ฉันจะไปส่งแต่ตอนนี้ฉันหิว "
"งั้นไปกินชาบูมั้ย ดินชอบกินชาบูนี่นา ^^"
"อืม ไปสิ "
- ผู้เขียน
