Chapter 3
1252 คำ
เดียน่า...
"ฮึกๆ "
"หยุดร้อง รำคาญ"
ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนจะปาดน้ำตาข้างแก้ม ไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะบานปลายขนาดนี้ แต่เขาเป็นคนทำมันเองถ้าเกิดเขาไม่หน้ามืดตั้งท่าจะปล้ำฉัน เรื่องมันก็คงจะไม่เป็นแบบนี้หรอก
"ไอ้พื้นทรายรับซิวะ"
เขาสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ตอนนี้เขาพยายามที่จะติดต่อกับพื้นทราย เหมือนว่าพื้นทรายจะตั้งใจให้ฉันมาที่นี่และให้คุณพ่อของเขาตามมาอีกที เหมือนเธอมีแผนแต่แรกแต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าพื้นทรายจะทำแบบนั้นไปทำไม
"โธ่เว้ย เพราะเธอเลยมาทำไม"
"ฮึกๆ ก็ดินจะปล้ำเดียน่าเอง"
"ยะ..ยัย โธ่เว้ย! ใครให้เธอดูรูปอดีตคู่ขาของเธอห๊ะ"
"ก็แค่ดูเอง ฮึกๆ ทำไมต้องโมโหด้วย ฮือๆ อีกอย่าง เดียน่าดูพื้นดินต่าง ฮึกๆ หาก"
เขาเงียบไปก่อนจะมองฉันที่ร้องไห้ไม่หยุด พอจะหยุดร้องก็โดนเขาดุมันก็ร้องอีก ฉันสะอื้นกอดเข่าอยู่ตรงโซฟากลัวว่าจะทำอะไรขัดใจเขาอีก
"โธ่เว้ย! ไปล้างหน้าเดี๋ยวนี้จะเรียนมั้ยห๊ะ"
ฉันรีบลุกขึ้นทันที กลัวว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจเขาอีก ฉันวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาให้ดูสดใส แต่สภาพฉันมันไม่สดใสเลยซักนิดเดียว ฉันอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควรกว่าจะทำให้ตัวเองหายสะอื้นได้
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำเจอพื้นดินยืนกอดอกอยู่ เขาถือกระเป๋าของฉันและตัวเขาก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ทำไรในห้องน้ำโคตรนาน"
"ก็มันไม่หายสะอื้นนี่นา"
ฉันกระพริบตาปริบๆ ไม่อยากจะร้องอีกเดี๋ยวเขาจะโกรธ เขามองฉันแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ออกไปได้ละ"
"ขอกระเป๋าด้วยค่ะ"
"มายังไง"
"นั่งแท็กซี่มาค่ะ"
"รถก็มีทำไมไม่ขับมา"
"กลัวนี่นา"
เขาเหมือนจะโมโหเล็กน้อยก่อนจะลากแขนฉันเดินออกไปจากคอนโดนเขา เราสองคนเดินลงลิฟต์มาด้วยกันภายในลิฟต์มีแต่ความเงียบ
"พื้นดินเดียน่าขอกระเป๋าหน่อย เดี๋ยวจะไปเรียกแท็กซี่ข้างหน้า"
"เรื่องมากจะไปส่ง ไหนก็ต้องไปมหาวิทยาลัยอยู่ละ จะเรื่องมากเรียกร้องความสนใจอะไรอีก"
ฉันส่ายหน้าเบาๆ ใครว่าฉันเรียกร้องความสนใจกันหละ ฉันก็แค่ไม่อยากรบกวนเขามากนัก แค่ตอนนี้เขาก็โกรธที่จะต้องแต่งงานกันฉันอยู่แล้วไม่อยากจะทำให้เขารำคาญเพิ่ม
"ปะ..เปล่าค่ะ งั้นเดียน่ารบกวนพื้นดินด้วยนะ"
เขาเงียบไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องหน้าฉันท่าเดียว ฉันหันซ้ายหันขวาอย่างทำตัวไม่ถูก
"หันไปหันไปมาทำไมเวียนหัว!"
"ขอโทษค่ะ"
@ภายในรถ
"กดโทรศัพท์ไปหายัยพื้นทรายเดี๋ยวนี้! กดจนกว่ามันจะรับอ่ะ อ่ะนี่โทรศัพท์"
ฉันรับโทรศัพท์ของเขามาก่อนจะก้มมองหน้าจอที่มันขึ้นให้ปลดล็อค ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนจะเอ่ยถาม
"รหัสปลดล็อกหน้าจออะไรอ่ะ เดียน่ากดเข้าไปไม่ได้"
เขาเงียบไปเหมือนจะคิดอะไร ซักพักเขาก็เบือนหน้าไปทางอื่น
"หาวิธีเอาแล้วกัน ฉันขี้เกียจบอก"
ฉันมองโทรศัพท์สลับกับมองหน้าเขา แล้วโทรศัพท์รุ่นนี้มันโทรโดยไม่ได้ปลดล็อคได้ด้วยเหรอ ฉันเกาหัวอย่างอับจนปัญญาก่อนจะลองใส่รหัสมั่วๆไปเผื่อมันจะปลดล็อคได้ เริ่มจากวันเกิดของเขา ฉันลองกดดูแต่ว่าก็ไม่ใช่ ฉันก็เลยลองเสี่ยงใส่รหัสเดิมของเขาดู วันเกิดของฉัน นี่ฉันใจกล้ามากเลยนะทั้งๆที่คำตอบแทบจะเป็นศูนย์เขาเกลียดฉันอย่างกับอะไรคงจะใช้วันเกิดฉันหรอก เหอๆ ฉันลองกดเข้าไปดูแต่ผิดคาด เขายังใช้รหัสเดิมอยู่ หืออออฉันลืมตากว้างเงยหน้ามองเขา เขามองตรงไปยังถนนเบื้องหน้าไม่ได้สนใจฉัน ฉันรีบหันกลับมาทันทีก่อนจะเผลอยิ้มออกมาอย่างห้ามความรู้สึกไม่อยู่
"หาวิธีได้ยัง"
"อ่อ เดี๋ยวเอาเครื่องเดียน่าโทรก็ได้"
ฉันปิดหน้าจอโทรศัพท์เขาทันทีก่อนจะหยิบของตัวเองออกมาโทร ยังไงก็ไม่ยอมรับสายจะมองว่าไม่ใช่มันก็ขัดแย้งยิ่งพื้นทรายทำแบบนี้ยิ่งเป็นไปได้ว่าทุกอย่างเป็นแผนของเธอ
"ไม่รับเลย"
"ช่างมัน คอยดูเถอะเจอหน้าแล้วจะตีให้เข็ดเลย"
"พื้นดินอย่าตีพื้นทรายเลยนะ พื้นทรายเป็นผู้หญิง"
ฉันรีบร้องห้ามเขาทันที เขาจะทำร้ายผู้หญิงไม่ได้นะ! และนั้นเป็นน้องสาวคนเดียวของเขาด้วยทำไมถึงจะตีน้องได้ลงคอกัน
"เห้ออ นี่เธอมองฉันเป็นคนยังไง"
ฉันยิ้มแห้งๆเกาหัวอย่างเก้อๆ
"ก็คิดว่าพื้นดินจะตีน้องนี่นา"
"ฉันก็ไม่ได้หน้าตัวเมียขนาดนั้น "
ฉันมองเขาก่อนจะนึกไปถึงสิ่งที่เขาทำกับฉันเมื่อเช้า แบบนั้นเขาเรียกหน้าตัวเมียเลยแหละ ถ้าฉันพูดไปเขาจะโกรธฉันมั้ย
"มองแบบนี้คือกำลังด่าฉันในใจ"
"ปะ..เปล่าน้า ถึงแล้วๆ พื้นดินส่งเดียน่าตรงนี้นะ ขอบคุณค่ะ"
ฉันรีบหยิบกระเป๋าเตรียมจะลงทันที แต่เขาไม่ยอมเปิดประตูให้พอฉันปลดล็อกเขาก็กดปิด
"พื้นดินเปิดให้เดียน่าสิ"
"รีบไปไหน"
"ก็ต้องรีบไปเรียนนะสิ พื้นดินมีอะไรรึเปล่า"
เหมือนเขามีอะไรบางอย่างจะพูด แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ยอมเอ่ยปากซักที
"พื้นดิน"
"คือ คอเธอเป็นรอย"
ฉันมองเขาอย่างงงๆก่อนขะเงยหน้าขึ้นมองกระจกมองหลัง และมันเป็นจริงรอยที่เขาดูดเม้มเมื่อเช้ามันชัดมากจนฉันตกใจ
"อร๊าย ทำยังไงดี ถ้ามีใครมาเห็นจะทำยังไง"
เอามือขยี้ๆเผื่อว่ามันจะหายแต่ว่ามันชัดกว่าเดิมไปอีก โอ๊ยยย ทำยังไงดี
"พื้นดินเดียน่าไม่ไปเรียนแล้ว"
"ตลกละ เอาเสื้อฉันไปใส่ก่อน อ๊ะ"
เขาปาเสื้อที่อยู่เบาะหลังมาให้ฉัน มันเป็นเสื้อแจ็คเก็ตสีขาวธรรมดา ฉันรีบสวมมันทันทีอย่างน้อยก็ปิดบังรอยได้พลางๆ
"มานี่!"
เขาดึงฉันเข้าไปใกล้ก่อนจะค่อยๆรูดซิบให้ฉันจนถึงคอ เราสองคนมองสบตากันอยู่อย่างนั้นไม่มีใครพูดอะไร
"เอ่อ"
"อะแฮ่ม ไปได้ละไม่ต้องรูดซิบลงไม่อย่างนั้นคนจะเห็นกันหมด"
เราสองคนผละออกจากกัน เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ส่วนฉันก็หยิบกระเป๋าแล้วเปิดประตูออกมาจากตรงนั้น พอฉันลงจากรถเขาก็ขับออกไปทันที ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานหลายนาที เพราะอะไรเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ พื้นดินที่อ่อนโยนและดูแลปกป้องฉันมาตลอดทำไมถึงได้กลายเป็นเย็นชาแบบนี้ บางทีเขาก็เผลอดีกับฉันจนฉันใจเต้นพอร้ายก็ร้ายจนฉันแทบอยากร้องไห้
"เดียน่าอยากได้พื้นดินคนเดิมกลับมาจัง เห้ออออ"
- ผู้เขียน
