เล่ห์รักจอมวายร้าย

เดียน่า.. ฉันยืนล้างจานอยู่ในครัวและเวลานี้ก็ทานอาหารเย็นกับครอบครัวเสร็จแล้ว หน้าที่ฉันคือล้างจานแล้วค่อยไปอ่านหนังสือเตรียมสอบ พรุ่งนี้เหมือนว่าจะมีคุยเรื่องไปค่ายอาสากันด้วยฉันว่าจะไปรอฟังของฉันขาดอีกห้าชั่วโมงไม่มีความจำเป็นจะต้องไปแต่เพื่อนๆขะยั้นขะยอให้ไปก็เลยปล่อยเลยตามเลยแหละ "เดียน่าลูก พรุ่งนี้หนูมีเรียนเช้ามากมั้ยแม่จะได้ตื่นมาทำกับข้าวให้ลูกเช้าๆเลย" "ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ เอาเป็นว่าพ่อตื่นกี่โมงก็ตามนั้นแหละ ส่วนหนูออกไปหาทานเองได้ค่ะ ^^" ฉันไม่อยากรบกวนท่านมากนัก แค่ต้องทำกับข้าวทำความสะอาดบ้านก็เหนื่อยมากแล้ว ตอนนี้ที่บ้านฉันเปิดร้านทำอาหารเพราะแม่ไม่ได้เป็นผู้จัดการดาราแล้วตั้งแต่มีฉัน รายได้หลักคือมีแค่พ่อเท่านั้น แต่โชคดีที่พ่อกับแม่มีสมบัติจากปู่ย่าตายาย ก็เลยมาเปิดร้านอาหารแม่ก็มาดูแลพ่อก็ทำงานที่เดิม เงินเก็บเราก็มีพอใช้มากพอที่จะไม่ลำบาก เราก็เลยไม่ได้เดือดร้อนลำบากอะไรกันมากนัก "โธ่ลูก แม่ตื่นไหวน่าทำไมจะต้องกลัวแม่จะลำบากอะไรขนาดนั้นกัน " แม่ฉันเดินมาลูบผมฉันยิ้มๆ ฉันเงยหน้ามองแม่แล้วยิ้มกว้างออกมา "ก็เพราะทุกวันนี้แม่เหนื่อยอยู่แล้ว ไหนจะที่บ้านไหนจะต้องดูแลพ่อ ไหนจะร้าน หนูไม่อยากเป็นภาระแม่กับพ่อมากนัก " "ลูกดีเด่นจริงๆเลยลูกสาวใครเนี้ย " พ่อฉันเดินมากอดคอฉันแน่น ถึงฉันจะเป็นลูกสาวคนเดียวแต่ฉันก็ไม่อยากเป็นภาระของใครหรอกนะ ช่วยอะไรก็ช่วยทำทุกอย่าง ไม่เคยมีแฟนไม่เคยคบกับใครเพราะไม่อยากจะให้พวกท่านต้องมาปวดหัวกับเรื่องชู้สาวของฉันอีก เพราะฉะนั้นตอนนี้ยังเรียนอยู่ถึงจะใกล้จบแล้วแต่ก็ไม่ควรมีตอนนี้ ไว้จบแล้วค่อยมีก็ยังไม่สาย จริงมั้ย ^^ "ลูกของพ่อไงคะของแม่ด้วย คิกคิก" "น่ารักที่สุด พอแล้วไม่ต้องล้างแล้ว แม่ทำต่อเองหนูไปอาบน้ำอ่านหนังสือเถอะ จะจบแล้วไหนจะต้องฝึกงานอีก ไปเถอะ" "แต่ว่าอีกนิดเดียวเองนะคะก็เสร็จแล้ว" "ทำตามที่แม่บอกเถอะลูก พ่อกับแม่มีหนูคนเดียว ไม่อยากให้ลูกมาลำบากทำนั้นทำนี่ให้พ่อกับแม่หรอก เรานะมีหน้าที่ต้องเรียนจบมาทำงาน แล้วก็มีแฟนได้แล้วมั่งพ่อไม่เห็นหนูคุยใครเลย :)" นึกมาถึงตอนนี้ก็ยิ้มเขิน การมีแฟนไม่ได้มีในความคิดเลยตอนนี้ แต่ใช่ว่าฉันจะไม่มีคนที่ชอบ แต่คนที่ฉันชอบนั้นเขาเกลียดฉันนะสิ พอคิดแบบนั้นหัวใจมันก็ห่อเหี่ยวลงทันที พื้นดินคือผู้ชายที่อยู่ในใจฉันมาตลอดเขาดีกับฉันปกป้องฉันมาตลอดตั้งแต่เด็ก แต่อยู่ๆเขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนตอนเกือบจบ ม.ปลาย จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้สาเหตุเลยว่าอะไรทำให้เขาเปลี่ยนจากเทวดาเป็นซาตานแบบนี้ "หนูยังอยากเรียนอยู่ค่ะยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย" "สงสัยมีคนในใจแล้วหละมั่งเนี้ยตอนพ่อเขาพูดถึงเรื่องแฟนหนูยิ้มเขินใหญ่เลย ^^" "แม่อ่ะไม่คุยด้วยแล้วไปดีกว่า" ฉันรีบล้างมือแล้วรีบวิ่งไปทันที อยู่ต่อจะโดนซักไซ้เอาว่าเป็นใคร ขี้เกียจมานั่งถูกจับผิดไรือถูกบังคับให้ตอบ >< ฉันวิ่งมาถึงบนห้องก็ได้ยินเสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันกดเปิดหน้าจอแล้วกดดูมันเป็นข้อความของพื้นทราย พื้นทราย : 'พรุ่งนี้ก่อนแปดโมงเช้าเจอกันคอนโดพื้นดินนะ มาหาหน่อย ' ฉันมองข้อความอย่างงงๆ ทำไมการเจอกันถึงต้องนัดที่คอนโดพื้นดินด้วย พื้นทรายก็รู้นี่นาว่าพื้นดินเกลียดฉันอย่างกับอะไรทำไมถึงยังนัดไปเจอที่นั้นอีก ฉันกดโทรศัพท์กลับไปหาทันทีแต่ว่าปิดเครื่องไปเรียบร้อยแล้ว "เห้อออ แล้วงี้จะได้คำตอบมั้ยเนี้ย" ฉันตัดใจเลิกล้มความคิดที่จะโทรศัพท์ไป เอาเป็นว่าคิดในทางที่ดีคือพื้นทรายไปนอนที่คอนโดพื้นดิน ส่วนพื้นดินคงไปนอนกับสาวๆคนใดคนหนึ่งของเขา แค่คิดก็เจ็บแล้ว T^T "อย่าร้องๆ ไปอาบน้ำอ่านหนังสือเถอะ" ฉันไล่ความคิดที่ทำให้ตัวเองเศร้าออกไป หวังว่าตัวฉันนั้นจะตัดใจจากเขาได้ในเร็ววัน สี่ปีมานี้ที่ฉันพยายามตัดใจจากเขาแต่มันไม่เคยได้ผล ยิ่งเห็นหน้าทุกวันยิ่งคิดถึง เห้อออออออ เช้าวันต่อมา..... พื้นดิน... ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ ผมบิดตัวไปมาขยี้หัวไปมาอย่างหัวเสีย เนื่องจากเมื่อคืนนี้ไปเมากับเพื่อนๆมาตอนนี้ยังแฮงค์อยู่เลย สภาพคือไม่พร้อมรับแขกมากแต่ใครมันจะมาเวลานี้กันวะ! ไม่รู้หรือไงว่ามันคือเวลาที่ผมกำลังนอนฝันดี สงสัยอยากตายสินะ! ได้! ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ลุกขึ้นเปิดประตูจากห้องนอนเดินผ่านไปห้องนั่งเล่นไปยังประตู ผมอยู่คอนโดในขณะที่น้องผมพื้นทรายอยู่ที่บ้าน ผมไม่ชอบการอยู่บ้านมันน่าเบื่อและออกมาเที่ยวบ่อยๆไม่ได้ นั้นคือเหตุผลที่ผมหนีมานอนที่คอนโดและไม่ถูกกับไอ้พื้นทรายเพราะผมปล่อยให้มันอยู่ที่บ้านแทนที่จะได้ไปนอนกกคู่หมั้นอย่างไอ้ธาม เพราะป๊าบอกว่าถ้าผมไม่อยู่บ้านน้องต้องอยู่ถ้าน้องไม่อยู่ผมต้องอยู่ จะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้แต่ผมขออยู่คอนโดและให้น้องนอนบ้านแทน แบบนั้นแหละถึงกัดกันมาจนถึงทุกวันนี้  แอ๊ดดดดดดดดดดด ผมเปิดประตูออกก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเดียน่ายืนกอดกระเป๋าอยู่ตรงหน้าประตู ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมยัยบ้านี่ถึงมาอยู่ที่หน้าห้องผม!!! "มาทำไม!!!!" ผมทำเสียงดุใส่ยัยนั้นจนยับนั้นสะดุ้งตกใจเกือบจะร้องไห้ เหอะ! สำออย บีบน้ำตาเรียกร้องความสนใจจากผมอยู่สินะคิดว่าใช้ได้ผลหรือไง "สำออย! ร้องทำไม" "พื้นทรายให้เดียน่ามาหาที่นี่ ตอนแรกเดียน่าคิดว่าพื้นดินจะนอนที่อื่นแล้วพื้นทรายนอนที่นี่แต่ไม่คิดว่าพื้นทรายจะให้มารอที่นี่ เอ่อ งั้นถ้าพื้นทรายมาบอกว่าเดียน่ารอข้างล่างตึกก็ได้" หล่อนยิ้มแห้งๆให้กับผมก่อนจะถอยหลังเดินออกไป ผมรีบเรียกหล่อนไว้ก่อน ไหนๆเหยื่อมาถึงที่แล้วจะปล่อยไปทำไมจริงมั้ย  "เดี๋ยว! เข้ามารอข้างในสิโซฟาว่าง" เดียน่านิ่งไปหันมามองผมอย่างระแวง หล่อนยื่นหน้ามองไปยังข้างในห้องผมเหมือนจะหาว่ามีใครอยู่หรือเปล่า "หาอะไร? " "เอ่อ นอนคนเดียวเหรอ?" ผมยิ้มมุมปากทันที คิดว่าผมจะพาใครมานอนด้วยอย่างนั้นเหรอ ถึงผมจะดูแบดๆเที่ยวเล่นแต่ผมเลือกเอา ไม่ได้เอามานอนด้วยมั่วๆหรอก  "หึ! ฉันเลือกเอาเฉพาะคนที่ถูกใจ ไม่ใช่นอนกับเขาไปทั่วเหมือนบางคน" "ใครเหรอ?" หล่อนทำหน้าใสซื่อใส่ผมซึ่งทำให้ผมเค้นหัวเราะออกมาทันที ทำมาใสซื่อจริงๆหละร้ายใช่เล่นยัยคนนี้ ถึงเมื่อก่อนผมอาจจะชอบเธอแต่ตอนนี้ผมเห็นท่าแท้ของเธอหมดแล้ว ภายใต้ใบหน้าที่ไร้เดียงสาผมเห็นมันหมดแล้ว "เข้ามาสิ " "อื้ม รบกวนด้วยนะพื้นดิน ^^"