เดียน่า...
ตอนนี้ฉันขึ้นรถบัสของทางมหาวิทยาลัยเรียบร้อยกำลังเคลื่อนที่กลับสู่กรุงเทพ ฉันนั่งลงใกล้ๆพื้นดินที่อยู่ๆมาจากไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
"ทำยังไงดีกูเครียดไปหมดละเนี่ย"
"เชื่อกูเถอะปล่อยไปก่อน เดี๋ยวลงจากรถมึงลากน้องกูไปเลย เดี๋ยวกูเอากระเป๋ามันกลับเอง"
"โอเคๆ กูว่าจะพาไปโรงพยาบาลก่อน เดี๋ยวจะอักเสบแล้วจะไปกันใหญ่"
"เคๆ"
ฉันนั่งฟังธามกับพื้นดินคุยกันเรื่องพื้นทราย ตือตอนนี้รายนั้นโกรธแฟนตัวเองจนพาลไม่คุยกับใครเลย แถมมางอนฉันไปด้วยอีก แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ร้ายจริงอ่ะแกล้งให้พื้นทรายล้มจากที่เจ็บแผลอยู่แล้วเจ็บกว่าเดิมอีก ฉันเอามือตัวเองมาดูก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ต่างกันเลยฉันก็ถูกแกล้งเหมือนกัน
"เจ็บมือเหรอ"
ฉันเงยหน้ามองพื้นดินเขายื่นมือมาจับมือฉันไว้แล้วดูแผลให้ รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของตัวเองมองเขาที่การกระทำอ่อนโยนมากจนฉันรู้สึกอยากอยู่แบบนี้นานๆ
"เดี๋ยวไปแวะหาหมอหน่อยแ
