ตอนที่ 4 เสียซิงค์เพราะยาแก้เมาเรือ NC25+
1411 คำ
-PHAYU PART-
“ในเมื่อเธออยากแกล้งหลับ ฉันก็จะเล่นบทรักหลับให้เธอ”
ผมก้มลงไปพูดกับเธอใกล้ๆก่อนจะจับขาเธอแยกออกแล้วแทรกตัวเข้าไปตรงกลาง แล้วค่อยๆสอดแก่นกายเข้าไป แบบรวดเดียวมืดด้าม
“กรี๊ดด!!! เจ็บ!!! โอ๊ย!!”
ผู้หญิงคนนั้นร้องแล้วลืมตาขึ้นมาก่อนจะรัวมือตีผมจนหน้าท้องเป็นรอยมือเธอ แม่งเอ้ย!! ครั้งแรกทั้งคู่จะรอดไหมว่ะ
“อ๊ะ!! จะ..เจ็บ เอามันออกไปนะ”เธอพยายามถอดตัวและใช้มือดันหน้าท้องผมไว้
“อ๊ะ!!! หยุดก่อน อย่าพึ่งตีได้ไหม ฉันก็เจ็บเหมือนกัน”ผมจับมือเธอให้หยุด
ตอนนี้ผมรู้สึกทั้งคับทั้งแน่นเหมือนแก่นกายผมมันจะปริแตก จะขยับก็ไม่ได้ พึ่งรู้ว่าครั้งแรกมันเจ็บแบบนี้
“อู้ยยย โครตเสียวหัวเลย!!”ซักพักมันก็ค่อยๆดีขึ้น ผมเลยเริ่มดึงแก่นกายออก
“นะนาย..บะเบาๆ”
“ฉันก็เบาอยู่ใจเย็นๆ”
ผมตัดใจดึงออกมาทีเดียว ก่อนจะยัดเข้าไปใหม่แต่ครั้งนี้ผมจูบปากเธอไปด้วยจะได้ไม่บ่นเจ็บอีก
จ๊วบ !!! อือ !!!!
“ฉันจะขยับแล้วนะ”
ยาก็เริ่มออกฤทธิ์แต่ก็สงสารคนใต้ร่าง ผมเลยพยายามทำทุกอย่างให้ช้าที่สุด
“อ๊ะส์!! บอกว่าเบาๆไง”เธอตีแขนผมแล้วทำหน้าดุ จะให้ผมเบายังไงว่ะ ยามันออกฤทธิ์แล้ว แต่ผมก็พูดไม่ได้ไง
พั่บ พั่บ พั่บ
“เธอก็อย่าเกร็งสิ ปล่อยไปตามธรรมชาติเดี๋ยวมันก็ไม่เจ็บแล้ว”
ผมพูดไปงั้นแหละ ครั้งนี้ก็ครั้งแรกของผมเหมือนกัน ผมไม่รู้หรอกว่าเธอจะหายเจ็บเมื่อไหร่
แต่ที่ผมรู้ตอนนี้คือผมเสียวมาก รู้สึกเหมือนมีน้ำขึ้นมาวนๆที่หัวถอก แต่ยังไม่ถึงกับจะไหลออกมา
ผมเลยค่อยๆสับเอวไปเรื่อยๆคนใต้ร่างผมก็ไม่ได้บ่นอะไร
“อ๊ะส์ อื้อ!!”
“ฉันไม่ไหวแล้วขอเอาแรงๆเลยนะ”
ผมไม่ได้ขออนุญาต แต่เหมือนเป็นคำสั่งมากกว่า ในเมื่อน้องๆผมมันจ้างเธอคนนี้มา ผมก็คงต้องใช้งานเธอให้เต็มที่
“กรี๊ด...!! นายฉัน จะ..เจ็บ!!”
คำว่าเจ็บถูกกลืนลงไปในลำคออีกครั้ง เมื่อก้มลงไปดูดปากเธอ ผมสับเอวเร็วขึ้นจนเสียงแก่นกายดังไปทั่วห้อง
ตับ ตับ ตับ
“อู้ยาย!!! โครตเสียว โครตมันส์”
“อิ๊ อ๊ะส์ อร๊ายย!!”
ผมจับสะโพกเธอแล้วซอยแก่นกาย กระแทกเหมือนอยากจะให้มันแหกกันไปข้างนึง
“ไม่ไหว แล้วเสียวโว้ย!!!”
“บะ...เบาๆ ฉะ ฉันจะเสร็จ อุ้ย อื้อ!!”
เธอคนนั้นร้องบอกก่อนเธอจะเกร็งและกระตุกอย่างแรง ร่องของเธอตอดแก่นกายผมถี่ยิบ
“ห้ามหยุดตอดนะ ฉันก็จะเสร็จแล้วเหมือนกัน อู้ยย”
น้ำที่ผมรู้สึกตอนแรกมันกำลังจะไหลออกมา มันเริ่มขึ้นมาแล้ว มาแล้ว!!
“โอ้วว อื้อ ไม่ไหวแล้วโว้ย ออกแล้ว แตกแล้ว”
นาทีนี้ผมซอยใส่เธอไม่ยั้ง ลืมคิดเรื่องการป้องกันไปเลย แต่น้ำแรกในชีวิตผมไม่มีทางปล่อยมันข้างนอกแน่ๆ
“อู้ยยย อ๊าาา”
ผมปล่อยน้ำออกมาแล้ว แต่ยังไม่ได้ชักแก่นกายออก ผมขยับแก่นกายต่อแต่ไม่ได้รุนแรงเหมือนตอนแรก เพราะคิดว่าอยากแค่รูดน้ำออกเท่านั้น
“อื้อ..เอาออกไปนะ!!”เธอร้องบอก
“ซิงๆแบบนี้ไอ้พวกนั้นคงจ่ายเธอไปเยอะสินะ แค่น้ำเดียวคงไม่พอหรอกนะ”
ผมจำเธอได้ละ เธอคือคนที่เข้ามาทักผมพร้อมกับสาวสองคนนั้นที่งานเลี้ยง
“พวกนั้นพวกไหน ฉันไม่รู้เรื่องปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
“ซี๊ดด!! ฉะ..ฉันบอกว่าอย่าขยับไง”
ยิ่งเธอขยับร่องเธอก็ยิ่งตอด จนแก่นกายผมที่มันพึ่งสงบไปค่อยแข็งขึ้นมาอีกครั้ง
“นะนาย...ทำไม”
“หึ..ฉันเตือนเธอแล้วไง รับผิดชอบด้วย”
ผมดันแขนเธอไปอยู่เหนือหัวเพื่อไม่ให้เธอดันผมออกได้อีก ก่อนจะซุกหน้าลงที่ซอกคอ
“หอมว่ะ!!”กลิ่นหอมจางๆที่ไม่ได้มาจากเครื่องหอม ทำผมหลงไหล และเผลอทำรอยจนคอเธอแดงปั้ด
“ปล่อยฉันนะ”
“ปากบอกให้ปล่อยแต่การกระทำเธอมันไม่ใช่เลยนะ”
ผมพูดยิ้มๆก่อนจะก้มลงไปทำตามใจต้องการ หวังว่าไอ้พวกนั้นจะไม่ลืมเรื่องการคุมกำเนิดของผู้หญิงคนนี้นะ เพราะผมไม่ได้ป้องกันอะไรเลย...
เช้าวันต่อมา
-NOEY PART-
“ซี๊ดดด~!!”
อาการเจ็บที่ร่องสาวแปล๊บเข้ามาเมื่อฉันขยับตัว แต่ก็ไม่กล้าสงเสียงดังมากเพราะกลัวคนข้างๆจะตื่น ก่อนจะรีบหอบร่างตัวเองไปที่ห้องน้ำ ฉันจัดการตัวเองโดยเร็วที่สุดก่อนจะเก็บของแล้วมาที่จุดขึ้นฮอร์เพื่อเข้าฝั่ง
“น้องเนย!! ทำไมแต่วตัวแบบนี้คะ”พี่ซูซี่มองการแต่งตัวของฉันแล้วทำหน้าแปลกๆ ก็ฉันเล่นใส่ชุดยาวแล้วเอาผ้าคลุมทั้งตัว
“นะ..เนยกลัวผิวเสียค่ะ ลมทะเลมันแรงด้วย”
จริงๆคือปกปิดรอบที่นายคนนั้นทำไว้ต่างหาก บ้าจริงๆเลย ทั้งคอของฉันมีแต่รอยที่เขาทำไว้
“อ๋อ...!!แบบนี้เอง งั้นน้องเนยนั่งรอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้ทานก่อนฮอร์จะมา”พี่ซูซี่รีบวิ่งออกไปจนเหลือแค่ฉันคนเดียวที่นั่งรออยู่ในห้องนี้
“เห้อ!!”ฉันถอนหายใจก่อนจะเอาแว่นดำออก ฉันไม่ชอบเลยที่ต้องมาแต่งตัวแบบนี้
“น้องเนย!! อยู่นี่เองพี่หาตั้งนาน”
“พี่ดิน!!”
ฉันรีบกระชับผ้าให้แน่นมากขึ้น กลัวพี่ดินจะเห็นและถ้าเขาเห็นเขาต้องรู้แน่ๆว่ารอยนี้มาได้ยังไง
“จะกลับแล้วหรอ เมื่อคืนพี่เดินตามหาเนยในงานทั้งคืนเลย”
“อะ...อ๋อพอดีเนยเพลียๆค่ะ เลยอยู่แค่แป๊ปเดียวพี่ดินมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่าค่ะ แต่...คือพี่ พี่อยากขอไลน์เนยไว้ เผื่อหลังจากนี้พี่จะขอเจอเนยบ้าง!!”
พี่ดินพูดออกมาตรงๆ จนฉันอดยิ้มกับท่าทีแบบนี้ไม่ได้ เราพึ่งรู้จักกันเมื่อวานนี้แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าเขาเป็นคนน่ารักมากๆ!!
“ก็ได้ค่ะ!!”
ฉันรับโทรศัพท์พี่ดินมาแล้วกดไอดีไลน์ให้ พี่ดินนั่งรอเป็นเพื่อนฉันจนกระทั่งฮอร์มา จริงๆฮอร์ที่ฉันต้องขึ้นขอเรท1ชั่วโมง พี่ดินบอกว่าไม่ใช่ของเขาเลยยุ่งยากเวลาจะมาจอด อาจเกิดปัญหากับบนฝั่ง พี่ดินเลยให้ฮอร์ของเรือลำนี้มาส่งฉันแทน
“ถ้าไม่ติดว่าพี่ต้องทำงานแทนพี่ชาย พี่คงไปส่งเราถึงที่แล้ว”พี่เดินมาส่งฉันจนถึงทางขึ้นฮอร์
“ไม่เป็นไรค่ะ เนยไปคนเดียวได้ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะพี่ดิน”
“พูดเหมือนเราจะไม่ได้เจอกันอีกเลยเนอะ”
“ขอโทษค่ะ เนยชิน!! เอาเป็นว่าถ้าเนยถึงฝั่งแล้วเนยจะไลน์หานะคะ”ฉันยิ้มให้พี่ดินก่อนจะขึ้นมานั่งประจำที่บนฮอร์
พอเวลาที่ฮอร์ขึ้นสูงๆฉันเห็นเรือนี้แทบจะทั้งลำ ความรู้สึกมากมายตีขึ้นมาจนฉันอดนึกถึงนายคนนั้นไม่ได้ จนตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเขาคือใคร เมื่อคืนนี้ฉันยอมรับว่าฉันรู้สึกตัวดี แต่เหมือนหัวมันชาๆยังแยกไม่ออกว่ามันคือฝันหรือเรื่องจริง จนกระทั่งฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า ถึงได้รู้ว่ามันคือความจริง
ฉันไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาชัดๆด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร แต่ถ้าได้เห็นอีกครั้งฉันต้องจำเขาได้แน่ๆ แต่ยังไงเราคงไม่มีวันได้เจอกันอีก เพราะฉันจะไม่มาเหยียบเรือลำนี้อีก
ฟู่วว!!! จบซักทีกับเรื่องร้ายๆบนเรือลำนี้ ...
- ผู้เขียน
