บทที่ 14: กับดักของศัตรู
1087 คำ
หลังจากการเดินทางกลับฐานที่มั่น หย่งหมิงและหลิงฮวาต่างวางแผนฟื้นฟูกองทัพเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการรบครั้งต่อไป ความเหน็ดเหนื่อยจากศึกก่อนหน้ายังไม่ทันจางหาย ข่าวกรองใหม่ที่นำมาส่งถึงฐานทัพก็สร้างความสับสนให้กับทุกคน
"องค์ชาย กระหม่อมได้รับข่าวว่าศัตรูเริ่มเคลื่อนไหว พวกมันส่งกองกำลังไปยังจุดยุทธศาสตร์ที่หุบเขาชานตะวันออก" เว่ยชาง ทหารผู้ดูแลการสืบข่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเร่งด่วน
หย่งหมิงก้มลงพิจารณาแผนที่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
“หุบเขานั้นเป็นทางผ่านสำคัญ ถ้าศัตรูครอบครอง มันจะยากที่เราจะป้องกันฐานหลักได้”
หลิงฮวายืนอยู่ข้างเขา พลางมองแผนที่ด้วยแววตาสงสัย
“แต่ข้าว่ามันแปลกเกินไป พวกมันจะส่งกองกำลังไปที่นั่นทั้งที่เรารู้เส้นทางดีหรือ?”
เว่ยชางรีบตอบ
“กระหม่อมยืนยันว่าข่าวนี้มาจากสายลับที่เชื่อถือได้ หากปล่อยไว้ พวกมันจะใช้เส้นทางนั้นโจมตีฐานที่มั่นของเรา”
ซ่งจื้อเทียนก้าวเข้ามาขัดจังหวะ
“องค์ชาย ข่าวกรองบางครั้งอาจเป็นดาบสองคม เราควรตรวจสอบความถูกต้องก่อนลงมือ”
หย่งหมิงครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้า
“ข้าจะออกเดินทางไปตรวจสอบด้วยตัวเอง หลิงฮวา เจ้าจะไปกับข้า ส่วนจื้อเทียน ข้ามอบหมายให้เจ้ารับผิดชอบคุ้มครองขบวนนี้ให้ปลอดภัย”
“รับบัญชา กระหม่อมจะไม่ให้ใครแตะต้ององค์ชายหรือคุณหนูหยางได้แม้แต่ปลายเส้นผม” ซ่งจื้อเทียนตอบด้วยความมุ่งมั่น
รุ่งสาง ขบวนของหย่งหมิงเคลื่อนเข้าสู่หุบเขา การเดินทางผ่านเส้นทางคดเคี้ยวที่เต็มไปด้วยหมอกหนาทำให้ทุกคนระมัดระวังตัวอย่างที่สุด หลิงฮวารู้สึกได้ถึงความผิดปกติในอากาศ
“องค์ชาย ข้ารู้สึกเหมือนมีใครจับตาดูเรา” นางกระซิบเบา ๆ ข้างหูหย่งหมิง
“เจ้าอาจจะคิดมากไป” หย่งหมิงตอบขณะมองรอบตัว
“แต่ข้าจะให้ทหารระวังตัวมากขึ้น”
เสียงใบไม้ไหวเบา ๆ บนเนินเขาทำให้ซ่งจื้อเทียนหยุดเดิน เขาชูมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดเคลื่อนไหว
“เงียบ!”
ทันใดนั้น ลูกธนูสายแรกพุ่งผ่านอากาศปักลงบนเกราะของทหารนายหนึ่ง ศัตรูที่ซุ่มอยู่บนเนินเขาเปิดฉากโจมตีอย่างไม่รอช้า
“ป้องกันตัว! จัดขบวนรบ!” ซ่งจื้อเทียนตะโกนเสียงดังพร้อมชักดาบออกจากฝัก
หย่งหมิงและหลิงฮวาถูกผลักเข้าไปในวงล้อมที่ทหารปกป้องอย่างแน่นหนา ขณะที่ลูกธนูยังคงพุ่งลงมาอย่างต่อเนื่อง หลิงฮวาหลับตาและเริ่มรวบรวมพลังของนาง
“เจ้าจะทำอะไร?” หย่งหมิงถามเมื่อเห็นแสงจาง ๆ เริ่มเปล่งจากมือของหลิงฮวา
“ข้าจะสร้างทางออกให้เรา” หลิงฮวาตอบโดยไม่เปิดตา “แต่ข้าต้องการเวลา”
ซ่งจื้อเทียนนำทหารเข้าปะทะกับศัตรูเพื่อดึงความสนใจ ทักษะการรบของเขาเปล่งประกายในยามวิกฤต ทุกครั้งที่ดาบของเขาสะบัดออกไป ศัตรูจะต้องล้มลง
“องค์ชาย พลังของศัตรูมากกว่าที่เราคิด! เราต้องรีบออกจากที่นี่!” ซ่งจื้อเทียนตะโกนเตือน
ขณะที่หลิงฮวาปลดปล่อยพลังเปิดทางออกสำเร็จ ขบวนเริ่มถอยร่นกลับ แต่ซ่งจื้อเทียนยังคงยืนหยัดอยู่แนวหน้าเพื่อปกป้องทุกคน
ขบวนของหย่งหมิงและหลิงฮวาเร่งถอยร่นผ่านเส้นทางที่หลิงฮวาใช้พลังเปิดไว้ แต่การโจมตีของศัตรูไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง เสียงอาวุธปะทะดังสนั่นขณะที่ศัตรูพยายามปิดทางหลบหนี
ซ่งจื้อเทียนซึ่งอยู่แนวหน้าสุด พยายามอย่างสุดกำลังเพื่อถ่วงเวลาศัตรู
“เจ้าพวกนี้ต้องการขัดขวางเรา เราต้องดึงพวกมันให้ห่างจากองค์ชาย!” เขาตะโกนบอกทหาร
หลิงฮวาซึ่งอ่อนล้าจากการใช้พลัง เงยหน้ามองหย่งหมิง ใบหน้าของนางซีดเผือด แต่ในแววตามีแต่ความมุ่งมั่น
“หย่งหมิง... ข้าขอเวลาอีกครั้ง ข้าจะหยุดพวกมันให้ได้”
“ไม่ เจ้าใช้พลังมากเกินไปแล้ว” หย่งหมิงเอ่ยเสียงเข้ม
“ข้าไม่ต้องการเห็นเจ้าเจ็บปวดอีก”
แต่หลิงฮวาไม่ฟัง นางหลับตาลงอีกครั้ง สายลมรอบตัวเริ่มหมุนวน เสียงอันลึกลับดังขึ้นในอากาศ ร่างของหลิงฮวาถูกปกคลุมด้วยแสงสีทอง เส้นพลังงานขยายออกเป็นวงกว้าง ผลักศัตรูออกไปไกล
แต่พลังของหลิงฮวาไม่ได้จบลงเพียงเท่านั้น แรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นทำให้พื้นดินแตกร้าว เสียงร้องของทหารทั้งสองฝ่ายดังขึ้น หลิงฮวาทรุดลงทันทีที่พลังของนางหายไป นางหมดสติในอ้อมแขนของหย่งหมิง
“ถอยกลับไปก่อน!” หย่งหมิงตะโกนออกคำสั่ง ซ่งจื้อเทียนพยักหน้ารับคำและเริ่มจัดทัพให้ทหารถอยอย่างเป็นระเบียบ
เมื่อขบวนเริ่มล่าถอย กองกำลังศัตรูก็กลับมารุกคืบอีกครั้ง แม้จะถูกผลักออกไปไกล แต่จำนวนของพวกมันยังคงมีมากกว่ากองกำลังของหย่งหมิง
“องค์ชาย! เราถูกล้อมแล้ว!” ซ่งจื้อเทียนหันกลับมารายงาน
“หากพวกเรายังคงถอย ศัตรูจะไล่ล่ามาถึงฐานที่มั่น”
หย่งหมิงกัดฟันแน่น เขามองดูหลิงฮวาที่ยังคงหมดสติอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“แล้วเราควรทำเช่นไร? ข้าจะไม่ทิ้งคนของข้าไว้ที่นี่!”
ซ่งจื้อเทียนจ้องมองหย่งหมิง ก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
“องค์ชาย ให้กระหม่อมอยู่ที่นี่เอง”
“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ ซ่งจื้อเทียน!” หย่งหมิงตะโกนเสียงดัง
“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าเสียสละตัวเอง!”
“กระหม่อมคือทหารผู้ภักดีต่อองค์ชายและแผ่นดิน หากกระหม่อมต้องแลกชีวิตเพื่อให้พวกท่านปลอดภัย กระหม่อมยินดี” ซ่งจื้อเทียนยิ้มจาง ๆ ก่อนจะตวัดดาบขึ้นมา
“รีบไปเถิด! กระหม่อมจะยื้อเวลาให้พวกท่าน”
ก่อนที่หย่งหมิงจะทันตอบ ซ่งจื้อเทียนได้วิ่งกลับไปยังแนวรบ พุ่งเข้าโจมตีศัตรูที่กำลังล้อมเข้ามา ด้วยทักษะการต่อสู้ที่เหนือชั้น เขาสามารถหยุดยั้งการเคลื่อนทัพของศัตรูได้ชั่วขณะ
หย่งหมิงมองดูการเสียสละของซ่งจื้อเทียนด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แต่เขารู้ว่าต้องทำตามคำพูดของทหารเอกผู้ซื่อสัตย์นี้
“เราถอยกลับฐานทัพทันที!” เขาออกคำสั่ง
ขบวนของหย่งหมิงและหลิงฮวาเคลื่อนตัวออกไปในที่สุด แต่เสียงการต่อสู้ของซ่งจื้อเทียนยังคงดังก้องอยู่ในอากาศ สัญลักษณ์แห่งความกล้าหาญและการเสียสละของเขาจะถูกจารึกไว้ในหัวใจของทุกคน
- ผู้เขียน
