[ตอน]
เจ้าเป็นภรรยาข้าจะตกใจไปไย
“อย่าให้เปิ่นหวางต้องเหนื่อย” ท่านอ๋องเอ่ยย้ำ ซึ่งนางเข้าใจดีว่าเรื่องเหนื่อยของเขา คือการที่เขาต้องตอบโต้กับความดื้อรั้นของนาง
“ท่านอ๋องก็อย่าได้ทำอะไรตามใจตัวเองนัก” นางสะบัดเสียงใส่ ด้วยขุ่นเคืองมิหาย ทำท่าจะเดินเลี่ยงเขากลับไปยังกระท่อม แต่ท่านอ๋องกลับคว้าร่างนางกลับมา และช้อนนางขึ้นอุ้มไว้เช่นเดิม
“เปิ่นหวางอยากทำสิ่งใด คงมิต้องถามความเห็นเจ้า” เขาตอบเสียงเรียบ ทำเป็นมองมิเห็นหญิงสาวที่ถลึงตาใส่มิหยุด
ผู้เฒ่าจี้กวงเห็นจ้าวเว่ยหลงอุ้มหญิงสาวที่ได้สติครบถ้วนกลับมายังกระท่อม ก็รีบตรงเข้ามาดูอาการนางทันที ทว่าแค่มองหน้าหญิงสาวผู้เฒ่าก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น
"เหตุใดเจ้าสองคนถึง…" ผู้เฒ่าชี้ที่ปากของนางที ของจ้าวเว่ยหลงทีก่อนจะเอ่ยต่อ
"ไอ๊หยา...ข้าละเชื่อเลย นางหนูเจ้านี่ทำผู้เฒ่าเป็นห่วงอยู่หลายวัน ดีที่เจ้าฟื้นมาแล้วมีแรงรับอารมณ์พุ่งพล่านของเจ้าหนุ่มได้
