I Like You The Most 04 ทำแผลและไอติม
1432 คำ
"ทิวลิป...ทิวลิป! เป็นอะไรไหม?" เสียงของพี่พายุทำให้ฉันได้สติและรีบล้มขึ้นจากตัวของพี่เขาแต่ว่าตอนนั้นฉันไม่รู้ตัวเองว่าเข่ามีแผลเพราะการแทกล้มเมื่อกี้
"มะไม่ค่ะ ขอโทษนะพี่พา..อ๊ะ!!" พรึ่บ! ตุบ! ฉันรีบลุกขึ้นเลยทำให้เจ็บแผลและล้มลงไปอีกครั้งแต่ฉันพยายามเบี่ยงตัวไปล้มที่ข้าง ๆ แทนเพราะว่าไม่อยากทับพี่พายุอีก
"เฮ้ย! ทิวเป็นอะไรมากไหมวะ?!" อาสารีบวิ่งมาหาฉัน
"ทำแบบนี้มันจงใจแกล้งกันชัด ๆ เลยเห็นว่าตัวเองจะแพ้เลยทำร้ายคู่แข่งอ่อ?!" อิ๋วเพื่อนร่วมทีมฉันถามขึ้นตอนนี้โรงเรียนของฉันและคู่แข่งกำลังปะทะกันซึ่งงานนี้ดูก็รู้ว่าใครผิดกันแน่
"มันเริ่มก่อนป่ะฉันก็แค่เอาคืน" แจนมองหน้าของฉัน
"ไม่พอใจที่เสียจุดโทษละสิ" ฉันพูดและพยายามลุกขึ้นช้า ๆ หมับ! โดยเรนโบว์ช่วยประคองฉัน
"เหอะ! รู้ตัวก็ดีนิ"
"แค่ซ้อมแข่งยังเป็นขนาดนี้ผมว่าโค้ชทีมนั้นต้องพิจารณาดูหน่อยนะครับว่านักกีฬาของคุณเหมาะสมหรือเปล่าถ้าแค่นี้ยังไม่พอใจและแสดงออกด้วยความรุนแรงผมว่าแบบนี้มันไม่ดีนะครับ" อาจารย์แมนพูดกับโค้ชฝั่งนั้น
"ต้องขอโทษด้วยนะคะเดี๋ยวฉันจะลงโทษและสั่งสอนอย่างหนักค่ะ งั้นวันนี้เราจบการซ้อมแข่งเพียงเท่านั้นนะคะยังไงพวกคุณก็ชนะอยู่แล้ว...ไปกลับ" โค้ชฝั่งนั้นพูดจบก็พานักกีฬาของตัวเองออกไป
"จะง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอวะ?!" แต่อาสามันไม่ยอมและตะโกนกลับไป
"แล้วเธอยังต้องการอะไรอีก?" โค้ชฝั่งนั้นถาม
"โทษนะแต่ว่ายัยนั่นทำให้เพื่อนผมเจ็บก็ควรจะขอโทษไม่ใช่เหรอวะ...จะไปง่าย ๆ เพียงเพราะอาจารย์มาขอโทษแทนก็ไม่ใช่ดิยัยตูดลิงนั้นต้องมาขอโทษเพื่อนของเรา!!" อาสาพูดและชี้หน้าของแจน
"ใช่!!ขอโทษเพื่อนเราซะเดี๋ยวนี้เลย!!" หยกเสริมและทุกคนในสนามก็เริ่มกดดันมากขึ้นเพื่อให้แจนขอโทษฉัน
"ขอโทษ!! ขอโทษ!!"
"ขอโทษเพื่อนเรา!!!"
"ก็ได้!!ขอโทษแล้วกัน!!" แจนพูดแค่นั้นอย่างไม่เต็มใจก่อนจะรีบเดินหันหลังไป
"เฮ้ย!! แบบนี้มัน..." หมับ! ฉันจับแขนของอาสา
"ช่างเถอะ...ปล่อยไปแบบนั้นแหละไปเรียกไว้ก็ยืดเยื้อเปล่าเสียเวลา" ฉันพูดกับอาสา
"เหอะ!! ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงนะกระชากหัวหลุดไปละ!!"
"เอาล่ะ ๆ ๆ พอได้แล้วทุกคนก็แยกย้ายก็กลับได้แล้วการแข่งมันจบแล้ว ไป ๆ ส่วนนักกีฬาวันนี้ก็กลับได้เลยนะ ส่วนทิวลิปอย่าลืมทำแผลละเดี๋ยวอักเสบแล้วจะยุ่งใกล้แข่งใหญ่แล้วด้วย" อาจารย์แมนพูดกับฉัน
"ค่ะอาจารย์" แล้วทุกคนก็เริ่มทยอยกลับ
"โบว์ขอบคุณมากนะที่พยายามหยุดบอลให้อะ" ฉันพูดกับโบว์
"ไม่เป็นไรหรอกเพราะว่าฉันหยุดไว้ไม่ได้นิถ้าหยุดได้..." โบว์มองมาที่แผลของฉัน
"ไม่ต้องคิดมากหรอกถ้าไม่ได้โบว์ฉันอาจจะเป็นหนักกว่านี้ก็ได้ ขอบคุณนะ^^" ฉันยิ้มให้แผลแค่นี้มันไม่ได้เจ็บเท่านั้นหรอก
"จ้า! งั้นพวกเรากลับก่อนนะบายย"
"โชคดี ๆ" ฉันโบกมือให้เพื่อนรวมทีม
"ทำแผลก่อนกลับบ้านดีไหม?" แก้วถามฉัน
"ไม่เอาหรอกแสบ" หมับ! ฉันพูดกับแก้วแล้วหยิบขวดน้ำเปล่ามาไม่ได้ดื่มหรอกนะแต่จะล้างแผล ซ่าาาา~~
"เฮ้ยยยย~" เสียงเพื่อนร้องอย่างตกใจ
"ทำอะไรน่ะทิวลิป?" ส่วนพี่พายุก็ถามฉัน
"ล้างแผลไงแค่นี้ก็พอแล้วค่ะไม่ต้องใส่ยา..." หมับ!!
"ว้ายยย!!พะพี่พายุ 0.0" ฉันร้องตกใจเมื่ออยู่ ๆ เขาก็อุ้มฉันขึ้นมาฉันเผลอกอดคอของพี่พายุด้วย
"ห้องพยาบาลอยู่ไหนพี่จะพาเด็กดื้อไปทำแผล?" พี่พายุถามเพื่อนฉันซึ่งตอนนี้กำลังอ้าปากหวอกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่
"เอ่อ..."
"เดี๋ยวเรนพาไปเองค่ะ" เรนโบว์เสนอตัวเพราะเพื่อนฉันมัวแต่อั้มอึ้งอยู่
"พะพี่พายุเดี๋ยวทิวเดินไปเองก็ได้..." ฉันพยายามบอกพี่เขา
"ไม่ได้เดี๋ยวเจ็บแผล งั้นเดี๋ยวพี่จะพาทิวลิปไปทำแผลและกลับบ้านเลยนะพวกเราก็กลับเลยก็ได้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พี่เป็นพี่ข้างบ้านของทิวลิปน่ะเมื่อเช้าก็มาส่ง" พี่พายุพูดกับเพื่อนของฉัน
"ตะตามสบายเลยพี่" หยกพูด
"เอ้าาา!!หยกกกก!!" ฉันเรียกชื่อเพื่อน
"นี่ค่ะกระเป๋าของทิวลิป" แก้วส่งกระเป๋าให้พี่พายุ
"เดี๋ยวเรนโบว์ถือให้เองค่ะ ^^" เรนโบว์รับกระเป๋ามาจากแก้วส่วนพี่พายุก็พาฉันออกมาจากกลุ่มเพื่อนเลยทันที โดยมีเรนโบว์เดินนำไปห้องพยาบาลจะว่าไปสองพี่น้องนี่เข้ากันดีนะไม่เหมือนฉันกับ...เฮ้อออออ~~~
ห้องพยาบาล
พรึ่บ! มาถึงห้องพยาบาลแล้วพี่พายุก็วางฉันลงที่เตียงห้องพยาบาลแต่ว่าอาจารย์พยาบาลไม่อยู่แล้วเพราะว่าตอนนี้มันเลยเวลาเลิกเรียนมานานแล้ว อาจารย์น่าจะกลับไปแล้วละ
"เรนโบว์ไปซื้อน้ำกับขนมมาหน่อยสิอ่ะ" พี่พายุพูดกับเรนโบว์และส่งกระเป๋าเงินให้ทั้งกระเป๋าเลยใจป้ำจัง
"ได้เลยค่าาาา~~พี่ทิวลิปเดี๋ยวเรนซื้อขนมมาฝากนะไปนะเดี๋ยวมาาาาา~~" แล้วเรนโบว์ก็วิ่งออกไปอย่างร่าเริงฉันไม่เคยพูดหรือทำอะไรแบบนั้นกับพี่ตะวันเลย เมื่อก่อนอยู่โรงเรียนเดียวกันพี่ตะวันบอกให้ต่างคนต่างอยู่เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็นพี่น้องกัน
"มาเดี๋ยวพี่ทำแผลให้เราเองแล้วกันนะเพราะว่าห้องพยาบาลไม่มีใครอยู่เลย" พี่พายุหันมาพูดกับฉัน
"ไม่ต้องก็ได้ค่ะแค่ล้าง ๆ น้ำเปล่าก็พอแล้ว..."
"เป็นนักกีฬาก็ควรรักษาเนื้อรักษาตัวเองดี ๆ สิ ถ้าบาดเจ็บรุนแรงขึ้นมาใครจะแข่ง หืม?" พี่พายุพูดไปก็หาอุปกรณ์ทำแผลไปด้วย
"แต่ว่าทิวเกรงใจพี่นิ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกพี่อยากทำให้" ได้ยินอย่างนั้นฉันก็ก้มหน้าลงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรฉันควรพยายามห่างจากพี่พายุแท้ ๆ
"..."
"มาเดี๋ยวพี่ทำแผลให้ครับผม^^" หมับ! พี่พายุยิมและจับขาของฉันไปวางที่ตักของเขาก่อนจะค่อย ๆ ทำแผลไปช้า ๆ ฉันไม่รู้สึกแสบหรือว่าเจ็บอะไรเลยมือของพี่พายุเบามากเลย
"ขอบคุณนะคะ"
"ฟู่ววว`~ยินดีทำให้ครับน้องทิวลิป" เขาเป่าแผลของฉันเบา ๆ ก่อนตอบ
"เอ่อ -///-" เพราะอาจารย์กลับไปแล้วเลยไม่ได้เปิดแอร์สินะมันเลยรู้สึกร้อน ๆ แบบนี้
"ถ้าเจ็บบอกพี่นะเดี๋ยวพี่จะทำให้เบาที่สุดเลย"
"ค่ะ แต่ไม่เจ็บเลย...มือพี่พายุเบามากเลย" ฉันพูดและมองพี่พายุที่กำลังตั้งใจทำแผลให้อยู่
"ดีแล้วล่ะ^^" เขาเงยหน้ามายิ้มให้ฉันพอดี
"สะเสร็จหรือยังคะ?" ฉันถามเขาเพราะกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันน่ะสิ
"เรียบร้อยแล้วแต่เดี๋ยวตอนไปรถพี่อุ้มไปแล้วกันแผลจะได้ไม่กระทบเท่าไหร่"
"มะไม่ได้ ๆ ๆ ๆ ค่ะ มันไม่ดีและไม่สุภาพด้วยในโรงเรียนแล้วก็...ทิวไม่ได้เจ็บอะไรมากแล้วค่ะแค่อุ้มมาห้องพยาบาลก็เกรงใจจะแย่"
"เอางั้นเหรอ?"
"ค่ะ! เอางั้นแหละค่ะ!"
"ก็ได้แต่ถ้าเดินไม่ไหวก็บอกพี่นะเดี๋ยวให้ขี่หลัง" หมับ! พี่พายุพูดและวางมือที่หัวของฉันโยกเล่นนิดหน่อย
"กลับมาแล้วค่าาาา~ทำแผลเสร็จหรือยัง?" เรนโบว์กลับมาพอดี
"เสร็จแล้วงั้นเรากลับบ้านกันเถอะ"
"พี่ทิวลิปไอติมค่ะเรนซื้อมฝากแล้วก็ของพี่พายุ"
"ขอบคุณนะเรน^0^" ฉันยิ้มเพราะว่าฉันชอบกินไอติมมากกกก~~เวลาซ้อมหรือแข่งเสร็จร้อน ๆ มาฉันต้องกินตลอดแหละ
"ยิ้มใหญ่เลยนะชอบหรือไงเรา?" พี่พายุถามฉัน
"ค่ะ ทิวชอบไอติม" พูดแล้วเอาไอติมใส่ปากพอดีว่าเป็นรสที่ฉันชอบด้วย ฟินนน~~
"งั้นเดี๋ยววันหลังพี่ให้กินไอติมของพี่นะ"
"คะ?!"
- ผู้เขียน
