เวลาผ่านไปช่วงระยะหนึ่ง…
ในที่สุด พิมพ์ลดาก็ได้พยายามดันลำตัวหนานั้นออกจากการทาบทับลำตัวเธอจนได้ หญิงสาวรีบพลิกตัวนอนตะแคง พร้อมกับฟังเสียงหัวใจที่เริ่มสงบเงียบจากการเต้นอันโหมกระหน่ำในทรวงอกก่อนหน้า ... เธอยังไม่อยากเห็นใบหน้าเขา ไม่อยากเห็นแววตาคู่เร่าร้อนนั้น แต่ เมื่อเขาสอดลำแขนแกร่งพร้อมทั้งดึงลำตัวเธอกลับไปแนบกับอกแกร่งอีกครั้ง เธอจึงเกร็งสะท้านเฮือก ขืนลำตัวเอาไว้ จนแล้วจนรอด เปลวตะวันก็สามารถขยับลำตัวบอบบางให้เข้าไปชิดกับอกแกร่งที่ชื้นนั้นจนได้
"คุณเปลว ออกไปเลยค่ะ พอแล้ว..."
เปลวตะวันมองเห็นขนอ่อนตามกายบางลุกเกรียว เขาจึงใช้ปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยกลึงลงแผ่นหลังนวลเนียนอย่างแผ่วเบา อยากจะก่อกวนอารม์เธอให้กระเจิงอีกครั้ง
"คุ คุ
