เปลวใจ...

"คิดดีแล้วหรือพิมพ์"                                                                  เสียงถามนั้นดูวิตก กับร่างงามของหญิงสาวในชุดนักศึกษา เธอค่อย ๆ เหลือบดวงตาที่แววเศร้าโศกขึ้นมา พลางถาม "ถ้าไม่ตัดสินใจแบบนี้ พี่มีเงินให้พิมพ์ยืมมั้ยคะ"                                             "เท่าไหร่"                                                                      "ล้านนึง แต่นัดเจ้าหนี้ผ่อนผันให้จ่ายครึ่งก่อน ก็ห้าแสน..."              "ห้าแสน! พี่ไม่มีหรอก นี่ก็เพิ่งไปจ่ายค่างวดรถ ค่าบ้าน แล้วก็ค่าจิปาถะอีก ที่เหลือในบัญชีมีแค่สองแสนเอง" ร่างอวบอ้วนของบุรุษที่มีแววตุ้งติ้งชัดเจนกล่าว ... บอกแล้วก็ใช้ปลายนิ้วตวัดเส้นผม ที่ได้ทำสีน้ำตาลแดงและกำลังปรกอยู่หางคิ้วสีน้ำตาลเข้มขึ้น                                                                                          "งั้นจะมีทางไหน ให้พิมพ์ได้เงินมาล่ะคะ" หญิงสาวพึมพำพลางทำหน้าอยากร้องไห้เต็มแก่ ทั้งปัญหาเรื่องน้องชายอีก เรื่องบ้านอีก เธอจะทำอย่างไร!                                                                                      "อะ เอาอย่างนี้ พี่ เอ่อ พอมีทางช่วยพิมพ์ได้ แต่...พิมพ์จะกล้ามั้ย" อีกฝ่ายกล่าว พลางทรุดนั่งลงกับหญิงสาวที่เป็นญาติห่าง ๆ ของตน แล้วใช้ลำแขนอวบอัดโอบรัดบ่าบางนั้นด้วย                                              หญิงสาวในชุดนักศึกษาค่อย ๆ หันใบหน้ามามองญาติผู้พี่ คนที่เสมือนที่พึ่งเดียวสุดท้ายของชีวิตแล้ว สองคิ้วงามขมวดเข้าด้วยกันเล็กน้อย ก่อนจะถาม "ทางไหนคะ"                                                          คนที่ถูกถาม ยังไม่ตอบคำถามเสียทีเดียว ใช้มือข้างนั้นลูบลำ แขนกลมกลึงแผ่ว ๆ คล้ายปลอบ ก่อนจะใช้ดวงตาเรียวรีพิจารณาหน้าตา รูปร่างของญาติผู้น้องคนนี้ตาม                                                                "ทางที่พี่ว่า ก็คือ..." จากนั้นจึงยื่นหน้ากระซิบอะไรสักอย่างเบา ๆ ที่ริมหู ทั้ง ๆ ที่บ้านหลังนี้ก็ไม่มีใครอยู่อีกแล้ว แต่...เจ้าตัวก็ทำราวกับว่าเรื่องนี้ค่อนข้างสำคัญและเป็นความลับอยู่ไม่น้อย                                       ทันทีที่ได้ฟังหนทางที่อีกฝ่ายบอกเล่า พิมพ์ลดาถึงกับเบิกดวงตากว้าง หญิงสาวผุดลุกขึ้นยืนทันที พร้อมส่ายหน้าปฏิเสธตาม  "ไม่ค่ะ พิมพ์ไม่ทำแน่ ๆ พิมพ์ไม่ขายตัวนะคะ!"  อีกฝ่ายผุดลุกขึ้นตาม พร้อมกับทำสีหน้ายุ่งยาก ก่อนจะเอ็ดอึงญาติผู้น้องคนนี้ว่า "เบา ๆ เดี๋ยวใครเขาก็มาได้ยินหรอก" จากนั้นก็ทำน้ำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอตาม "ใครบอกว่าเอ่อจะ...ให้พิมพ์ไปขายตัว แค่ไปนั่งกินข้าว ไปเที่ยวกับเขาด้วยเท่านั้น"                                                                       พิมพ์ลดาไม่เชื่อ หญิงสาวก้มลงหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาถือ ก่อนจะตัดบทว่า"พิมพ์ไม่เอาด้วยล่ะค่ะ...พิมพ์นึกว่าพี่จะช่วยพิมพ์ได้ ที่ไหนได้…"      "งั้น พี่ก็ช่วยพิมพ์ไม่ได้จริง ๆ ก็อย่างที่บอกเอาไว้นั่นแหละ"                 "พิมพ์กลับก่อนดีกว่าค่ะ" หญิงสาวบอกพร้อมยกมือไหว้ลาอีกฝ่ายทันที แต่ก่อนจะเดินออกจากบ้านหลังนี้ไป ญาติผู้พี่คนนี้ก็ร้องบอกตามมาอีกว่า                                                                                   "ตามใจนะพิมพ์... แต่ถ้าพิมพ์หาทางออกไม่ได้ ก็กลับมาหาพี่ได้ตลอดเวลานะ" พิมพ์ลดาเพียงชะงัก ไม่ตอบอะไรไป ... แล้วจึงรีบเดินออกไปจากบ้านหลังนี้โดยทันที ท่ามกลางสายตาคู่นั้นของญาติผู้พี่ที่เชื่อว่า ไม่ช้าไม่นาน พิมพ์ลดาจะวิ่งแจ้นกลับมาหาตน พร้อมกับยอมรับข้อเสนอที่ตนยื่นให้อย่างไม่มีเงื่อนไข แน่นอน!