“เธอจะบอกว่าเป็นเพราะฟ้าเพราะสวรรค์อะไรพวกนั้นเหรอ” ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่นีรชากำลังสื่อจะทำให้พายุยิ้มได้แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่คนที่เชื่อหลักวิทยาศาสตร์มาตลอดชีวิตจะไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดพวกนี้
“ไม่ใช่ ที่ฉันกำลังจะบอกคือความจริงแล้วนาย...นายอาจจะไม่ใช่คนอย่างที่นายเข้าใจก็ได้” ไม่รู้ว่านีรชาไปเอาความกล้านี้มาจากไหนจู่ๆถึงได้กล้าพูดขึ้นมา ถึงแม้จะไม่ได้พูดให้ชัดเจนก็ตามแต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้สมองอันชาญฉลาดของคุณหมอเกิดความสงสัย
“พายุ” เมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็เงียบไปนีรชาจึงลองเรียกดูก่อนจะพบว่าตอนนี้พระรองของเธอคงจะนอนหลับไปแล้ว
วันรุ่งขึ้นตอนที่นีรชาตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นพายุอยู่ในห้องแล้วพอหันไปยังหัวเตียงเธอก็มองเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ในนั้นมีข้อความเขียนเอาไว้ด้วยลายมือที่เป็นระเบียบเรียบร้อย
"ฉันจดเวลากินยากับรายละเอียดเอาไว้ให้แล้วติดไว้หน้าตู้เย็น หัวเตียง โต๊ะกินข้าว ครัวแล้วก็ในห้อ
