มันไม่ใช่ความฝัน…หากคือความจริงที่ยากจะปฏิเสธเพราะถึงแม้ใบหน้าที่เธอกำลังมองอยู่ในตอนนี้จะยืนยันไม่ได้ว่าคือพราวดาวนางร้ายที่เป็นตัวละครในนิยายที่เธอเป็นคนแต่งแต่ดวงหน้างดงามอย่างไร้ที่ติที่เธอกำลังสัมผัสมันก็ไม่ใช่ตัวเธออย่างแน่นอน คำถามเดิมๆตีกันยุ่งเหยิงอยู่ภายในห้วงความคิด เรื่องเหลือเชื่อแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง
“พ่อ” เสียงหวานเอ่ยออกมาเพียงเบาๆ นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วไม่รู้ว่าป่านนี้อรรถพลจะเป็นอย่างไรบ้าง การที่จู่ๆ เธอก็หายตัวออกจากบ้านคงทำให้ผู้เป็นพ่อกินไม่ได้นอนไม่หลับและคงจะเป็นเรื่องใหญ่โตเว้นเสียแต่ว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพียงความฝันในค่ำคืนพายุฝนซึ่งนีรชาก็ภาวนาให้เป็นอย่างนั้น
“กำลังคิดถึงคุณลุงกับคุณป้าอยู่เหรอ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ดังมาจากด้านหลังทำให้นีรชาหลุดออกจากภวังค์โดยที่ไม่รู้ตัวว่าพายุยืนมองอยู่ครู่หนึ่งแล้ว
“เปล่าฉันจะคิดถึงพวกเขาทำไม” ถ้าตอนนี้เธอกนั่งอยู่หน้าจอ
