ทะลุมิติมาเป็นสาวใช้ตัวร้ายของเจ้าพ่อมาเฟีย (ยุค70)

บทที่ 2 ถูกหักหลัง

หญิงสาวก้าวเดินขึ้นไปบนชั้นสองซึ่งถูกตกแต่งราวกับสวนอีเดน เนื่องจากซูซานไม่สามารถออกจากบ้านได้อย่างคนปกติทั่วไป ดังนั้นทุก ๆ สถานที่ในบ้านจึงถูกตกแต่งอย่างตั้งใจเพื่อให้มันน่าอยู่และไม่น่าเบื่อจนเกินไปสำหรับน้องสาวเพียงคนเดียวของมาเฟียสาว

โซเฟียหยิบแฟ้มขึ้นมาเปิดเพื่อดูรายชื่อยาอีกครั้งก่อนคิ้วจะขมวดเป็นปม มือสั่นเล็กน้อยด้วยความรู้สึกประหลาดที่ก่อขึ้นในใจ

เธอรีบปิดแฟ้มลงแล้วมองตรงไปยังประตูห้องของน้องสาว ก่อนจะก้าวเดินไปเปิดมันออกโดยไม่ได้เคาะแจ้งเตือนคนด้านใน

“ว้าย!” เสียงกรีดร้องตกใจของหญิงสาวภายในห้องดังขึ้น

“...” โซเฟียมองหนุ่มสาวที่เปลือยกายอยู่บนเตียงด้วยดวงตาว่างเปล่า ก่อนจะโยนแฟ้มเอกสารใส่พวกเขาทั้งคู่จนกระดาษกระจัดกระจายไปทั่ว พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“นี่สินะ สิ่งที่พวกแกตอบแทนความเมตตาของฉัน ซูซาน โรเบิร์ต!”

ภาพที่เห็นตรงหน้าคือสามีซึ่งกำลังมีความสัมพันธ์ทางร่างกายกับน้องสาวผู้อ่อนแอของตัวเอง และไม่รู้ว่าทั้งคู่เล่นชู้ลับหลังเธอมานานแค่ไหนแล้ว

“โซเฟียนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด พวกเราแค่พลาดเพียงครั้งเดียวเพราะความอ่อนไหวของซูซานเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มลุกจากเตียงอย่างเร่งรีบ เขามีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเจ้ากรีก แล้วยังเป็นแพทย์และนักวิทยาศาสตร์การแพทย์ที่เก่งกาจ เพราะแบบนี้โซเฟียจึงตัดสินใจแต่งงานกับชายหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบคนนี้

ดวงตาแดงก่ำของโซเฟียมองเลยร่างของชายหนุ่มไปจ้องมองหญิงสาวที่นั่งกอดผ้าห่มอยู่บนเตียง ภาพนี้ทำให้ดวงตาของหญิงสาวดำมืดยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“ซูซาน ?” เสียงของหญิงสาวคล้ายตีบตันอยู่ที่ลำคอ ดวงตาที่มองไปยังน้องสาวร้าวรานเช่นเดียวกับดวงใจของเธอในตอนนี้

“ฉันไม่มีอะไรจะพูด” หญิงสาวบนเตียงนอนกระซิบออกมาเสียงแผ่ว ถึงอย่างนั้นคนในห้องก็ได้ยินอย่างชัดเจน

“ใครก็ได้ ลากตัวผู้ชายคนนี้ออกไป!” โซเฟียตะโกนลั่นบ้าน เสียงของเธอเรียกให้กลุ่มลูกน้องวิ่งกรูขึ้นมา หญิงสาวเพียงแค่หันหลังและทิ้งให้โรเบิร์ตร้องโวยวายออกมาอย่างไม่ยินยอมออกมาขณะโดนลากตัวจากห้องไป

“ไม่!! พี่ อย่าทำอะไรโรเบิร์ต พี่” ซูซานเห็นดังนั้นจึงรีบห้ามปรามพร้อมกับขอร้องพี่สาวของเธอ

“เธอยังเห็นฉันเป็นพี่อีกเหรอ ถ้าเห็นฉันเป็นพี่แล้วเธอจะไปมีอะไรกับมันทำไม! เพื่ออะไรซูซาน ถ้ามันคันนัก ผู้ชายในแฟมิลีมีตั้งมาก หยิบมาสักกี่คนก็ได้ตามใจเธอ แต่นั่นคือพี่เขย พี่เขยของเธอนะ!!” พูดจบโซเฟียผลักน้องสาวกลับเข้าไปในห้อง พร้อมกับตัวเธอที่ก้าวเดินตามเข้าไป

“พี่อย่า…ได้โปรด อย่าโกรธฉัน ฉันกับโรเบิร์ตเรารักกันมาก่อน เป็นพี่ต่างหากล่ะ ทำไมต้องแต่งงานกับโรเบิร์ต ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อรักษาฉันเท่านั้น และเขาไม่ได้สนใจพี่เลยสักนิด” ซูซานดูเหมือนจะไม่ยอมเช่นกัน เธอโต้ตอบพี่สาวอย่างไม่พอใจ

“ถ้าเขาไม่ได้สนใจฉัน เขาจะตกลงแต่งงานกับฉันทำไม!” โซเฟียตะคอกใส่หน้าน้องสาวอย่างไม่ยอมแพ้

“นั่นเพราะเขากลัวพี่ไงล่ะ เขากลัวว่าถ้าปฏิเสธเรื่องการแต่งงานพี่ก็จะฆ่าเขาเหมือนตอนนี้” ซูซานพูดจบก็รีบวิ่งไปยังระเบียงทันที

“ซูซาน!” โซเฟียรีบวิ่งตามน้องสาวไป

พอมาถึงก็เห็นซูซานไปยืนอยู่ริมระเบียงแล้วปีนขึ้นไป พร้อมกับเอ่ยขอร้องพี่สาวอีกครั้ง

“พี่ปล่อยโรเบิร์ตกับฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง”

“ฉันทำไม่ได้หรอกซูซาน ยิ่งตอนนี้เธอมีเด็กในท้อง ฉันยิ่งทำไม่ได้จริง ๆ” โซเฟียมองภาพน้องสาวที่เคยอ่อนหวาน เชื่อฟัง และว่าง่ายมาตลอดด้วยสายตาสับสน ที่เวลานี้เพียงเพราะผู้ชายคนเดียวกลับทำให้ซูซานเป็นบ้าได้ถึงขนาดนี้ แต่เพราะคำว่ารักที่มีต่อน้องสาว ทำให้มาเฟียที่เย็นชายอมไว้ชีวิตของชายคนนั้น

“โรเบิร์ตคนนั้นฉันจะปล่อยให้เขามีชีวิตต่อไป แต่ลงมาเถอะนะซูซาน”

“ขอโทษด้วยพี่โซเฟีย พี่เป็นฝ่ายบังคับให้ฉันทำแบบนี้เอง” ซูซานสะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจแต่ยังไม่ยอมลงมาจากระเบียงนั่น

ในขณะเดียวกันโซเฟียมัวแต่เป็นห่วงน้องสาวจึงไม่เห็นเลยว่ามีคนย่องเข้ามาจากด้านหลัง กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ต้นคอ เข็มฉีดยาบางอย่างถูกฉีดใส่เส้นเลือดใหญ่ของเธออย่างโหดร้าย

“ฌอน…ทำไมนาย…” โซเฟียไม่อยากจะเชื่อ เมื่อเธอเหวี่ยงคนที่ลอบมาฉีดยาเข้าเส้นเลือดตัวเองไปด้านหลังจนเขานอนกองกับพื้น นั่นจึงได้รู้ว่าเขาก็คือคนสนิทของตัวเอง

“แค่ก ๆ นายหญิง คุณรังแกคุณหนูซูซานเกินไปแล้ว ครั้งนี้ถึงขนาดบีบให้เธอต้องฆ่าตัวตาย แค่ก ๆ ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณทำร้ายคุณหนูซูซานอีกต่อไป”

“ฌอน…นายทำอะไร! ฌอน!” ซูซานกระโดดลงจากระเบียงตรงไปที่ชายหนุ่มซึ่งนอนแผ่อยู่บนพื้น เนื่องจากโดนโซเฟียโจมตีกลับทำให้เขาโดนเข็มเปล่าทิ่มจนช็อกตายอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เหลือเพียงโซเฟียและซูซานที่เผชิญหน้ากันอยู่ในห้อง โซเฟียได้แต่มองน้องสาวตัวเองด้วยสายตาสับสน เพราะทันทีที่ฌอนหมดลมหายใจ สีหน้าของซูซานก็เปลี่ยนไปในพริบตา

“ฮ่า ๆ ๆ ในที่สุดฉันก็แก้แค้นให้พ่อแม่ได้แล้ว เป็นแกนังโซเฟีย เพราะแกทำให้ฉันต้องสูญเสียครอบครัวไปทั้งหมด และตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของแก ทั้งสามี ครอบครัว ลูกน้อง แฟมิลีแห่งนี้ ทุกอย่างของแกเป็นของฉันแล้ว” เมื่อคิดว่าตนเองชนะพี่สาวที่เธอไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายเป็นพี่สาวเลยและคิดว่าตนเองได้ทุกอย่างแล้วก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ซูซาน เธอ… เธอหลอกทุกคนมาตลอด แค่ก ๆ งั้นเหรอ”

“ไม่ต้องห่วงโซเฟียเธอจะตายอย่างช้า ๆ เพราะยาพิษที่ฌอนใช้กับเธอ ฉันและโรเบิร์ตเป็นคนเลือกมาเป็นของขวัญให้เธอกับมือ” หญิงสาวไม่ตอบคำถามแต่กลับพูดอย่างคนที่เหนือกว่า

“ซูซาน…นัง…”

มาเฟียสาวผู้เป็นอัจฉริยะ ในตอนนี้พ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงหน้าไหว้หลังหลอกคนหนึ่งที่เธอเลี้ยงดูมาด้วยตัวเอง หนำซ้ำยังเข้าใจมาตลอดว่าเป็นคนในครอบครัวที่ต้องดูแลและปกป้อง แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับฆ่าเธอและชิงทุกอย่างไป โซเฟียถึงกับพูดไม่ออก

แต่ยิ่งพูดไม่ออกมากขึ้นเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งและพบว่า… โลกหลังความตายไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย

“พระเจ้า…นี่ฉันอยู่ที่ไหน… ในร่างของใครกัน ?”

คฤหาสน์หลังใหญ่ ในเมืองเซี่ยงไฮ้...

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่ไร้เสียงตอบรับ หญิงวัยกลางคนในชุดแม่บ้านก็เปิดประตูห้องเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารและออกไปหยิบกะละมังใส่น้ำเข้ามาในห้อง

“โถ หลานรัก ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ไข้ขึ้นอีกแล้ว” หลังจากพูดจบหญิงวัยกลางคนก็บิดผ้าหมาด ๆ และเช็ดไปตามแขน ขาของหลานสาวเพื่อลดอุณหภูมิที่ร้อนจนน่ากลัว สายตามองหญิงสาวบนเตียงด้วยความเป็นห่วงและเป็นกังวล เพราะเวลานี้เธอเช็ดตัวให้เสร็จแล้วแต่หลานสาวร่างเล็กก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาเสียที

“อาเหมย ป้าวางข้าวต้มไว้บนโต๊ะหัวเตียง มียาและน้ำด้วย ถ้าหลานตื่นมาก็ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนนะจ๊ะ”

ผู้เป็นป้าพูดขึ้นมาเบา ๆ แม้จะไม่รู้ว่าหลานสาวจะรับรู้หรือไม่ก็ตาม เธอนั่งเฝ้าอยู่สักพักหนึ่งก็มีคนมาเคาะประตูเรียก จึงยอมตัดใจลุกขึ้นไปทำงานต่อ แม้ในใจจะเป็นห่วงหลานสาวมากเพียงใดก็ตามแต่ก็ไม่อาจละทิ้งหน้าที่ที่มีได้

โซเฟียรู้สึกตัวแต่เพราะความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามาในสมอง ทำให้เธอหนักหัวจนกระทั่งจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็ยังทำไม่ได้

หญิงสาวพบว่าความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามามากมายนี้เป็นของใครบางคน ราวกับได้เห็นภาพยนตร์ที่ฉายเรื่องราวในชีวิตคนคนหนึ่งที่มีชื่อเหมือนกัน แต่กลับมีหน้าตาสีผิวไม่คล้ายตัวเธอเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังพบว่าช่วงเวลาที่เด็กสาวคนนี้ใช้ชีวิตอยู่ก็ยังแตกต่างออกไป

‘หลี่ซีเหมย’ เด็กสาววัยสิบเจ็ดปี กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ยังเล็ก พวกท่านเสียชีวิตจากอุบัติเหตุภัยพิบัติระหว่างเดินทางขนย้ายหนีน้ำท่วม รถที่พวกท่านนั่งเพื่อขนย้ายออกจากเขตพื้นที่อันตรายกลับโดนดินถล่มทับจนมีคนเสียชีวิตมากมาย

เหตุการณ์ภัยพิบัติครั้งนั้นส่งผลให้หลี่ซีเหมยไร้ญาติขาดมิตรอย่างแท้จริง หญิงสาวถูกส่งออกมาก่อนพร้อมรถอีกคันหนึ่งที่บรรทุกกลุ่มเด็ก ๆ ทำให้ครอบครัวของเธอจึงเหลือเธอเพียงคนเดียวที่รอดมาได้

จากนั้นไม่นานหลี่ซีเหมยก็ได้คุณป้า ‘หลี่หง’ พี่สาวของพ่อรับมาเลี้ยงดูด้วยความรักเปรียบดั่งเป็นลูกสาวของตนเอง ด้วยตัวของผู้เป็นป้าไม่มีบุตรบวกกับสามีตายไปเมื่อหลายปีก่อน ทำให้หลงเหลือเพียงหลี่ซีเหมยที่เป็นญาติใกล้ชิดในสายเลือด

อีกทั้งหลี่หงฉางยังได้ขออนุญาตเจ้านายเรียบร้อยแล้ว เลยทำให้เด็กสาวในเวลานั้นถูกรับตัวมาอยู่ในบ้านหลังนี้ ซึ่งเจ้านายของป้าก็ได้อนุญาตแต่โดยดีและยังมีเงินเดือนให้เด็กสาวคนนี้ในฐานะสาวใช้อีกด้วย

เมื่อเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้หลี่ซีเหมยก็เก็บตัวอย่างยิ่ง แม้ว่าป้าของเธอจะเป็นถึงหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์ แต่เด็กสาวก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับใครอีกทั้งยังไม่ยอมเปิดใจให้ใครเข้าใกล้ยกเว้นแต่ป้าเพียงคนเดียวเท่านั้น

ตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงตอนนี้ก็สองปีแล้วที่หลี่ซีเหมยคนนี้มาใช้ชีวิตอยู่ในเซี่ยงไฮ้ แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความเป็นเด็กเก็บตัวเธอจึงไม่มีความกระตือรือร้นกับอะไรทั้งสิ้น นอกจากภาพเมืองในวันแรกที่มาถึงเมื่อสองปีก่อน จากนั้นเธอก็ไม่เคยออกไปนอกเขตคฤหาสน์อีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว