ภรรยาที่คุณอาไม่รัก

เคว้งคว้าง

-เช้าวันใหม่-

มินดาตื่นขึ้นมา ก็ไม่เห็นอาธนินแล้ว

'มินดาว่ามินดาก็ตื่นเช้าแล้วนะ..อาธนินไปไหนของเค้า...คงไม่อยากเจอหน้ามินดาสินะ?'มินดาได้แต่นึกสงสัยอยู่ในใจเบาๆ หญิงสาวเดินลงมาข้างล่างของบ้าน เห็นป้านวลแม่บ้านกำลังเตรียมอาหารเช้าให้เธออยู่ เมื่อเห็นมินดานางก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดู

"คุณมินดาตื่นเช้าจังเลยค่ะ.."

"แล้วอาธนินล่ะคะ?"

"เห็นว่ารีบออกไปทำธุระน่ะค่ะ...ป้าก็นึกว่าบอกคุณมินดาไว้แล้ว"

"อ๋อ...ค่ะ"

มินดานั่งลงสายตาของเธอหลุบต่ำลงไปจนป้านวลรู้สึกสงสาร ไม่ใช่ว่าป้านวลไม่รู้ว่าทั้งคู่โดนบังคับให้แต่งงานกัน

"ทานข้าวต้มของป้าดูนะคะว่าอร่อยมั้ย?"

มินดามองชามข้าวต้มตรงหน้าที่กำลังส่งกลิ่นหอมกรุ่นยั่วยวนอยู่ตอนนี้

"ต้องอร่อยอยู่แล้วสิคะ.."

มินดายิ้มให้ป้านวลอย่างสดใส พร้อมกับตักข้าวต้มเข้าปาก ป้านวลมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดูปนสงสาร ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวอีกครั้ง พรางคิด คุณธนินก็ใจร้ายเกินไปหลังวันแต่งงานน่าจะใช้เวลาอยู่กับเจ้าสาวสักหน่อย ไม่ใช่ทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวแบบนี้

เมื่อจัดการกับอาหารเช้าเสร็จมินดาก็เดินยืดเส้นยืดสายสำรวจรอบๆ บ้าน บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่ปลูกแยกมาจากบ้านหลังใหญ่ของคุณพ่อคุณแม่อาธนินเป็นบ้านสไตล์ยุโรปสแกนดิเนเวียนสีขาวทุกอย่างของบ้านเน้นสีขาวและรอบก็จัดสวนเน้นเป็นไม้ดอก อย่างเช่นดอกกุหลาบหลากสีบ้านหลังนี้สวยงามเหลือเกินแต่คนที่อาศัยอยู่ตอนนี้กลับมีหัวใจที่เหี่ยวเฉา

"ป้านวลคะ!"

"ค่ะ..คุณมินดา"

"มินดาจะกลับบ้านไปหาคุณพ่อนะคะ...จะกลับมาเย็นๆ เผื่อว่าคุณอาธนินกลับมา"

"ได้ค่ะ"

มินดาไม่กล้าแตะรถที่อยู่ในโรงจอดรถของอาธนินเลยออกไปขึ้นแท็กซี่ ร่างเพรียวสูง165ในชุดเสื้อยืดครอปลายนูนสีน้ำตาลกางเกงยีนส์เอวสูงขากว้างยี่ห้อดัง ผมสีดำขลับดุจเส้นไหมถูกปล่อยยาวถึงกลางหลังใบหน้าขาวใสนั้นถูกประทินโฉมด้วยแป้งฝุ่นกับลิปกรอสบางๆ เท่านั้นแต่กลับทำให้หน้านวลนั้นสวยใสเป็นธรรมชาติน่ามอง

ในมือของมินดาถือเพียงกระเป๋าผ้าใบเดียวเท่านั้น มินดาชอบทำตัวแต่งตัวธรรมดาๆ ไม่เน้นแบรนด์เนมแต่ยิ่งกลับทำให้เธอนั้นสวยดูแพงโดยที่ไม่ตั้งใจไปอีก ด้วยความที่เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากอยู่แล้วต่อให้ไม่ต้องปรุงแต่งมากมายมันก็ทำให้มินดาดูโดดเด่นอยู่ดี

มินดากลับมาบ้านก็เจอคุณพ่อหรือคุณวีกิจ ปภากร นั่งจิบกาแฟอยู่ที่ห้องรับแขกก็ต้องเงยหน้าจากหนังสือนิตยสารในมือทันทีที่เห็นมินดากลับบ้านมาเพราะเพิ่งจะย้ายออกไปได้เพียงแค่วันเดียว

"กลับมาทำไมมินดา?"

สีหน้าของผู้เป็นบิดาแสดงถึงความไม่พอใจทันทีที่เห็นบุตรสาวของตน

"มินดาแค่อยากกลับมาหาพ่อค่ะ"

"ต่อไปไม่ต้องกลับมาอีก..ทำหน้าที่เมียของอาธนินให้ดี ให้เค้ารักแล้วลูกจะสบาย..ไม่ใช่เอะอะกลับมาบ้าน"

"มินดาจะกลับมาบ้านไม่ได้เหรอคะพ่อ?"

มินดาเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอแค่อยากมาหาพ่อเพราะคิดถึงพ่อแต่คิดไม่ถึงว่าพ่อของเธอจะไม่พอใจที่เธอกลับมา โดยที่ไม่ถามมินดาสักคำว่ามินดาโอเคมั้ยในวันแต่งงานวันแรกมีความสุขดีเหรือเปลา? บิดาของเธอแทบจะไม่อยากรู้ความเป็นอยู่ของมินดาเลยแม้แต่นิด แต่มินดาก็ควรจะชินได้แล้วเพราะผู้เป็นบิดาก็ไม่เคยใส่ใจเธอมานานมากแล้ว

"ไม่ได้!..กลับไปเลยนะ..ต่อไปนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายก็ไม่ต้องกลับมาอีก"

เสียงเข้มของผู้เป็นบิดาตวาดออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด มินดาน้ำตาตกทันทีที่ผู้เป็นบิดาโกรธเธอมากขนาดนี้ราวกับว่ามินดาทำผิดเสียมากมาย

"มินดาเข้าใจแล้วค่ะ...งั้นมินดาลากลับก่อนค่ะพ่อ"

มินดาผละออกมาจากบ้านปภากรทันทีด้วยน้ำตาที่นองหน้า กลับไปบ้านที่เป็นเรือนหอก็โดดเดี่ยวกลับมาบ้านของตัวเองก็โดนไล่กลับ มินดาไม่เหลือใครแล้วจริงๆ สินะ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาเพื่อให้น้ำตามันไหลย้อนกลับลงไป มือเรียวนั้นยกขึ้นมาปาดน้ำตาบนแก้มก่อนจะค่อยๆ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเดินออกไปหาแท็กซี่ ตอนนี้มินดาเคว้งคว้างเหลือเกินไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี

'คุณแม่ขา..เมื่อไหร่คุณแม่จะมารับมินดาไปสักทีคะ..มินดาเหนื่อยล้าเหลือเกินกับชีวิตในตอนนี้'

ทุกครั้งที่มินดาไม่สบายใจคนเดียวที่มินดาจะนึกถึงและคุยได้นั่นก็คือมารดาผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ชีวิตที่ดูเหมือนสวยหรูเป็นลูกคุณหนูแบบเธอใครจะรู้ว่าซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้มากมาย

มินดานึกขึ้นได้ว่าเธอยังขาดของใช้ส่วนตัวหลายอย่าง เลยแวะเข้าไปซื้อของในห้างดังแห่งหนึ่ง

"มินดา!"

ธันวาเรียกชื่อมินดาเสียงดังพร้อมกับรอยยิ้มกว้างอย่างดีใจที่เจอผู้หญิงที่ตัวเองรัก

"พี่ธันวา"

มินดาก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจออกมาเหมือนกันที่ได้เจอพี่ธันวารุ่นพี่ของเธอ

"มาทำอะไรที่นี่คนเดียว..ทำไมไม่แวะไปที่คลินิกของพี่?"

"มินดามาซื้อของค่ะ"

"แล้วมาคนเดียวเหรอ?"

"เอ่อ...คนเดียวค่ะ"

"งั้นไปกินกาแฟกันพี่กำลังจะเดินไปซื้อกาแฟพอดีเลย กินกาแฟก่อนแล้วค่อยกลับนะ"

"ได้สิคะ"

มินดาตอบรับคำชวนของธันวาด้วยรอยยิ้มรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเหมือนกันที่เจอเพื่อนคุย

หลังจากที่เข้ามานั่งอยู่ในร้านกาแฟร้านดังแห่งหนึ่งในห้าง

"ไหนบอกพี่มาสิ..ว่าทำไมมาเดินอยู่ในห้างคนเดียวได้ยังไง...สามีป้ายแดงไปไหนถึงปล่อยให้ภรรยามาเดินอยู่คนเดียวได้"

มินดาก้มหน้าลงมองเครื่องดื่มบนโต๊ะพยายามหลบสายตาของธันวาเพราะไม่อยากตอบเรื่องนี้

"ทำธุระเสร็จหรือยังครับมินดา...อามารับกลับบ้าน!"

อยู่ๆเสียงของอาธนินก็ดังขึ้นมา ทั้งสองหันไปตามเสียงเข้มที่ดังกังวานนั้นทันที! ธนินในชุดสูททำงานกำลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าที่เย็นเชียบเรียบเฉย แต่ก็แฝงไปด้วยความไม่พอใจที่เห็นภรรยาของตัวเองมานั่งกินกาแฟอยู่กับผู้ชายคนอื่นสองต่อสองหลังจากแต่งงานกันได้เพียงแค่วันเดียว