“เพราะฉันจะใช้เข็มของฉัน…ฉีดยาให้เธอยังไงล่ะ”
‘เข็มของฉัน’ ที่มาร์ลิกซ์หมายถึงคงหนีไม่พ้นแท่งเอ็นขนาดใหญ่ของเขาอย่างแน่นอน ขืนเขาใช้สิ่งนั้นสอดใส่เข้ามาในตัวเธออีกครั้ง นอกจากเธอไม่สบายแล้ว คงต้องได้รีแพร์ตรงนั้นใหม่แน่ๆ เพราะแท่งเอ็นเขา…มันเล็กซะที่ไหน
“หนูกินข้าวก็ได้” เธอเลือกที่จะเชื่อฟังเขา เลื่อนถ้วยข้าวต้มมาใกล้ๆ ทั้งที่ไม่ได้หิวอะไรเลยแต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามที่เขาบอก หากไม่เช่นนั้น…เขาคงจับเธอฉีดยาจริงๆ
เพราะป่วยอยู่ลิ้นเลยไม่รับรู้รสชาติ จึงไม่มีความอร่อยของข้าวต้มอยู่เลยแม้กลิ่นของมันจะหอมก็ตาม เธอตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วเอาเข้าปาก บอกตามตรงไม่ชินเลยที่ต้องนั่งตักมาร์ลิกซ์แบบนี้ ครั้นจะขอเขานั่งดีๆ ก็เกรงว่าเขาจะหาว่าเธอดื้อไม่เชื่อฟังอีก
“อิ่มแล้วค่ะ”
“เพิ่งกินไปแค่3คำเอง”
“หนูอิ่มแล้ว คุณจะให้หนูยัดทั้งหมดนี้เข้าไปเหรอ เดี๋ยวก็อ้วกแตกกันพอดี”
“อิ่มแล้วก็กินยา”
