ตอนที่ 4
1109 คำ
“คุณพบคะ ติ๊บสงสัยว่าติ๊บน่าจะนั่งรถสองแถวเลยป้ายค่ะ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอบอก
“คุณขับรถหลงทางหรือ” เพราะไม่คิดว่าลูกคุณหนูอย่างเธอจะนั่งรถประจำทางมา เขาคิดว่าเธอคงพูดผิด
“ไม่ใช่ค่ะ ติ๊บนั่งรถทัวร์มาลงที่บขส.แล้วต่อรถสองแถว แต่เอ่อ...ระหว่างทางติ๊บเผลอหลับไปแป๊บนึง พอตื่นขึ้นมารถสองแถวก็เลยมาจนสุดสายแล้วค่ะ แล้วทีนี้คนขับรถบอกว่าเที่ยวรถหมดแล้วค่ะ ติ๊บว่าจะเหมารถคันที่นั่งมาให้กลับไปส่งที่รีสอร์ต แต่คุณลุงคนขับรถบอกว่าวันนี้แกมีนัดกับแฟน แกเลยไม่รับงานแล้วค่ะ”
พลอยชมพูใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆ หญิงสาวรู้ว่าตัวเองผิดที่ดันเผลอหลับจนนั่งรถเลยป้าย ก็คนมันง่วงนี่นา นั่งรถมาตั้งไกล ร่างกายเลยโหยหาการพักผ่อน มันชัตดาวน์ตัวเองโดยไม่ปรึกษาเธอสักคำ
“แล้วไง” พบรักพ่นลมหายใจออกมาไม่เบานัก เขาเจตนาให้ปลายสายได้ยิน
พลอยชมพูหดคอทำหน้าเหยเกคล้ายจะร้องไห้
“เอ่อ...คุณพบช่วยส่งคนมารับติ๊บได้ไหมคะ” เสียงบอกไม่มั่นใจเอาเสียเลย มาวันแรกเธอก็ก่อเรื่องให้เขาต้องยุ่งยากแล้ว
“ธุระของผมเหรอ”
พลอยชมพูแทบจะปล่อยโฮออกมาเมื่อคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายจ้างตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาต้องเป็นนายจ้างที่เฮี้ยบมากๆ เขาต้องใจร้ายแค่ไหนกันถึงกล้าตอบกลับมาแบบนั้น เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักๆนะ การเป็นนายจ้างควรมีใจเมตตาต่อลูกจ้างสิ เธอไม่ได้ตั้งใจนั่งรถจนเลยป้ายแบบนี้ซะหน่อย มันเป็นเหตุสุดวิสัย เขาควรจะเข้าอกเข้าใจ ไม่ใช่ถามกลับมาแบบนี้ คนอะไรใจจืดใจดำที่สุด
พลอยชมพูสูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ เรียกกำลังใจให้ตัวเอง สวรรค์คงต้องการทดสอบว่าเธอจะสามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์ไม่คาดคิดแบบนี้ได้ไหม ถ้าเธอยอมแพ้กดวางสายไป แล้วเปลี่ยนไปโทรหาพี่ชาย เชื่อแน่ว่าพี่กระต่ายน้อยของเธอคงส่งคนมารับเธอทันที หรือหากโทรหาบิดา ท่านคงส่งเฮลิคอปเตอร์มารับเธอเลยด้วยซ้ำ แต่คนอย่างพลอยชมพูไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก
“ใช่ค่ะ” คราวนี้หญิงสาวตอบเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง และรีบชิงพูดก่อนที่อีกฝ่ายว่า
“ติ๊บเป็นลูกจ้างของคุณ เป็นหน้าที่ของคุณนะคะที่ต้องดูแลสวัสดิภาพของลูกจ้าง แล้วตอนนี้มันก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย ถ้าคุณพบไม่ส่งคนมารับติ๊บ หากเกิดเหตุมิดีมิร้ายขึ้นกับติ๊บ ใครๆเขาก็อาจจะตราหน้าเอาได้ว่าคุณพบเป็นนายจ้างที่ไร้ความเมตตา ปล่อยให้ลูกจ้างได้รับอันตราย ทั้งที่ตัวเองสามารถให้ความช่วยเหลือได้แต่กลับไม่ทำ ซึ่งเรื่องนี้อาจจะส่งผลต่อชื่อเสียงรีสอร์ตของคุณด้วยนะคะ”
คราวนี้พบรักพ่นลมหายใจออกมาสุดแรง ยายเด็กฝากคนนี้ชักจะปากเก่งเกินไปแล้ว นี่เธอกล้าเอาเรื่องไร้สาระมาขู่เขาเหรอ ตัวเองผิดพลาดเองยังมีหน้ามาเถียงข้างๆคูๆจะให้เขารับผิดชอบอีก มันน่าจับมาตีก้นนัก
“ก็แล้วแต่ใครจะคิดยังไง เพราะผมคงห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้หรอก แต่ก่อนจะถามหาความรับผิดชอบจากใคร คิดไตร่ตรองดีแล้วใช่ไหมว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของคนอื่น ไม่ใช่เพราะตัวเอง”
“เอ่อ...”
“ถ้าคุณไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการมาทำงานที่นี่ก็กลับไปซะ วางสายจากผมแล้วโทรหาผู้ปกครองของคุณให้มารับเถอะ ผมไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมาพูดคุยเรื่องไร้สาระหรอกนะ”
“ติ๊บอายุยี่สิบสี่แล้วค่ะ บรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีผู้ปกครอง” พลอยชมพูโกรธที่เขาพูดราวกับว่าเธอเป็นเด็กเล็ก แต่ขณะเดียวกันหญิงสาวก็รู้อยู่แก่ใจว่า เหตุการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่คนที่เป็นฝ่ายผิดก็คือเธอเอง
“โตแล้วนี่ งั้นก็คงหาทางกลับบ้านเองได้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใคร” น้ำเสียงราบเรียบกึ่งเยาะเย้ยของพบรักทำให้คนใจคอไม่ดีเม้มปากแน่น แม้จะโกรธจนควันออกหูที่เขาเหน็บแนมเรื่องผู้ปกครอง ทว่าพลอยชมพูก็พยายามข่มกลั้นความโกรธนั้นไว้ บอกตัวเองว่าต้องตั้งสติ ต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าตอนนี้ให้ได้
“ติ๊บทราบดีค่ะว่าติ๊บเป็นคนผิดเองที่เผลอหลับบนรถจนเลยป้าย ซึ่งมันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้น แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วติ๊บก็พยายามที่จะแก้ไขสถานการณ์ให้ดีขึ้น”
“โดยการขู่ให้ผมส่งคนไปรับ”
“ติ๊บไม่ได้ขู่” อีตาบ้า คนเขาไม่ได้ขู่สักหน่อย ก็แค่อธิบายเหตุและผลให้ฟังเท่านั้นเอง
“แล้วตกลงจะเอายังไง ผมเสียเวลากับคุณหลายนาทีแล้วนะ”
พลอยชมพูกัดริมฝีปากแน่น หายใจเข้าออกช้าๆ เตือนตัวเองว่าต้องใจเย็นๆ เพราะตอนนี้เธอต้องง้อเขา เธอยังไม่อยากกลับบ้านทั้งที่เพิ่งออกมาไม่ทันข้ามวันหรอกนะ แบบนี้ใครๆก็ต้องหาว่าเธอเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อแน่ๆ
“คุณพบช่วยส่งคนมารับติ๊บได้ไหมคะ ติ๊บจะจ่ายค่าน้ำมัน ค่าคนขับ และค่าสึกหรอรถให้เองค่ะ”
น้ำเสียงคล้ายอ้อนวอนอยู่ในทีทำให้พบรักยิ้มมุมปาก พูดดีๆแบบนี้ตั้งแต่แรกเขาก็ส่งคนไปรับแล้ว นี่เล่นขู่ฟ่อๆทั้งที่ตัวเองเป็นคนผิด ใครเขาจะอยากให้ความช่วยเหลือกัน
“รออยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวให้คนไปรับ”
รอยยิ้มสดใสกระจ่างเต็มดวงหน้าน่ารัก พลอยชมพูรีบกล่าวขอบคุณแล้วหอบกระเป๋าเป้ใบโตไปนั่งรอในเพิงพักผู้โดยสารเล็กๆที่อยู่ติดริมถนน หญิงสาวกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณอย่างระแวดระวัง เธอคาดเดาเอาว่าเขาคงส่งคนมารับเธอก่อนมืดค่ำ ซึ่งคงอีกไม่เกินสามสิบนาทีก็น่าจะถึง ทว่าสิ่งที่เธอคิดมันผิดมหันต์
- ผู้เขียน
