ตอนที่ 3
1049 คำ
เจ้าของรีสอร์ตบ้านไร่รักละมุนเป็นเพื่อนของกวีซึ่งเป็นหลานเขย เขาเป็นชายหนุ่มอายุสี่สิบปี นิสัยใจคอก็ได้รับการการันตีจากหลานเขยและหลานสาวว่าเป็นคนดี ไว้ใจได้ อีกทั้งวาโยซึ่งมีฐานะเป็นพี่เขยของพลอยชมพูก็ได้ให้คนสืบประวัติเบื้องหน้าเบื้องหลังของชายหนุ่มมาแล้ว ไม่พบประวัติเสียใดๆ ดังนั้นทุกคนจึงวางใจที่จะให้พลอยชมพูไปทำงานที่นั่น
“ค่ะคุณแม่” พลอยชมพูรับคำหนักแน่น เธอคิดไว้แล้วว่าจะตั้งใจทำงาน เรียนรู้ทุกอย่าง จะไม่ทำให้ใครมาตราหน้าว่าเป็นลูกคุณหนู เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหรอก หญิงสาวกอดร่ำลาพ่อเพชรกับแม่กระแตอีกครู่หนึ่ง เมื่อรถแท็กซี่ที่โทรเรียกไว้แล่นเข้ามาจอดเทียบประตูหน้าบ้าน เธอจึงประนมมือไหว้ลาบุพการีแล้วหยิบกระเป๋าเป้ใบโตไปขึ้นรถ
พ่อเพชรกับแม่กระแตมองตามท้ายรถแท็กซี่ที่แล่นพ้นประตูรั้วบ้านไปด้วยความเป็นห่วง ทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
“เราไปเยี่ยมลูกทุกสัปดาห์ได้ไหมคะคุณเพชร” แม่กระแตถามเสียงเศร้า พอลูกไปจริงๆแล้วก็รู้สึกใจหาย เพราะไม่เคยต้องห่างกันนานขนาดนี้เลย พ่อเพชรหัวเราะในลำคอ โอบกอดบ่าบอบบางมาแนบชิด
“แค่หกเดือนเอง เดี๋ยวลูกก็กลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิมแหละ ถ้าคิดถึงก็วิดีโอคอลหา”
“หรือเราจะไปเช่ารีสอร์ตนั่นอยู่สักหกเดือนดีไหมคะ” แม่กระแตว่าเสียงอ่อย เพราะบ้านดูเงียบเหงาลงถนัดตาเมื่อลูกสาวคนเล็กออกจากบ้านไป เพชรนิลลูกชายคนโตก็ทำงานหนัก บางวันไม่กลับบ้าน พลอยไพลินลูกสาวคนรองก็แต่งงานกับวาโยและย้ายไปอยู่กับสามีเกือบปีแล้ว หยาดพิรุณซึ่งเป็นบุตรบุญธรรมก็แต่งงานกับเพลิงตะวันและย้ายไปอยู่ไร่ภูอิงฟ้าสามปีแล้ว ที่ผ่านมาจึงเหลือเพียงพลอยชมพูคอยสร้างสีสันให้บ้าน พอหญิงสาวต้องไปทำงานที่อื่น คนเป็นแม่ก็เลยเหงาหงอย ใจหายอย่างบอกไม่ถูก
“งอแงเป็นเด็กไปได้” พ่อเพชรเอ็ดไม่จริงจัง
“ก็หนูคิดถึงลูก” แม่กระแตน้ำตาคลอ
“ไอ้กระต่ายน้อยก็ยังอยู่กับเรา”
“ลูกชายคุณเพชรน่ะเหรอคะ สองสัปดาห์กลับบ้านที แบบนี้เรียกว่าอยู่บ้านกับเราด้วยเหรอคะ” แม่กระแตงอนลูกชายพานมองค้อนสามี รายนั้นน่ะเหมือนพ่อสมัยหนุ่มๆเปี๊ยบเลย ทั้งสาวน้อยสาวใหญ่มีมาควงไม่ซ้ำหน้า เนื้อหอมจนน่าหมั่นไส้
“นี่ไม่ได้งอนเรื่องเก่าๆในอดีตของฉันใช่ไหม” พ่อเพชรหรี่ตามองภรรยาอย่างต้องการค้นหาความจริง
“เปล่านี่คะ” แม่กระแตเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนสามี เลี่ยงเดินหนีไปนั่งที่โซฟา พ่อเพชรมองตามยิ้มๆ ก่อนจะเดินตามไปนั่งลงเคียงข้าง
“ถ้าอยากให้มันอยู่ติดบ้านก็จับมันแต่งงานสิ”
ข้อเสนอของสามีทำให้แม่กระแตหันขวับมามองหน้า
“ก็อยากให้แต่งอยู่หรอกค่ะ แต่ไม่รู้ว่าป่านนี้ลูกสะใภ้หนูจะมาเกิดหรือยัง พาใครต่อใครมาให้ดูตัว แนะนำให้รู้จัก พ่อคุณพ่อขนุนหนังก็บอกแต่ว่าไม่ถูกใจ ยังไม่ใช่ ยังไม่คลิก หนูเหนื่อยใจแล้วค่ะ ไม่กล้าพาลูกสาวใครเขามาให้รู้จักแล้ว เกรงใจเขา”
“เอาน่า...เดี๋ยวมันเจอคนที่ใช่ มันก็คงพามาให้เรารู้จักเองแหละ แต่ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันสองคนไปก่อนก็ได้เนอะ” พ่อเพชรโอบกอดภรรยา หอมกระหม่อมเบาๆ แม่กระแตโอนอ่อนอิงแก้มกับอกอบอุ่น พยักหน้าเออออไปกับสามี แม้จะอยากเจ้ากี้เจ้าการเรื่องคู่ให้ลูก แต่ก็ไม่คิดจะล้ำเส้นถึงขนาดบังคับ เมื่อถึงเวลา คนที่ใช่สำหรับลูกคงจะเข้ามาเอง
“สวัสดีครับ รีสอร์ตบ้านไร่รักละมุนครับ” พบรักรับสายด้วยน้ำเสียงสุภาพ แม้ว่าเขากำลังยุ่งกับการคุมลูกน้องทำลำธารเล็กๆให้ไหลผ่านบ้านพักในรีสอร์ตก็ตามที
“สวัสดีค่ะคุณพบ นี่กระติ๊บนะคะ ติ๊บเป็นน้องสาวพี่หนูพรรณที่เป็นภรรยาพี่วีค่ะ ติ๊บชื่อจริงว่าพลอยชมพู ติ๊บส่งเมลเรซูเม่ให้คุณพบเมื่อสัปดาห์ที่แล้วแล้วนะคะ ไม่ทราบว่าคุณพบเปิดเมลดูหรือยังคะ อ้อ! พี่วีเป็นคนฝากให้ติ๊บไปทำงานกับคุณพบ และคุณพบก็ตอบตกลงให้ติ๊บมาทำงานด้วย โดยให้เริ่มงานวันพรุ่งนี้เป็นวันแรก”
น้ำเสียงเจื้อยแจ้วกึ่งร่าเริงเกินเบอร์จากปลายสายทำให้พบรักถอนหายใจเบาๆ เขารู้ว่าเธอเป็นใครตั้งแต่เห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาแล้ว แต่แม่คุณก็เอาแต่พร่ำเพ้อสาธยายถึงประวัติตัวเอง โดยไม่เว้นช่องไฟให้เขาได้พูดสักคำ
“พี่หนูพรรณที่เป็นภรรยาพี่วีเป็นลูกสาวลุงนนท์ไร่ภูอิงฟ้า เป็นน้องสาวพี่เพลิงค่ะ อ้อ! ไร่ภูอิงฟ้าอยู่จังหวัดเดียวกับรีสอร์ตของคุณด้วยนะคะ ทีนี้คุณพบพอจะนึกออกแล้วใช่ไหมคะว่าติ๊บเป็นใคร”
พบรักถอนหายใจเบาๆ ถ้าแม่คุณจะเงียบ และรู้จักฟังคนอื่นซะบ้าง ก็คงไม่จำเป็นต้องร่ายชื่อญาติคนโน้นคนนี้ให้เขาฟังหรอกนะ
“อืม” พบรักรับคำสั้นๆ ชอบพูดเป็นนกแก้วนกขุนทองนักเขาก็จะรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อ แต่ถ้าให้เดา เขาคิดว่าเธอคงจะโทรมายกเลิกไม่มาทำงานแล้วแน่ๆ เธอเป็นคุณหนูลูกคนรวย ถูกเอาใจมาแต่เด็ก อยากได้อะไรก็คงได้ดั่งใจไปทุกสิ่ง มีหรือที่คนแบบนี้จะยอมมาทำงานลำบากตรากตรำ ยอมเป็นลูกน้องรับคำสั่งจากคนอื่น
“ดีใจจัง คุณพบจำติ๊บได้แล้ว” พลอยชมพูพูดด้วยน้ำเสียงแสนยินดีปรีดา ก็จะไม่ให้เธอดีใจได้อย่างไรในเมื่อ...
- ผู้เขียน
