Chapter 7
1283 คำ
"ยังไม่อยากให้คุณกลับเลย"
เขามองหน้าจีที่ตอนนี้เตรียมพร้อมจะลงจากรถแล้วขึ้นคอนโดของเธอ หญิงสาวก็มีความรู้สึกเช่นนี้เหมือนกันกับเขาแต่เธอเป็นผู้หญิงและครอบครัวของเธอค่อนข้างหัวโบราณจะทำอะไรเธอต้องคิดให้มากๆ
"พรุ่งนี้ก็เจอกันนี่คะเจอกันทุกวันยังได้เลยถ้าคุณไม่เบื่อจีซะก่อน"
"ใครจะเบื่อผู้หญิงน่ารักๆอย่างคุณจีกันคุยสนุกมากและทำให้ผมมีความสุขเวลาที่ได้คุยกับคุณ"
"งั้นรีบกลับเถอะค่ะถึงแล้วจัดการตัวเองแล้วโทรศัพท์มาคุยกับจีได้ จีจะรอนะ "
เขาค่อยๆเลื่อนมือไปเกลี่ยแก้มของหญิงสาวจีสะดุ้งเล็กน้อยธาดารีบชักมือกลับแทบไม่ทันเพราะตกใจท่าทีที่เหมือนว่าเธอจะกลัวเขาอยู่
"เอ่อ ขอโทษครับคือผม..."
"คือจีไม่ค่อยชินเท่าไหร่กับผู้ชาย คือจะว่ายังไงดี... ช่างมันเถอะค่ะเอาเป็นว่าขับรถกลับบ้านดีๆนะคะยังไงถึงแล้วช่วยทักมาบอกทีจีจะได้หายห่วง"
"โอเคครับคุณจี พรุ่งนี้เจอกันครับ :)"
จีลงจากรถก่อนจะหันไปมองเขาผ่านกระจกแล้วโบกมือให้เขายิ้มๆ เขายิ้มออกมาบางๆก่อนจะโบกมือให้เธอกลับเช่นกันแล้วรอให้เธอเดินเข้าตึกไปพอลับสายตาเขาก็ขับรถออกไปทันทีช่วงนี้เขานอนคอนโดเหมือนกันเพราะใกล้ที่ทำงานมากกว่าและช่วงนี้งานเยอะมากเขาก็เลยไม่ค่อยกลับไปนอนที่บ้านเท่าไหร่
เมื่อมาถึงคอนโดธาดารีบเข้าไปอาบน้ำทันทีอย่างไม่รอช้าเพราะเขาอยากจะคุยกับจีทางโทรศัพท์ให้นานขึ้นเขาต้องรีบทำเวลา ส่วนทางด้านของจีเธออาบน้ำเรียบร้อยกำลังไดร์ผมอยู่หน้ากระจกและไม่ลืมที่จะวางโทรศัพท์ไว้หน้าโต๊ะถ้าคุณธาดาโทรศัพท์มาหาเธอเมื่อไหร่เธอจะได้ไม่พลาดที่จะรับสายเขาและเพียงเวลาผ่านไปแค่ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็โทรศัพท์มาหาเธอตามที่พูดไว้
(ผมนึกว่าคุณจะหนีไปนอนแล้วซะอีก :))
"ยังนอนไม่ได้ค่ะเพราะจียังไม่รู้ว่าคุณถึงบ้านอย่างปลอดภัยหรือยัง"
(ปลอดภัยครับหายห่วงงั้นเช็คเพื่อความชัวร์เปิดกล้องดูมั้ยครับว่าผมครบสามสิบสองรึเปล่า)
จียิ้มออกมาอย่างขำๆหาเรื่องวิดีโอคอลกับเธอรึเปล่าถึงได้พูดจาอะไรแบบนี้
"หาเรื่องแอบดูจีใส่ชุดนอนรึเปล่า"
(ว้า ทำไมคุณรู้ทันผมหมดเลยอ่ะ)
"จีแค่พูดเล่นเองนะคะนี่คุณคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ O.O"
(ผมพูดเล่นเอ้งงงงง)
"เสียงสูงเชียวไม่อยากจะเชื่อเลย"
(ฮ่าๆไม่เปิดก็ได้ไว้คุยกันนานๆกว่านี้ค่อยเปิดเนาะ :))
"ค่ะ แล้วพรุ่งนี้คุณทำงานมั้ยคะ"
(ทำครับพรุ่งนี้ผมมีประชุมเช้าแล้วก็ตั้งแต่บ่ายไปก็ว่างยาวเลย แล้วคุณละทำงานทั้งวันเลยเหรอ)
"ทั้งวันเลยค่ะช่วงนี้ต้องทำยอดให้มากที่สุดเพราะเดือนหน้าจีจะต้องไปแข่งขันกับอีกทีมเพื่อชิงตำแหน่ง Marketing Director นะคะ"
(อ่อท่าทางช่วงนี้คุณจะยุ่งน่าดูผมขอให้คุณโชคดีนะ ว่าแต่เอาจริงๆถ้าผมเป็นแฟนคุณผมไม่อยากให้คุณได้ตำแหน่งนั้นนะ งานมันเยอะมากและต้องรับผิดชอบสูงมากคุณจะยิ่งไม่มีเวลามากขึ้นไปอีกและถึงเวลานั้นผมคงรู้สึกไม่โอเคอ่ะ)
จีฟังเขาพูดไปอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาคิด การที่มีแฟนในตำแหน่งสูงๆนั้นมันทำให้พอเชิดหน้าชูตาได้ ยิ่งถ้าเขาเป็นมหาเศรษฐีเจ้าของห้างสรรพสินค้าดังระดับประเทศเขาควรจะโอเคนะ
"ทำไมถึงไม่โอเคคะ การที่แฟนคุณมีตำแหน่งสูงมันก็ทำให้เธอสามารถเชิดหน้าชูตาได้บ้างคุณธาดาจะได้ไม่ต้องอายใครที่มีแฟนเป็นพนักงานธรรมดาให้ใครมาดูถูกได้"
(ผมไม่สนใจเรื่องตำแหน่งอะไรพวกนั้นหรอกยิ่งตำแหน่งสูงก็ต้องรับผิดชอบมากและไม่มีเวลามากขึ้นไปอีกผมเป็นผู้ชายและสามารถดูแลให้เธออยู่อย่างสบายได้ทำไมจะต้องให้ไปทำงานลำบากให้เสียสุขภาพจิตด้วย :))
"บางทีจีก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดคุณธาดานะคะ มันดูไม่เหมือนคนอื่นๆ"
(คุณก็เหมือนกันแหละความคิดของคุณก็ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยเจอเช่นกัน)
"แล้วคุณชอบผู้หญิงที่มีความคิดแบบไหนมากกว่ากันคะ"
(ชอบแบบคุณมากกว่า มันน่าค้นหาดี :))
ธาดาและจีอมยิ้มกว้างออกมาพร้อมกันทั้งสองคนมีความสุขที่ได้คุยกันในคืนนี้และคงจะเป็นทุกคืนที่ทั้งสองคนจะคุยกันแบบนี้ไปอีกเรื่อยๆ
เช้าวันต่อมา....
จีตื่นเช้ามาก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปคุยงานกับลูกค้าในตอนบ่ายลูกค้าคนนี้เธอเคยคุยไว้เมื่อหลายวันก่อนแต่ยังไม่ได้ตกลงเซ็นสัญญาเพราะลูกค้าอยากจะดูข้อเสนอที่ทางเราทำโปรโมชั่นให้ละเอียดกว่าที่คุยทางโทรศัพท์และเธอได้ทำโปรโมชั่นที่รับรองว่าลูกค้าต้องถูกใจแน่นอน
ตู้ดดดดดดดดด
(สวัสดีค่ะเจ๊จี)
"ตื่นยังเดี๋ยวพี่ไปรับที่ห้องไปออฟฟิศพร้อมกันเลย"
(หนูอยู่ออฟฟิศแล้วค่ะเจ๊แล้วก็ไม่ต้องเตรียมอะไรแล้วเพราะลูกค้าขอยกเลิกนัดแล้วค่ะเขาบอกว่าได้ราคาที่ต้องการแล้วและฝากมาขอโทษเจ๊จีด้วย)
จีถึงกับนิ่วหน้าอย่างงุนงงมันคืออะไรกันเธอทำโปรโมชั่นให้ลูกค้าทั้งวันและบอกคร่าวๆลูกค้าก็ดูสนใจมากและเธอมั่นใจมากว่าเขาจะต้องตัดสินใจจองกับเธอแน่นอนแต่อยู่ๆมาขอยกเลิกนัดแล้วบอกว่าได้ราคาที่พอใจแล้ว คือ...
"What? มันคืออะไรฉันเตรียมทุกอย่างพร้อมหมดแล้วแต่มายกเลิกเนี้ยนะ!!! เอาเบอร์ลูกค้ามาฉันจะการเอง!!!"
(เจ๊จีใจเย็นๆก่อนนะคะ คือดรีมมี่ว่า...)
"เอาเบอร์ลูกค้ามาฉันจะโทรไปถาม!!"
ดรีมมี่กลับตาลงพร้อมกับกุมขมับเจ๊จีองค์ลงอีกแล้วให้ตายสิถ้ารู้ว่าลูกค้าจองกับใครจะไม่ระเบิดลงมากกว่านี้เหรอ
(ไม่ต้องโทรศัพท์ไปหรอกค่ะเจ๊ หนูรู้ว่าลูกค้าจองกับใครไปแล้ว)
"ใคร? ลูกค้าจองกับใคร โรงแรมไหนบอกฉันมาสิฉันอยากจะรู้นักใครมันเสนอโปรถูกกว่าฉันอีก"
ดรีมมี่กลืนน้ำลายดังอึกก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงสั่น
(คือเจ๊จีต้องใจเย็นๆนะคะ คือ...)
"รีบพูดมาไม่อย่างนั้นฉันจะเอาระเบิดไปปาโต๊ะทำงานแกในออฟฟิศ!!!"
(คือลูกค้าบอกว่าจองกับทีมของพี่รอร่าไปแล้วค่ะ เขาบอกว่าพี่รอร่าเสนอราคาที่ถูกกว่าของเราไป5% นั้นเท่ากับว่าพวกเขาแทบไม่เอาเปอร์เซ็นต์ในส่วนกำไรจากลูกค้าเลย มันเหมือนตั้งใจมั้ยคะ..)
จีกำหมัดแน่นอย่างโมโหมาก ยัยรอร่าอย่างนั้นเหรอนี่ไม่มีปัญญาที่จะดิวลูกค้าเองถึงขั้นต้องมาแย่งจากเธอไปเลยเหรอ อยากได้ตำแหน่งจนตัวสั่นถึงขนาดทำแบบนี้เลยเหรอ
"ได้!! เดี๋ยวมันเจอดีแน่ นังรอร่า....!!!"
- ผู้เขียน
