Chapter 9
1389 คำ
จียิ้มมุมปากอย่างสะใจที่ตอนนี้เธอจนมุมอย่างทำอะไรไม่ได้ เธอไม่แคร์หรอกที่หล่อนจะแย่งลูกค้าไปถ้าแลกกับรอร่าลดศักดิ์ศรีของตัวเองมาขอโทษเธอมันก็สะใจเธอมากมายแล้ว
"แต่คุณเจคะ"
"รอร่าครั้งนี้คุณผิดจริงๆนะ อย่าต้องทำให้ผมผิดหวังในตัวคุณมากไปกว่านี้เลยนะ คุณเป็นคนเก่งแต่ไม่ควรเอาสะใจเพียงเพราะแย่งมาได้การแข่งขันเราต้องสู้กันอย่างซึ่งๆหน้าแข่งขันที่ความสามารถไม่ใช่ไปตัดแข้งตัดขาคนอื่นแบบนั้นมันไมมีศักดิ์ศรี"
รอร่าหน้าชาอย่างพูดไม่ออกเธอทำทุกอย่างก็เพราะอยากจะเอาชนะใจชายตรงหน้าคนนี้ เขาคือคนที่เธออยากจะทำทุกอย่างตัวเองดูมีคุณค่าแต่การถูกด่าแบบนี้เหมือนถูกลากไปตบหน้ากลางสี่แยกยังไงอย่างงั้นเลย
"ฉันขอโทษ!!"
"อะไรนะ.. ฉันไม่ได้ยินว่าเธอพูดว่าอะไร"
จียิ้มมุมปากมองหน้าเธออย่าสะใจส่วนรอร่ากำหมัดแน่นอย่างทำอะไรไม่ได้จริงๆ หล่อนมองหน้าคุณเจที่ตอนนี้กอดอกมองดูการกระทำของเธอเธอจะทำให้เขามองเธอแย่ไม่ได้เพราะไม่ว่ายังไงเธอจะต้องทำให้เขาสนใจเธอให้ได้ รอร่าหันไปมองหน้าจีด้วยใบหน้าที่แปรเปลี่ยนไปเป็นเศร้าก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
"จีฉันขอโทษนะคราวหลังรอร่าจะตรวจเช็คดูให้ดีว่าเขาได้คุยกับใครมาหรือยัง ฉันขอโทษจริงๆนะ"
จีมองภาพนั้นอย่างไม่รู้สึกอะไรเพราะมันคือการแสดงต่อหน้าคุณเจเท่านั้น จีรู้ดีว่าการที่รอร่พยายามทำทุกอย่างก็เพราะอยากจะเอาชนะใจบอสของเธอคนนี้
"จีคุณจะให้อภัยรอร่ามั้ย"
"จีไม่ให้ได้ด้วยเหรอคะ คุณเจก็รู้ว่านี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำกับจีแบบนี้ จีขอตัวก่อนนะคะจะต้องไปหาลูกค้าต่อ"
คุณเจถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงให้เธอออกไปเถอะ จีเดินออกไปตอนนี้เหลือเพียงแค่เขากับรอร่าเท่านั้น
"คุณรอร่า"
"คะคุณเจ"
"ผมชอบคนที่พยายามทำอะไรด้วยความสามารถของตัวเองและที่ผมให้คุณเป็นหัวหน้าเพราะจริงๆคุณมีคุณสมบัตินั้น อย่าเอาเพียงความสะใจเลยมันไม่คุ้มกันคุณเข้าใจที่ผมกำลังจะสื่อใช่มั้ย"
"รอร่าเข้าใจค่ะ"
"ผมอยากให้คุณตั้งใจทำมันด้วยความสามารถของคุณ และเมื่อวันนั้นคุณทำได้คุณจะได้ตำแหน่งนั้นแน่นอน"
รอร่ายิ้มออกมาอย่างมีความสุขเธอคิดไปแล้วว่าคุณเจเขาเป็นห่วงเธอถึงได้พูดออกมาแบบนั้น เธอเชื่อฟังเขาทุกอย่างขอแค่เขาบอกมาใครจะคิดอะไรเธอไม่สนเธอรู้แค่ว่าเธอรักเขาและจะทำทุกอย่างเพื่อดูดีที่สุดในสายตาของเขาแค่นั้น
"ขอบคุณนะคะคุณเจที่เตือนสติ รอร่าจะตั้งใจทำงานออกมาดีที่สุดและจะคว้าตำแหน่ง Marketing Director มาครองให้ได้"
"พยายามเข้านะผมเอาใจช่วย"
"ค่ะ ^^"
หลังจากที่รอร่าเดินออกมาจากห้องของคุณเจเธอก็ยิ้มวาดฝันอย่างเพ้อว่าที่คุณเจเขาพูดกับเธอแบบนั้นเพราะว่าเขาเป็นห่วงเธอเขาแคร์เธออยู่บ้างแต่ในความเป็นจริงเขาแค่อยากจะให้รอร่าอย่าใช้วิธีร้ายๆกับจีก็แค่นั้น
"พี่รอร่าโอเครึเปล่าคะ แล้วเรื่อง..."
รอร่าเหลือบสายตามองหน้าลูกน้องก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"โอเคสิไม่มีอะไรหรอกไปตั้งใจทำงานกันเถอะยังไงตำแหน่ง Marketing Director ต้องเป็นของพี่"
"หนูเอาใจช่วยค่ะงั้นไปทำงานกันเนาะ"
"โอเคไปเลยค่ะ"
ทั้งสองคนเดินออกไปจากออฟฟิศเพื่อไปคุยงานกับลูกค้าที่เคยดิวไว้ก่อนเธอไม่ค่อยกังวลเรื่องลูกค้าจะไปจองกับจีหรอกเพราะแม่นั้นไม่ชอบแย่งลูกค้าของเธออยู่แล้วเธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นแต่มันมีบางอย่างที่ทำให้เธอถอยไม่ได้แล้วเลยต้องทำแบบนั้น
ทางด้านของจีเธอดูอารมณ์ดีขึ้นเมื่อทำให้รอร่าถูกตำหนิต่อหน้าคุณเจได้ เธอรู้ว่าจุดอ่อนของรอร่าคือคุณเจเพราะจริงๆที่บ้านหล่อนก็ถือว่าฐานะดีแต่ที่พยายามมาทำงานที่นี่และทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาก็เพราะเหตุผลแต่อยากให้คุณเจประทับใจในตัวของหล่อนแค่นั้น
"เจ๊จีเป็นยังไงบ้าง พี่รอร่าเขายอมรับรึเปล่าว่าแย่งลูกค้าเราไปจริงๆ"
"ยอมรับก็ใช่ว่าจะได้ลูกค้าคืน เห้ออออ"
จีถอนหายใจออกมาเบาๆถึงจะรู้ตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์แล้วเพราะยังไงเธอก็ไม่ได้ลูกค้าคืนยอดแค่แสนนิดๆเธอหาได้แปปเดียวแค่นั้นแหละ อีกอย่างเธอได้กรุ๊ปสัมมนาของคุณธาดายอดเธอแซงแม่รอร่าไปไกลโขแล้ว พอนึกถึงเขาจีก็ยิ้มกว้างออกมาทันทีเช้านี้เธอมัวแต่โมโหจนลืมไปเลยว่าเธอยังไม่ได้ทักเขาไปเลยนี่นา ว่าแล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะแล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ขึ้นมาดูมีข้อความของคุณธาดาส่งมาก่อนแล้วเธอรีบกดโทรศัพท์ไปหาเขาทันที
ตู้ดดดดดดดด
(คุณจีคุณเป็นอะไรรึเปล่า ผมทักไปคุณไม่ตอบผมเลย)
จียิ้มออกมาทันทีที่เขาพูดแสดงความเป็นห่วงเธอแบบนั้น
"จีมีปัญหานิดหน่อยค่ะแต่ว่าตอนนี้สบายใจขึ้นเยอะเลย แล้วก็ตอนบ่ายนี้ว่างยาวเลยค่ะโดนลูกค้าเท"
จีหัวเราะขำๆติดตลกไม่ได้จริงจังอะไรส่วนธาดาเขาฟังจากน้ำเสียงของหญิงสาวก็พอรู้ว่าเธอคงจะโมโหมากแต่เขาไม่อยากเซ้าซี้ อีกอย่างเธอโดนลูกค้าเทนั้นเท่ากับว่ามีเวลาว่างนั้นมันก็ดีสำหรับเขา
(งั้นผมไปรับตอนเที่ยงดีมั้ยไปทานข้าวกัน อีกอย่างคุณก็ว่างไปดูผมทำงานดีมั้ย :))
"ทำงานเหรอคะ?"
(ใช่... ก็ไม่มีอะไรมากก็แค่ตรวจห้างนอกเมืองนะ ถือซะว่าไปเดินตากแอร์เล่นแก้เบื่อดีมั้ย :))
จีคิดไปคิดมาก่อนจะคิดได้ว่าเธอควรจะไปพักผ่อนให้สบายใจหลังจากที่เซงจากยัยรอร่า และการออกไปกับคุณธาดามันก็เป็นสิ่งที่เธออยากจะไปอยู่แล้วงั้นก็ไม่มีเหตุผลที่เธอจะต้องปฎิเสธ
"โอเคค่ะงั้นให้จีไปหาคุณที่ไหนดีคะ"
(ผมไปรับเองครับคนสวย รอผมอยู่ตรงนั้นไม่เกินยี่สิบนาทีผมจะรอคุณตรงประตูออฟฟิศคุณเลย :))
"ลานจอดรถก็ได้ค่ะ ฮ่าๆๆ"
(ไม่เอาหรอกแดดร้อนจะตายเดี๋ยวผิวสวยๆของคุณจะเสียหมด รอผมอยู่ในนั้นก่อนถึงแล้วจะโทรหาครับ)
"โอเคค่ะจีจะรอ "
จีเอ่ยยิ้มๆก่อนจะกดวางแล้วเก็บของนั้นนี่เพื่อรอคุณธาดามารับเธอ ตอนนี้เธออารมณ์ดีมากคนละฟิวกับก่อนหน้านี้เลย
"เจ๊จีไปไหนคะ ทำไมยิ้มกว้างเชียวไม่หงุดหงิดแล้วเหรอ"
"ไม่ละ เจ๊ไปข้างนอกนะแล้วก็ไม่เข้ามาแล้ว บายยยยย ไปนะทุกคน"
"บายครับเจ๊"
จีเดินลงมาชั้นล่างเพื่อรอคุณธาดาตรงโซฟาเวลาป่านไปเพียงสิบห้านาทีรถหรูเคลื่อนที่มาจอดเขากดโทรศัพท์หาเธอ จีเห็นรถของเขาก็จำได้ทันทีรีบเดินออกไปหน้าประตูภาพที่เห็นคือคุณธาดาลงรถมาพร้อมกับร่มในมือหนึ่งคัน
"ฝนไม่ตกซะหน่อยกางร่มทำไมคะ"
"ก็เอาไว้กางให้คุณไม่โดนแดดร้อนๆเผาไงครับ"
- ผู้เขียน
