ep.4
1015 คำ
หลายวันผ่านไป...
"พี่คะจอดตรงประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ข้างหน้าค่ะ" ฉันเอ่ยบอกคนขับแท็กซี่ มือบางหยิบยื่นเงินค่าโดยสารให้"ไม่ต้องทอนค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
ฉันก้าวเท้าลงจากแท็กซี่เดินมายืนหน้าประตูรั้วสแตนเลสของบ้าน มองเข้าไปด้านในมีชายชุดดำยืนอยู่เต็มไปหมด ก่อนจะตัดสินใจกดกริ่ง
กริ๊ง!!!
"มาหาใครครับ" เสียงเข้มขรึมของชายหนุ่มชุดดำเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"ฉันมาพบคุณริวค่ะ เขาให้ฉันมาหาที่นี่" ฉันบอกผู้ชายคนนั้นที่มองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ราวกับว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด
"รอตรงนี้ก่อน" เขาบอกฉันแล้วกดโทรศัพท์ยุกยิกก่อนจะยกขึ้นแนบใบหู จากนั้นเขาเลือกที่จะพูดกับปลายสายเป็นภาษาจีน ไม่นานก็กดวางสาย
"เข้าไปได้" ร่างสูงใหญ่ผิวสองสีเอื้อมมือมาเปิดประตูรั้วให้หญิงสาว เมื่อลูกพี่ของเขายืนยันว่าเธอคือคนที่นัดไว้จริง
ฉันเดินเข้ามาเรื่อยๆกว่าจะถึงประตูหน้าบ้านเล่นเอาเหงื่อซึม ก่อนจะเดินเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่
"คุณอัญญาใช่มั้ยครับ?"
"ค่ะ"
"ผมริวครับ เชิญครับนายรออยู่" ฉันเดินตามคุณริวเข้ามาด้านใน สายตามองสำรวจทุกอย่างภายในบ้าน มีรูปเด็กน้อยฝาแฝดติดผนัง รวมทั้งของเล่นเด็กผู้ชายอยู่ตามมุมต่างๆของบ้าน
ก๊อก! ก๊อก! แกร๊ก!
"เชิญครับคุณอัญญา" ริวเปิดประตูห้องทำงานของผู้เป็นเจ้านาย พร้อมกับผายมือให้หญิงสาว เป็นเชิงบอกให้เธอเดินเข้าไป
"ค่ะ" ฉันตอบรับ สองเท้าเรียวเล็กก้าวเดินเข้ามาภายในห้องกว้าง และหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานสุดหรู
"เชิญนั่ง!"เสียงทุ้มเรียบนิ่งเอ่ยบอก สายตาคมกริบจ้องมองคนตรงหน้าไม่ลดละ
"สวัสดีค่ะคุณเพทาย" ก่อนมาที่ฉันอ่านประวัติชื่อเสียงเรียงนามของทุกคนภายในบ้านมาเป็นอย่างดี เมื่อวานเพิ่งปิดจ๊อบงานใหญ่ วันนี้ก็งานใหญ่ไม่แพ้กัน เพียงแต่ฉันยังไม่ได้ตรงลง ขอดูหน้างานก่อน เพราะไม่เคยรับงานแบบนี้เลยซักครั้ง
"แต่งตัวแบบนี้มาเลี้ยงเด็ก?"เพทายเลิกคิ้วถาม จะไม่ถามได้ยังไงครับ จะรับงานเลี้ยงเด็กแต่งตัวเหมือนจะไปเที่ยวกลางคืน
"ฉันบอกหรอคะว่ารับงานนี้!?"
"......" ปากแจ๋วใช้ได้นี่! เพทายคิดในใจ
"ถ้าคุณมีปัญหากับการแต่งตัวของฉัน ไม่ได้ดูที่ความสามารถ ฉันไม่รับงานนี้ค่ะ ขอตัว!!" จบคำ ฉันดันตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะสาวเท้าออกมาจากห้องนั้น"คิดว่าฉันง้อหรอ"เสียงหวานบ่นพึมพำออกมาได้ยินเพียงคนเดียว ขณะก้าวเดินผ่านห้องโถง ขาเรียวต้องหยุดชะงักลง เมื่อได้ยินสุ้มเสียงเล็กของใครก็ไม่รู้เอ่ยถาม
"คนสวยมาหาใครหรอ" ได้ยินแต่เสียง ทว่ากลับมองไม่เห็นเจ้าของน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว แต่เพียงไม่นานก็ปรากฏร่างอวบอั๋นของเด็กชายฝาแฝดทั้งสองคนพร้อมกันและกำลังวิ่งตรงมาที่เธอ
"อื้ม..มาหาพี่นำทัพ กับน้องทิศเหนือน่ะครับ อยู่มั้ยเอ่ย?"
"ผม ทัพ นี่..เหนือ" เด็กน้อยเอ่ยแนะนำตัวเองและน้องชาย
"โอ้โห...เก่งขนาดนี้เชียวหรอ อายุเท่าแล้วครับ" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร ฉันเอ็นดูเขาจัง เด็กอะไรพูดเก่ง ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีก ความจริงฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวทุกคนที่นี่ อย่างที่บอกว่าก่อนมาศึกษาข้อมูลมาแล้วเป็นอย่างดี แต่แกล้งถามไปงั้น ก็ฉันไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา
"สองขวบหกเดือน เราสองคนเหมือนกันเพราะว่าเป็นฝาแฝด"
"ครับ... ต้องพูด'ครับ'ด้วยนะคะ แล้วพี่ทัพจะหล่อมาก~" ฉันบอกนำทัพยิ้มๆ
"จริงหรอ......ครับ"
"จริงที่สุดครับ" ฉันตอบกลับพร้อมกับยื่นมือบางไปจับแก้มยุ้ยของเขาเบาๆ 'มันเขี้ยว'
"เหนือก็อยากหล่อครับ"
"ถ้าพูดมีหางเสียงแบบนี้ น้องเหนือก็หล่อครับ" หันไปเอ่ยชมเด็กแฝดอีกคนที่เกิดทีหลังคนพี่สองนาที
"คนสวยเราไปเล่นกันมั้ย....ครับ ทัพมีของเล่นเยอะ" เสียงเล็กเอ่ยชวน มือป้อมๆเอื้อมมาจับมือของหญิงสาวตรงหน้า
"เหนือก็มีครับไปเล่นกัน ว่าแต่คนสวยชื่ออะไรหรอครับ"
"พี่อัญญาค่ะ เรียกพี่อัญก็ได้นะคะ"
"ไปเล่นกันครับ/ไปเล่นกันครับ"
"แต่ว่า...." ฉันควรออกไปจากตรงนี้แล้วไม่ใช่รึไง เพราะฉันไม่ตกลงรับงานของคนใจแคบพันธ์นั้น
"นะครับ..นะ" เด็กน้องสองคนเอ่ยเว้าวอนท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู หากใครได้พบเห็นเป็นต้องหลงรัก
"ก็ได้ค่ะ"
"เย้!!!"หนุ่มน้อยตัวกลมดุ๊กดิ๊กดีอกดีใจ ที่เธอยอมตามใจพวกเขา นำทัพกับทิศเหนือจับมือบางเรียวเล็กคนละข้าง รั้งให้เธอเดินตามไปยังห้องนั่งเล่นที่มีของเล่นเกลื่อนกลาดเต็มพื้นห้อง
"นั่งลงครับคนสวย"
"ค่ะ...แล้วทำไมพี่ทัพกับน้องเหนือถึงอยู่กันตามลำพังล่ะคะ พี่เลี้ยงไปไหน"ฉันจำได้ว่าในประวัติ พวกเขามีพี่เลี้ยงอยู่แล้วหนึ่งคน แต่ฉันยังไม่เห็นแม้แต่เงา
"ไปกินข้าวมั้ง" ทิศเหนือเอ่ยตอบคำถาม
"น้องเหนือต้องพูดว่า ไปทานข้าวครับ"
"ไปทานข้าวครับ" เด็กน้อยเอ่ยยิ้มๆ เขาคงลืมที่ฉันสอนเมื่อกี้สินะ วัยนี้กำลังเรียนรู้หากเราสอนสิ่งที่ดี สิ่งที่ควรกับเขา เขาพร้อมจดจำและทำตามได้ไม่ยาก
"น่ารักมากค่ะ พี่อัญเล่นด้วยได้ไม่นานนะคะ เดี๋ยวต้องกลับแล้ว"
"ครับ/ครับ" เสียงเล็กเอ่ยออกมาพร้อมกัน น่ารักแบบนี้ทำไมถึงเปลี่ยนพี่เลี้ยงบ่อยล่ะ?
- ผู้เขียน
