เมียมาเฟียลูกติด

แกร๊ก! เสียงประตูบานใหญ่ของห้องนอนเปิดออกอย่างเบามือ สองเท้าหนาสวมรองเท้าสลิปเปอร์สีเข้ม ก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง เปิดแอร์เย็นฉ่ำ สายตาคมจ้องมองไปยังเตียงกว้างขนาดคิงไซส์ด้านบนมีเด็กชายวัยสองขวบหกเดือนนอนหลับสนิท โดยมีพี่เลี้ยงปูที่นอนเล็กบนพื้นห้อง ข้างเตียงนอนเฝ้าไม่ห่าง ร่างสูงเดินอ้อมไปยังปลายเตียง ก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้ จมูกโด่งกดฝั่งหอมเบาๆที่แก้มใสของเด็กชายทั้งสองคนด้วยความรักและเปี่ยมล้นไปด้วยความเอ็นดู "อื้มม..ปะป๊า" เสียงเล็กงัวเงียเอ่ยเรียก "ครับ...ปะป๊าไม่กวนแล้ว ทัพนอนเถอะ เดี๋ยวน้องตื่น" "....."เด็กน้อยไม่เซ้าซี้ พยักหน้ารับอย่างเข้าใจคำของผู้เป็นพ่อ เปลือกตาเล็กบอบบางปิดลงอีกครั้งและผล็อยหลับไป มือหนาหยิบผ้าห่มผืนใหญ่คลุมร่างอวบอ้วนของลูกน้อยทั้งสอง ก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากห้อง ตรงไปยังห้องนอนกว้างของตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อเข้ามาภายในห้อง ร่างสูงดูดี นั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ เลื่อนมือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์สีดำ ขึ้นมาดู ทันทีที่สัมผัสไฟหน้าจอสว่างวาบขึ้น ภาพพื้นหลังเด่นหราเป็นรูปแม่ของเจ้าแฝดถ่ายคู่กับเขาในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ เห็นแบบนั้นใบหน้าหล่อเหลาเศร้าหมองลง เมื่อนึกถึงความหลัง นึกถึงคนรักที่จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ ดีที่ยังมีเจ้าแฝดเป็นพยานรักของสองเราและเป็นกำลังใจให้เขานั้นสู้ต่อไป เหตุการณ์ในวันนั้นทำผมกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่หลายเดือน แม้เธอจะสั่งเสียเอาไว้แต่ผมทำใจไม่ได้ 'ฮะ เฮีย ฮึก...สัญญากับหวานนะ เฮียต้องเข้มแข็งนะ ฮะ เฮียต้องอยู่อย่างมีความสุข' มือบางเปรอะเปื้อนเลือดสีแดงสดพยายามเลื่อนมากุมมือหนาของคนรักเอาไว้แน่นที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ 'วะ หวาน ฝากลูกๆด้วยนะคะ...'เสียงแผวเบาเอ่ยบอกชายคนรักที่นั่งกอดเธอ ร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่นึกอาย 'หวานอดทนนะหวานต้องไม่เป็นอะไร หวานต้องอยู่กับเฮียนะ' เสียงทุ้มสั่นเครือพรั่งพรูออกมา 'ฮะ เฮีย ฟังหวานนะ หวานรู้ตัวดี เฮียอย่าจมอยู่กับหวาน เฮียแค่เก็บหวานเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจก็พอ....ฮึก' ร่างบางกระอักเลือดออกจากปากและจมูกเชิดรั้นของเธอ แต่ก็พยายามพูดในสิ่งที่อยากบอกเป็นครั้งสุดท้าย 'ระ เริ่มต้นใหม่นะ หวานอยากเห็นเฮียมีความสุข ทะ ทำเพื่อหวานได้มั้ยคะ' 'ไม่!! หวานต้องอยู่กับเฮียสิ อยู่ดูลูกของเราเติบโต' '...ฮะ เฮียเลี้ยงพวกเขาได้ดีแน่..วะ หวานเชื่อ หวานขออะไร นะอย่างนึงได้มั้ยคะ' 'หวานไม่ต้องพูดแล้ว อดทนนะ เราต้องอยู่ด้วยกันต่อไป' 'มะ ไม่เฮีย...ความจริงทั้งหมดหวานเก็บไว้ในตู้เซฟ แค่เฮีย ไม่ เกลียด หวาน ขอ แค่.....นี้' มือบางที่กุมมือคนรัก หมดแรงล่วงหล่นเพราะเธอนามว่า 'น้ำหวาน' ได้สิ้นใจจากโลกนี้ไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงความทรงจำให้ชายหนุ่มที่นั่งร้องไห้โฮ แผ่นหลังหนาสั่นสะท้านจากแรงสะอื้นไห้ 'หวาน...หวาน ไม่นะหวานแล้วเฮียจะอยู่ยังไง' สายตาคมเอ่อล้นไปด้วยหยาดหยดน้ำตาระคนเจ็บปวด หันไปมองร่างไร้วิญญาณป๊ากับม๊าของเขา และก้มลงมองคนรักอีกครั้ง ก่อนที่แววตาคู่นั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นความเคียดแค้นด้วยไฟโทสะ 'พวกมึงไม่ตายดีแน่' หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เขาจึงพาลูกๆกลับมาอยู่ไทย ปัจจุบัน... ร่างสูงสลัดภาพจำในอดีตออกจากหัว ดันตัวลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าจนร่างกายเปลือยเปล่า ก่อนจะพาตัวเองมายืนใต้ฝักบัวอาบน้ำ มือหนาเปิดก๊อกให้น้ำใสสะอาดไหลรินรด ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เพื่อตั้งสติละทิ้งเรื่องราวเลวร้ายที่แสนเจ็บปวด และกลับมาอยู่กับปัจจุบันให้มีความสุข ตามคำของคนรักที่ได้ขอเอาไว้ ความจริงอะไรบางอย่างที่เธอบอกเอาไว้ เขาไม่กล้าแม้แต่หยิบมันมาดูด้วยซ้ำ ปล่อยให้มันตายไปพร้อมเจ้าของ วันต่อมา... เพล้ง!! เสียงของหล่นแตกดังสนั่น ที่ชั้นล่างของตัวบ้านหลังใหญ่ ทำให้เพทายที่กำลังก้าวเท้าลงบันได ต้องรีบวิ่งมาดู "เกิดอะไรขึ้น?"เสียงทุ้มเอ่ยถาม เมื่อวิ่งเข้ามาหยุดยืนภายในห้องอาหาร ด้านหลังของเพทาย ยังมี ลูกน้องคนสนิทอย่างเรนกับริว วิ่งหน้าตาตื่นตามเข้ามาสมทบ "นำทัพโยนถ้วยซุปไก่ทิ้งค่ะคุณเพทาย"พี่เลี้ยงสาวเอ่ยบอก เธอเป็นพี่เลี้ยงคนที่ห้า ในรอบสามเดือนที่ผ่านมาของเด็กแฝด และเพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น "ขี้ฟ้อง!! ปะป๊ามันไม่อร่อยเลย...ทัพไม่อยากกิน" "แล้วลูกอยากทานอะไรครับบอกปะป๊าได้มั้ย" ผมเอ่ยถามนำทัพแฝดผู้พี่ และเหลือบตามองไปยังทิศเหนือคนน้องที่เอาแต่นั่งมองถ้วยซุปไม่ยอมทานเช่นกัน "ทัพกินอะไรก็ได้ ที่มันอร่อยรสชาติดี" "หึหึ!งั้นหรอครับ ถ้าอย่างนั้นตอนเช้าเราทานซุปไปก่อน มือเที่ยงปะป๊าสัญญาจะพาไปทานของอร่อยดีมั้ยครับ" "อื้อ....เอาไงดีเหนือ" เด็กน้อยหันไปถามความเห็นของแฝดผู้น้อง "ตามนั้น ปะป๊าสัญญาแล้ว"เสียงเล็กของทิศเหนือเอ่ยตอบ "ก็ได้....ปะป๊า แต่ทัพกินนิดเดียวนะ" "โอเคครับ....ไปตักซุปมาให้นำทัพใหม่" ตอบกลับเด็กชายอย่างนุ่มนวล ก่อนจะปรับน้ำเสียงเรียบนิ่งออกคำสั่งกับพี่เลี้ยง ทานมื้อเช้ากับลูกๆเสร็จ ผมนั่งรถ มายังเซฟเฮ้าส์ โดยมีเรนลูกน้องมือขวาเป็นคนขับ ส่วนริวเป็นมือซ้าย ผมมอบหมายให้มันหาพี่เลี้ยงเพิ่มอีกคน และต้องการคนที่มีความสามารถ ตามที่ผมระบุไว้อย่างครบถ้วน อาจจะหายาก แต่ต้องมีซักคนสิที่มีคุณสมบัติอย่างที่ผมต้องการ วันนี้มีของล็อตใหม่เข้ามา ผมต้องไปทดลองเอง ผมทำธุรกิจนี้ร่วมกับคิมมาได้ปีเศษแล้ว ตั้งแต่มันแต่งงานมีลูกก็ไม่ค่อยได้มาดู คิมขายหุ้นให้ผมและตัวเองเก็บไว้แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ส่วนแปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นของผม ถึงต้องมาทดลองเองนี่ไงครับ ไหนจะคลับของผมที่ต้องดูแล Remix club ชื่อนี้คุ้นมั้ยครับ หลายคนคงเคยไปมาแล้ว