“คุณป้า! นี่มันอะไรกันคะทำไมต้องเอาข้าวของของยัยภัทรมาโยนทิ้งแบบนี้ด้วย” มลฤดีเอ่ยถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นข้าวของมากมายที่อยู่ในกระเป๋ากระจัดกระจายไปทั่วพื้น
“ยังมีหน้ามาถามอีก...เพราะมันคนเดียวถึงทำให้บ้านนี้โดนยึด!”
“แม่...มาช่วยหิ้วหน่อย” เสียงแหลมเล็กตะโกนไล่หลังมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่อีกใบ ก่อนที่คุณหญิงโฉมฉายจะเข้าไปช่วยลากมันออกไปทิ้งอีกใบ
“นี่มันเรือนของคุณพ่อข้า...พ่อฉัน คุณป้าทำอย่างนี้ไม่ถูกนะเจ้า...นะคะ” คนที่เพิ่งจะฝึกพูดภาษารัตนโกสินตร์ได้ไม่ถนัดนักเอ่ยขึ้นบ้าง “ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน คุณป้าและคุณพี่ก็ยังเลวเสมอเหมือน ไม่เคยเปลี่ยน”
“โห...เธอนี่สุดยอดจริงๆ รู้ไหมว่ายัยภัทรไม่เคยด่าสองแม่ลูกนี่ด้วยซ้ำ” มลฤดีกระซิบกระซาบพลางยกหัวแม่มือชื่นชมเป็นการใหญ่
“คุณแม่คะ มันว่าเราสองคนเลวค่ะ”
“ถ้าฉันเลว...พ่อแกมันก็คงเลวยิ่งกว่า ที่มันสร้างหนี้สร้างสินไว้ให้มากมายถึงขนาดนี้ ถ้าแ
