ราวกับตกอยู่ในภวังค์ เมื่อดวงตากลมโตประสบประสานกับดวงคู่งามของเขา ยิ่งได้จ้องมองใบหน้าคมคร้ามตามแบบฉบับของหนุ่มชาวสยาม จมูกที่โด่งเป็นสันช่างเหมาะเจาะกับริมฝีปากเล็กรูปกระจับนั่นเหลือเกิน คิ้วเข้มคู่งามเรียงตัวกันอย่างลงตัวบนดวงตาที่แสนคุ้นเคย ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าหน้าผมจะดูแปลกตาไปตามยุคสมัยก็ตาม กระทั่งเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาจึงทำให้จอมจันทร์แน่ใจแล้ว่าเขาคือขุนศรีพันศรฤทธิ์เดชาในช่วงเวลาที่จากมาอย่างแน่นอน
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ท่านขุน...ใช่ท่านจริงๆ...” ริมฝีปากเล็กเอ่ยออกมาแผ่วเบาจนมันแทบกลืนไปกลับสายลม จึงทำให้อีกคนฟังไม่ชัดเจนนัก
“ครับ?...เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ขะ...ข้า...เอ่อ...ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ” หญิงสาวส่ายศีรษะพัลวันเพื่อไล่ความคิดเมื่อครู่ออกไปซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่มลฤดีถลาเข้ามาพอดิบพอดี ร่างบางจึงรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อสติกลับมา
“เป็นอะไรหรือเปล่า...ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะคะ
