“เอ้า! รออะไรอยู่ล่ะขึ้นรถสิ” หลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจในโรงพยาบาลมลฤดีจึงพาจอมจันทร์ออกมาที่ลานจอดรถเพื่อจะได้ไปส่งที่บ้านแต่แทนที่หญิงสาวจะขึ้นรถกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไหวติง
“รถฤา...กระไรคือรถ ใช่รดน้ำต้นไม้ฤาไม่”
“เอาเข้าไป เห้อ!...มา เดี๋ยวฉันจะสอนวิธีนั่งรถให้นะ” พูดจบจึงเดินไปกระชากประตูรถออกแล้วจึงดันร่างบางให้เข้าไปนั่งประจำที่พร้อมกับจัดท่าทางและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย จากนั้นจึงกลับไปนั่งที่ของตัวเองก่อนที่รถจะถูกขับออกไปมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่ในที่สุด
“บ้านเมืองของเจ้าช่างใหญ่โตนัก ดูราวกับเมืองฝาหรั่ง...” เสียงร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆพึมพำตลอดระยะทางที่ขับออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความตื่นตาตื่นใจราวกับไม่เคยพบเจอกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า “...แลข้าชอบม้าเหล็กของเจ้านัก นั่งสบายแท้”
“...”
“หากเจ้าไปส่งข้าที่เรือน...คุณพ่อท่านแลบ่าวไพร่คงต้องตกใจกันเป็นแน่”
“...”
“นั่นกะไรฤา
