บทที่ 10
1014 คำ
“จะขอโทษน้องหยกไหมพลอย!” เสียงเข้มดังถามขึ้นอีกครั้ง ภาวนาให้พลอยลดายอมขอโทษเพื่อที่จะเขาจะได้ไม่ต้องทำโทษลูกด้วยตัวเอง เขาเองก็ตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินเสียงลูก กลัวจับใจว่าแกจะไปอะไรไปแต่แล้วนี่มันอะไรกัน ทำไมเรื่องราวมันถึงได้กลับกลายมาเป็นเช่นนี้ไปเสียได้
“ไม่ค่ะ!” เด็กหญิงยังคงแน่วแน่และยืนกอดอกเอาไว้มั่น แม้ในใจจะหวาดกลัวแค่ไหนแต่ในเมื่อตนนั้นไม่ผิดก็จะไม่มีวันยอมเอ่ยปากขอโทษออกไป
“ดี!” ทัดเทพตวาดลั่นก่อนจะลงโทษลูกสาวด้วยการฟาดไม้เรียวลงบนเรียวขาเล็กอย่างเต็มแรง แม้ว่าเสียงร้องไห้ระงมของลูกสาวจะไม่ต่างอะไรจากมีดคมๆ ที่กำลังพุ่งแทงใจเขาสักเท่าไหร่ แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดที่จะยั้งมือแต่อย่างใดเพราะอยากจะให้ลูกสาวของเขาเป็นคนกล้าทำและกล้ายอมรับผิด ทว่ายิ่งเขาตีลูกมากเท่าไหร่หัวใจของคนเป็นพ่อกลับยิ่งทรมานมากขึ้นเป็นเท่าตัวเท่านั้น ใจของเขามันปวดร้าวเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดที่เคยพาลพบมาก่อนแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขาเป็นพ่อและมีสิทธิ์ที่จะทำโทษหากลูกทำผิดจริง
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ! น้องพลอย!!” การทำโทษที่กำลังจะเริ่มต้นอีกครั้งหากแต่ครั้งนี้เสียงของมิ่งขวัญที่เพิ่งจะกลับออกมาจากไร่ดันดังขัดขึ้นซะก่อน หญิงสาวไม่รีรอที่จะวิ่งเข้าหาลูกสาวที่กำลังยืนกอดอกร้องไห้ระงม และเมื่อสำรวจและมองดูเหตุการณ์รอบๆ ด้านถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“นี่คุณ...ตีลูกเหรอคะคุณวี....” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงสั่น น้ำตาพาลจะไหลออกมาดื้อๆ เมื่อได้เห็นร่องรอยการถูกลงโทษจากคนใจร้ายที่ถือไม้เรียวเอาไว้มั่นอยู่ตรงหน้า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะกล้าทำร้ายลูกของตัวเองต่อหน้าคนตั้งมากมายแบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าเขาจะทำมันได้ลงคอ ทั้งๆ ที่หน้าที่ของคนเป็นพ่อและแม่ควรจะต้องปกป้องลูก ไม่ใช่เป็นฝ่ายทำร้ายลูกด้วยตัวเองแบบนี้
“ใช่! เด็กดื้อก็สมควรแล้วที่ต้องถูกลงโทษ!” ทัดเทพไม่คิดปฏิเสธ เขายอมรับไปตามความจริงก่อนจะจ้องมองสองแม่ลูกด้วยสายตาคาดโทษ
“แต่คุณก็ไม่ควรทำรุนแรงกับแกแบบนี้นะคะ! ลูกตัวเล็กแค่นี้ จิตใจของคุณมันทำด้วยอะไรกันคะคุณวี...ทำไมมันถึงได้โหดร้ายขนาดนี้” มิ่งขวัญเอ่ยถามทั้งน้ำตา จ้องมองทัดเทพเพียงครู่ก็ทรุดกายลงไปคว้าตัวลูกสาวที่กำลังสะอื้นไห้เข้ามาโอบกอดเอาไว้แน่น ยิ่งเห็นลูกเจ็บอกคนเป็นแม่ก็ยิ่งเจ็บร้าวกว่าเป็นร้อยเท่าพันทวี
ถึงจะรู้ว่าเขาไม่รักลูกได้เท่าที่กับเธอนัก แต่อย่างน้อยๆ ในความเป็นพ่อก็ควรที่จะปกป้องลูกไม่ใช่หรือ แต่แล้วนี่มันอะไรกัน!
“น้องพลอยค่ะ หนูทำอะไรผิดคะลูกบอกแม่มาสิ” มิ่งขวัญยังคงไม่ยอมปักใจเชื่ออะไรง่ายๆ จึงเปลี่ยนมาถามลูกสาวของตัวเองที่น่าจะให้คำตอบถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้ดีกว่าใครๆ และต่อให้คนทั้งโลกจะไม่เชื่อที่พลอยลดาพูด เธอก็พร้อมที่จะยืนอยู่ข้างๆ ลูกสาวที่เธอรู้ดีว่าไม่มีทางไปทำร้ายใครก่อนอย่างแน่นอน เธอเลี้ยงพลอยลดามากับมือมีหรือที่จะไม่รู้จักนิสัยของลูกว่าไม่ได้เป็นอย่างที่ถูกใครๆ กล่าวหาเลยสักนิด
“น้องพลอยไม่ได้ทำนะคะคุณแม่ น้องพลอยกำลังเล่นตุ๊กตาที่คุณพ่อซื้อมาให้อยู่ดีๆ แล้ว ฮึกๆ แล้วจู่ๆ น้องหยกก็เข้ามาแย่ง เราแย่งกันจนน้องหยกวิ่งตกลงไปในน้ำ ฮึก! น้องพลอยพยายามช่วยแล้ว แต่...ก็ช่วยไม่ได้” พลอยลดาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ผู้เป็นแม่ฟังทั้งน้ำตา แม้ว่าก่อนหน้านี้จะพยายามอธิบายแล้วแต่ก็ไม่มีใครเลยสักคนตั้งใจฟังและเปิดโอกาสให้เด็กน้อยได้พูดบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้เป็นพ่อที่ดูเหมือนจะเชื่อคนอื่นมากกว่าตนเองมันยิ่งทำให้เด็กน้อยกลัวและไม่อยากแม้แต่จะเงยหน้าสบตาอีกฝ่าย
“โกหก!! อย่าไปฟังนะคะคุณวี! ลูกหยกของรุ้งไม่ใช่เด็กเกเรแบบนั้นแน่ค่ะ” รุ้งมณีที่เงียบไปนานโพล่งขึ้นพร้อมจ้องมองสองแม่ลูกด้วยสายตาไม่พอใจอย่างถึงที่สุด
“ลูกของฉันเองก็ไม่ใช่เด็กแบบนั้นเหมือนกันค่ะคุณรุ้งมณี แต่ถ้าเกิดที่นี่ไม่มีใครเชื่อที่แกพูด ฉันกับลูกก็คงหมดคำที่จะอธิบายค่ะ ไปเถอะลูกน้องพลอย กลับบ้านเรากันนะคะ” มิ่งขวัญสวนกลับทันควันก่อนจะเงยหน้าจ้องมองทัดเทพที่ตอนนี้สายตาของเขานั้นดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด จนเมื่อเขาทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ ลูกสาวของเธอกลับพุ่งตรงเข้าหาเพราะหลงผิดคิดว่าพ่อจะเข้ามาตีแม่เหมือนกับที่ตีตน
“อย่ามาทำร้ายแม่ของหนูนะ! น้องพลอยเกลียดคุณวี!!” เสียงร้องที่ตะโกนก้องทำเอาทัดเทพไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาไปไหน เขาได้แต่เพียงจ้องมองลูกสาวด้วยสายตาสงสารจับหัวใจ และยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเองหนักขึ้นยามเมื่อหันไปเห็นรอยเขียวช้ำที่ต้นขาเล็กๆ ที่มักจะวิ่งมาหากันทุกทีเมื่อพบหน้า
แต่ต่อจากนี้ไปเขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าพลอยลดาจะกล้าเข้ามาหาเขาอยู่อีกรึเปล่า เพราะตอนนี้เวลานี้สายตาที่ลูกสาวกำลังจ้องมองมานั้นมันมีแต่ความเกลียดชังอยู่เต็มไปหมด
- ผู้เขียน
