ทัณฑ์รักยอดดวงใจ

บทที่ 9

ช่วงเช้าวันเสาร์ซึ่งเป็นวันหยุดของพลอยลดาด้วยนั้นมิ่งขวัญจะยุ่งวุ่นวายจนแทบไม่มีเวลาพักหายใจหายคอเหมือนกับวันปกติสักเท่าไหร่ หลังจากจัดการอาบน้ำป้านข้าวให้กับลูกแล้วนั้นเธอก็จูงมือน้อยๆ ให้เข้ามาที่ไร่ด้วยกันเพื่อทำงานต่อ แม้ว่าใจจริงจะไม่อยากพาลูกมาด้วยแต่ครั้นจะให้ทิ้งเอาไว้ที่บ้านคนเดียวหรือฝากใครให้ช่วยดูแลก็ทำไม่ได้อยู่ดี เพราะแต่ละคนนั้นมีหน้าที่ที่ต้องทำ

 ใครเลยจะมาว่างดูแลเด็กน้อยตาใสแป๋วข้างกาย

           “เดี๋ยวน้องพลอยเล่นรอคุณแม่อยู่ใต้ต้นไม้ตรงนี้ไปก่อนนะคะ แม่ขอไปดูคนงานก่อน อย่าเดินไปไหนนะคะเดี๋ยวจะหลงทางเข้า แล้วก็ห้ามเข้าใกล้น้ำเด็ดขาด ตกลงไหมคะ” เด็กน้อยพยักหน้าเชื่อฟังอย่างว่าง่ายก่อนจะนั่งลงบนเสื่อผืนเล็กพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวโปรดคู่ใจที่ถูกพาไปทุกทีที่เธอเลยผ่าน

แต่ทว่าเล่นอยู่คนเดียวไปสักพักก็พบกับร่างเล็กๆ ของหยกฟ้าที่เดินตรงเข้ามาใกล้จนเมื่อสายตาเห็นตุ๊กตาหมีที่เหมือนกันกับของตัวเองที่ทัดเทพเพิ่งจะซื้อให้ก็เข้าใจผิดคิดว่าพลอยลดานั้นขโมยมันมาจากตนเองถึงได้เอื้อมมือกระชากมันไปอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึง

           “น้องพลอยขี้ขโมย! นี่มันตุ๊กตาที่น้าวีซื้อให้น้องหยก!!”

           “ไม่ใช่นะ! ตุ๊กตาตัวนี้เป็นของน้องพลอยคุณพ่อซื้อให้ น้องหยกเอาของน้องพลอยคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” พลอยลดายังคงไม่ยอมแพ้รีบลุกขึ้นและหมายจะคว้าเอาตุ๊กตาตัวโปรดของตนเองกลับคืนมาแต่อีกฝ่ายกลับรีบออกตัววิ่งหนีไปส่งผลให้พลอยลดาต้องออกตัววิ่งตามหลังไปติดๆ

ลืมไปแม้กระทั่งคำสั่งสุดท้ายจากผู้เป็นแม่ที่บอกไม่ให้ไปไหนไกล…

           “น้องหยกเอาของน้องพลอยคืนมานะ!”

           “ไม่ให้! นี่มันของน้องหยก จ้างให้ก็ไม่คืนแบร่ๆ ว้าย!!!” เสียงร้องตอบโต้ดังขึ้นจนกระทั่งกลับกลายเป็นเสียงกรีดร้องระงมของหยกฟ้าที่วิ่งมาไกลจนกระทั่งพลาดท่าตกลงไปในบ่อน้ำขนาดเล็กที่เหล่าคนงานมาขุดกันเอาไว้เมื่อไม่นานมานี้เข้า เด็กน้อยตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำโดยมีพลอยลดาที่ยืนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อตั้งสติได้จึงหากิ่งไม้หวังจะฉุดเพื่อนขึ้นมาจากบ่อแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ

           “ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย น้องหยกตกน้ำ!!” สุดท้ายจึงต้องส่งเสียงเรียกขอความช่วยเหลือ ไม่นานทัดเทพและรุ้งมณีที่กำลังเดินพูดคุยกันถึงเรื่องลงทุนขยายไร่ส้มของฝ่ายหญิงอยู่ใกล้ๆ ที่เกิดเหตุก็พากันวิ่งหอบมาตามเสียงร้องเรียกที่ดังขึ้น ทัดเทพไม่รอช้าที่จะกระโจนลงไปในบ่อน้ำเพื่อฉุดร่างของหยกฟ้าที่ใกล้จะหมดแรงขึ้นมาได้สำเร็จโดยมีรุ้งมณีกรีดร้องด้วยความตกใจอยู่ข้างๆ กัน

           “นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!” ทัดเทพตวาดถามลูกสาวเสียงดังก่อนจะหันกลับไปดูแลหยกฟ้าที่ผวากอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่นด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

           “ตายแล้วคุณพลอยคุณหยก! นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณวี” แววดาวที่เป็นอีกคนที่ได้ยินเสียงของพลอยลดาเอ่ยขึ้นหลังจากวิ่งมาถึงจุดหมาย แม้จะไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนักแต่เธอก็เลือกที่จะเดินเข้าหาพลอยลดาที่ได้แต่ยืนร้องไห้ตัวสั่นหงกก่อนจะคว้าคุณหนูเข้ามากอดเพื่อปลอบให้อีกฝ่ายใจเย็นและเลิกผวา

           “เป็นยังไงบ้างลูกหยก ใครทำหนูบอกแม่มาสิ ใครทำหนู!!” รุ้งมณีไม่รีรอที่จะเอ่ยถามลูกสาวในอ้อมแขน และด้วยแรงบีบที่ต้นแขนทำให้หยกฟ้าจำต้องพูดโกหกออกมาเพราะกลัวถูกผู้เป็นแม่ดุว่าหากรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นคนเข้าไปหาเรื่องพลอยลดาก่อนที่จะพลาดท่าตกลงไปในน้ำด้วยตัวเอง

           “น้องพลอยทำคะคุณแม่ น้องพลอยผลักน้องหยกตกน้ำ...” เสียงอ่อนแรงที่ตอบกลับมานั้นทำเอาทัดเทพต้องรีบหันควับไปมองคนที่เพิ่งจะถูกพาดพิงอย่างรวดเร็ว

           “เราทำให้น้องหยกตกน้ำจริงๆ รึเปล่าน้องพลอย!” เขาเอ่ยถามถูกสาวเสียงแข็งก่อนจะกระชากต้นแขนเล็กออกจากแววดาวเข้าหาตัวอย่างแรง ท่าทีโมโหที่เขามีต่อลูกสาวสร้างความพึงพอใจแก่รุ้งมณีเป็นอย่างมากเมื่อได้เห็นทัดเทพให้ความสนใจและเชื่อใจเธอกับลูกสาวมากกว่าลูกแท้ๆ ของตัวเอง

           “น้องพลอยไม่ได้ทำค่ะ น้องหยกเขา...”

           “อย่าไปเชื่อนะคะคุณวี! คุณวีต้องจัดการให้รุ้งนะคะ เด็กอะไรร้ายกาจ นี่คงกะจะฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยใช่ไหม!” รุ้งมณีรีบพูดแทรกขึ้นเพราะกลัวว่าเด็กพลอยลดาจะเผลอพูดสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดออกมา ซึ่งเธอเองแค่มองหน้าลูกสาวก็เดาได้อยู่แล้วว่าหยกฟ้านั้นคงจะเผลอตกลงไปเองเสียมากกว่า

           “ขอโทษเขาซะ!” ทัดเทพตวาดลั่นพร้อมออกแรงบีบที่ต้นแขนหนักขึ้นสร้างความปวดร้าวให้กับลูกสาวจนต้องเผลอร้องออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บปวด

           “แต่น้องพลอยไม่ผิดนี่คะ น้องพลอยไม่ขอโทษ!” ทว่าเสียงเล็กๆ มั่นคงที่ตอบโต้กลับมานั้นทำเอาทัดเทพหมดความอดทน เขาปรายตามองดูเด็กน้อยที่ถูกกระทำอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปสั่งแววดาวเสียงแข็งในเวลาต่อมา

           “ไปเอาไม้เรียวมาให้ฉันแวว!” คนถูกใช้เบิกตาโพลงขึ้นก่อนจะเดินเอาตัวเองเข้ามาขวางกั้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับไปไหนเพราะกลัวใจผู้เป็นเจ้านายที่ตอนนี้ดุดันและหัวเสียอย่างหนัก

           “คุณหนูค่ะ รีบขอโทษน้องหยกเขาเร็วๆ เข้าเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นคุณพ่อจะทำโทษจริงๆ แล้วนะคะ” แววดาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองคุณหนูตัวน้อยที่บัดนี้แน่วแน่ในความไม่ผิดของตัวเองจนน่ากลัวใจ เธอเองก็ไม่คิดว่าพลอยลดาจะแกล้งหยกฟ้าได้อย่างที่ถูกกล่าวหา หากเป็นฝ่ายนั้นที่มีนิสัยเจ้าอารมณ์ชอบรังแกคนอื่นสิถึงจะว่าไปอย่าง แต่เพราะสถานะของตนที่เป็นเพียงแค่สาวใช้จึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรตามที่ใจคิดออกไป

           “แต่น้องพลอยไม่ผิดนี่จ๊ะพี่แวว คุณแม่บอกว่าคนเราไม่ควรโกหก...” พลอยลดาหันไปบอกพี่เลี้ยงเสียงสั่น แม้จะกลัวต่อการถูกทำโทษสักแค่ไหน แต่ด้วยความที่ตนนั้นไม่ผิดจึงไม่คิดจะขอโทษใครทั้งนั้น

           “โถคุณหนูคะ...”

           “พอได้แล้วแววดาว! รีบไปเอาไม้เรียวมาให้ฉัน!! ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่สำนึกผิดฉันนี่แหละจะเป็นคนลงโทษแกให้หราบจำเอง ไปเอามา!!” ทัดเทพที่หมดความอดทนตวาดสั่งอีกครั้ง และในครั้งนี้นั้นทำให้แววดาวต้องรีบผละตัวออกห่างก่อนจะวิ่งกลับไปยังบ้านใหญ่เพื่อเอาไม้เรียวกลับมาให้เจ้านายหนุ่มด้วยตัวเอง