“เปล่าค่ะ ขวัญก็แค่ถามดูเฉยๆ แล้ว...คุณวีจะให้ขวัญนอนตรงไหนคะ”
“ตรงไหนมีที่เหลือก็นอนตรงนั้นแหละ อย่าถามมากนักได้ไหม! ฉันง่วง! ปิดไฟแล้วลงมานอนเสียที!!” หญิงสาวลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยอมทำตามที่เขาว่าโดยการเอื้อมมือไปปิดไฟและเดินพาตัวเองมาที่เตียงที่ยังพอมีแสงไฟจากโคมไฟเล็กๆ ให้พอได้เห็นทางเดินอยู่บ้าง
มิ่งขวัญลอบมองคนข้างๆ ชั่วครู่เมื่อเห็นว่าทัดเทพไม่ได้ว่าอะไรเธอจึงค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่เขายังอุตส่าห์เหลือที่เอาไว้ให้พอสมควร แต่ถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกไม่ชินอยู่ดีที่ต้องนอนข้างๆ เขาเอาแบบนี้ซึ่งหากให้เธอเดาอีกฝ่ายนั้นก็คงกำลังรู้สึกไม่ต่างกันสักเท่าไหร่
“น้องพลอยมีความสุขที่สุดเลยค่ะ...” ท่ามกลางความเงียบงันนั้นกลับมีเสียงใสๆ จากลูกสาวที่ดังขึ้นคล้ายจะละเมอขึ้นมา
นั่นยิ่งทำให้คนสองคนที่กำลังนอนนิ่งอยู่ด้วยกันชะงักไปเพราะไม่คิดว่าลูกสาวจะละเมออะไรเช
