มิ่งขวัญขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำได้ไม่นานก็ต้องรีบออกมาอีกครั้งเพราะเป็นห่วงลูกสาว แต่เธอกลับต้องเป็นฝ่ายชะงักค้างไปเมื่อเห็นภาพของทัดเทพที่กำลังนั่งใส่ยาที่ต้นขาให้กับลูกสาวอยู่บนเตียง สีหน้าและแววตาของเขาดูเศร้าหมองอย่างน่าใจหายยามเมื่อค่อยๆ แตะฝ่ามือลงบนต้นขาเล็กของลูกสาวในอ้อมแขนเมื่อพลอยลดาขยับชายหนุ่มก็จะรีบชักมือกลับออกห่างอย่างรวดเร็วราวกับจะกลัวลูกตื่นขึ้นมา
“หนูเจ็บเหรอครับลูก พ่อขอโทษนะคะคนดี...” ประโยคที่บางเบายังเทียบไม่ได้กับจมูกคมสันที่ค่อยๆ จรดลงบนแก้มใสของลูกสาวอย่างรักใคร่ ภาพที่ได้เห็นทำเอามิ่งขวัญแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แต่ก็ต้องฝืนทำเป็นเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเมื่อสายตาดุดันคู่สวยตวัดหันกลับมามองที่เธอเหมือนจะรู้สึกตัวว่าภายในห้องนี้ไม่มีเพียงเขาและลูกอีกต่อไป
“คุณวีกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวที่เหลือขวัญจัดการต่อเอง” เธอร้องบอกทัดเทพก่อนจะค
