“คุณเจ็บเหรอคะกับคำพูดของฉัน...เพราะถ้ามันใช่ฉันขอบอกคุณเอาไว้ตรงนี้เลยนะคะคุณวีว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราสองคนแม่ลูกเจ็บกว่าคุณร้อยเท่าพันเท่า และจะไม่ขอแบกรับมันอีกต่อไป!” อารมณ์โกรธที่กำลังครอบงำจิตใจมันสร้างความกล้ามากพอที่จะทำให้มิ่งขวัญตวาดทุกๆ สิ่งที่คิดออกไป เธอเจ็บแค่ไหนเธอทนรับได้เสมอ แต่กับลูกเธอยอมไม่ได้อีกแล้วที่จะต้องทนมองดูความปวดร้าวที่กัดกินหัวใจดวงน้อยๆ จนแทบจะไม่หลงเหลือรอยยิ้มแห่งความสุขให้ได้เห็นเข้าไปทุกวันๆ
“เธออยากไปจากที่นี่มากนักใช่ไหมมิ่งขวัญ! ก็ได้! ฉันจะให้เธอไปจากที่นี่ตามที่เธอต้องการ แต่พลอยลดาจะต้องอยู่ที่นี่กับฉันห้ามไปไหนทั้งนั้น! และถ้าเธอก้าวขาออกไปแล้วก็อย่าฝันเลยว่าจะได้เห็นหน้าลูกอีกเป็นครั้งที่สอง!!” คนพาลตวาดลั่นึ้นพร้อมอาศัยจังหวะที่มิ่งขวัญกำลังตะลึงต่อคำพูดของเขาเดินเข้าหาพร้อมกระชากลูกสาวเข้ามาอุ้มเอาไว้ด้วยตัวเอง พลอยลดาดิ้นพล่านในอ้อ
