“จัดกับข้าวสิมิ่งขวัญ ฉันหิวจะตายอยู่แล้วไม่เห็นรึไง! ทำไมต้องให้บอกทุกเรื่องเสียจริง” มิ่งขวัญได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ ให้กับคนหลายอารมณ์ก่อนหญิงสาวจะเริ่มต้นจัดแจงอาหารกลางวันเขาตามคำสั่ง การกระทำของหญิงสาวถูกจ้องมองจากคนที่เอาแต่นั่งปั้นหน้านิ่งไม่นานก็อดใจไม่ไหวต้องเอื้อมมือไปจับเส้นผมที่มันกำลังพัดไปมาตามแรงลมของเธอไปทัดหูให้เบาๆ
“อุ้ย! คะ...คุณวีจะทำอะไรคะ” การกระทำแปลกๆ ทำเอามิ่งขวัญสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะถอยตัวหนีฝ่ามือหยาบกระด้างที่บ่งบอกให้เห็นถึงการทำงานหนักมาแรมปีเป็นพัลวัน
“ก็แค่จะเอาผมทัดหูให้! ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรเธอนักหรอก แค่ไม่อยากกินข้าวผสมกับเส้นผมของเธอมันก็เท่านั้น แล้วก็อย่าเพิ่งไปไหน รอกลับมันพร้อมกันนี่แหละ วันนี้ฉันจะไปรับลูกที่โรงเรียนและเธอก็ต้องไปกับฉันด้วย” หญิงสาวไม่ได้ว่าอะไรนอกจากพยักหน้ารับช้าๆ ใบหน้าอ่อนหวานที่แดงระเรื่อด้วยความอายทำให้คน
