Chapter 8 นรกที่เรียกว่าบ้าน
1807 คำ
พนักงานร้านสปาก็เริ่มกระสับกระส่ายเหมือนกันที่ชายหนุ่มคนนั้นไม่กลับมาเสียที กระทั่งอีกแค่สิบนาทีร้านจะปิดแล้ว นายตำรวจคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาในร้าน กวาดมองไปรอบ ๆ แล้วรีบรุดมาพูดกับสาวน้อย
“น้องดาวจ๋าใช่มั้ย?”
ดาวจ๋านิ่งอึ้ง ก่อนจะตอบเสียงแหบพร่า
“ใช่ค่ะ”
เขาหยิบบัตรใบหนึ่งออกมาส่งให้ดู ดาวจ๋าอ่านไม่ออกหรอก แต่เธอเห็นภาพบนบัตรเป็นภาพนายตำรวจคนนี้ในชุดตำรวจเหมือนที่เขาสวม
“ผมเป็นตำรวจนะ ผมจะมารับหนูไปอยู่ในที่ปลอดภัย”
“ละ แล้วคุณซันล่ะคะ?”
นายตำรวจดูอึดอัดใจที่จะพูด เขาหันมองพวกพนักงานที่ดูอยากรู้อยากเห็น ก่อนก้มลงพยักหน้าให้สาวน้อยลุกขึ้นเดินตามเขามา
“ผมเองก็ยังไม่รู้รายละเอียด แต่หนูต้องตามผมมานะครับ พวกเด็ก ๆ อีกเก้าคนอยู่ที่สถานีตำรวจแล้ว”
ดาวจ๋าเบิกตากว้าง เมื่อเขาพูดถึงน้อง ๆ ที่เซฟเฮ้าส์ เธอรีบตามนายตำรวจออกมาจากห้างสรรพสินค้า นั่งรถตำรวจไปจนถึงสถานีตำรวจ แล้วดาวจ๋าก็ได้พบน้อง ๆ ร่วมชะตากรรมอีกครั้ง
“พี่ดาวจ๋า!”
เอ๋ยเป็นคนแรกที่พุ่งเข้ามากอดเธอ ก่อนที่น้องคนอื่นจะตามมากอดเธอด้วย ดาวจ๋าสับสน ได้แต่รอให้เอ๋ยใจเย็นลงและเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่เซฟเฮ้าส์
“ไอ้พวกนั้นมันจะข่มขืนเรา หนู... หนูกลัว...” เอ๋ยยังคงมือสั่นด้วยความกลัวจริง ๆ “มันเกือบจะทำได้แล้ว ตะ แต่ พี่คนนั้น คนที่ตัวใหญ่ ๆ”
เอ๋ยยกสองมือสั่น ๆ ขึ้น
“คะ คนที่พาพี่ไป ขะ เขามาช่วย แต่ว่า...”
ดาวจ๋าใจสั่นไปหมด
“แต่อะไร?”
“เขาถูกยิง ฮือ!”
ดาวจ๋ารู้สึกเหมือนภาพตรงหน้าหมุนติ้ว... เธอเห็นอยู่เหมือนกันว่าซันไม่เอาหูฟังข้างซ้ายออกเลย แม้ว่าจะพาเธอไปห้างสรรพสินค้า เขาคอยฟังเหตุการณ์ที่เซฟเฮ้าส์อยู่เสมอ
เขาทำตามสัญญา
เขาปกป้องน้อง ๆ ของเธอ...
“พี่ดาว! พี่ดาวจ๋า... พี่...”
เสียงของเอ๋ยเหมือนดังไกลออกไป ท่ามกลางแสงสีดำที่ครอบคลุมอารมณ์ความคิดทั้งหมดของดาวจ๋า จนแทบไม่เหลืออะไรไว้ นอกจากน้ำตา และสติที่พร่าเลือน...
ดาวจ๋าได้รู้เรื่องราวละเอียดกว่านั้นตอนที่รู้สึกตัว นายตำรวจคนที่ไปรับเธอ นั่งถือก้านสำลีที่มีกลิ่นฉุนส่ายไปมาตรงปลายจมูก เมื่อเธอรู้สึกตัว ดาวจ๋าก็เห็นว่าน้อง ๆ ของเธอกำลังนั่งอยู่กับพวกผู้ใหญ่ ทุกคนร้องไห้ กอดพวกเด็กสาวไว้ เสียงร้องและเสียงเรียกพ่อ... แม่... ดังระงม
ตำรวจบอกกับเธอว่านักเลงสองคนนั้นหนีไปได้ แต่ก็ปางตาย ดูแล้วไม่น่ารอด ส่วนซัน...
“ตอนนี้ก็อยู่โรงพยาบาลน่ะนะ” เขาแบ่งรับแบ่งสู้ ก่อนมองหน้าเธอแล้วกระซิบให้ได้ยินกันสองคน “ซันมันบอกกับผมว่าหนูรู้เรื่องของมัน ยังไงก็อย่าพูดต่อล่ะ เรื่องคราวนี้มันจบที่ทะเลาะกันเพราะไอ้สองคนนั้นจะเอาผู้หญิงของนาย ซันมันเลยปกป้องไว้ให้นายมัน แล้วเรื่องถึงตำรวจ เด็กเลยถูกช่วยออกมา ตอนนี้คุณวินทร์ก็รับบทโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ เขาเล่นบทแบบนี้ได้ดีเลยละ”
“.....”
“เรื่องของพวกผม คุณวินทร์ กับพวกมันยังไม่จบ หนูกลับบ้านไปแล้วก็ห้ามพูด รู้ใช่มั้ย?”
ดาวจ๋าพยักหน้า ริมฝีปากสั่นด้วยความกลัว...
เธอไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะเผลอพูดเรื่องของซันออกไป
แต่เธอกลัว... ว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกเลย ตลอดชีวิตที่ต้องกลับไปอยู่บ้านที่ไม่มีใครเลยจะปกป้องเธอได้เหมือนเขา และไม่มีอ้อมกอดของพ่อแม่จะโอบกอด ปลอบประโลม เหมือนพวกน้อง ๆ เหมือนเอ๋ย... ที่กำลังกอดแม่ของตัวเองและร้องไห้
ดาวจ๋าไม่อยากกลับไป
แต่ดูเหมือนตำรวจ... จะไม่มีทางเลือกอื่นให้เธอเลย
ชีวิตของดาวจ๋าที่บ้านหลังเดิม ไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว พ่อกับแม่มองเธอด้วยสายตาเหมือนรังเกียจ พวกน้องชายก็พูดใส่เธอว่าพ่อแม่เล่าหมดแล้วว่าเธอไปขายตัวที่กรุงเทพฯ แต่ถูกตำรวจจับได้ จึงถูกส่งกลับมาเป็นภาระของที่บ้าน พวกน้องชายวิ่งโห่ร้อง ล้อเธอทุกวัน บางวันก็แอบปาหินก้อนเล็ก ๆ ใส่ รวมถึงไม่ยอมกินข้าวร่วมวงกับเธอเพราะรังเกียจผู้หญิงขายตัว...
มีแค่จันทร์เจ้าเท่านั้นที่เข้าข้างเธอ...
“พี่ดาวจ๋า เหนื่อยมั้ย?” เด็กหญิงจับแขนดาวจ๋าที่กำลังนวดผักกับเกลือเพื่อทำส้มผักไปขายที่ตลาด เธอจับมือดาวจ๋าขึ้นมาจากกะละมัง แล้วบีบ ๆ นวด ๆ น้ำตาคลอ “มือพี่ดาวจ๋าอุตส่าห์นุ่มขึ้นตั้งเยอะ พี่ดาวจ๋าก็มาทำงานหนักอีกแล้ว”
ดาวจ๋ายิ้ม ดึงมือมาลูบกับเสื้อให้แห้งหมาด แล้วลูบผมน้องสาว
“ไม่เป็นไร” เธอมองจันทร์เจ้าด้วยสายตารักใคร่ “ถ้าไม่ทำงาน เราจะไม่มีกินนะจันทร์”
“อีดาว แกมานี่ซิ”
เสียงเรียกของแม่ ทำให้ดาวจ๋าเดินมาพร้อมจันทร์เจ้าที่เกาะแขนเธอแจ ดูเหมือนแม่จะอารมณ์ดีเพราะแม่ยิ้มให้เธอเป็นครั้งแรกตั้งแต่กลับบ้านในรอบหลายเดือน
“ไปอาบน้ำแต่งตัวไป วันนี้จะมีคนมาที่บ้าน”
“ใครเหรอแม่?”
“คนที่จะซื้อแกในราคาเป็นหมื่นไง! ในที่สุดก็มีมาสักที ฉันเกือบตกลงยกแกให้ลุงกำนันแล้วเชียว แต่ไอ้ลุงนั่นมันขี้งก จะซื้อแกแค่พันเดียว อ้างว่าแกไปขายหอยมาจนช้ำแล้ว เฮอะ ให้ราคาแค่นี้ขอกันฟรียังดีกว่า!”
ดาวจ๋าส่ายหน้า เดินถอยหลัง น้ำตาคลอเบ้า
“ไม่ขายหนูอีกได้ไหมแม่...”
“ไม่ได้!” มารดาตวาดแว้ด “ถ้าแกไม่ยอม ฉันจะขายอีจันทร์เจ้าเลยแล้วกัน มันก็โตพอจะใช้งานได้แล้วนี่”
ดาวจ๋าหันไปมองน้องสาววัยเจ็ดขวบที่เกาะแขนเธอด้วยความหวาดกลัว ก่อนหันไปมองหน้าแม่บังเกิดเกล้าด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมแม่ไม่รักลูกสาวบ้างเลย ทำไมรักแต่ลูกชาย
ทั้งที่แม่ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน!
“ไม่ทันแล้วแม่มึง พวกคุณ ๆ เขามาโน่นแล้ว”
พ่อวิ่งหน้าตั้งมาบอกแม่ ดูเหมือนคนที่นัดไว้จะมาเร็วกว่าที่นัดหมาย รถตู้คันใหญ่จอดที่หน้าบ้าน ก่อนที่ชายหนุ่มในชุดสูทหลายคนจะเดินลงมาจากรถด้วยท่าทางเหมือนมาเฟีย
ชุดที่พวกเขาใส่เหมือนชุดที่เธอเคยเห็นซันใส่วันที่เจอกันใต้ท้องเรือเลย... ดาวจ๋าหัวใจเต้นแรง เธอหวังว่าในกลุ่มคนพวกนั้นจะมีซันด้วย
แต่มองหน้าทุกคนแล้ว หัวใจของเธอก็ห่อเหี่ยว
ไม่มีซันยืนอยู่ตรงนี้...
ตุ้บ
เสียงรองเท้าคอมแบทกระทบพื้นดินปนหินหน้าบ้าน ทำให้ดาวจ๋าเงยหน้ามอง ดวงตาแสนเศร้าค่อย ๆ กลับมามีประกายอีกครั้ง เมื่อเธอเห็นซันลงจากรถเป็นคนสุดท้าย เขาติดกระดุมเสื้อสูท ก่อนเดินมาหาพ่อกับแม่ด้วยสีหน้าดุดัน เหมือนตอนเธอเจอเขาครั้งแรก ต่างกันแค่วันนี้เขาสวมแว่น ไม่ใช่คอนแทคเลนส์
“เอาเด็กขึ้นรถ”
ชายหนุ่มออกคำสั่ง พวกผู้ชายที่เหมือนมาเฟียคนหนึ่งก็เดินมาหาดาวจ๋า จันทร์เจ้าถึงกับกรี๊ด กอดแขนพี่สาวไว้แน่นด้วยความรับไม่ไหวอีกแล้ว!
“อย่าเอาไป! อย่าเอาพี่ดาวจ๋าไป! โฮ!”
“จันทร์... ฟังพี่” ดาวจ๋าก้มลงกระซิบ “ไม่เป็นไร เราจะไปด้วยกัน”
จันทร์เจ้าสะอื้นฮัก ๆ เงยหน้ามองพี่สาวด้วยความไม่เข้าใจ
“จันทร์จะปลอดภัย อย่าร้อง”
ถึงจะไม่รู้ว่าดาวจ๋าพูดถึงอะไร แต่จันทร์เจ้าก็เม้มปากกลั้นเสียงสะอื้น และเด็กหญิงก็เห็นว่าผู้ชายตัวโตไม่ได้ฉุดกระชากพี่สาวของเธอเหมือนพวกที่มาคราวก่อน เขาหยุดยืนตรงหน้า และผายมือเท่านั้น
ดาวจ๋าจูงมือน้องสาวมาด้วย แม่ถึงกับเอะอะ
“อีดาว! มึงจะเอาน้องไปไหน กูขายมึงคนเดียวนะอี...”
ด่าไม่ทันจบ เสียงเพียะก็ดังสนั่น
ดาวจ๋าหันไปมอง เห็นซันใช้ธนบัตรปึกใหญ่ตบหน้าแม่ของเธอจนแม่หน้าหัน!
“เอาสองคน” เขาบอกเสียงเหี้ยม “เงินนี่น่าจะพอใช่มั้ย?”
การถูกเงินตบหน้า ทำให้หญิงสาวผู้เป็นมารดาทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะโกรธหรือดีใจดี... แต่ก็ต้องรับเงินมาด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าหือ เพราะผู้ชายคนนี้ดูจะเป็นหัวหน้าของมาเฟียพวกนั้น เธอกลัวตาย...
ระหว่างที่ดาวจ๋าขึ้นรถพร้อมน้องสาว เธอเห็นซันหยิบเงินออกมาอีกปึกใหญ่กว่าปึกแรก ชูขึ้นตรงหน้า แต่พอพ่อจะคว้า เขาก็ตบหน้าพ่อเสียงดังสนั่น!
“ถ้าอยากได้เงินเพิ่มก็ต้องรับข้อเสนอ” เขาส่งเงินให้ลูกน้องคนหนึ่งรับไว้ “ทำหมันซะ ทั้งสองคน ผมจะออกค่าใช้จ่ายให้ ทำเสร็จก็กลับบ้าน รับเงินจากลูกน้องผม สบายใช่ไหมล่ะ?”
“ตะ แต่...”
“หรือจะไม่เอา?”
“เอา! เอาจ้ะ!”
แม่เป็นคนตอบ และรีบเป่าหูพ่อว่าเงินก้อนใหญ่ขนาดนั้น หาทั้งชาติยังหาไม่ได้ แค่ทำหมันจะเป็นอะไรไป ลูกชายยังเหลืออีกตั้งห้าคน! ต่อให้ขายไม่ได้ ก็จะให้พวกลูกชายทำงานใช้แรงงานหาเงินมาให้ตอนโตเป็นหนุ่ม
ดาวจ๋าเดินขึ้นรถด้วยความรู้สึกสะเทือนใจกับความใจร้ายของพ่อแม่ เธอกอดจันทร์เจ้าไว้ ก่อนที่ประตูรถตู้จะปิดลงเพื่อพาเธอเดินทางออกจากนรกที่เรียกว่าบ้านแห่งนี้...
“พี่ดาวจ๋า หนูกลัว...”
ดาวจ๋ากอดจันทร์เจ้าไว้
เธอเองก็กังวลจับใจ เพราะซันไม่มองหน้าเธอเลย และไม่ขึ้นรถมากับเธอด้วย...
แต่เธอขอเสี่ยงกับการตัดสินใจครั้งนี้
อย่างน้อย... ขอให้เขามารับเธอด้วยความรู้สึกดี ๆ เหมือนที่เธอมีให้เขา เหมือนที่เธอคิดถึงและเป็นห่วงเขาอย่างจับใจทีเถอะ
แล้วเธอกับจันทร์เจ้า... จะได้ปลอดภัยจริง ๆ ซะที
- ผู้เขียน
