ร้ายได้ใจ
1118 คำ
“....” สายตาที่เคยไหวระริกด้วยความหวังมาบัดนี้เหลือไว้แค่ร่องรอยความเจ็บปวด ใบหน้าหวานขาวซีดสลับสับเปลี่ยนเป็นแดงในเวลาถัดมา
เธอคงไม่พอใจ...ชายหนุ่มคิดไป หากแต่เขาไม่แคร์ เพราะมั่นใจว่ายังไงเธอคงไม่กล้าปฏิเสธ
เมื่อเห็นว่าเวลาสมควรกับการทำความเข้าใจ ท่ามกลางความเงียบเสียงทุ้มเลยเอ่ยขึ้น
“ตกลงก็เซ็นซะ”
สายตาคมภายใต้ขนตางามงอนตวัดมอง ใครที่เห็นก็รู้ตัวว่า กำลังถูกตำหนิด้วยสายตา ความคิดแวบแรกผุดขึ้นมา เธอมานี่เพื่ออะไร...
“มันไม่เกินไปหน่อยหรือ” แค่สายตาที่มองมาอย่างดูถูก ก็เจ็บปวดมากพอ แต่จะให้แลกร่างกายกับการยื้อบริษัทไม่ให้ล่ม มันมากเกินไป เขาเอาสมองส่วนไหนคิด... แม้พยายามย้ำคิดและกลืนความหดหู่เอาไว้ แต่ก็อดรู้สึกสมเพชตัวเองไม่ได้
ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยตอบ
“คุณก็แค่เอาของที่มีอยู่แล้วลงทุน ส่วนผมต้องลงทุนของที่มองไม่เห็นว่าผลจะออกมาเป็นเช่นไร คุณว่ามันเกินไปหรือเปล่า หากคุณคิดว่าคุณจะขาดทุนเกินไป ก็ไม่ต้องเซ็น ผมไม่บังคับ”
“คุณมันคนเห็นแก่ตัว” เธอกระชากเสียงใส่ด้วยความแค้นเคือง
“ผมยอมรับในข้อนี้ แต่คุณว่าการที่เราจะลงทุนอะไรสักอย่าง เราต้องเลือกอะไรเป็นหลัก ในเมื่อกำไรสองต่อ รออยู่ตรงหน้า หากเราไม่รีบคว้าไว้ก็ไม่ใช่นักธุรกิจที่เห็นกำไรเป็นสำคัญ คนอย่างผมไม่ใช่แน่นอน... ทีนี้ก็มาด้วยเรื่องคำพูดของคุณ”
ดวงตาคมเข้มสบมองคู่สนทนาสายตาประสานอย่างค้นหา อีกฝ่ายเต็มใจจ้องตอบไม่แม้แต่จะกะพริบพักสายตา
“คุณไม่คิดยอมรับ คำพูดตัวเองหรือ...” เขาย้ำสายตาท้าทายในความคิดของอีกฝ่าย
ใบหน้าเนียนใสร้อนผะผ่าวเมื่อโดนตอกกลับ
“คุณมันก็... ผู้ชายคนหนึ่งที่เห็นแก่ตัว คุณลงทุนร่วม คุณก็ได้ผลกำไรคืน แล้วทำไมต้องเอาร่างกายฉันไปเกี่ยวข้อง”
น้ำเสียงพยายามบังคับเต็มที่ ไม่ให้สั่น แต่กระนั้นก็ยังแสดงความหวาดหวั่นและหวั่นไหวออกมาอย่างสุดทน
คำพูดนั้นทำให้เขาสะอึกได้ แต่เพื่อความสะใจ ไหล่หนายกสูงไม่ใส่ใจ เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในความคิดเขา แต่ครั้งนี้เพราะเขาจงใจให้หมากตัวหนึ่งในกระดาน เดินไปตามเกมของเขาต่างหาก
“นักธุรกิจ กำไรหลายต่อคือสิ่งที่ทุกคนต้องการ ในเมื่อผมมีเงินต่อเงิน แล้วผมต้องการความสุขทางร่างกายไปพร้อมๆ กัน คุณว่ามันไม่วิเศษกว่าเหรอ” เขาว่าอย่างไม่ยี่หระ อีกทั้งสายตาจับจ้องเรือนกายสมส่วนกลมกลึงได้รูปตรงหน้า เธอชาวาบไปทั้งตัวกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ แล้วเชิดหน้าโต้กลับ
“แต่ไม่ใช่ฉัน” ‘เรื่องอะไรเธอจะเอาร่างกายไปปรนเปรอผู้ชายที่ตนเองไม่ได้รัก!’ ประโยคหลังแค่แย้งอยู่ภายในใจเท่านั้น บางทีเธออาจไม่มีสิทธิ์เลือกได้อีก ตั้งแต่ตัดสินใจเจอหน้าเขา
“คุณนั่นแหละเหมาะสมที่สุด เซ็นซะก่อนผมจะเปลี่ยนใจ” เขาว่าย้ำขยับเข้ามาใกล้คนเริ่มดื้อดึงอีกนิด
“ไม่!” เธอตอกกลับเสียงแข็ง พร้อมเหวี่ยงกระดาษปลิวตกลงบนพื้น เป็นการยืนยันได้อย่างดีว่าคนแบบเธอถึงจนตรอก ก็มีศักดิ์ศรีพอ ก่อนจะขยับลุกขึ้นพร้อมออกจากการสนทนาที่คิดว่าเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์
เธอใจเด็ดกว่าที่เขาคิด... แต่คนอย่างอนาธิปมีหรือจะยอม เมื่อเหยื่อเดินเข้ามาหาถึงถิ่น เขาไม่ยอมให้เดินออกไป โดยที่เขาไม่ได้เรียกคืน มันผิดวิสัยนักธุรกิจ...
“อย่าคิดเดินหนีผม” เสียงห้วนสั้นถูกส่งออกมา พร้อมกำมือหนากระชากต้นแขนเรียวจนเธอเซถลาเข้าหาร่างกายกำยำเขาอย่างง่ายดาย
“อ๊ะ! คุณจะทำอะไรของคุณ”
“ผมเสียเวลาตั้งนานสองนาน จะไปทั้งแบบนี้ไม่เหมาะมั้งครับ... ขอผมหากำไรหน่อยเป็นไร”
เขาไม่รอคำตอบ ใบหน้าคมเข้มก้มประกบริมฝีปากอิ่มเย้ายวนที่อ้าค้างทันที และเป็นจังหวะให้ลิ้นร้อนชื้นเข้าซอกซอนอย่างง่ายดาย โดยอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว
“อึก อืออ” เสียงแผ่วร้องประท้วงดังเล็ดลอดออกมา หากแต่ริมฝีปากหนาที่มีชั้นเชิงกว่ากดน้ำหนักขยี้เหมือนคนอดอยากนานแรมปี สนองกลับไปยิ่งขึ้น
น้ำเสียงถูกกลืนหาย ร่างบางสะท้านไหว รับความแปลกใหม่ที่อีกฝ่ายยัดเยียดความรุนแรงให้อย่างไม่รอคำอุทธรณ์จากเธอ
ณริสารู้สึกปวดแปลบระบมไปทั่วริมฝีปาก น้ำตาเม็ดใสไหลกลิ้งออกจากหน่วยตา สองมือเรียวขยุ้มหน้าอกแกร่งจนแน่นสนิท หากแต่สูทหนาราคาแพงคงไม่ทำให้อีกฝ่ายระเคืองผิวหนังเมื่อเขายังคงตะบี้ตะบันขบเม้มริมฝีปากเธออย่างคนบ้าคลั่ง จนเธอคิดว่า หากนี่เป็นจูบแรกทำให้ทรมานแบบนี้ ต่อไปขออย่าได้เจออีกเลย...
แม้จะเป็นแค่สัมผัสแรกที่ไม่ได้สวยงาม แต่ก็ทำเอาหัวใจกระด้างของชายหนุ่มอ่อนยวบ ยิ่งรสชาติเค็มปร่าผสมลงมาให้ได้รับรู้ความรู้สึกของอีกคน ความดุดันจึงลดลงแปรเปลี่ยนเป็นแผ่วเบา บรรจงจูบและ ซอกซอนโพรงปากหวาน เก็บเกี่ยวความหวานรัญจวน ที่เขาตั้งใจกระทำ
จูบนั้นไม่ประสีประสา เหมือนของใหม่ที่ยังบริสุทธิ์ คิดว่าหากนี่คือการแสดงเธอคงได้ตุ๊กตาทองไปครองแน่นอน...
“จูบคุณเหมือนไม่เคยเลยนะครับ”
“ฉันเกลียดคุณ” ไม่ใช่เสียงตวาดด้วยเพลิงโทสะ แต่เสียงนั้นมันเค้นออกมาจากใจ ที่หลากหลายความรู้สึก เกลียดตัวเองที่เดินมาหาเขาและเกลียดที่เขาเห็นแก่ตัวกับเธอ การหยามศักดิ์ศรี เสมือนการตบหน้าต่อหน้าฝูงชนดีๆ นี่เอง
“แต่ผม...” เขาผละออกห่างเพื่อให้ได้ระดับสายตา กวาดสำรวจเรือนร่างภายใต้เสื้อผ้าเนื้อดีที่ดูรัดกุมอย่างประเมิน “ต้องการคุณ อย่าลืมว่าคุณเป็นคนรับปากผมเองว่าคุณจะสละทุกอย่าง แต่นี่คุณกล้าที่จะกลืนน้ำลายตัวเองทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มเลยหรือ” มือเรียวหนาข้างหนึ่งยกขึ้นลูบคางตัวเองเบาๆ โดยมีสายตาคมเข้มมองอย่างหยันๆ ในท่าทีไม่มั่นคงของสาวสวย
“คุณมันเห็นแก่ตัว” ณริสาเอ่ยด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน เธอเหลืออดทั้งการกระทำด้วยสายตาที่ดูถูกคนอื่นยิ่งนัก มือเรียวง้างขึ้น อย่างรวดเร็วก่อนจะฟาดลงมายังเป้าหมาย
- ผู้เขียน
