อืม เพดานสีขาวแบบนี้ ฉันยังไม่ตาย แต่เจ็บไปทั้งตัวเลย ทรมานจัง ฉันปรายตามองที่มือเมื่อรู้สึกว่าถูกกุมเอาไว้จนเหงื่อมันไหลชุ่มมือ
ผู้ชายกำลังนั่งหลับ ซุกหน้าลงกับเตียงและกุมมือฉันไว้ด้วย จะว่าไปทำไมฉันขยับขายากจัง ขยับไม่ได้เลยมากกว่า นี่ฉันคงไม่ได้พิการหรอกนะ
ตายแล้ว นี่คุณย่ารู้ไหมเนี่ย หวังว่าพี่เรซจะฉลาดพอที่จะไม่บอกคุณย่านะ หวังว่าจะพอจำได้บ้างว่าฉันเคยบอกว่าไม่ชอบทำให้คุณย่าหนักใจเพราะฉัน
ผู้ชายที่นั่งหลับอยู่เริ่มยุกยิก มือของฉันโดนบีบเบา ๆ และเขาก็เงยหน้าขึ้นหันมาสบตากันฉันพอดี
“น้อง…” ใบหน้าของเขาดีใจมากเมื่อหันมาเจอฉันลืมตา หน้าผากของเขามีผ้าทำแผลแปะอยู่ ฉันไม่รู้ว่าที่อื่นมีแผลไหมเพราะพี่เรซใส่เสื้อแขนยาว “เจ็บตรงไหนบ้าง” พี่เรซยกมือของฉันขึ้นมากุม แนบแก้มของเขา
“อือ” คอแห้งจัง “เนลหิวน้ำ”
“ได้ ๆ” พี่เรซปล่อยมือฉันแล้วหาน้ำมาให้ดื่มพร้อมกับกดปุ่มบอกพยาบาลว่าฉันฟื้นแล้ว
“น
