ตริ๊ง ตริ๊ง ตริ๊ง
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์มือถือของน้องดังไม่หยุด รหัสผ่านคืออะไรผมไม่รู้ แต่โนติมันเด้งมารัว ๆ และผมที่สนใจบ้าง ไม่สนใจบ้างจึงมองผ่าน เพราะตอนนี้ห่วงคนที่อยู่ในห้องไอซียูมากกว่า มันเป็นความผิดของผมเองที่ขับรถโดยประมาท ทำให้น้องต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
โชคดีแค่ไหนที่น้องไม่ตาย รถบรรทุกอัดกระแทกขนาดนั้น แค่นึกภาพเหตุการณ์ผมรู้สึกใจหายแล้ว
“หนูเนลเป็นยังไงบ้าง” แม่ของผมเดินมาที่ห้องไอซียูด้วยใบหน้าที่อาบน้ำตา เกิดอุบัติเหตุผมจึงโทรบอกแม่
“หมอยังไม่ออกมาเลยครับ ไม่รู้ว่าน้องเป็นยังไงบ้าง” หมอเข้าไปนานมากแล้ว เข้าไปทำอะไรน้องนักหนา ทำไมยังไม่ออกมา เกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับน้องหรือไง
“แล้วนี่ขับยังไง ทำไมเกิดเรื่องได้”
“เรซขับเร็ว”
“แม่บอกแล้วให้ระวัง ถ้าน้องเป็นอะไรขึ้นมาจะเอาหน้าที่ไหนไปบอกยายและย่าของน้อง”
“น้องต้องปลอดภัยสิแม่” ถึงแม้เลือดจะไหลออกจากปากและจมูก ถึงแม้หมอจะบอกว่าน
